Για τον αμετανόητο αμαρτωλό ο θάνατος είναι το τρομερό και ανεπανόρθωτο ξύπνημα!
Πέρασε τη ζωή του εδώ στον κόσμο αδιάφορος για το Θεό, περιφρονώντας - γιατί θεωρούσε ανόητους - τους ανθρώπους του Θεού που τον καλούσαν να μετανοήσει και να έρθει στη δωρεάν σωτηρία του Χριστού.
Πέρασε τη ζωή του εδώ εθελοτυφλώντας, για να μη δει την αλήθεια για τον εαυτό του και το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του.
Πέρασε τη ζωή του εδώ κάτω μελετώντας κι ερευνώντας οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την αλήθεια του Χριστού. Έζησε προσπαθώντας να ικανοποιήσει όσες απ’ τις σαρκικές επιθυμίες του μπορούσε, έζησε για το ΕΓΩ του.....
💤
Και ξαφνικά, σε μια στιγμή, ο θάνατος του ανοίγει τα μάτια! Τον βγάζει έξω απ’ την παγιδευτική σήραγγα που ήταν κλεισμένος ολόκληρη τη ζωή του και βρίσκεται ξαφνικά έξω από το σώμα του σαν ο “εσωτερικός άνθρωπος” που αποδεσμεύτηκε, τριγυρισμένος από πλήθος απαίσιων μορφών που με θριαμβευτικά και σαρκαστικά γέλια τον παραλαμβάνουν σαν αποκλειστικά δικό τους πλέον θύμα.
Αμέσως τότε, με τον τρόμο του περιβάλλοντος, ξυπνούν μέσα του και ξετυλίγονται στη μνήμη του όλες οι ευκαιρίες που του πρόσφερε ο Θεός όταν ήταν σ’ αυτό τον κόσμο για να μετανοήσει και να πιστέψει στη σωτηρία που έκανε ο Χριστός γι’ αυτόν, αλλά δυστυχώς είναι πλέον αργά! Πέρασε πια το “σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσετε μη σκληρύνετε τας καρδίας σας” Εβρ.γ:7
Αλλά δεν έχει καιρό πια να περιμένει, δεν είναι ελεύθερος εδώ να κάνει ό,τι θέλει και να γυρίζει όπου θέλει. Έχει αφεντικά, τους δαίμονες στους οποίους υπάκουε κατά τη διάρκεια της ζωής του, εκτελώντας όλες τις αμαρτωλές εισηγήσεις τους.
Πρέπει να ριχτεί στον Άδη, στην Άβυσσο, στη φυλακή. Αρχίζουν τα κλάματα, η αγωνιώδης απελπισία, η απομόνωση......
Οστις πιστεύει εις τον Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν, δεν θέλει ιδεί ζωήν...... Ιωάννης γ:36
