ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ
ΘΥΜΙΑΜΑΤΟΣ
(Έξ.λζ:25-28)
Στο όρος Σινά, ο Θεός έδωσε στον Μωυσή τα πρότυπα, με την παραμικρή λεπτομέρεια, για τη Σκηνή και κάθε της έπιπλο. Προσεκτικά τον συμβούλεψε να κάνει το κάθε κομμάτι ακριβώς σύμφωνα με τον τύπο (Έξ.κε:9,40).
Το θυσιαστήριο του θυμιάματος ήταν φτιαγμένο από ξύλο
ακακίας καλυμμένο με χρυσό. Ήταν μια πήχη στο μήκος και στο πλάτος και δύο
πήχες στο ύψος. Είχε ένα χρυσό στεφάνι γύρω από την κορυφή του με χρυσά κέρατα
σε κάθε γωνία και χρυσούς κρίκους σε δύο πλευρές, κοντά στις γωνίες, ακριβώς
κάτω από το στέμμα. Μοχλοί καλυμμένοι με χρυσό έμπαιναν μέσα απ’ τους κρίκους
για τη μεταφορά του (Έξ.λ:1-10).
Ήταν τοποθετημένο κοντά στο καταπέτασμα που χώριζε τα Άγια
από τα Άγια των Αγίων. Οι ιερείς έπρεπε να καίνε συνεχώς θυμίαμα πάνω του. Αυτό
ήταν ένα πολύ ξεχωριστό θυμίαμα (Έξ.λ:34-38), και δεν μπορούσε να
χρησιμοποιηθεί για κανένα άλλο σκοπό. Το ευωδιαστό του άρωμα διαπερνούσε το
καταπέτασμα και πήγαινε μέσα στην παρουσία του Θεού πάνω από την κιβωτό ανάμεσα
στα Χερουβείμ.
Εξαιτίας του θανάτου, της ταφής και της ανάστασης του
Χριστού, (θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος, χάλκινος νιπτήρας και κιβωτός της
Διαθήκης), ο Χριστός έγινε σ’ εμάς (1) φως, (2) μεσίτης και (3) τροφή της ψυχής
(λυχνία, θυσιαστήριο θυμιάματος, τράπεζα των άρτων). Πρόσεξε ότι τα τρία πρώτα
είναι σε οριζόντια γραμμή και τα τρία τελευταία κάθετα, σύμφωνα με το σχήμα που
έχουμε δει σχετικά με τη σκιά του σταυρού.
Το θυσιαστήριο του θυμιάματος είναι σύμβολο του Χριστού σαν
Μεσίτη μας (Εβρ.ζ:25 Ρωμ.η:34). Το
θυμίαμα είναι καθαρός τύπος της προσευχής (Ψαλμ.ρμα:2). Το θυμίαμα προσφερόταν
από τον αρχιερέα κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Με τον ίδιο τόπο, ο Ιησούς ο
Αρχιερέας μας, μεσιτεύει για μας (Έξ.λ:7-8
Ιωάν.ιζ:9 Λουκ.κβ:32).
Μια φορά το χρόνο, αίμα από το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος
τοποθετείτο στα κέρατα του θυσιαστήριου του θυμιάματος (Έξ.λ:10). Ο Ιησούς δεν
θα μπορούσε να μεσιτεύσει για μας σαν Αρχιερέας, αν πρώτα δεν είχε προσφέρει το
αίμα Του.
Στην εκκλησία, το θυμίαμα συμβολίζει τις προσευχές των αγίων (Αποκ.ε:8 η:3-4 Λουκ.α:10.13). Η εκκλησία στέκεται ανάμεσα στο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, ικετεύοντας για συνδιαλλαγή (Β’ Κορ.ε:20). Αν δεν υπήρχαν οι προσευχές των αγίων, τίποτα δεν θα εμπόδιζε το Σατανά να έχει τον πλήρη έλεγχο πάνω στη γη (Β’ Θες.β:6-8 Ιεζ.θ:4 Αποκ.ζ:3). Εφόσον τα κέρατα σημαίνουν δύναμη, η συχνή προσευχή είναι που μας δίνει δύναμη με το Θεό.
Ο λόγος που το άρωμα του θυμιάματος ανέβαινε προς τα πάνω, είναι ότι το θυμίαμα έπεφτε πάνω στα κατακόκκινα πυρωμένα κάρβουνα. Οι ιερείς μπορεί να έριχνα ποσότητες θυμιάματος πάνω στο θυσιαστήριο, αλλά ούτε ένα συννεφάκι δεν θ’ ανέβαινε προς τα πάνω αν δεν έπεφτε πάνω στη φωτιά. Αυτό μας δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στο να λες απλά μια προσευχή και να προσεύχεσαι ένθερμα (Γέν.λβ:28 Ιάκ.ε:17,18 Λουκ.ια:5-13 Ιωάν.ιε:7 Ματθ.κα:21,22).
Το θυσιαστήριο του θυμιάματος
έπρεπε να μεταφέρεται με κοντάρια. Οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε στο ταξίδι μας
στην έρημο, πρέπει πάντα να έχουμε μαζί μας το ισχυρό όπλο της προσευχής. Το
θυμίαμα ήταν κομμένο σε μικρά κομμάτια, γιατί ο Θεός απαντά την και την πιο
μικρή προσευχή. Έπρεπε να γίνεται συνέχεια (Έξ.λ:8 Λουκ.ιη:1
Α’ Θες.ε:17).
