Όταν λέει στους Ρωμ.ι:13 «Διότι πάς όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθεί», εννοεί πολύ περισσότερα από μια απλή, προφορική επίκληση του ονόματος Ιησούς.
Διαφορετικά, η πίστη δεν θα ήταν απαραίτητη!
Αντίθετα, η σώζουσα πίστη έχει να κάνει με περισσότερα πράγματα από μια απλή
προφορική ομολογία του Χριστού, γιατί αυτή η πράξη από μόνη της δεν είναι αρκετή
(δες Ματθ.ζ:21).
Προφανώς το Ρωμ.ι:13 περιγράφει την ειλικρινή
κραυγή της καρδιάς κάποιου που πιστεύει στον Ιησού. Η προφορική ομολογία είναι
ένα βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση, αλλά η ζωντανή πίστη και η υπακοή είναι
απαραίτητα στοιχεία για να νομιμοποιηθεί αυτή η ομολογία.
Ο κύριος στόχος του Ρωμ.ι:13 δεν είναι να δώσει μια συνταγή σωτηρίας, αλλά να διδάξει ότι ο καθένας μπορεί να σωθεί. Η έμφαση είναι στο «πάς όστις». Ο Παύλος σύνδεσε αυτό το εδάφιο για να υποστηρίξει τη θέση του ότι «δεν είναι διαφορά Ιουδαίου τε και Έλληνος διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους επικαλουμένους αυτόν» (Ρωμ.ι:12).
Η παραπομπή μας οδηγεί στον Ιωήλ β:32, τη
συνέχεια της προφητείας σχετικά με την έκχυση του Αγίου Πνεύματος επί πάσαν σάρκαν στις τελευταίες μέρες
(β:28-29) και την κρίση του Θεού των εσχάτων ημερών (β:30-31). Το εδάφιο Ιωήλ
β:32 εξηγεί ότι «πάς όστις» επικαλεσθή
το όνομα του Γιάχβε θα γλυτώσει απ’ αυτή την κρίση.
Ο Πέτρος χρησιμοποίησε αυτό το εδάφιο στην
έκχυση του Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.β:21). Ο Ανανίας, διέταξε
τον Παύλο (τον συγγραφέα της επιστολής προς Ρωμαίους) να επικαλεστεί το όνομα
του Κυρίου καθώς θα βαπτίζεται στο νερό (Πράξ.κβ:16).
Υπάρχει μόνο ένα σχέδιο σωτηρίας
Πιστεύουμε, ότι ο Θεός έχει μόνο ένα σχέδιο
για να προμηθεύει την σωτηρία στο ανθρώπινο γένος και συγκεκριμένα με την χάρη
δια της πίστεως που βασίζεται στον απολυτρωτικό θάνατο του Χριστού.
Ο Θεός έχει διαδικαστεί με τον άνθρωπο με
διάφορους τρόπους δια μέσου των αιώνων, αλλά τελικά όλοι αυτοί οι τρόποι στηρίζονται
σ’ αυτό το μοναδικό σχέδιο σωτηρίας.
Αν και ο αιώνας μας έχει δει την πληρότητα
της χάρης του Θεού, σε σημείο που μπορούμε να μιλάμε για περίοδο χάρης
(Ιωάν.α:17), η σωτηρία σ’ όλες τις περιόδους ήταν αποτέλεσμα της χάρης του Θεού
κι όχι ανθρώπινων έργων. Αν ποτέ ο άνθρωπος μπορούσε να σωθεί από μόνος του, θα
μπορούσε να το κάνει και τώρα, αλλά ο λόγος του Θεού το ξεκαθαρίζει, ότι αυτό
δεν γίνεται.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η αρχή της πίστης έχει
αποσαφηνιστεί τόσο πολύ στον καιρό μας, που μπορούμε να τον ονομάζουμε περίοδο
πίστης (Γαλ.γ:23-25), αν και ο Θεός πάντοτε απαιτούσε πίστη. Ο Αβραάμ δικαιώθηκε
δια πίστεως (Γαλ.γ:6). Αν και μερικοί Εβραίοι νόμιζαν ότι η σωτηρία τους
στηρίζεται στα έργα του νόμου, ακόμα κι αυτό δεν είχε αξία χωρίς πίστη (Ματθ.κγ:23 Ρωμ.β:29
δ:11-16 θ:30-33).
Φυσικά, η πίστη περιλαμβάνει πάντοτε την
υπακοή. Σαν μέρος της πίστης του στο Θεό, ο Αβραάμ υπάκουσε και άφησε την γη
του - εμπιστευόμενος τις υποσχέσεις του Θεού - και πρόσφερε τον γιο του Ισαάκ
(Ρωμ.δ:16-22 Εβρ.ια:8-10, 17-18 Ιάκ.β:20-24).
Σαν μέρος της πίστης τους στον Θεό, οι
Εβραίοι προσκολλήθηκαν στον νόμο, όπως αποκαλύφθηκε στον Μωυσή, συμπεριλαμβανομένων
και των αιματηρών θυσιών (Εβρ.ια:28-29). Μέρος της πίστης μας είναι η υπακοή
στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Αυτή η υπακοή ήταν και είναι απαραίτητη, αν
και η σωτηρία σε κάθε περίπτωση είναι δια πίστεως και όχι με έργα.
Τελικά, σε κάθε περίπτωση, η σωτηρία
στηρίζεται στο λυτρωτικό θάνατο του Χριστού. Ήταν η μόνη θυσία που μπορούσε να
συγχωρέσει αμαρτίες (Εβρ.θ:22 ι:1-18). Ο
θάνατος του Χριστού κάλυψε τις αμαρτίες όλων των εποχών.
«τον
οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού,
προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού, διά την άφεσιν των προγενομένων
αμαρτημάτων, διά της μακροθυμίας του Θεού» (Ρωμ.γ:25).
Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης σώζονταν δια
της πίστεως στο μελλοντικό απολυτρωτικό σχέδιο του Θεού και την εκφράζανε -
χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς - με την υπακοή στο σύστημα των θυσιών που ο
Θεός είχε ορίσει.
Οι άγιοι της Καινής Διαθήκης σώζονται δια πίστεως
στο απολυτρωτικό σχέδιο του Θεού και εκφράζουν αυτή την πίστη τους υπακούοντας
στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Οι απαιτήσεις υπακοής της Π.Δ. όπως η περιτομή
και οι αιματηρές θυσίες, συνιστούσαν την αρχή της δικαίωσης δια πίστεως. Κατά
τον ίδιο τρόπο, οι απαιτήσεις υπακοής της Κ.Δ. όπως η μετάνοια και το βάπτισμα
στο νερό, συνιστούν τη δικαίωση δια πίστεως.
