Θεός εναντίον Γολιάθ

Α' Σαμουήλ ιζ:1-10

         

Το σημερινό κεφάλαιο είναι από τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα στην Αγία Γραφή. Είναι ένα παράδειγμα πως ο Θεός δίνει δύναμη, χάρη, απελευθέρωση μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες και καταστάσεις, σ’ αυτούς που Τον εμπιστεύονται.

Η αλήθεια είναι όμως, πως η μάχη όπως την παρουσιάζει το βιβλικό κείμενο, δεν είναι Δαβίδ και Γολιάθ, αλλά Θεός και Γολιάθ. Δεν εξυμνεί το ανθρώπινο πνεύμα και κουράγιο, αλλά τη ζωή της πίστης στον αληθινό Θεό.

 

Στα πρώτα 11 εδάφια μας περιγράφεται η κατάσταση.

Πρώτα διαβάζουμε για την επίθεση των Φιλισταίων. Αυτοί προκαλούν και έρχονται εναντίον του λαού Ισραήλ. 

Μετά από αυτή την περιγραφή μαθαίνουμε για τον Γολιάθ και τις διαστάσεις του.  

Τέλος μαθαίνουμε για την πρόκληση, την βλάσφημη πρόκληση που απεύθυνε στους Ισραηλίτες. 

Αν και το Ισραήλ είχε πολλές φορές στο παρελθόν βρεθεί σε πόλεμο με τους Φιλισταίους, αυτή φαίνονταν να είναι μια περίπτωση διαφορετική από τις άλλες.

Ο λόγος είναι ότι αντί μιας κανονικής μάχης, οι Φιλισταίοι πρότειναν τον Γολιάθ, έναν βαριά οπλισμένο άντρα με ασυνήθιστες φυσικές ικανότητες, ο οποίος απειλούσε τον Ισραήλ, ζητώντας κάποιον για να πολεμήσει μαζί του.

Τον διαλέγουν για να τους αντιπροσωπεύσει στη μάχη. Και είναι ο καλύτερος. Πρώτα από όλα είναι τεράστιος. Έξι πήχες και μια σπιθαμή είναι κάτι λιγότερο από  3 μέτρα, γύρω στο 2,80. 

Ο αλυσιδωτός θώρακας που φορούσε ζύγιζε περίπου 57 κιλά. Και η αιχμή του δόρατος ζύγιζε 600 σίκλους σίδερο, περίπου 7 κιλά.

Ο Γολιάθ ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του, που στοιχημάτισε όλο το λαό του. Όλοι θα γίνονταν δούλοι αν ο Γολιάθ έχανε. Πράγμα που το θεωρούσαν απίθανο.

Σαν αποτέλεσμα, όταν τα άκουσαν όλα αυτά, ο Σαούλ και ο Ισραήλ, τα έχασαν, τρόμαξαν και φοβήθηκαν. 

Η αντίδραση του Ισραήλ στην πρότασή του, δίνεται στο εδ.11:

Ότε ήκουσεν ο Σαούλ και πας ο Ισραήλ εκείνους τους λόγους του Φιλισταίου, εξέστησαν και εφοβήθησαν σφόδρα.

Να πούμε βέβαια ότι ο Σαούλ ήταν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Όχι μόνο γιατί ήταν ο αρχηγός του Ισραήλ και ήταν υπεύθυνος. Με τον Θεό δεν τα πήγαινε καλά. Ο Θεός είχε επιτρέψει να υποφέρει. Το Πνεύμα του Θεού, η παρουσία του Θεού είχε απομακρυνθεί. Γράφει στο προηγούμενο κεφάλαιο: Και το Πνεύμα τού Κυρίου αποσύρθηκε από τον Σαούλ, και ένα πονηρό πνεύμα από τον Κύριο τον τάραζε (Α’ Σαμ.ις:14).

Επιπλέον αν ο Γολιάθ ήταν ο καλύτερος και ψηλότερος από τους Φιλισταίους, δεν θα έπρεπε ο καλύτερος και ψηλότερος από τους Ισραηλίτες να πάει; Ποιος ήταν ο ψηλότερος; Γράφει πως όταν βρήκαν τον Σαούλ για να τον κάνουν βασιλιά, αυτός ήταν κρυμμένος μέσα στα καλάθια, και Τότε, έτρεξαν και τον πήραν από εκεί· και όταν στάθηκε ανάμεσα στον λαό, προεξείχε από ολόκληρο τον λαό, από τους ώμους του κι επάνω (Α΄ Σαμ.ι:23).

Για να δούμε πόσο μακριά ήταν αυτή η αντίδραση απ’ όσα ο Θεός υπόσχονταν στον λόγο Του για παρόμοιες περιπτώσεις, δεν έχουμε παρά να την συγκρίνουμε με το Λευιτ.κς:3, 7-8 και τον Ι. Ναυή κγ:9-11.

Λευιτ.κς:3, 7-8 Εάν περιπατήτε εις τα προστάγματά μου και φυλάττητε τας εντολάς μου και εκτελήτε αυτάς,......... θέλετε διώξει τους εχθρούς σας και θέλουσι πέσει έμπροσθέν σας εν μαχαίρα· και πέντε από σας θέλουσι διώξει εκατόν, και εκατόν από σας θέλουσι διώξει μυρίους· και οι εχθροί σας θέλουσι πέσει έμπροσθέν σας εν μαχαίρα.

Ι. Ναυή κγ:9-11 Διότι ο Κύριος εξεδίωξεν απ' έμπροσθέν σας έθνη μεγάλα και δυνατά· και ουδείς ηδυνήθη έως της σήμερον να σταθή έμπροσθέν σας· εις από σας θέλει διώξει χιλίους· διότι Κύριος ο Θεός σας, αυτός είναι ο πολεμήσας υπέρ υμών, καθώς υπεσχέθη προς εσάς. Προσέχετε λοιπόν σφόδρα εις εαυτούς, να αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας.

Η υπόσχεση του Θεού ήταν ότι αν περπατούσαν μαζί Του, ένας μόνο θα ήταν αρκετός για να διώξει χίλιους, και "εκατό ....θα διώξουν δέκα χιλιάδες". Ωστόσο εδώ βλέπουμε το εντελώς αντίθετο: ένας Φιλισταίος έκανε όλο το Ισραήλ να τρέμει! Αλλά ευτυχώς η ιστορία δεν τελειώνει εδώ: Α΄Σαμ.ιζ:12, 16-23

Όλοι έχουμε τους δικούς μας γίγαντες. Τις δικές μας δυσκολίες και προβλήματα που φαίνονται τόσο μεγάλα, που μας φοβίζουν. Είναι τα παιδιά, είναι η υγεία, είναι τα οικονομικά, τι είναι; Είναι ο θάνατος; Είναι ο σατανάς που μας πολεμάει και σαν λιοντάρι που βρυχάται ψάχνει να βρει ποιον θα καταπιεί. Ας βάλουμε στο μυαλό μας  αυτό που μας δυσκολεύει που μας προβληματίζει και βάζει την πίστη μας σε πειρασμό. Που είναι ο Θεός, τι κάνει; Υπάρχει, νοιάζεται, με αγαπάει;

Η παρουσία του Γολιάθ προξενούσε όχι μόνο φόβο αλλά και ντροπή όπως θα δούμε μ’ αυτά που έλεγε. Τα λόγια του στο (Α΄ Σαμ.ιζ:10), σήμαιναν στην πραγματικότητα, «υποτιμώ, αψηφώ, προκαλώ, τα στρατεύματα του Ισραήλ.» Πολλές φορές θα έρθει ο σατανάς και θα μας ψιθυρίσει: «Που είναι ο Θεός σου; Γιατί δεν σε ελευθερώνει;» Αν αυτός είναι ο Θεός, αξίζει που είσαι χριστιανός;

Η ζωή είναι γεμάτη από γίγαντες. Ας δούμε λοιπόν τον τρόπο του Θεού για να πέφτουν οι γίγαντες κάτω.

Στα εδάφια 12-18, η διήγηση μας λέει τι έκανε ο Δαβίδ όλη αυτή την περίοδο. Ο πατέρας του, διαβάζουμε στο 12 ήταν ηλικιωμένος, δεν πήγε στη μάχη, έστειλε όμως τα τρία πρώτα του αγόρια. Ο Δαβίδ είχε τα πρόβατα. Έπρεπε να είναι περίπου 20 χρονών. Και τον έστειλε ο πατέρας του να πάει ψωμί στους αδελφούς του, τυρί στον χιλίαρχο και να του φέρει κάποιο σημάδι πως είναι οι γιοί του καλά.

Γιατί έστειλε τρία αγόρια μόνο; Ίσως γιατί τα άλλα ήταν μικρότερα. Ίσως γιατί δεν υπήρχε απαίτηση σε κάθε  οικογένεια να στείλει περισσότερους από τρεις γιους.

Στο μεταξύ ο Γολιάθ για 40 μέρες έκανε την ίδια δουλειά. Και ο Φιλισταίος πλησίαζε πρωί και βράδυ, και στυλωνόταν για 40 ημέρες (Α’ Σαμ.ιζ:16).

Στα εδάφια 19-23 μαθαίνουμε πως ο Δαβίδ πριν φύγει, άφησε τα πρόβατα σε φύλακα. Δεν τα άφησε μόνα τους, ήταν καλός βοσκός. Όταν έφτασε, έδωσε τα πράγματα εκεί που έπρεπε και μετά ρώτησε τους αδελφούς του πως είναι, και σε εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο Γολιάθ και όλοι έτρεξαν να κρυφτούν (Α’ Σαμ.ιζ:23-24).

Ο Δαβίδ μόλις είχε πάει στο πεδίο της μάχης για να δει τα αδέρφια του. Εκεί λοιπόν καθώς μιλούσε μαζί τους, είδε τον Γολιάθ να απειλεί ξανά τον Ισραήλ. 

Όπως φαίνεται, ο λαός συνέχιζε να αντιδρά το ίδιο, όπως σαράντα μέρες πριν, δηλαδή με φόβο. Αυτό, ωστόσο δεν ίσχυε για τον Δαβίδ.

Ο Δαβίδ ξαφνιάστηκε με την αντίδραση των Ισραηλιτών αλλά και με την ανταμοιβή του βασιλιά. Και η έκπληξη του εξηγείται με το δεύτερο μέρος του εδαφίου 26, (Α’ Σαμ.ιζ:25-27).

Δεν τον εκπλήσσει ο Γολιάθ. Εκπλήσσεται από τους Ισραηλίτες. Γιατί ο Γολιάθ τους υποτιμά και αυτοί φοβούνται. Όμως στο μυαλό του Δαβίδ αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει τον ζωντανό Θεό, ενώ ο Ισραήλ τον ξέρει. Όσο δυνατός και να είναι, όσο ικανός πολεμιστής, δεν ξέρει τον αληθινό Θεό οπότε δεν τίθεται θέμα. Ο Γολιάθ είναι ένα τίποτα.

Τόσο ο Δαβίδ όσο και ο λαός άκουγαν και έβλεπαν τα ίδια πράγματα. Εντούτοις, η στάση τους απέναντι σ’ αυτά ήταν διαμετρικά αντίθετη. Έτσι ενώ ο λαός κοιτούσε το πρόβλημα και το αξιολογούσε με βάση ότι έβλεπε και ότι άκουγε, ο Δαβίδ κοιτούσε το λόγο του Θεού και αξιολογούσε το πρόβλημα ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ. Ενώ λοιπόν ο λαός αναρωτιόνταν «ποιοι είμαστε εμείς μπροστά στον Γολιάθ;», ο Δαβίδ αναρωτιόνταν «ποιος είναι ο Γολιάθ μπροστά στον Θεό;».

Το θέμα λοιπόν δεν είναι τόσο το τι βλέπουμε, αλλά πως αξιολογούμε αυτό που βλέπουμε. Το αξιολογούμε με βάση τις πέντε μας αισθήσεις, τη φαινομενική πραγματικότητα, όπως ο Ισραήλ, ή με βάση τον λόγο του Θεού, την αλήθεια, όπως ο Δαβίδ;

Και η έκπληξή του είναι τόσο μεγάλη που ξαναρωτάει ώστε να καταλάβει σίγουρα αν οι στρατιώτες μιλούν σοβαρά, για κάτι που στα μάτια του θεωρείται απλό. Αυτοί δεν έχουν τον Θεό, εμείς γνωρίζουμε τον Θεό. Ο Κύριος είναι μαζί μας. Που το πρόβλημα;

Η στάση του Δαβίδ δείχνει ότι γι’ αυτόν που εμπιστεύεται τον Θεό, τα προβλήματά του, είναι και του Θεού προβλήματα. Όταν ο σατανάς πάει κόντρα σ’ εμάς, δεν πάει μόνο σ’ εμάς. Πάει στον Θεό. Μέσα από εμάς θέλει να ταπεινώσει τον Θεό. Ο Δαβίδ εκνευρίζεται γιατί αυτοί επιτρέπουν στον Γολιάθ να υποτιμά τον Θεό.

Βλέπετε η πίστη, έχει ψηλά τον Θεό. Ποια είναι η εικόνα που έχεις στο μυαλό σου για τον Θεό σήμερα; Τι θέλω να πω; Πιστεύεις πως υπάρχουν πράγματα που ο Θεός δεν μπορεί να κάνει; Αν ναι, τότε ο Θεός σου είναι μικρός. Αν βαθιά μέσα σου νομίζεις πως για το δικό σου πρόβλημα ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτα, τότε ο Θεός γίνεται μικρός.

Αν στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, στην ζωή σου ο Θεός είναι Παντοδύναμος και Κυρίαρχος, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Τι εικόνα έχεις για τον Θεό; Προσέξτε είναι εύκολο να το λέμε στη θεωρία, στην εκκλησία μέσα, όταν το λέει ο κήρυκας να συμφωνούμε. Όταν όμως γυρνάς στο σπίτι σου, και πας να ξαπλώσεις στο κρεβάτι και πάλι η σκέψη σου γυρνάει σε αυτό που σε βασανίζει, με ποια σκέψη κλείνεις την μέρα σου; Πιστεύω στον ζωντανό Θεό και ο γίγαντας αυτός που αντιμετωπίζω είναι ένα τίποτα; Η πίστη λοιπόν έχει ψηλά τον Θεό και την δύναμή του.

Ας δούμε την αντίδραση του Ελιάβ, (Α’ Σαμ.ιζ:28).

Δεν ξέρουμε αν ήταν κοντά ο αδελφός του και πως έμαθε τι έλεγε ο Δαβίδ, πάντως το έμαθε και θύμωσε. Η αντίδραση του και η κρίση του ήταν λάθος. Ίσως ο Θεός επέτρεψε να έχουμε τη λεπτομέρεια αυτή σαν δείγμα του γιατί ο Θεός δεν ήθελε τον Ελιάβ να είναι βασιλιάς. Στα λόγια του Δαβίδ ο Ελιάβ ακούει λάθος πράγματα. 

Η αντίδραση του Δαβίδ ήταν σαν να είπε: «ε, καλά, δεν είπα και τίποτα, μια ερώτηση έκανα. Πήγε όμως σε άλλον να πει αυτά που ήθελε και παντού έπαιρνε την ίδια απάντηση. Τα δώρα του Σαούλ και τη δυσκολία με τον Γολιάθ.

Η πίστη μας θα δοκιμαστεί. Θα δοκιμαστεί από αυτούς  που δεν πιστεύουν, από τους Φιλισταίους, αλλά και από αυτούς που «λένε»  πως πιστεύουν. Και συχνά μέσα από την οικογένειά μας. Γιατί η απλή πίστη πως ο Θεός είναι δυνατός και θα ενεργήσει, αν εγώ κάνω αυτό που πρέπει, όπως σκεφτόταν ο Δαβίδ, η απλή πίστη στο ανθρώπινο μυαλό όταν συγκρίνεται με την ανθρώπινη λογική είναι παράλογη ακόμη και σε εμάς που πιστεύουμε. Και πολλές φορές εμείς οι ίδιοι γινόμαστε το εμπόδιο σ’ αυτό που ο Θεός θέλει να κάνει στη ζωή του αδελφού μας. Ή στη ζωή της εκκλησίας, στον λαό Του. Ο Θεός ψάχνει να βρει ανθρώπους να Τον εμπιστεύονται με απλότητα.

Στη συνέχεια, τα λόγια του Δαβίδ έφτασαν στον Σαούλ ο οποίος έμαθε πως υπάρχει εθελοντής και έστειλε να τον βρουν. Ας διαβάσουμε τον διάλογο (Α΄ Σαμ.ιζ:31-39).

Όπως είναι προφανές, όπως και μεταξύ λαού και Δαβίδ έτσι και μεταξύ αυτού και του Σαούλ υπήρχε η ίδια διάσταση απόψεων.

Πάλι του Δαβίδ η θέση είναι πως ο Φιλισταίος αυτός έχει υπογράψει την καταδίκη του από τη στιγμή που ήρθε ενάντια στον λαό του ζωντανού Θεού και ο Δαβίδ θα πάει να τον πολεμήσει. Ο Δαβίδ όχι μόνο θεωρούσε ότι μπορούσε να πολεμήσει με τον Γολιάθ, αλλά ήταν και σίγουρος ότι θα τον νικούσε. Ο λόγος; Η δύναμη του Θεού και οι υποσχέσεις του λόγου Του. Ο Σαούλ με τη σειρά του, του δείχνει την πραγματικότητα. Πως είναι νέος, άπειρος στον πόλεμο. Και αυτός πολεμάει από μικρό παιδί. Αυτή όμως, είναι η μία πλευρά της πραγματικότητας.

Η πραγματικότητα όμως στο μυαλό του Δαβίδ είναι άλλη. Αυτό που ο Δαβίδ ξέρει είναι πως αυτός ο ζωντανός Θεός που τον ελευθέρωσε από το λιοντάρι και την αρκούδα, Αυτός θα τον ελευθερώσει από τα χέρια του Φιλισταίου.

Ο Δαβίδ δεν έχει πίστη στον εαυτό του. Έχει πίστη στον Θεό. Δεν λέει, εγώ νίκησα το λιοντάρι και την αρκούδα, θα νικήσω και τώρα. Τα κατάφερα τότε, εμπιστέψου με. Όχι, στο νου του Δαβίδ, ο Θεός πάει μπροστά. Και το πιο πιθανό είναι πως θεωρεί τόσο γελοία την κατάσταση με το Γολιάθ, που σκέφτεται: «αφού κανένας δεν πάει, θα πάω εγώ. Και εγώ στο λαό του ζωντανού Θεού ανήκω. Και αυτός όταν πάει εναντίον μου, πάει ενάντια στον Θεό». Βλέπετε για τον Δαβίδ τα πράγματα είναι απλά. Η γνήσια πίστη είναι απλή.

Τι μαθαίνουμε από αυτά; Τρία πράγματα ως τώρα.

Πρώτο, η γνήσια πίστη δεν απογοητεύεται, επιμένει. Ό,τι και να λένε οι άνθρωποι, η πίστη μένει εκεί. Αρνείται να δει τα πράγματα από την ανθρώπινη σκοπιά. Δεν το βάζει κάτω.

Εβρ.ια:1, Ἔστιν δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες τη ζωή και τα δικά σου προβλήματα έτσι; Ο Θεός, δεν μας ζητάει να ζήσουμε με βάση την ανθρώπινη λογική και σοφία. Μας ζητάει να έχουμε τέτοια συμπεριφορά που να φανερώνει πως όντως πιστεύουμε σε έναν Θεό που μπορεί να επέμβει και να αλλάξει καταστάσεις.

Δεύτερο, η πίστη που μπορεί να αντιμετωπίσει τον Γολιάθ χτίζεται σιγά-σιγά. Χτίζεται στην προσωπική μας ζωή με τα λιοντάρια και τις αρκούδες. Δεν τον στέλνει κατευθείαν στον Γολιάθ. Τον μαθαίνει. Που; στην μονοτονία της βοσκής. Στην ρουτίνα της καθημερινής ζωής. Στο πρωινό σήκωμα. Άντε βγάλε τα πρόβατα, άρμεξε τα, βόσκησε τα φύλαξε τα. Άντε και κάποιο θα ξεφύγει. Κάποιο θα σπάσει το πόδι. Κάποιο θα έχει δύσκολη γέννα.

Η πίστη χτίζεται στην καθημερινότητα. Στη δουλειά με το τραίνο κάθε μέρα, με τον πελάτη που είναι παράξενος, με τους λογαριασμούς που είναι φουσκωμένοι. Με το αυτοκίνητο που χάλασε. Η απλή ζωή που ζούσε ο Δαβίδ, και η απλή ζωή που ζούμε σήμερα είναι η αρένα που ο Θεός μας εκπαιδεύει.

Μας εκπαιδεύει με μικρά για να μας πάει στα πιο μεγάλα να μπορούμε να στηρίξουμε και άλλους. Πριν ο Δαβίδ εμπιστευθεί το Θεό δημόσια, είχε μάθει την εμπιστοσύνη στην προσωπική του ζωή. Ο Θεός μας δίνει μικρές ευθύνες για να μας δώσει πιο μεγάλες. Μας εμπιστεύεται την δική μας ζωή ώστε να μας εμπιστευθεί τις ζωές άλλων.

Τρίτο, η πίστη χτίζεται με την υπενθύμιση και την ευχαριστία. Ο Δαβίδ δεν ξεχνάει τι έχει κάνει ο Θεός. Το έχουμε ξαναπεί. Η ευχαριστία, η υπενθύμιση του τι ο Θεός έχει κάνει, χτίζει πίστη. Μην ξεχνάμε να ευχαριστούμε τον Θεό στη ζωή μας, για ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν.

Είναι ενδιαφέρον που υπάρχει η λεπτομέρεια πως προσπάθησε να βάλει την πανοπλία του Σαούλ. Γιατί όμως να έχουμε εμείς αυτή την λεπτομέρεια; Πιστεύω είναι συμβολικό. Ο Θεός τον είχε χρίσει βασιλιά, του είχε δώσει το Πνεύμα Του και τώρα ο Σαούλ τον έντυνε με τα σύμβολα της βασιλείας. Όμως ο Δαβίδ δεν την φοράει, δεν την μπορεί, και δείχνει αυτό δύο πράγματα. Η δύναμη του Θεού είναι πιο σημαντική από τα ανθρώπινα όπλα. Είναι πιο σημαντικό ο αρχηγός του λαού να έχει καλή σχέση με το Θεό, παρά να έχει καλή πανοπλία. Ο Σαούλ, όμως, έδινε σημασία στην πανοπλία, παρά στην σχέση του με τον Θεό.

Ο Δαβίδ απορρίπτει τον τρόπο που ο Σαούλ δείχνει το αξίωμά του. Ο Σαούλ ντύνεται βασιλικά, όπως οι βασιλιάδες των εθνών, ο Δαβίδ δεν φοράει τίποτα. Προτιμά να είναι βοσκός όπως όλοι οι πατέρες της πίστης, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ που ζούσαν με τις υποσχέσεις του Θεού. Και γι’ αυτό τι παίρνει μαζί του; Το ραβδί του και 5 πέτρες.

Τόσο ο Σαούλ λοιπόν όσο και ο Δαβίδ είχαν λόγους να πιστεύουν τα όσα πίστευαν. Ο μεν πρώτος είχε φυσικούς λόγους, ο δε δεύτερος πνευματικούς λόγους. Ο μεν πρώτος έβλεπε τα φυσικά δεδομένα (ύψος, όπλα, εμπειρία κτλ), ο δε δεύτερος τα πνευματικά δεδομένα (υποσχέσεις του λόγου του Θεού). Ο μεν πρώτος έτρεμε από τον φόβο του, ο δε δεύτερος ήταν γεμάτος παρρησία. Ποιος από τους δυο τελικά διάλεξε να πιστέψει την σωστή πηγή πληροφόρησης, φαίνεται από τα παρακάτω εδάφια.

Α’ Σαμ.ιζ:40-51

Ο Γολιάθ, ο Φιλισταίος που είχε κάνει όλο το Ισραήλ να τρέμει για σαράντα ημέρες, νικήθηκε από ένα νεαρό αγόρι που το μόνο του φυσικό όπλο ήταν ..... μια σφεντόνα και πέντε πέτρες. Εντούτοις, δεν ήταν τα φυσικά μέσα με τα οποία ο Δαβίδ πήγαινε εναντίον του αντιπάλου του.

Στα υπόλοιπα εδάφια έχουμε τη μάχη. Δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερη αντίθεση ανάμεσα στον Γολιάθ με την πανοπλία του, με το μέγεθός του, την ικανότητά του, και στον Δαβίδ. Ο Γολιάθ συγχύζεται και τον καταριέται: (Α΄ Σαμ.ιζ:40-44).

Δεν είναι ασήμαντο πως ο Γολιάθ τον καταριέται. Γιατί ο Θεός στον Νόμο Του, στο Βιβλίο της Γένεσης έχει υποσχεθεί κάτι στον Αβραάμ, θα ευλογήσω εκείνους που σε ευλογούν, και θα καταραστώ εκείνους που σε καταριούνται· και μέσα από σένα θα ευλογηθούν όλες οι φυλές τής γης (ιβ:3). Ο Δαβίδ είναι απόγονος του Αβραάμ, όχι μόνο βιολογικά, κυρίως πνευματικά. Είναι άνθρωπος πίστης. Έτσι ο Γολιάθ, φέρνει την κατάρα επάνω του.

Ας προσέξουμε όμως την απάντηση του Δαβίδ, (Α’ Σαμ.ιζ:45-47).

Πραγματικά, όπως ο ίδιος είπε στον Γολιάθ στο εδ.45: «ΣΥ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία και δόρυ και ασπίδα [φυσικά μέσα]. ΕΓΩ ΟΜΩΣ έρχομαι εναντίον σου στο όνομα ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ».

Τι κι αν είχε ο Γολιάθ φυσικά μέσα; Τι κι αν ήταν δυνατός; Μήπως οι δυνάμεις του ήταν μεγαλύτερες από τις δυνάμεις του Κυρίου ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ; Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι κατά πόσο έχουμε ή όχι φυσικά μέσα, φυσικές δυνάμεις αλλά κατά πόσο ή όχι εμπιστευόμαστε ΤΟ Όπλο, ΤΗ Δύναμη, που λέγεται ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Το Όπλο είναι εκεί και μας περιμένει. Ήταν εκεί για το Ισραήλ όλες τις ημέρες που τρέμανε από το φόβο τους. Εντούτοις αυτοί αντί να τον εμπιστευτούν έψαχναν σωτηρία «με ρομφαία και δόρυ», με φυσικούς τρόπους, και αφού δεν την βρήκαν τρομοκρατήθηκαν. Όπως οι Παρ.ιη:10 μας λένε:

Το όνομα του Κυρίου είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.

Το μόνο ισχυρό οχυρό μας είναι ο Κύριος. Μόνο πίσω Του υπάρχει πραγματική ασφάλεια. Είτε οχυρωνόμαστε λοιπόν πίσω Του ελπίζοντας στον ΚΥΡΙΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ όπως ο Δαβίδ, είτε ψάχνουμε την ασφάλεια μας κάπου αλλού, σε φυσικές δυνάμεις όπως ο Γολιάθ και ο Ισραήλ.

Ιερ.θ:23-24 Ούτω λέγει Κύριος· Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού· αλλ' ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γής· επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος.

Κατ’ αρχήν ας θυμόμαστε πως πρόκειται για ιερό πόλεμο. Ο Δαβίδ πάει στο όνομα του Θεού. Και η νίκη δεν θα είναι για τον Δαβίδ, αλλά, για να γνωρίσει όλη η γη ότι υπάρχει Θεός στον Ισραήλ. Και θα γνωρίσει όλο το πλήθος πως ο Θεός δεν έχει ανάγκη το ξίφος και το ακόντιο για να χαρίσει την νίκη.

Ο πόλεμος είναι δική Του υπόθεση. Στην αρχή είπαμε πως η μάχη ήταν του Θεού. Ο Δαβίδ ήταν το όργανο του Θεού. Μετά από τον θάνατο του Γολιάθ καταδίωξαν οι Ισραηλίτες τους Φιλισταίους μέχρι την πόλη τους. Και όταν επέστρεψαν διαβάζουμε λεηλάτησαν το εχθρικό στρατόπεδο (Α’  Σαμ.ιζ:50).

Και μαθαίνουμε πως ο Θεός τιμά αυτούς που Τον εμπιστεύονται απλά και κάνουν το θέλημά Του. Είχε πει στον Ηλεί μέσω του μικρού τότε Σαμουήλ: αυτούς που με δοξάζουν θα τους δοξάσω, ενώ αυτοί που με καταφρονούν θα ατιμαστούν (Α΄ Σαμ.β:30).

Ε π α ν ά λ η ψ η

1.     Η ζωή είναι γεμάτη γίγαντες. Είναι γεμάτη από περιστατικά που θα έρθουν να δοκιμάσουν τη πίστη μας. Που θα μας πουν «που είναι ο Θεός σου;» Μπορεί να είναι η αρρώστια, μπορεί κάποια οικονομική δυσκολία, μπορεί κάποιος άνθρωπος. Κάποια κατάσταση. Και θα έρχεται το πρόβλημα αυτό και θα μας εξουθενώνει.

2.     Η στάση της πίστης είναι αυτό που ζητάει ο Θεός.

3.     Πίστη που θεωρεί τον Θεό πιο μεγάλο και πιο δυνατό από κάθε πρόβλημα. Τα προβλήματά μας, δεν είναι δικά μας, είναι του Θεού. Αυτός έχει τη λύση. Ο Δαβίδ το ήξερε. Δεν ήταν θέμα να παλέψει ο Δαβίδ με τον Γολιάθ. Αυτός προκαλούσε το ζωντανό Θεό, και τον ζωντανό δεν τον προκαλείς. Αυτή είναι η σωστή οπτική γωνία.

4.     Η πίστη αυτή θα δοκιμαστεί, γιατί απλά δεν συμφωνεί με το ανθρώπινο λογικό. Θα δοκιμαστεί όχι μόνο από το Γολιάθ αλλά και από τον Ελιάβ, και από τον Σαούλ. Θα δοκιμαστεί όταν οι άνθρωποι του Θεού, ενώ θα έπρεπε να βλέπουν τα πράγματα μέσω της πίστης, τα βλέπουν μόνο μέσω της λογικής. Κι όμως ο Θεός μας έχει πει, Περπατούμε όχι εξ  όψεως, αλλά δια πίστεως. Όχι με αυτό που φαίνεται αλλά με αυτό που δεν φαίνεται. Αυτό σημαίνει πως η αντιμετώπιση των γιγάντων πάντα θα φαίνεται παράξενη στους ανθρώπους που δεν έχουν πίστη. Γιατί η σοφία του Θεού είναι ακατανόητη για τους ανθρώπους. Ποιος νικάει τον γίγαντα της πικρίας με τη συγχώρηση; Ο κόσμος λέει «εκδίκηση». Ποιος νικάει τον γίγαντα της διχόνοιας με την ταπείνωση; Ο κόσμος λέει να επιβάλεις τη γνώμη σου. Ποιος νικάει τον γίγαντα της αλαζονείας με την υπηρεσία; Αυτή είναι η σοφία του Θεού!

5.     Η γνήσια πίστη όμως επιμένει, δεν απογοητεύεται.

6.     Ο Θεός χτίζει την γνήσια πίστη στην καθημερινότητα μας με απλά πράγματα ώστε να στηρίξει την δική μας ζωή πρώτα, και μετά θα μας χρησιμοποιήσει για τις ζωές άλλων για πιο μεγάλα.

7.     Η πίστη δίνει δόξα στο Θεό και θριαμβεύει.