ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Κεφ.α:17-20

 

Αποκάλυψη α:17 Καὶ ὅτε εἶδον αὐτὸν, ἔπεσα πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ ὡς νεκρός, καὶ ἔθηκεν τὴν δεξιὰν αὐτοῦ ἐπ' ἐμὲ λέγων, Μὴ φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος.

 

και ότε είδον αυτόν, έπεσα πρός τους πόδας αυτού ως νεκρός

Αυτό δείχνει την τέλεια αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στον Θεό εξαιτίας της αμαρτίας. Την τέλεια ανικανότητα και αχρηστία γι’ αυτό που είναι με τα δικά του έργα και προσπάθειες.

Ο προφήτης Ησαΐας πέρασε την ίδια εμπειρία όταν είδε σε όραση τον Θεό στον θρόνο Του και την δόξα Του να γεμίζει τον ναό.

Η αντίδραση του Ησαΐα ήταν: «Ω τάλας εγώ διότι εχάθην επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων» (ς:5).

Αυτή υπήρξε πάντοτε η φυσική αντίδραση των αληθινών ανδρών του Θεού όταν αντίκρισαν τον Θεό σε όραση, γιατί τους κάνει να γνωρίσουν ποιοι είναι και Ποιος είναι Αυτός.

Ματθ.ιζ:2-6 Όταν ο Ιησούς μεταμορφώθηκε, οι απόστολοι έπεσαν κάτω με το πρόσωπο στην γη.

Ιεζεκ.α:28  Δαν.η:18 & ι:8,9,17-19 Αββακ.γ:16

 

και έθηκεν την δεξιάν αυτού επ’ εμέ λέγων, Μη φοβού.

Ο άνθρωπος που βλέπει τον Θεό όπως είναι, διατάσσεται να μη φοβάται. Εμείς δεν είναι ανάγκη να φοβόμαστε στην παρουσία του Θεού, αντίθετα χαιρόμαστε!

Όμως τι θα πάθει ένας αμετανόητος αμαρτωλός μπροστά σ’ αυτή την παρουσία! Αυτό που έπαθε και ο Βαλτάσαρ όταν είδε το χέρι να γράφει στον τοίχο (Δαν.ε:6).

Ιερ.α:9	Ησ.ς:7	Ιεζεκ.α:28	Εφεσ.γ:16	Γεν.κδ:24
Ματθ.ιζ:17	Δαν.ι:12	Λουκ.ε:10	Ματθ.κη:5	Β’ Βασ.ς:16
Ησ.μα:10,	Ης.μγ:1-3	Ματθ.ι:30,31	Μαρκ.ις:6

 

Όλες αυτές τις φορές οι δούλοι του Θεού διατάσσονται να μην φοβούνται.

Σε 80 πιστούς της Γραφής ο Θεός λέει «μη φοβού». Δεν θέλει να φοβόμαστε τον Κύριο γιατί ο Παντοκράτωρ είναι ο φίλος μας, ο αδελφός μας.

 

εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος.

Είναι η ίδια αλήθεια όπως «η αρχή και το τέλος» «το Α και το Ω».

Ποιος είναι ο Πρώτος και ο Έσχατος;

Ησ.μα:4 ο Γιάχβε είναι ο πρώτος και ο έσχατος Ησ.μδ:6 μη:12

Αποκ.α:17 β:8, κβ:13 Ο Ιησούς είναι ο πρώτος και ο έσχατος, ο ΓΙΑΧΒΕ εν Χριστώ Ιησού. 

Είναι λοιπόν ο Ιησούς σαν ο Θεός, γιατί σαν άνθρωπος ξέρουμε ότι είχε μια αρχή. Ο Θεός είπε: «Υιός μου είσαι Εγώ σήμερον σε εγέννησα» (Ψαλμ.β:7). Σαν ο Θεός όμως είναι «ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας» (Ρωμ.θ:5).

 

Αποκάλυψη α:18 καὶ ὁ ζῶν καὶ ἐγενόμην νεκρὸς καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾃδου.

 

και ο ζών και εγενόμην νεκρός.

Φυσικά αυτός είναι ο άνθρωπος αφού ο Θεός δεν πεθαίνει. Εδώ λοιπόν βλέπουμε την διπλή φύση του Χριστού που είναι «ο πρώτος και ο έσχατος» και παράλληλα «ο ζών που έγινε νεκρός».

Επειδή ο Χριστός πέθανε και όμως ζει, γι’ αυτό είναι ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός για τους ζωντανούς και για τους νεκρούς.

Μπορεί να σώσει ζωντανούς και (εν Χριστώ) νεκρούς. Θα αναστήσει τους νεκρούς και θα αρπάξει τους ζωντανούς, όπως θα κρίνει ζώντας και νεκρούς.

Η λέξη ΖΩΝ έχει την έννοια αυτού που ζει παντοτινά κι αυτός είναι ο ΓΙΑΧΒΕ.

 

και ιδού ειμί εις τους αιώνας των αιώνων.

Εδώ φαίνεται η οριστική νίκη του Θεού πάνω στον θάνατο. Νίκησε ολοκληρωτικά τον θάνατο εν Χριστώ Ιησού που είναι ο Μεσίτης για πάντα (Α’ Τιμ.β:5) μεταξύ Θεού και ανθρώπων.

Ρωμ.ς:8-9  Θάνατος Αυτόν δεν κυριεύει πλέον.

 

και έχω τας κλείς του θανάτου και του άδου.

Τα κλειδιά συμβολίζουν εξουσία ν’ ανοίξεις ή να κλείσεις μια πόρτα και να την κλειδώσεις.

Επίσης συμβολίζουν την εξουσία να επιτρέπεις σε ανθρώπους να εισέρχονται και να εξέρχονται κατά την επιθυμία σου, καθώς και την εξουσία να τους κλειδώσεις μέσα ή έξω.

Έχει εξουσία στον θάνατο, και στον Άδη (Ματθ.ι:28).

Τα κλειδιά του θανάτου φανερώνουν επίσης την εξουσία να αφήνει κανείς άλλους μέσα ή έξω από την Βασιλεία του Θεού (Ματθ.η:22).

Αυτή η εξουσία και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε να εξασκείται από τον Ιησού. 

α) Α’ Κορ.ιε:51-57 επιτρέπει σε ανθρώπους την είσοδο στην Βασιλεία του Θεού. 

β) Αποκ.κ:14-15 κλειδώνει ανθρώπους έξω από την Βασιλεία του Θεού, στη λίμνη του πυρός.

Όμως ο Θεός μας λέει ότι δεν θέλει να χαθεί κανείς αλλά να μετανοήσουν και να σωθούν όλοι (Β’ Πέτρ.γ:9).

Ο Άδης είναι ένας πνευματικός τόπος που δεν φαίνεται και γι’ αυτό λέγεται Άδης, όπου φυλάσσονται τα απειθή πνεύματα για την κρίση.

Πριν αναστηθεί ο Χριστός ήταν χωρισμένος σε δύο τμήματα, όπως βλέπουμε από την ιστορία του πλούσιου και του Λάζαρου. Ο Λάζαρος ήταν στον κόλπο του Αβραάμ, δηλαδή μαζί με τον πατέρα της πίστης και όλους τους υιούς της πίστης του Αβραάμ.

Το άλλο μέρος του Άδη, ήταν ο τόπος της βασάνου, όπου ο πλούσιος με όλους τους απειθείς έως τότε νεκρούς βασανιζόταν.

Όταν πέθανε ο Χριστός, το πνεύμα και η ψυχή Του πήγαν εκεί που ήταν του Λάζαρου και του Αβραάμ και όλων των αγίων του Θεού της Π.Δ.

Με την ανάστασή Του όμως, αιχμαλώτισε αυτή την αιχμαλωσία των πιστών και τους οδήγησε στους ουρανούς. Έτσι τώρα ο Άδης είναι μόνο τόπος της βασάνου, ή φυλακή των πνευμάτων που απείθησαν και περιμένουν την κρίση (Αποκ.κ:11-15).

 

Αποκάλυψη α:19 γράψον οὖν ἃ εἶδες καὶ ἃ εἰσὶν καὶ ἃ μέλλει γινέσθαι μετὰ ταῦτα.

 

γράψον ούν

Αυτό το βιβλίο γράφτηκε καθ’ υπόδειξη και επιθυμία του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο στην Αποκ.ι:4 όπου ο Ιησούς διέταξε τον Ιωάννη να μην γράψει ορισμένα πράγματα. Ήταν 7 βροντές και πήγε να γράψει αυτά που έλεγαν, όμως ο Ιησούς δεν του το επέτρεψε και το σφράγισε.

 

ά είδες

Ο Ιωάννης είναι αυτόπτης μάρτυρας της Αποκάλυψης του Ιησού Χριστού. Είναι αυτόπτης μάρτυρας της κληρονομιάς του Θεού για τους μέλλοντες αιώνες, που θα δοθεί στον Χριστό και τους αγίους Του.

Λέγεται σ’ αυτόν να γράψει 3 πράγματα:

1) αυτά που είδε 2) αυτά που είναι 3) αυτά που θα γίνουν μετά ταύτα.

 

και ά εισίν

Υπό μια έννοια μπορούμε να το εννοήσουμε ότι αυτές οι οράσεις που δόθηκαν στον Ιωάννη σ’ αυτό το βιβλίο ΕΙΝΑΙ. Είναι άχρονες, αληθινές, είναι ο λόγος του Θεού, ακόμα και πριν εκπληρωθούν. Είναι δηλαδή τόσο σίγουρες, που ΕΙΝΑΙ και θα μένουν.

Μια άλλη σκέψη είναι: Αυτά που είδε ήταν η περίοδος της Εφέσου. Και όσα μέλλουσι να γίνωσι μετά ταύτα, δεν λέει «μετά από αυτό». Το «μετά ταύτα» μπορεί να εννοεί τι θα γίνει μετά την εκκλησία της Εφέσου, αλλά μπορεί να εννοεί και τι θα συμβεί μετά από τις 7 λυχνίες, τις 7 εκκλησιαστικές περιόδους. Και τα δύο ισχύουν.

 

Αποκάλυψη α:20 τὸ μυστήριον τῶν ἑπτὰ ἀστέρων οὓς εἶδες ἐπὶ τῆς δεξιᾶς μου καὶ τὰς ἑπτὰ λυχνίας τὰς χρυσᾶς· οἱ ἑπτὰ ἀστέρες ἄγγελοι τῶν ἑπτὰ ἐκκλησιῶν εἰσιν καὶ αἱ λυχνίαι αἱ ἑπτὰ ἑπτὰ ἐκκλησίαι εἰσίν.

 

Αυτό το εδάφιο περιγράφει αυτά που είναι και αυτά που πρόκειται να γίνουν μετά ταύτα. Είναι το μυστήριο των 7 αστέρων που είδε ο Ιωάννης στο δεξί χέρι του Ιησού και οι 7 λυχνίες.

Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτές οι 7 λυχνίες είναι κάτι που υπάρχει ήδη, αλλά όμως θα είναι και μετά ταύτα. Οι λυχνίες αυτές ήταν τον καιρό του Ιωάννη, όμως θα έχουν άμεση σχέση και συμμετοχή σ’ αυτά που πρόκειται να γίνουν στο μέλλον σαν οι 7 εκκλησιαστικές χρονικές περίοδοι, για τις οποίες ήδη μιλήσαμε.

 

το μυστήριο των 7 αστέρων ούς είδες επί της δεξιάς μου

Η δεξιά χείρα έχει την έννοια της εξουσίας και της δύναμης που έχει ο Χριστός ώστε να κρατά και να ενισχύει την εκκλησία Του. 

Ματθ.κη:18 «εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γής». 

Φιλιπ.β:9-11 «πάν γόνυ θα κλίνει και πάσα γλώσσα θα ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός». 

Κολ.α:16-19 Εν αυτώ τα πάντα συνέστηκεν...

Οι αστέρες αυτοί είναι οι εργάτες των εκκλησιών αυτών όπως θα δούμε. Ταυτόχρονα μας αναγγέλλει ότι Αυτός ο Ίδιος είναι η εξουσία πάνω στην εκκλησία και πάνω στους εργάτες της εκκλησίας. Ο Ιησούς έδωσε την εξουσία Του στους εργάτες Του. 

Εφεσ.α:22  Ο Ιησούς είναι κεφαλή υπεράνω πάντων στην εκκλησία. 

Τον βλέπουμε σαν τον Αρχιερέα ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Τον Βασιλιά του σύμπαντος, τον Άρχοντα, την πηγή, σαν τον Πατέρα όλων των οικογενειών των ανθρώπων. Υπάρχει εδώ ιερατείο που ξεπερνά το Λευιτικό. Είναι ιερατείο  ολόκληρης της ανθρωπότητας εν Χριστώ Ιησού. 

Είναι το πλήρωμά μας και φαίνεται σε τύπο στους Εβρ.ζ:1 κάτω από την σκιαγράφηση του Μελχισεδέκ, του βασιλιά Σαλήμ, του  Ιερέα του Θεού του Υψίστου.

Είναι ταυτόχρονα Βασιλιάς και ιερέας, στοιχεία που εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Χριστού. Μελχισεδέκ σημαίνει: βασιλεύς δικαιοσύνης και αυτός είναι ο Χριστός!

Αυτοί οι αστέρες είναι άνδρες ηγέτες στην κυβέρνηση της εκκλησίας του Χριστού (Εφεσ.δ:11).

Είναι σε θέση εξουσίας, στο δεξί χέρι Του που σημαίνει ότι ο Ιησούς βλέπει και προσέχει τους εργάτες Του.

Στα μάτια του Χριστού είναι πολύτιμοι, στενά συνδεδεμένοι μαζί Του, κρατιούνται από το δεξί Του χέρι. Δεν νοούνται αστέρες που να μην είναι στα δεξιά του Χριστού. Οι εργάτες του Θεού ΠΡΕΠΕΙ να είναι ντυμένοι εξουσία.

Και όταν λέμε εξουσία εννοούμε θεία εξουσία και όχι κατεξουσία (Αποκ.α:9, Α’ Πέτρ.ε:1). Η εξουσία που έχει δοθεί στους εργάτες του Θεού είναι πνευματική για να ενεργηθεί ο λόγος του Θεού μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, να οδηγηθούν σωστά στον Κύριο και να σωθούν (Πράξ.κ:30).

Η διακονία του κάθε πιστού εργάτη είναι πώς να πάρει την ψυχή και να την οδηγήσει στον Κύριο, ώστε να έχει Αυτός εξουσία στην ψυχή αυτή.

Ο Ιησούς είναι πολύ ζηλωτής για τους εργάτες Του και λέει: «Μη εγγίσετε τους κεχρισμένους μου, και μη κακοποιήσετε τους προφήτας μου» Α’Χρον.ις:22 & Ψαλμ.ρε:15.

Οι αστέρες έχουν φως, όμως το φως τους είναι πολύ λιγότερο από το φως του Ήλιου. Είναι σώματα ετερόφωτα που  το φως τους το παίρνουν από τον Ήλιο και μετά το εκπέμπουν. Αυτοί οι αστέρες, εργάτες του Θεού, συγκρίνονται με τους αστέρες του Δαν.ιβ:3.

Ο ρόλος των αστέρων είναι όπως είπαμε να δίνουν φως όταν ο ήλιος δεν φαίνεται. Είναι ακόμη για να οδηγούν τον καπετάνιο μέσα στη θάλασσα της ζωής στο σωστό προσανατολισμό. Έτσι ακριβώς είναι και με τους εργάτες του Θεού. Βλέπεις τον Χριστό στη ζωή τους και σε βοηθούν να μπεις στον σωστό δρόμο που τερματίζει στον ουρανό.

 

οι επτά αστέρες άγγελοι των επτά εκκλησιών εισίν

Η λέξη «άγγελος» δεν σημαίνει πάντοτε «αγγελική υπόσταση, πνεύμα αγγελικό». Χρησιμοποιείται και με την έννοια του αγγελιοφόρου, μηνυτή, απεσταλμένου. 

Ματθ.ια:10, Μαρκ.α:2, Λουκ.ζ:27 Ο Ιωάννης ο βαπτιστής ονομάζεται «ο άγγελος του Κυρίου» που απεστάλη προ του προσώπου του Ιησού Χριστού. 

Λουκ.ζ:24 το κείμενο λέει ότι ο Ιωάννης ο βαπτιστής έστειλε «αγγέλους» στον Ιησού όταν αυτός ήταν στην φυλακή. 

Λουκ.θ:52 πάλι το κείμενο λέει ότι ο Ιησούς «απέστειλεν αγγέλους πρό του προσώπου αυτού» στην πόλη Σαμάρεια για να ετοιμάσουν την παραμονή Του εκεί. 

Ιακ.β:25 Οι κατάσκοποι του Ισραήλ που υποδέχτηκε η Ραχάβ ονομάζονται «άγγελοι» στο κείμενο.

Στην Κ.Δ. η λέξη «άγγελος» χρησιμοποιείται 183 φορές. Απ’ αυτές, 14 φορές χρησιμοποιείται σαν «μηνυτής» άνθρωπος, και από αυτές τις 14 φορές οι 8 είναι στην Αποκάλυψη και οι 6 στην υπόλοιπη Κ.Δ. Οι υπόλοιπες 169 φορές έχουν την έννοια του αγγέλου σαν πνεύμα. Στην Π.Δ. έχουμε μηνυτές στον Αγγ.α:13 & Μαλαχ.β:7

Το περιεχόμενο του 1^ου, 2^ου και 3^ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης δεν επιτρέπει την έννοια του αγγέλου σαν πνεύμα. Πρέπει οπωσδήποτε να εννοεί άνθρωπο. ΓΙΑΤΙ;

Διότι οι άγγελοι των εκκλησιών ήταν αυτοί που έπαιρναν τα λόγια του Χριστού για να τα δώσουν στην εκκλησία. Μην ξεχνάμε ότι ο Ιησούς απευθύνεται προς τον άγγελο κάθε μιας από τις 7 εκκλησίες και όχι απ’ ευθείας στην ίδια την εκκλησία. Άρα ο άγγελος είναι ο μηνυτής αυτού του μηνύματος του Χριστού προς την εκκλησία.

Δεν μπορεί να είναι άγγελοι πνεύματα γιατί οι άγγελοι «επιθυμούν να παρακύψουν» στα πράγματα της εκκλησίας (Α’ Πέτρ.α:12), επίσης ο Θεός εμπιστεύθηκε τον λόγο της συνδιαλλαγής σε ανθρώπους και όχι σε αγγέλους.

Οι άγγελοι δεν γνωρίζουν τις αλήθειες αυτές τόσο όσο εμείς. Βλέπουν αυτά που γίνονται καθώς εξελίσσονται, δεν έχουν όμως την αποκάλυψη όπως δίνεται από τον Θεό στον άνθρωπο.

Εν Χριστώ ο άνθρωπος έχει τεθεί υψηλότερα από τους αγγέλους όσον αφορά την εξουσία του Θεού, η Νύμφη του Χριστού θα συμβασιλέψει μαζί Του, θα καθίσει στα δεξιά του Θεού, κάτι που ποτέ δεν λέχθηκε για τους αγγέλους.

Α’ Κορ.ς:2  Θα κρίνουμε αγγέλους.

Εβρ.α:14  «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσιν σωτηρίαν»;

Όσο αφορά στην κυβέρνηση του Θεού και ποιοι συμμετέχουν - αν είναι άγγελοι ή άνθρωποι - διαβάζουμε στην Α’ Κορ.ιβ:28 ότι: «και άλλους μεν έθεσεν εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον δασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών».

Το ίδιο βλέπουμε στην Εφεσ.δ:11-12 όπου λέει: «Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους προς την τελειοποίησιν των αγίων δια το έργο της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού».

Δεν είπε πρώτα ο άγγελος του Κυρίου, μετά ο Μιχαήλ, μετά ο Γαβριήλ, μετά οι στρατιές των αγγέλων, αλλά έβαλε ανθρώπους για την τελειοποίηση και οικοδομή του σώματος του Χριστού.

Ο λόγος του Χριστού στην Αποκάλυψη για να φέρει οικοδομή πρέπει να διαβαστεί, να εξηγηθεί, και να κηρυχθεί. Αυτά γίνονται μόνο από ανθρώπους που έχουν την κατάλληλη θέση και ικανότητα δοσμένη από τον Κύριο και όχι από αγγέλους. Η δουλειά των αγίων αγγέλων του Θεού είναι διαφορετική.

Η τέταρτη απόδειξη είναι ότι οι άγγελοι δεν είναι σε ανώτερη εξουσία απ’ τον άνθρωπο γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να έχουν ανθρώπινη φύση.

Οι άγγελοι στην Βίβλο παρουσιάζονται για να υπηρετήσουν, να αποκαλύψουν αλήθειες που ο Θεός τους δίνει για να μας δώσουν. Σώζουν από κίνδυνο (Ψαλμ.α:11-12) περιφρουρούν και εκτελούν την κρίση του Θεού, όμως δεν εποπτεύουν ή διοικούν την εκκλησία ούτε φέρνουν το μήνυμα του λόγου του Θεού στο λαό Του.

Μόνο άνθρωποι έχουν αυτές τις θέσεις. Οι άγγελοι δεν αποφασίζουν, δεν διδάσκουν, δεν ερμηνεύουν ούτε κηρύττουν τον λόγο του Θεού. Δεν εκβάλλουν δαιμόνια (χωρίς τη θέληση του πιστού) δεν επιθέτουν χείρας σε αρρώστους, δεν προφητεύουν, δεν συμβουλεύουν.

Είναι οι εργάτες με τα χαρίσματα της διακονίας (Εφεσ.δ:11,12) που έχουν την ευθύνη για την συνάθροιση των πιστών και όπου υπάρχει αυτή η ευθύνη υπάρχει και η εξουσία. 

Εβρ.ιγ:17 & Ιακ.γ:1 μας λένε να είμαστε «ευπειθείς στους προεστώτας εφ’ ημών» πράγμα που φανερώνει ότι έχουν εξουσία. Ο Χριστός δείχνει σεβασμό για τις διακονίες και την εξουσία που ο Ίδιος θέτει στην εκκλησία Του, και γι’ αυτό Τον βλέπουμε να κρατά τους αστέρες στο δεξί Του χέρι. Εργάζεται δια μέσου αυτών.

Η πιο απλή απόδειξη είναι ότι ο Θεός δεν χρειάζεται να γράψει γράμμα σε αγγελικά πνεύματα.

Διαβάζουμε: «και προς τον άγγελος της εκκλησίας της Εφέσου γράψον». Είναι αδιανόητο ο άγγελος αυτός να είναι πνεύμα, γιατί απλά δεν είναι αυτός ο τρόπος που επικοινωνεί ο Θεός με τους αγγέλους Του.

Η πένα, το χαρτί και το μελάνι χρειάζονται για να επικοινωνήσει κανείς με ανθρώπους κι επειδή αυτά τα λόγια του Χριστού επρόκειτο να διαβαστούν από ανθρώπινα μάτια, αυτοί οι άγγελοι πρέπει να είναι άνθρωποι, μηνυτές της εκκλησίας του Χριστού.

 

και αι λυχνίαι αι επτά εκκλησίαι εισίν

Εδώ ο Ίδιος ο Ιησούς μας ερμηνεύει πολύ καθαρά το σύμβολο των 7 λυχνιών και μας λέει ότι είναι 7 εκκλησίες. Αυτό είναι μέρος που αναφέρεται στην αρχή του εδαφίου. Το μυστήριο έχει να κάνει με το τι είναι οι 7 εκκλησίες.

Η Βιβλική βάση ότι οι λυχνίες αντιπροσωπεύουν εδώ την εκκλησία, βρίσκεται στο Ματθ.ε:14-16 όπου λέει ότι: «σείς είσθε το φως του κόσμου, πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθεί» καθώς και στην Αποκ.ια:4 βλέπουμε δύο λυχνίες που πάλι αντιπροσωπεύουν δύο σύνολα ανθρώπων στις τελευταίες ημέρες τους οποίους και η Γραφή ονομάζει 2 μάρτυρες ή δύο λυχνίες και συνδέεται με το Ζαχ.δ, για να βρούμε την ερμηνεία, ποια είναι αυτά τα δύο σύνολα ανθρώπων.

Ο Ιησούς βλέπει αυτές τις λυχνίες να ακτινοβολούν την φύση Του. Βλέπουμε ότι κάθε λυχνία ήταν από χρυσό γεμάτο με λάδι κι ένα φυτίλι που όταν το άναβε κανείς ακτινοβολούσε φως.

Ο χρυσός συμβολίζει την θεία φύση, έτσι ο Χριστός που είναι «εν μέσω των λυχνιών» βλέπει την φύση Του στην εκκλησία Του, στο σώμα Του. Αυτό επιθυμεί να δει όταν κοιτάξει πάνω μας!!!