Ειλικρινής μετάνοια σημαίνει συντριβή. Αυτό σημαίνει γνήσια λύπη για ότι έχει να κάνει με αμαρτίες. Ο αμαρτωλός αισθάνεται συντριμμένος για κάθε λάθος και κάθε αμαρτία που έκανε και η καρδιά του είναι σπασμένη γι’ αυτό (Ψαλμ.να:17). Είναι καλό αν μπορέσει να αισθανθεί με κάποιο τρόπο την δυσαρέσκεια του Θεού, για να μην είναι η μετάνοιά του κατά τα ανθρώπινα πρότυπα (Β’ Κορ.ζ:10).
Πολλοί άνθρωποι μπορεί να λυπούνται για τις αμαρτίες που έχουν κάνει, αλλά ποτέ δεν έχουν γνήσια μετανιώσει γι’ αυτές. Λυπούνται για τις συνέπειες της αμαρτίας, αλλά δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις αμαρτίες τους. Πολλές φορές η αμαρτία τους περιπλέκει σε τρομερές καταστάσεις και λυπούνται που μπλέχτηκαν. Παρόλα αυτά, όταν τους δοθεί η ευκαιρία να ξεφύγουν απ’ αυτές τις τρομερές καταστάσεις, συνεχίζουν να ζουν στην αμαρτία.
Κάποιοι έρχονται και
κλαίνε στην εκκλησία επειδή λυπούνται για τον εαυτό τους και είναι
αναστατωμένοι για την κατάστασή τους, αλλά δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν
ολοκληρωτικά την ζωή τους στον Θεό. Αυτά είναι παραδείγματα κοσμικής λύπης που
δεν μπορεί να φέρει μετάνοια. Η αληθινή μετάνοια προέρχεται από την λύπη κατά
Θεό. Αυτό σημαίνει ότι ο αμαρτωλός λυπάται για τις αμαρτίες του, αποφασίζει ν’
αλλάξει τον αμαρτωλό τρόπο ζωής του και δεν στεναχωριέται γι’ αυτές τις
αλλαγές.
Απόφαση εγκατάλειψης της
αμαρτίας.
«Ο
κρύπτων τάς αμαρτίας αυτού δέν θέλει ευοδωθή· ο δέ εξομολογούμενος καί παραιτών
αυτάς θέλει ελεηθή» (Παρ.κη:13).
Χρειάζεται να ομολογούμε και να
παραιτούμε τις αμαρτίες μας, αν θέλουμε να ευοδωθούμε. Χρειάζεται μια
πραγματική στροφή από την αμαρτία προς τον Θεό. Η μετάνοια είναι κάτι
περισσότερο από την λύπη για τις αμαρτίες, περιλαμβάνει και την απόφαση να κάνεις
κάτι γι’ αυτές τις αμαρτίες.
Η μετάνοια είναι κάτι περισσότερο από
την ομολογία των αμαρτιών, περιέχει και την εγκατάλειψή τους με την βοήθεια του
Θεού.
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής τόνισε αυτό το
στοιχείο της μετάνοιας. Όταν τα πλήθη ερχόταν για να βαπτιστούν, τους έλεγε:
«Γεννήματα εχιδνών, τίς έδειξεν εις
εσάς νά φύγητε από τής μελλούσης οργής; Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους τής
μετανοίας, καί μή αρχίσητε νά λέγητε καθ' έαυτούς, Πατέρα έχομεν τόν Αβραάμ·
διότι σάς λέγω ότι δύναται ο Θεός εκ τών λίθων τούτων νά αναστήση τέκνα εις τόν
Αβραάμ» (Λουκ.γ:7-8).
Αρνήθηκε να βαπτίσει πολλούς που ήρθαν
γι’ αυτό το σκοπό, πριν δείξουν αποδεικτικά στοιχεία πραγματικής μετάνοιας. Γι’
αυτόν, η μετάνοια ήταν κάτι περισσότερο από μια απόφαση του νου, ήταν η
πνευματική απόφαση που φέρνει αλλαγή στον τρόπο ζωής.
Το ίδιο με τον Ιωάννη, ο Παύλος κήρυξε
ότι οι άνθρωποι πρέπει: «νά μετανοώσι καί νά επιστρέφωσιν εις τόν Θεόν,
πράττοντες έργα άξια τής μετανοίας» (Πράξ.κς:20).
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η μετάνοια
απαιτεί συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κατά το οποίο πρέπει κανείς να αποδείξει
την αγάπη του προς τον Θεό.
Ο Θεός ξέρει την ίδια στιγμή αν κάποιος
έχει πραγματικά δεσμευτεί να εγκαταλείψει την αμαρτία, με αποτέλεσμα μετάνοια
και βάπτιση με Άγιο Πνεύμα να συμβούν την ίδια στιγμή.
Δυστυχώς, καθώς περνάει ο καιρός,
κάποιοι δεν τηρούν την υπόσχεσή τους, αλλά όταν βαπτίστηκαν με το Άγιο Πνεύμα,
ειλικρινά αποφάσισαν να απορρίψουν την αμαρτία.
