«πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα νά λαλήται διά τού Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό τών ακουσάντων, καί ο Θεός συνεπεμαρτύρει μέ σημεία καί τέρατα καί μέ διάφορα θαύματα καί μέ διανομάς τού Αγίου Πνεύματος κατά τήν θέλησιν αυτού» (Εβρ.β:3-4).
Μπορεί να υπάρξει
εξαίρεση στο σχέδιο σωτηρίας της Καινής Διαθήκης που ξέρουμε μέσα από το λόγο
του Θεού;
Θα αναλύσουμε τώρα, στο φως των Γραφών, κάποιες προτεινόμενες εξαιρέσεις.
Είναι σημαντικό, ότι βρίσκουμε αναφορές βάπτισης στο όνομα του Ιησού, πολύ καιρό μετά τον Ιουστίνο. Τον τρίτο αιώνα, ξεσηκώθηκε μια διαμάχη για την εγκυρότητα των βαπτίσεων που κάνουν οι «αιρετικοί».
Ο
Στέφανος, επίσκοπος Ρώμης (οι Καθολικοί τον θεωρούν πάπα) υποστήριξε ότι είναι
έγκυρο αυτό το βάπτισμα, ενώ ο Βορειοαφρικάνος θεολόγος Κυπριανός υποστήριξε
ότι δεν ήταν.
Στην εναντίωση του Στέφανου ο Κυπριανός πραγματεύτηκε την περίπτωση των «αιρετικών» που βαπτίζουν στο όνομα του Ιησού. Ρώτησε: Μπορούν όσοι αιρετικοί έχουν βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού να θεωρηθούν ότι έχουν λάβει άφεση αμαρτιών; Υποστήριξε ότι οι Εβραίοι στις Πράξεις, σωστά βαπτίστηκαν στο όνομα του Ιησού, επειδή ήδη γνώριζαν τον Πατέρα, αλλά οι εθνικοί που δεν γνώριζαν τον Πατέρα πρέπει να βαπτίζονται σε όλη την τριάδα.
Οι πρώτοι μεταποστολικοί Χριστιανοί θεωρούσαν το βάπτισμα σαν μέρος της σωτηρίας.
Αναφερόμενη
στο βάπτισμα κατά τον 1ο και 2ο αιώνα, η Εγκυκλοπαίδεια
Θρησκείας και Ηθικών Αρχών γράφει: Οι κυριαρχούσες έννοιες ήταν της συγχώρεσης
των αμαρτιών, της αναγέννησης, και του δώρου του Αγίου Πνεύματος….. Η αλλαγή
που προκλήθηκε από το βάπτισμα αποδιδόταν «στο όνομα» και στο νερό, πράγματα
που θεωρούντο πραγματικά δραστικά κι όχι απλά συμβολικά.
Οι μεταποστολικοί πατέρες (90-140 μ.Χ.) δίδασκαν ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών. Για παράδειγμα, αυτή ήταν η διδασκαλία στην Επιστολή του Βαρνάβα και στον Ποιμένα του Ερμά. Για τους Έλληνες απολογητές (130-180 μ.Χ.), το βάπτισμα ήταν ένα «πλύσιμο συγχώρεσης και αναγέννησης». Έλεγαν ότι «φέρνει άφεση και νέα ζωή, άρα είναι απαραίτητο για τη σωτηρία».
Η σπουδαιότητα αυτής της φάσης του έργου του Θεού δεν μπορεί να υποτιμηθεί καθόλου. Ψυχές που δυνατοί κήρυκες δεν θα μπορούσαν ποτέ να πλησιάσουν, έχουν κερδηθεί με προσωπικό ευαγγελισμό.
Στον Εκκλ.ια:6 διαβάζουμε
τα παρακάτω ενθαρρυντικά λόγια:
«Σπείρε τον σπόρον σου το πρωί, και την εσπέραν ας μη ησυχάση η
χείρ σου διότι δεν εξεύρεις τί θέλει ευδοκιμήσει, τούτο ή εκείνο, ή εάν και τα δύο ήναι επίσης αγαθά».
Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, κάθε
μέρα, ο Χριστιανός μπορεί να σπέρνει τον καλό σπόρο του λόγου του Θεού στις
καρδιές που έχουν ανάγκη σωτηρίας.
Ποιος σπόρος θα πέσει σε καλή γη δεν ξέρουμε, αλλά η Βίβλος μας βεβαιώνει για θερισμό ψυχών αν δεν αποκάμουμε.
«Λοιπόν
καί ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, άς απορρίψωμεν
πάν βάρος καί τήν ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, καί άς τρέχωμεν μεθ'
υπομονής τόν προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβρ.ιβ:1).
Εφόσον όλα τα δόγματα πρέπει να βασίζονται μόνο στις Γραφές και όχι στις ανθρώπινες παραδώσεις, σε θρησκείες ή φιλοσοφίες (Γαλ.α:8-9 Κολ.β:8 Β’ Τιμ.γ:16-17), κι εμείς στηρίξαμε όλα τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης στην Αγία Γραφή.
Α΄ Κορ.ιγ:8-10 «Η
αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι
καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι
κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος προφητεύομεν· όταν όμως έλθη το τέλειον,
τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή».
Κάποιοι χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να
διδάξουν ότι οι γλώσσες έχουν «παύσει», ταυτίζοντας το «τέλειον» με τη συμπλήρωση της Καινής Διαθήκης. Αυτό το επιχείρημα
δεν στέκει, για πολλούς λόγους:
1. Τα πνευματικά χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένων και των γλωσσών, θα παραμείνουν στην εκκλησία μέχρι την επιστροφή του Χριστού (Α΄Κορ.α:2,7).
(1) Η γλωσσολαλιά είναι κάτι φυσικό για την
εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Ο απόστολος Παύλος μιλούσε σε γλώσσες και ενθάρρυνε
τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Έδωσε οδηγίες για την σωστή χρήση των γλωσσών
και είπε να μην εμποδίζεται αυτό το φαινόμενο.
(2) Η ομιλία σε γλώσσες είναι το ίδιο γεγονός στις
Πράξεις και στην Α’ Κορινθίους. Ο απόστολος Παύλος εννοούσε αληθινές γλώσσες,
όπως στις Πράξ.β, όχι ακατανόητες, ούτε εκστατικές ασυναρτησίες (Α΄Κορ.ιγ:1).
(3) Στις Πράξεις, η ομιλία σε γλώσσες είναι το
αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο. Όμως, στην Α’ Κορινθίους, οι γλώσσες
έχουν δύο επιπλέον σκοπούς: την οικοδομή του πιστού, μεμονωμένα, κατά την
προσωπική λατρεία και την οικοδομή της εκκλησίας όταν ερμηνεύονται.
(4) Ένα δημόσιο μήνυμα σε γλώσσες έχει αξία μόνο
όταν ερμηνεύεται.
(5) Η ομιλία σε γλώσσες είναι πάρα πολύ ευεργετική κατά την προσωπική λατρεία.
Η Βίβλος δεν διδάσκει ότι η γλωσσολαλιά είναι απαραίτητο σημείο μετά την αρχική βάπτιση στο Πνεύμα. Όπως η συχνή ομιλία σε γλώσσες δεν σημαίνει απαραίτητα πνευματικότητα, κατά τον ίδιο τρόπο η έλλειψη ομιλίας σε γλώσσες δεν σημαίνει έλλειψη πνευματικότητας.
Η ομιλία σε γλώσσες δεν λειτουργεί σαν αποδεικτικό
στοιχείο, ίσως απλά σαν υπενθύμιση και επιβεβαίωση της προγενέστερης εμπειρίας.
Φυσικά, ο Παύλος μιλούσε συχνά σε γλώσσες (Α΄Κορ.ιδ:18), κι όσοι λάμβαναν το
Πνεύμα μιλούσαν σε γλώσσες ξανά και ξανά σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Το χάρισμα των γλωσσών είναι ένα από τα χαρίσματα που δίδονται σε όσους είναι βαπτισμένοι με το Άγιο Πνεύμα (Α΄Κορ.ιβ:8-10).
