Η γνώμη των ανθρώπων σχετικά με το τι είναι καλό και κακό, διαφέρει αφάνταστα. Όλοι θέλουν να παρουσιάζουν την καλή πλευρά του χαρακτήρα τους, ενώ τ’ αρνητικά στοιχεία τους προσπαθούν να τα δικαιολογήσουν, συγκρίνοντάς τα με χειρότερες καταστάσεις.
Για παράδειγμα, ο μέθυσος νομίζει ότι η κλοπή είναι
κατά πολύ μεγαλύτερο αδίκημα από το ποτό, ενώ ο κλέφτης μπορεί να καθησυχάζει
τη συνείδησή του με τη σκέψη ότι τουλάχιστον δεν είναι φονιάς. Έτσι οι άνθρωποι
κολακεύονται ότι δεν έχουν διαπράξει τούτο ή εκείνο το κακό και τους αρέσει να
συγκρίνονται με άλλους που έχουν καταφέρει ν’ αποφεύγουν τις πράξεις τους.
Είναι φανερό λοιπόν, ότι ο άνθρωπος δεν έχει κοινά παραδεκτό πρότυπο καλού
και κακού. Προσπαθεί να διαστρέψει τους ορισμούς με τέτοιο τρόπο, ώστε κατά τη
γνώμη του, αυτός να φαίνεται εντάξει. Όμως υπάρχει πρότυπο που μια μέρα θα
χρησιμοποιηθεί για να μετρήσει και να κρίνει τα πάντα σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό το πρότυπο δεν είναι τίποτα λιγότερο από
τη δικαιοσύνη του Ίδιου του Θεού.
Όταν κάποιος συνειδητοποιήσει ότι όλες οι πράξεις της ζωής του θα κριθούν
στο φως αυτού του πρότυπου, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί με φόβο ότι είναι
ένοχος και άξιος αιώνιας τιμωρίας. Θα
αναφωνήσει με τον προφήτη του παλαιού καιρού: «Ω τάλας εγώ! διότι εχάθην».
Αλλά υπάρχει Εκείνος που είναι πρόθυμος να σώζει. Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να
σώσει το απολωλός» (Λουκ.ιθ:10).
