ΓΙΑΧΟΥΕ ή ΓΙΑΧΒΕ και ΙΕΧΩΒΑ

Ο Θεός έχει μόνο ένα προσωπικό όνομα, και αυτό είναι, ΓΙΑΟΥΕ ή ΓΙΑΧΒΕ (κάποιοι το λένε ΙΕΧΩΒΑ). Αυτό το όνομα συναντάται 6823 φορές στην Εβραϊκή Π.Δ. και μεταφράζεται συνήθως σαν «Κύριος».

Η Βίβλος καθαρότατα και επίσημα διδάσκει ότι ΓΙΑΟΥΕ ή ΓΙΑΧΒΕ δεν είναι απλά ένας τίτλος του Θεού αλλά το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑ. Αυτό το γεγονός εδραιώνεται από επανειλημμένες φράσεις της Π.Δ. ορισμένες από τις οποίες αναφέρονται:

Γέν.κα:33 Και εφύτευσεν ο Αβραάμ δρυμόν εν Βηρ-σαβεέ· και επεκαλέσθη εκεί το όνομα του ΓΙΑΧΒΕ, του αιωνίου Θεού.

Έξοδ.ιε:3 Ο Κύριος είναι δυνατός πολεμιστής· ΓΙΑΧΒΕ το όνομα αυτού.

Ψαλμ.πγ:18 και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι ΓΙΑΧΒΕ, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.

Ησ.μβ:8 Εγώ είμαι ο ΓΙΑΧΒΕ· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.

Ιερ.ις:21 Διά τούτο, ιδού, θέλω κάμει αυτούς ταύτην την φοράν να γνωρίσωσι, θέλω κάμει αυτούς να γνωρίσωσι την χείρα μου και την δύναμίν μου, και θέλουσι γνωρίσει ότι ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΑΧΒΕ.

Ζαχ.ιδ:9 Και ο Κύριος θέλει είσθαι βασιλεύς εφ' όλην την γήν· εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι ΓΙΑΧΒΕ ΕΧΑΔ και το όνομα αυτού εν.

Το όνομα ΓΙΑΧΒΕ συχνά αναφέρεται σαν ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟ. Όπως φανερώνει η λέξη, σημαίνει «τέσσερα γράμματα» και αναφέρεται στα τέσσερα σύμφωνα του ονόματος του Θεού:

Το όνομα είναι στο τρίτο ενικό πρόσωπο, χρόνος παρατατικός, αρσενικού γένους του Εβραϊκού ρήματος ΧΑΓΟΥΑ που σημαίνει «ΕΙΜΙ»:  

                                                             

Επομένως ΓΙΑΧΒΕ σημαίνει «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ». Το νόημα του ονόματος του Θεού εξηγείται με ακρίβεια στην Έξοδ.γ:13-15 όπου λέει:

Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Θεόν, Ιδού, όταν εγώ υπάγω προς τους υιούς Ισραήλ και είπω προς αυτούς, Ο Θεός των πατέρων σας με απέστειλε προς εσάς, και εκείνοι μ' ερωτήσωσι, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ; τι θέλω ειπεί προς αυτούς; Και είπεν ο Θεός προς τον Μωϋσήν, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΩΝ· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ο Ων με απέστειλε προς εσάς. Και είπεν έτι ο Θεός προς τον Μωϋσήν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· ΓΙΑΧΒΕ ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ, με απέστειλε προς εσάς· ΤΟΥΤΟ ΘΕΛΕΙ ΕΙΣΘΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ και τούτο το μνημόσυνόν μου εις γενεάς γενεών·

Η φράση «ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ» στα Εβραϊκά είναι: ΕΧΓΙΕ ΑΣΕΡ ΕΧΓΙΕ. Το ακριβές νόημα της φράσης είναι αβέβαιο, εξαιτίας της φύσης των Εβραϊκών γραμματικών χρόνων.

Στην Εβραϊκή γραμματική ο παράγοντας χρόνος (παρελθόν, παρών ή μέλλον) δεν περιέχεται μέσα στη λέξη όπως στην Ελληνική γλώσσα αλλά αποφασίζεται από τα συμφραζόμενα.

Τα Εβραϊκά έχουν μόνο δύο χρόνους: Τον «τέλειο» χρόνο που εκφράζει πράξη που έχει συντελεστεί και τον «παρατατικό» χρόνο που αναφέρεται σε πράξη που δεν έχει ολοκληρωθεί.

Η λέξη ΕΧΓΙΕ σημαίνει ΕΓΩ ΕΙΜΙ και είναι στον παρατατικό χρόνο. Έτσι, η πράξη του ΕΙΜΙ είναι ατελής. Το ΤΙ θα είναι και το ΠΟΤΕ θα είναι, έχουν μείνει ανέκφραστα. Τώρα, επειδή δεν υπάρχει τίποτε στα συμφραζόμενα που να φανερώνει το χρόνο, η πράξη του Θεού το να είναι το ΜΕΓΑ ΕΙΜΙ είναι χωρίς τέλος, ατελής.

Η έννοια είναι ΗΜΟΥΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ. Όλα αυτά αληθεύουν γιατί ο Θεός είναι αιώνιος και αδέσμευτος από το χρόνο (Δευτ.λγ:27, Ησ.νζ:15).

Οι λέξεις ΓΙΑΧΒΕ και ΕΧΓΙΕ σχετίζονται πολύ στενά, είναι δύο μορφές του ίδιου ρήματος που σημαίνει ΕΙΜΙ.

ΕΧΓΙΕ είναι το πρώτο πρόσωπο και σημαίνει ΕΓΩ ΕΙΜΙ. ΓΙΑΧΒΕ είναι το τρίτο πρόσωπο του ίδιου ρήματος και σημαίνει ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ. Πολλοί ονομαστοί σχολιαστές συμφωνούν ότι έτσι εξηγείται η περίπτωση του ονόματος του Θεού.

Το όνομα ΓΙΑΧΒΕ λοιπόν είναι η υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο ότι ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ οτιδήποτε ευαρεστείται, και Αυτός κάνει τα πάντα να υπάρχουν.

Αυτός είναι ό,τι εμείς Τον χρειαζόμαστε να είναι. Είναι ο πρώτος και ο έσχατος, το Α και το Ω η αρχή και το τέλος. Αυτός που ήταν είναι και θα είναι (ο ερχόμενος) ο Παντοκράτωρ (Αποκ.α:8,Ι7)

Το γνωστό σε όλους όνομα ΙΕΧΩΒΑ είναι τεχνικά λάθος, είναι αποτέλεσμα μιας σειράς από ιστορικά, θεολογικά, και σχολαστικά λάθη.

Μετά την 70χρονη αιχμαλωσία (536 π.Χ.), ο Ιούδας σαν έθνος υποσχέθηκε να ακολουθήσει τον Κύριο κατά πάντα, καθώς και να υπακούσει τυφλά σε όλους τους Νόμους Του. Ο υπερβολικός τους όμως ζήλος για τη λεπτομέρεια, τους οδήγησε σε τυπικισμό και λανθασμένη ερμηνεία των Γραφών.

Ένα ιδιαίτερο θεολογικό λάθος με σοβαρά αποτελέσματα ήταν η λάθος ερμηνεία του Λευιτ.κδ:16, πράγμα που οδήγησε όλους τους Ιουδαίους να σταματήσουν να προφέρουν το όνομα του Θεού.

Λευιτ.κδ:16 και όστις βλασφημήση το όνομα του Κυρίου (ΓΙΑΧΒΕ), εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλει λιθοβολήσει αυτόν πάσα η συναγωγή· άντε ξένος, άντε αυτόχθων, όταν βλασφημήση το όνομα του Κυρίου (ΓΙΑΧΒΕ), θέλει θανατωθή.

Η Εβραϊκή λέξη που μεταφράστηκε «βλασφημήσει» είναι ΝΑΚΑΒ  και έχει διπλή έννοια. 

Μπορεί να σημαίνει: ονομάζω ή καλώ κατ’ όνομα, ή μπορεί να σημαίνει βλασφημώ, καταριέμαι, βρίζω.

Οι Εβραίοι για να είναι σίγουροι ότι ποτέ δεν θα βλασφημούσαν το όνομα ΓΙΑΧΒΕ, ερμήνευσαν το ρήμα ΝΑΚΑΒ με την έννοια του «ονομάζω», απαγορεύοντας έτσι να ονομάζεται το όνομα του Θεού.

Πίστευαν ότι αν το όνομα έπαυε να ονομάζεται, δεν θα το βλασφημούσαν. Έτσι, μετά την αιχμαλωσία του Ιούδα μεταξύ 5ου και 6ου αιώνα π.Χ. το όνομα ΓΙΑΧΒΕ έπαψε να ονομάζεται. Αυτή η ερμηνεία είναι καταφανώς λανθασμένη για τους παρακάτω λόγους:

1. Το όνομα συνεχώς ονομαζόταν όπως βλέπουμε από την ιστορία του Εβραϊκού λαού, από τον Αδάμ μέχρι την αιχμαλωσία, χωρίς καμία ποινή και όπως είναι φανερό αυτό γινόταν ακόμη και μετά την εντολή του Λευιτ.κδ:16 που υποτίθεται ότι θα δέσμευε την ονομασία του ονόματος.

2. Το νόημα του ΝΑΚΑΒ εξαρτάται από τα συμφραζόμενα και στην περίπτωση αυτή, το κείμενο απαιτεί την έννοια του «βρίζω, καταριέμαι, βλασφημώ», διότι αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου (εδ.15).

3. Όλοι οι ερμηνευτές ομόφωνα συμφωνούν ότι ΝΑΚΑΒ σ’ αυτό το περιεχόμενο σημαίνει «βρίζω, καταριέμαι βλασφημώ» και όχι ονομάζω.

Εξαιτίας λοιπόν αυτής της λανθασμένης ερμηνείας, το όνομα ΓΙΑΧΒΕ έπαψε να ονομάζεται. Όμως, οι Εβραίοι συνεπείς πάντοτε στον τυπικισμό τους, δεν άλλαξαν το Εβραϊκό κείμενο (Δευτ.δ:2 Παρ.λ:6). Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν: όταν κάποιος διάβαζε το κείμενο, θέλοντας ή μη θα πρόφερε το όνομα ΓΙΑΧΒΕ γιατί συνήθιζαν να διαβάζουν δυνατά.

Το όνομα υπάρχει περίπου 7000 φορές και όμως απαγόρευσαν την ονομασία του. Όποτε το συναντούσαν μελετώντας δυνατά, αντί να λένε ΓΙΑΧΒΕ έλεγαν ΑΔΟΝΑΪ (που σημαίνει ΚΥΡΙΟΣ). Σε σπάνιες περιπτώσεις το αντικατέστησαν με την λέξη ΧΑΣΕΜ (που σημαίνει «το όνομα»), ή με τη λέξη ΕΛΟΧΙΜ που σημαίνει Θεός.

Αυτό το λάθος σφραγίστηκε στην Ιουδαϊκή θρησκεία με τη μετάφραση των Ο'. Τον καιρό των εβδομήκοντα, είχε ήδη εξαπλωθεί πολύ η λανθασμένη ερμηνεία του Λευιτ.κδ:16 σε όλους τους Ιουδαίους (και ακόμη είναι) και ονόμαζαν το Θείο όνομα, το «ανέκφραστο όνομα».

Στην μετάφραση των Ο' λοιπόν, το ΝΑΚΑΒ ερμηνεύτηκε «ονομάζω» και παραθέτουμε το απόσπασμα κατά τους εβδομήκοντα:

Λευιτ.κδ:16 ὀνομάζων δὲ τὸ ὄνομα κυρίου θανάτῳ θανατούσθω λίθοις λιθοβολείτω αὐτὸν πᾶσα συναγωγὴ ισραηλ ἐάν τε προσήλυτος ἐάν τε αὐτόχθων ἐν τῷ ὀνομάσαι αὐτὸν τὸ ὄνομα κυρίου τελευτάτω

Στις μέρες του Χριστού, μόνο οι ιερείς διάβαζαν τα Εβραϊκά, όλος ο υπόλοιπος λαός χρησιμοποιούσε την Ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα. Ακολουθώντας λοιπόν αυτή την ερμηνεία, οι Εβραίοι απαγόρευαν αυστηρά την ονομασία του ονόματος.

Το όνομα ΓΙΑΧΒΕ ονομάζεται τετραγράμματο γιατί αποτελείται από 4 σύμφωνα. Τα φωνήεντα προστέθηκαν αργότερα στο Εβραϊκό κείμενο από τους Μαζορίτες περίπου τον 9^ο μ.Χ. αιώνα. Οι Μαζορίτες ήταν δύο οικογένειες Εβραίων που εργάστηκαν για να φτιάξουν ένα στάνταρ κείμενο. Τα πριν αυτούς κείμενα ήταν χωρίς φωνήεντα π.χ MP=MAPIΑ.

Οι Μαζορίτες επειδή χανόταν έτσι η προφορά, κάθισαν και έβαλαν φωνήεντα ανάμεσα στα σύμφωνα. Έκαναν αυτή τη δουλειά επί 5 γενιές.

Το Εβραϊκό κείμενο χωρίζεται σε δύο στοιχεία: Στο ΚΕΘΙΒ: Γραπτό (αυτό που είναι γραμμένο) και στο ΚΟΥΕΡΕ: αυτό που διαβάζεται. Το γραπτό ποτέ δεν το άλλαξαν.

Όταν προστέθηκαν τα φωνήεντα στο όνομα ΓΙΑΧΒΕ από τους Μαζορίτες, κανείς δεν ήξερε τη σωστή προφορά του εξαιτίας της απαγόρευσης της ονομασίας του για περίπου 1.000 χρόνια.

Τα σημεία που εφεύραν οι Μαζορίτες σαν φωνήεντα στην Εβραϊκή γλώσσα θα εξυπηρετούσαν στο να διατηρήσουν τη σωστή Εβραϊκή προφορά. Επειδή όμως το ΓΙΑΧΒΕ στην ανάγνωση (ΚΟΥΕΡΕ) είχε αντικατασταθεί (στο περιθώριο) από το ΑΔΩΝΑΙ πήραν τα φωνήεντα του ΑΔΩΝΑΙ και τα πρόσθεσαν στο τετραγράμματο.

Αυτό το έκαναν οι Μαζορίτες, όχι για να μπερδέψουν την προφορά του ονόματος, αλλά για να υπενθυμίσουν τον αναγνώστη να πει ΑΔΟΝΑΪ αντί ΓΙΑΧΒΕ. Έτσι το τετραγράμματο με τα φωνήεντα του ΑΔΟΝΑΙ ανάμεσά του είναι μια φτιαχτή λέξη.

Αυτή λοιπόν η μικτογενής λέξη οδήγησε στην ονομασία του λανθασμένου IEXΟBA που ξέρουμε σήμερα.

Ο πρώτος που χρησιμοποίησε και ονόμασε τη λέξη ΙΕΧΩΒΑ ήταν ο Άγγλος ΓΑΛΑΤΙΝΟΣ το 1516 ο οποίος είχε πλήρη άγνοια όσο αφορά στην Εβραϊκή ιστορία, διδαχή και συνήθειες.

Εδώ φαίνεται καθαρά η ανάμιξη του τετραγράμματου με τα φωνήεντα του Αδωνάϊ.

Σαν συμπέρασμα λοιπόν, ΓΙΑΧΒΕ είναι το σωστά προφερόμενο όνομα του Θεού στην Π.Δ.

Η πεζή, κοινή έννοιά του είναι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ. Έχει όμως ευρύ πνευματικό νόημα και εφαρμογή και μια υπόσχεση στο λαό Του ότι Αυτός θα είναι οτιδήποτε Τον χρειάζονται να είναι. Θα είναι τα πάντα εν πάσι γι’ αυτούς.