Α. ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.
“Αιώνια
ασφάλεια” είναι η πεποίθηση ότι κάποιος που έχει σωθεί δεν μπορεί να χαθεί πια. Πολλές φορές εκφράζεται έτσι:
“Κάποιος που γίνεται γιος, μένει πάντα γιος”. Παρά το γεγονός ότι αυτή η
διδασκαλία έχει γίνει αφορμή πολλών αμφισβητήσεων για πολλά χρόνια μέσα στην
κατ’ ομολογία εκκλησία, η Βίβλος είναι πολύ σαφής σ’ αυτό το θέμα, κι εμείς δεν
πρέπει ν’ αμφιβάλλουμε καθόλου για τη σωστή
πνευματική διδασκαλία σχετικά με την ασφάλεια της σωτηρίας μας. Είναι
αναγκαίο να κάνουμε ένα διαχωρισμό ανάμεσα στην “άνευ όρων” αιώνια ασφάλεια και
την αιώνια ασφάλεια “με όρους”. Ακόμα είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη Βιβλική
διδασκαλία σχετικά με τον “προορισμό” και την “εκλογή”. Αν ξεκαθαρίσουμε αυτά
τα πράγματα στο μυαλό μας, το θέμα της αιώνιας ασφάλειας δεν θα μας δημιουργεί
κανένα πρόβλημα.
Β. ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ.
Αφού ο
Θεός είναι Παντογνώστης και το μέγα ΕΓΩ ΕΙΜΙ που κατοικεί στην αιωνιότητα, βλέπει
από την αρχή κάθε δράση και γεγονός. Τίποτα δεν μπορεί να Τον κάνει να
αισθανθεί έκπληξη. Προγνωρίζει τα πάντα.
Ωστόσο, αυτό δεν αφαιρεί απ’ τον άνθρωπο την ευθύνη των πράξεών του. Η ευθύνη
των αποφάσεων ανήκει σ’ αυτόν. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος ηθικά, έστω κι αν ο
Θεός προγνωρίζει τις αποφάσεις και τις
πράξεις του πριν ακόμα γίνουν. Ο Θεός προορίζει, επειδή προγνωρίζει. Αυτό
εξηγεί καθαρά το Ρωμ.η:29-30, “Διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και
προόρισε...”
Γ. ΕΚΛΟΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ
Α’ Πέτρ.α:2 “Εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός”
Εφεσ.α:4-5 “Καθώς εξέλεξεν ημάς εν αυτώ...προορίσας ημάς
εις υιοθεσίαν”
“Εκλογή”
σημαίνει “επιλογή”. Όταν η Γραφή λέει ότι κάποιος είναι εκλεγμένος, εννοεί ότι
τον έχει διαλέξει ο Θεός. Καθένα μέλος της εκκλησίας έχει εκλεχτεί ή διαλεχτεί
από το Θεό με βάση την πρόγνωσή Του σύμφωνα με τις εκούσιες αποφάσεις και πράξεις
του. Συνεπώς, η ευθύνη της εκλογής του
Θεού βασίζεται απευθείας στις επιλογές
κάθε ατόμου.
Ακριβώς
επειδή κάθε μέλος της εκκλησίας είναι εκλεγμένο, η εκκλησία ή το σώμα του Χριστού
είναι προορισμένο. Ο σκοπός του Θεού θα
εκπληρωθεί, όταν θα έχει ένα λαό που θα υψώσει
τ’ όνομά Του. Θα υπάρξει μια εκκλησία που θα περιμένει τον Κύριό της,
όταν ο Ιησούς επιστρέψει στο μεσουράνημα, υπερνικώντας όλες τις δυνάμεις της
κόλασης (Ματθ.ις:18).
Δ. Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Ο Θεός
είναι κυρίαρχος. Καμιά δύναμη ή εξουσία δεν μπορούν να εμποδίσουν την εκπλήρωση του θελήματός Του. Ωστόσο, μέσα στην απόλυτη
κυριαρχία Του, ο Θεός θέλησε να βάλει σαν όριο στον Εαυτό Του το ελεύθερο θέλω
του ανθρώπου, τον οποίο δημιούργησε κατά την εικόνα Του. Η επιθυμία του Θεού είναι το δημιούργημά Του
να Τον λατρέψει με την θέλησή του. Ο Θεός θέλει να έχει σχέση και κοινωνία με
τον άνθρωπο. Ωστόσο, ο Θεός δεν επιτρέπει στην κυριαρχία Του να επέμβει στην
ελεύθερη βούληση και τη δυνατότητα
εκλογής του ανθρώπου.
Ε. ΚΑΛΒΙΝΙΣΜΟΣ.
Η διδασκαλία
του Καλβινισμού προέρχεται απ’ τον μεταρρυθμιστή John Calvin που πρώτος τη
δίδαξε. Εξαιτίας αυτής της διδασκαλίας έχουμε τις έννοιες: “άνευ όρων αιώνια ασφάλεια”
του πιστού, “μια φορά στη χάρη, πάντα υπό χάρη”, “μία φορά γιος, για πάντα
γιος”.
Η
διδασκαλία του Καλβινισμού θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής:
1.
Η σωτηρία είναι αποκλειστικά από το
Θεό.
2.
Ο Θεός έχει προορίσει συγκεκριμένα
άτομα για σωτηρία.
3.
Ο Χριστός πέθανε για τους “εκλεκτούς”.
4.
Το παιδί του Θεού φυλάσσεται απ’ τη χάρη
του Θεού που είναι ακατανίκητη και δεν μπορεί ποτέ να χαθεί.
5.
Μια φορά γιος, για πάντα γιος.
Μερικά
εδάφια που χρησιμοποιούνται στην προσπάθεια να στηριχτεί ο Καλβινισμός είναι:
Ιωαν.ι:28 Α’
Κορ.γ:10 Ρωμ.ια:29 Β’ Κορ.ε:10
Ρωμ.η:35 Φιλιπ.α:6 Ιωαν.ιζ:6 Α’ Πετρ.α:5
Ζ. ΓΙΑΤΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΒΙΝΙΣΜΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ.
1.
Αυτή η διδασκαλία είναι το πρώτο ψέμα.
Αυτό ακριβώς είπε ο Σατανάς στην Εύα. “....βεβαίως δεν θέλετε αποθάνει”
(Γεν.γ:4).
2.
Κάνει το Θεό προσωπολήπτη. Αντίθετα η
Γραφή διακηρύττει ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πραξ.ι:34).
3.
Κάνει το Θεό ψεύτη. Το ευαγγέλιο δεν θα
ήταν για τον καθένα, όπως είπε ο Ιησούς (Ιωαν.γ:16), αλλά για μερικούς
εκλεκτούς.
4.
Δε θα ήταν το θέλημα του Θεού να
κηρυχτεί το ευαγγέλιο σ’ όλη την κτίση, παρά το γεγονός ότι μας διατάζει να το
κάνουμε (Μαρκ.ις:15).
5.
Αν ο άνθρωπος δεν έχει ελεύθερη
βούληση, τότε υπεύθυνος για την αμαρτία είναι ο Θεός. Αυτό είναι αδύνατο.
6.
Παρουσιάζει το Θεό σαν ένα σκληρό,
παράλογο τύραννο που καταδικάζει εκατομμύρια αθώα θύματα να πάνε στην κόλαση
χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα εκλογής.
7.
Παρουσιάζει το Θεό ασυνεπή, όταν
καταδικάζει την αμαρτία στη ζωή του άπιστου και τη συγχωρεί στη ζωή του πιστού.
8.
Αιώνια ζωή είναι μόνο εν Ιησού Χριστώ.
Αν ο Ιησούς κατοικεί στην καρδιά, έχουμε αιώνια ζωή. Ωστόσο, αν Αυτός αποσυρθεί
μέσα απ’ ένα ακάθαρτο σκεύος κι η αιώνια ζωή χάνεται.
9.
Η υική σχέση, όταν αναφέρεται στη
σωτηρία, είναι νομικός όρος που σημαίνει ότι
κάποιος είναι υιοθετημένος. Ο
Χριστός είναι ο “μονογενής Υιός” του Πατέρα. Αντίστοιχα ο όρος “μια φορά γιος,
για πάντα γιος” δεν ισχύει εδώ.
10.Τέλος, η μαρτυρία των Γραφών είναι τελείως αντίθετη σ’ αυτή
τη διδασκαλία.
Η. ΑΡΜΙΝΙΑΝΙΣΜΟΣ
Αυτή η
διδασκαλία διδάχτηκε πρώτη φορά απ’ τον Ολλανδό θεολόγο Ιάκωβο Αρμίνιο. Μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα σημεία:
1.
Το θέλημα του Θεού είναι να σωθούν όλοι
οι άνθρωποι γιατί ο Χριστός πέθανε για όλους.
2.
Ο Θεός θέλει να προσφέρει τη χάρη Του
σε όλους. Μπορείς όμως να την αρνηθείς και να χαθείς αιώνια.
3.
Ο Θεός εκλέγει βάσει της πρόγνωσής Του
σχετικά με την πίστη και την απιστία.
4.
Είναι πιθανό για ένα αληθινά
αναγεννημένο άνθρωπο να χαθεί, αν στραφεί στα οπίσω, σε μια ζωή ανυπακοής κι
αμαρτίας. Μερικές από τις Γραφές που χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν τον Αρμινιανισμό είναι:
Α’ Τιμ.β:4-6 Ιωαν.ς:40 Τιτ.β:11-12
Β’ Κορ.ε:14 Β’ Πετρ.α:10 Εβρ.ς:4-6
Εβρ.ι:26-30 Εβρ.β:9 Β’ Πετρ.β:21
Θ. Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Η
Αρμιανική άποψη είναι η Βιβλική αλήθεια, χωρίς όμως να φτάνουμε σε ακραίες
θέσεις “νομικού” χαρακτήρα. Ο αποστάτης είναι μια χαμένη ψυχή. Αν θέλουμε να
σωθούμε πρέπει να περπατάμε με το Θεό. Συγχρόνως, όμως, πρέπει να εμπιστευόμαστε
ότι η χάρη του Θεού είναι αρκετή να διαφυλάξει την ψυχή.
Ένας ταξιδιώτης αγοράζει ένα εισιτήριο και επιβιβάζεται στο
τρένο. Κάθεται σε μια θέση και εμπιστεύεται τον οδηγό και το μηχανικό ότι θα
φροντίσουν ώστε το τρένο να τον πάει στον προορισμό του. Αυτό θα γίνει, με τον
όρο, ο άνθρωπος αυτός να μείνει μέσα στο τρένο.
Αυτό είναι η δική του ευθύνη. Αν κατέβει, όμως, το τρένο δεν θα τον πάει
στον προορισμό του. Το ίδιο ισχύει και με τη σωτηρία μας.
