Στις μέρες αυτές, πραγματικά συμβαίνουν πολλά παράδοξα
πράγματα μεταξύ των πιστών. Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας αντιλαμβανόμαστε τις
δύσκολες μέρες μέσα στις οποίες ζούμε, και πραγματικά, εγώ λυπάμαι για πολλά
που ακούω και βλέπω. Δεν θέλω να το κρύψω ότι μέσα στην καρδιά μου υπάρχει λύπη
και πολλές φορές απογοήτευση, και είμαι σίγουρος ότι έτσι είναι και μέσα στις
δικές σας καρδιές.
Σκοπός μου σήμερα δεν είναι να αποθαρρύνω, αλλά μάλλον να
ενθαρρύνω. Αυτός είναι ο σκοπός μου, να σας ενθαρρύνω - και μαζί σας κι εγώ -
με το λόγο του Θεού.
Παρά το γεγονός και την αντίληψη μας περί όλων των περίεργων
και αρνητικών φαινομένων γύρω μας, θα πρέπει ότι και να γίνει να παραμείνουμε
προσηλωμένοι στον Κύριο. Δεν πρέπει ποτέ να απογοητευτούμε σε τέτοιο βαθμό που
να καταντήσουμε είτε ειρωνικοί είτε κυνικοί άνθρωποι, με κανένα τρόπο δεν πρέπει
ποτέ να χάσουμε την όραση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Το λέω αυτό γιατί αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι
έρχονται σ’ αυτό το σημείο, ώστε στο τέλος της μέρας δεν βλέπουν τίποτε άλλο
παρά όλα τα αρνητικά, τίποτε το θετικό.
Αν και τα πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι και η
μαρτυρία του Ιησού Χριστού ανάμεσα μας δεν είναι όπως στις αρχαίες μέρες, δεν
πρέπει να αποκάμουμε, αλλά μάλλον να ζητήσουμε να μας συγχωρέσει και να μας
δυναμώσει ο Κύριος.
Πολλοί είναι αυτοί που λόγω των πιο πάνω αρνητικών πραγμάτων
και των απογοητεύσεων και των πληγών από γνωστούς, συγγενείς και φίλους,
φτάνουν στο σημείο να αποτραβιούνται και να κλείνονται στον εαυτό τους,
λέγοντας, αφού δεν υπάρχει κάτι το θετικό, καλύτερα να μείνω μόνος μου, να
αποχωριστώ, να κλειδωθώ στον εαυτό μου και να έχω κοινωνία με το Θεό μόνος μου.
Αυτή η θέση είναι μια ακραία κατάσταση, πολύ λανθασμένη που
δεν μπορεί να ωφελήσει την ψυχή. Με κάθε τρόπο χρειάζεται να κρατήσουμε τις
καρδιές μας ανοιχτές στον Κύριο και ο ένας προς τον άλλον, παρά τα αρνητικά
πράγματα που αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν και φαντάζομαι πάντα θα υπάρχουν.
Όταν ένας αποτραβηχτεί στον εαυτό του γίνεται εσωστρεφής και
εγωκεντρικός, χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για τις ανάγκες άλλων ανθρώπων και ιδιαίτερα
η αγάπη του, μετατρέπεται σε θεωρητική, παρά πρακτική.
Ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν αυτές τις μέρες,
ελεγχόμενος και εγώ ο ίδιος από το Θεό για την δική μου ζωή, είναι ότι η ζωή
μας, η ζωή του Χριστιανού, η ζωή που διακρίνει τους ανθρώπους του Θεού είναι
ότι βάζουν, ότι διαθέτουν τη ζωή τους για τους άλλους. Ο Χριστός διέθετε τη ζωή
Του για τα πρόβατα Του, η αληθινή αγάπη αυτό είναι που απαιτεί, να διαθέτουμε
τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Αυτός είναι και ο ορισμός της αγάπης κατά τον
Ιωάννη.
Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Πολλές φορές έχουμε τη
λανθασμένη ιδέα ότι το να βάλω τη ζωή μου σημαίνει να πεθάνω για χάρη κάποιου,
δεν νομίζω όμως ότι ο Θεός μας ζητά ακριβώς αυτό.
Ο Κύριος πέθανε για μας, ενόσω ακόμα ήμασταν αμαρτωλοί:
Ρωμ.ε:8 «αλλ' ο
Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί,
ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών».
Αυτό δείχνει το μέγεθος και την αυθεντικότητα της αγάπης του
Θεού. Ο Χριστός πέθανε και έδωσε τη ζωή του σαν αντάλλαγμα, για μας, και αυτό,
όχι γιατί Τον αγαπούσαμε, αλλά όταν ακόμα ήμασταν εχθροί Του.
Το να βάλω τη ζωή μου, σημαίνει αυτή την καθημερινή στάση
της καρδιάς μου, πως δεν ζω για τον εαυτό μου μόνο αλλά και για τους αδελφούς
μου. Σημαίνει ότι μέσα στην καθημερινότητα διαθέτω μέρος της ζωής μου για τις
ανάγκες κάποιων άλλων ανθρώπων, που είναι πλησίον μου.
Παίρνω τη ζωή μου και την διαθέτω. Διαθέτω από το χρόνο μου,
από τον κόπο μου, από τον ύπνο μου, διαθέτω από την ευχαρίστηση μου, ακόμα και
αν εγώ είμαι σε μια δυσκολία, υπερβαίνω τη δυσκολία και διαθέτω ένα μέρος της
ζωής μου για τις ανάγκες φυσικές ή πνευματικές των άλλων.
Αυτή είναι η αυθεντική εκκλησία, άνθρωποι που ζουν για τον
Θεό και ως εκ τούτου είναι διαθέσιμοι σε όλο το σώμα Του στη γη. Είναι αλήθεια
πως αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό της εκκλησίας αυτές τις δύσκολες και
πονηρές μέρες.
Πολλοί μπορεί να σκεφτούν και να πουν ενδόμυχα, «Ναι, έχεις
δίκιο, αδελφέ, δεν το έκανε κανένας σε μένα, ούτε μου τηλεφώνησε κανένας, ούτε
με επισκέφτηκε κανένας».
Αντί όμως αυτού μπορεί κάποιος να πει ή το Πνεύμα του Θεού
να σε ελέγξει, λέγοντας: «Γιατί δεν τηλεφώνησες εσύ, γιατί εσύ δεν το έκανες;».
Η ζωή μας πρέπει να είναι νερό τρεχούμενο, που αναπληρώνεται από το Θεό κάθε
φορά που ξοδεύεται. Αν η ζωή μας παραμένει νερό που λιμνάζει δεν μπορεί να
αυξηθεί.
Αββ.γ:17-19 «Αν και η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ
θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις· ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι
αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν· το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας,
και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις· Εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις
τον Κύριον, θέλω χαίρει εις τον Θεόν της σωτηρίας μου. Κύριος ο Θεός είναι η
δύναμίς μου, και θέλει κάμει τους πόδας μου ως των ελάφων· και θέλει με κάμει
να περιπατώ επί τους υψηλούς τόπους μου».
Αυτή θα πρέπει πάντα να είναι η στάση της καρδιάς μας, ότι
και να γίνεται, ότι και να βλέπουμε. Μπορεί να απογοητευόμαστε από τους
ανθρώπους, μπορεί να μας αδικούν, να μας παρεξηγούν, αλλά η στάση της καρδιάς
μας πρέπει να είναι τέτοια που να περιμένει τον Κύριο και όχι τους ανθρώπους,
αυτή ήταν πάντοτε και η στάση του Ιησού.
Έβλεπε την κατάσταση γύρω Του, τις συμπεριφορές, τις
αδυναμίες, γνώριζε τι υπήρχε στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά δεν απογοητευόταν
ούτε πικραινόταν. Αυτός θα έπρεπε να παραμείνει πιστός σε αυτό που ο Πατέρας
του, του έδωσε να κάνει. Η αγάπη Του δε προς τους μαθητές Του ήταν μέχρι
τέλους. Ανεξάρτητα από το τι βλέπουμε, ανεξάρτητα από το τι περνούμε,
ανεξάρτητα από το τι μας απογοητεύει, ανεξάρτητα από τις απιστίες των ανθρώπων,
οτιδήποτε και να συμβαίνει, μέσα στην καρδιά μας χρειάζεται να μείνουμε μέσα
στην αγάπη και να διατηρήσουμε την γλυκύτητα του Πνεύματος του Ιησού. Αυτό
μπορεί να γίνει μόνο με τη χάρη του Θεού και με τη συνεχή χορηγία του Αγίου Πνεύματος.
Η αγάπη είναι μια από τις πιο σημαντικές προτροπές του Ιησού
σε μας. Την αληθινή αγάπη δεν μπορείς να την βρεις έξω από τον Θεό, εκεί είναι
που αρχίζει. Είναι γι’ αυτό το λόγο που χρειαζόμαστε να είμαστε πλήρεις Πνεύματος
Αγίου, για να ρέει η αγάπη του Θεού προς τους άλλους. Πολλές φορές λέμε λόγια
που ωστόσο δεν είναι πραγματικότητα στη ζωή μας. Τα λόγια δεν έχουν σημασία,
είναι οι πράξεις της αγάπης που έχουν σημασία, είναι ο τρόπος που ζούμε που
έχει σημασία. Καλούμαστε να είμαστε σε αυτόν τον κόσμο καθώς Αυτός είναι, να
ζούμε αυτή την ζωή την μοναδική, την εκλεκτή, την εκτός του κόσμου ζωή, την
ουράνια ζωή που ο ίδιος έζησε. Καλούμαστε από τον Θεό να υπερβούμε τον εαυτό
μας, να ξεπεράσουμε τις φυσικές μας δυνατότητες, και εδώ είναι που δυσκολευόμαστε.
Πολλές φορές το βρίσκουμε δύσκολο να υπερβούμε τον φυσικό
μας άνθρωπο, τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, το σαρκικό μας φρόνημα, τον
παλαιό μας χαρακτήρα. Χρειαζόμαστε τη δύναμη του Θεού και υπομονή και ταπείνωση
μεγάλη για να βρούμε την χάρη μέσα μας να υπερβούμε τον εαυτό μας, να βγούμε
από το κουκούλι μας και από σκουλήκι που είμαστε να μεταμορφωθούμε σε
πεταλούδα, από ψυχικοί να γίνουμε πνευματικοί.
Πώς γίνεται αυτό το πράγμα, πώς μπορώ να το κάνω; Πώς μπορώ
να μη θυμώσω τη στιγμή που θυμώνω, πώς μπορώ να μην αντιδράσω την στιγμή που
αδικούμαι; Πώς μπορώ την στιγμή που στενοχωριέμαι από πράγματα γύρω μου, να έχω
ειρήνη; Να ψάλλω στον Κύριο και να έχω χαρά μέσα μου, όταν πιέζομαι εξωτερικά;
Πώς μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα; Πώς μπορώ, αντί να ζω μόνο για τον εαυτό
μου, να ζω για τους άλλους ανθρώπους γύρω μου; Να είμαι συνδεδεμένος μαζί τους
πνευματικά, παρά συναισθηματικά; Πώς μπορώ να το κάνω;
Μόνο με τη χάρη του Θεού. Αλλά πρέπει να υπάρχει μέσα μας
και το δικό μας θέλημα, η επιθυμία, η γνώση ότι αυτή είναι η ζωή που ο Θεός μας
θέλει να ζήσουμε.
Η χριστιανική μας ζωή παρομοιάζεται σαν ένα πλοίο στην
θάλασσα, όπως τότε οι μαθητές, όπως σε μια άλλη περίπτωση ο δέσμιος Παύλος.
Υπάρχουν ενάντιοι άνεμοι, θύελλες, ψηλά κύματα, φουρτούνες, όλα αυτά χτυπούν
κατά καιρούς το πλοίο μας, λίγες είναι οι στιγμές που πλέουμε μέσα σε ήσυχα
νερά.
Μέσα σε όλα αυτά αν λιγοψυχήσουμε, αν χάσουμε την πίστη μας
και την αγαθή μας συνείδηση, θα γίνουμε ναυαγοί (Α’ Τιμ.α:19), θα χάσουμε τον
προορισμό μας. Όλα που συμβαίνουν στη ζωή μας, οι θλίψεις, οι εναντιώσεις, τα
σκάνδαλα, αυτά που μας στενοχωρούν, δεν είναι μήπως για να μορφώσει μέσα μας ο
Θεός χαρακτήρα δικό Του;
Κάθε τόσο χρειάζεται να αναρωτιόμαστε, πού πάμε; Πού
βρισκόμαστε; Ποια είναι η κατεύθυνση μας; Είμαι στη σωστή κατεύθυνση, είμαι
μέσα στην πίστη; Στην υπακοή; Και περισσότερο και πάνω από όλα, είμαι ένθερμος
στην αγάπη; (Α’ Πέτρ.δ:8).
Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι απλά το γεγονός ότι ξέρουμε τα
εδάφια περί αγάπης και τα επαναλαμβάνουμε. Δεν είναι τα εδάφια, δεν είναι οι
βιβλικές μελέτες, δεν είναι τα κηρύγματα. Αν η στάση της καρδιάς μας είναι
εντάξει με τον Θεό, θα είναι εντάξει και με αυτόν που είναι δίπλα μας,
οποιοσδήποτε και να είναι.
Η αγάπη είναι αυτό που δείχνει ότι ζούμε, ότι περάσαμε από
τον θάνατο στη ζωή. Αν η καρδιά μας έχει σκληρύνει, λόγω των απογοητεύσεων και
έχει κλείσει λόγω των αρνητικών καταστάσεων που βλέπουμε και ακούμε, αν έχει
παγώσει λόγω της αντιμετώπισης που τυγχάνουμε από τους ανθρώπους που είχαμε
εμπιστευτεί, χρειάζεται άμεσα να ζητήσουμε από τον Θεό να την ξαναζεστάνει.
Μια σύναξη σαν τη δική μας, πρέπει να είναι εμποτισμένη μέσα
στην αγάπη και τον ενθουσιασμό, όταν βλέπουμε ο ένας τον άλλο, φροντίζοντας ο
ένας για τον άλλο και παρακινώντας και ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλο. Αυτό θα
μας κάνει μια ζωντανή εκκλησία στην οποία ο Κύριος ευαρεστείται.
Βέβαια δεν πρέπει να μπερδεύουμε την αγάπη με την κολακεία,
με την ανθρώπινη ευγένεια ή την ανθρώπινη καλοσύνη ή την ανεκτικότητα που
αποφεύγει την αλήθεια εις βάρος της δικαιοσύνης του Θεού. Η αγάπη επιβάλλει να
μιλάμε την αλήθεια ο ένας στον άλλο και όχι απλά να καλύπτουμε τα πάντα για
χάρη της δήθεν αγάπης.
Ας τα αντιμετωπίσουμε αυτά τα πράγματα, όχι με αγωνία και
φόβο, ας τα αντιμετωπίσουμε μπροστά στον Θεό και ας ζητήσουμε από τον Κύριο να
μας ελεήσει.
Μπορεί να γίνει; Βεβαίως μπορεί να γίνει. Έτσι ώστε μέσα σε
όλη την ερημιά του κόσμου που ζούμε, μέσα σε όλη αυτή την ακαταστασία και τη
διαφθορά, που ακούς τα σκάνδαλα του ενός και του άλλου, και δεν ξέρεις τι θα
ακούσεις την επόμενη φορά, δεν ξέρεις ποιος είναι ο κλέφτης, ποιος ο ψεύτης,
ποιος ο μοιχός και ο ακάθαρτος, μέσα σε όλα αυτά, μέσα σε αυτήν την
ακαταστασία, την οποία όλοι μας βαρεθήκαμε και σιχαθήκαμε, να υπάρχει μια όαση,
ένα μέρος που τρέχει καθαρό νερό, ένα μέρος που οι άνθρωποι είναι αυθεντικοί,
που υπάρχει αγάπη, ο λαός του Θεού, η εκκλησία του Χριστού.
Ησ.ξ:1 Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε,
και η δόξα του Κυρίου ανέτειλεν επί σε», λέγει ο Κύριος στη Σιών.
Έρχεται η ώρα, που θα δούμε ότι ο Θεός εργάζεται, ότι ο Θεός
προμηθεύει, ότι ο Θεός προνοεί, ότι ο Θεός κυβερνά, ότι ο Θεός κατευθύνει, ότι
ο Θεός γνωρίζει όλα τα πράγματα, ότι δεν υπάρχουν πράγματα που είναι έξω από
τον έλεγχο Του, ότι κτίζει την Εκκλησία, ότι υπάρχει η εκκλησία Του στη γη και
πως ο ίδιος την γνωρίζει, γνωρίζει αυτούς που είναι δικοί του (Β’ Τιμ.β:19).
Αυτή είναι η ελπίδα που υπάρχει μέσα στις καρδιές μας, η
ελπίδα της ανάστασης, η ζωντανή ελπίδα ότι έρχονται μέρες που αυτός ο αιώνας θα
έχει φύγει και το φως του Κυρίου θα ανατείλει.
Ησ.ξ:2 Διότι ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην
και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Κύριος και η δόξα αυτού θέλει
φανερωθή επί σε.
Υπήρχαν και στο παρελθόν δύσκολοι καιροί, αλλά υπήρξαν
άνθρωποι που στάθηκαν και αγωνίστηκαν και δεν παραδόθηκαν στο πνεύμα του
κόσμου, που προσπάθησαν με την αλήθεια του λόγου να ξυπνήσουν αυτούς που
κοιμούνται.
Γι’ αυτό χρειάζεται ξανά μαζί να σπρώξουμε, να βάλουμε όλη
μας τη δύναμη, να ξαναζωντανέψουμε, να ξανά-αγαπήσουμε, να ξανά-δώσουμε, να
βάλουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Βλέπεις κάποιον αδελφό σου που κρατεί
ένα βαρύ φορτίο και εσύ πηγαίνεις στο σπίτι σου ξέγνοιαστος να συνεχίσεις την
καθημερινή σου ρουτίνα. Να βάλεις τη ζωή σου, σημαίνει να σηκωθείς και να πας
στον αδελφό σου και να του πεις: «Έλα, αδελφέ μου, τι σε βαραίνει, άφησε με να
τραβήξω κι εγώ λίγο από το βάρος σου, έχε θάρρος, μη φοβάσαι, δώσε μου λίγο από
το βάρος που κουβαλάς».
Αν υπάρχουν καταστάσεις που δεν είναι σωστές μέσα στην
εκκλησία που φθείρουν και αδυνατίζουν το σώμα, αν υπάρχουν αντιπάθειες και
πικρίες και φιλονικίες, ώρα να δώσουμε τέλος, να ξεριζώσουμε αυτές τις ρίζες
πικρίας που ο Σατανάς έσπειρε στη σάρκα μας. Μέσα στις Γραφές υπάρχουν οδηγίες
πώς να λύνουμε τα προβλήματα αναμεταξύ μας, τις διαφορές που αναφύονται.
Πάντοτε υπήρχαν διαφορές μεταξύ ανθρώπων, πάντοτε υπήρξαν
δυσκολίες, πάντα θα υπάρχουν τα σκάνδαλα, αλλά μέσα στις Γραφές πάντοτε δίνεται
ο τρόπος για να λύνονται οι διαφορές μας και τα προβλήματα που υπάρχουν.
Ψαλμ.λζ:39 «Των δικαίων όμως η σωτηρία είναι παρά
Κυρίου· αυτός είναι η δύναμις αυτών εν καιρώ θλίψεως».
Η σωτηρία είναι από τον Κύριο, ο Θεός είναι που σώζει, που
μας σώζει από τον εαυτό μας, τις συνήθειες, τις δοκιμασίες, τους πειρασμούς.
Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις στη ζωή μας για τις οποίες
δεν έχουμε λύσεις, υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν μπορούμε εμείς να αλλάξουμε
τους χαρακτήρες τους, υπάρχουν πράγματα δύσκολα γύρω μας που πεισματικά
αρνούνται να υποχωρήσουν, αλλά η ελπίδα μας στον Κύριο μένει σταθερή, ότι αυτός
μπορεί, όλα είναι δυνατά σε Αυτόν.
Δεν μπορείς να κάτσεις κάτω στο γραφείο σου και να πάρεις
μια κόλλα και ένα μολύβι και να πεις: «Τώρα θα σκεφτώ πως μπορώ να λύσω αυτό το
πρόβλημα, να αλλάξω αυτή την κατάσταση, να κάνω τους άλλους να σκέφτονται σαν
εμένα, αυτό είναι αδύνατο».
Όχι, η σωτηρία είναι από τον Κύριο και οι δυσκολίες και τα
προβλήματα λύνονται, καθώς τον προσμένουμε με ταπείνωση. Περνούμε όλοι από
δυσκολίες και δοκιμασίες, και εγώ περνώ και εσύ περνάς, όλοι μας περνούμε, και
όλοι μας κράζουμε για βοήθεια: «Βοήθησε μας, Κύριε» - ξέρετε πόσες φορές το
είπα αυτές τις ημέρες- «βοήθα με, Κύριε, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό η το άλλο,
δεν τα καταφέρνω, αποτυγχάνω, βοήθησε με Κύριε!».
Αυτή είναι η πρώτη κραυγή που βγαίνει: «Βοήθησε με!». «Η
σωτηρία, όμως, των δικαίων είναι από τον Κύριο· αυτός είναι η δύναμή τους σε
καιρό θλίψης. Και θα τους βοηθήσει ο Κύριος, και θα τους ελευθερώσει· θα τους
ελευθερώσει από ασεβείς, και θα τους σώσει· επειδή, έλπισαν σ' αυτόν» (Ψαλμ.λζ:39,40).
Παρά τις πιέσεις που έχουμε σαν πιστοί, σαν ασυμβίβαστοι με
τον αιώνα τούτο, δεν τραβούμε πίσω δεν υποστέλλομε την σημαία, δεν
παραδιδόμαστε, θα συνεχίσουμε να αγαπούμε τον Κύριο και ο ένας τον άλλο, δεν θα
αφήσουμε την καρδιά μας να κρυώσει.
