Η Αρπαγή της εκκλησίας

Θυμηθείτε ότι μετά τον σταυρό, ο Χριστός έγινε ο «πρώτος καρπός» της ανάστασής μας, που σημαίνει ότι η ανάστασή μας θα είναι σαν την ανάσταση του Χριστού. Η ανάσταση της εκκλησίας θα συμβεί κατά την αρπαγή της εκκλησίας, όπου οι πιστοί «αρπάζονται» στον ουρανό για να συναντήσουν τον Κύριο:

Α’ Θεσ.δ:14-17 Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.

Ποιος είναι ο σκοπός της Αρπαγής της εκκλησίας; Πολλοί πιστεύουν ότι η αρπαγή είναι μια διαφυγή από την οργή του Θεού. Αυτό έχει οδηγήσει σε όλα αυτά που ακούγονται σχετικά με το πότε η οργή του Θεού αρχίζει στη Μ. Θλίψη, πράγμα που έχει οδηγήσει σε διάφορες θέσεις σχετικά με το πότε θα γίνει η Αρπαγή. Ενώ είναι αλήθεια ότι ο Θεός έχει υποσχεθεί ότι η εκκλησία δεν υπόκειται στην οργή Του (Ρωμ.ε:8-9, Α’ Θες.α:9-10, ε:9-10), η διαφυγή από την οργή του Θεού δεν είναι ο κύριος σκοπός της αρπαγής.

Σκεφτείτε τις φρικτές διώξεις και τα βασανιστήρια που έχουν βιώσει εκατομμύρια Χριστιανοί από την εποχή του Χριστού. Αυτοί που λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου από τους άπιστους Εβραίους, αυτοί που ξεσχίσθηκαν από τα λιοντάρια στη Ρώμη, μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι η εμπειρία τους δεν ήταν λιγότερο σοβαρή από ό, τι θα υπομείνουν σωματικά στη Θλίψη. Και πάλι η διαφορά μεταξύ του τώρα και της Θλίψης, είναι ότι τότε ο Θεός θα εκχέει την οργή Του πάνω στο αχαλίνωτο κακό, ενώ σήμερα ο Θεός προσφέρει τη χάρη Του ενώ κρατά το κακό υπό έλεγχο μέσω του περιοριστικού έργου του Αγίου Πνεύματος.

Βλέπουμε σήμερα ότι το σατανικό σύστημα, ενώ είναι ακόμα συγκρατημένο, είναι απαίσιο και καταστροφικό. Αυτό το κακό, μαζί με τις φυσικές συνέπειες της αμαρτίας μας είναι «θλίψεις».

Το ακόλουθο απόσπασμα δείχνει ότι οι «θλίψεις» που θα υποφέρει η εκκλησία κάτω από τη χάρη είναι διαφορετικές από την οργή που θα εκχύσει ο Θεός στους εχθρούς Του κατά τη διάρκεια της θλίψης:

Β’ Θεσ.α:4-10 ώστε ημείς αυτοί καυχώμεθα διά σας εν ταις εκκλησίαις του Θεού διά την υπομονήν σας και πίστιν εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσι, τας οποίας υποφέρετε, το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, διά να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε, επειδή είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν, εις εσάς δε τους θλιβομένους άνεσιν μεθ' ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ' ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της δυνάμεως αυτού, όταν έλθη να ενδοξασθή εν τοις αγίοις αυτού, και να θαυμασθή εν πάσι τοις πιστεύουσιν, επειδή σεις επιστεύσατε εις την μαρτυρίαν ημών, εν τη ημέρα εκείνη.

Ο σκοπός της Αρπαγής πραγματικά πηγαίνει πίσω στο δόγμα των οικονομιών. Η αρπαγή είναι το μεταβατικό γεγονός ανάμεσα στην οικονομία της χάρης και την οικονομία της κρίσης. Η χάρη και η κρίση κατά την έκχυση της οργής δεν μπορούν να λειτουργήσουν ταυτόχρονα. Η Γραφή δείχνει καθαρά ότι η Θλίψη θα είναι μια τιμωρία για την ανομία του Ισραήλ και τους εχθρούς του Θεού κατά την προετοιμασία για τη χιλιετή Βασιλεία:

Ιερ.λ:4-8 Και ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους ελάλησε Κύριος περί του Ισραήλ και περί του Ιούδα. Διότι ούτω λέγει Κύριος· Ηκούσαμεν φωνήν τρομεράν, φόβον και ουχί ειρήνην. Ερωτήσατε τώρα και ιδέτε, εάν άρσεν τίκτη· διά τι βλέπω έκαστον άνδρα με τας χείρας αυτού επί την οσφύν αυτού, ως τίκτουσαν, και πάντα τα πρόσωπα εστράφησαν εις ωχρίασιν; Ουαί· διότι μεγάλη είναι η ημέρα εκείνη· ομοία αυτής δεν υπήρξε και είναι καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ· πλην θέλει σωθή εξ αυτής. Και εν τη ημέρα εκείνη, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, θέλω συντρίψει τον ζυγόν αυτού από του τραχήλου σου και θέλω διασπάσει τα δεσμά σου και ξένοι δεν θέλουσι πλέον καταδουλώσει αυτόν·

Ιερ.λ:9-11 αλλά θέλουσι δουλεύει Κύριον τον Θεόν αυτών και Δαβίδ τον βασιλέα αυτών, τον οποίον θέλω αναστήσει εις αυτούς. Συ δε μη φοβού, δούλέ μου Ιακώβ, λέγει Κύριος· μηδέ δειλιάσης, Ισραήλ· διότι, ιδού, θέλω σε σώσει από του μακρυνού τόπου και το σπέρμα σου από της γης της αιχμαλωσίας αυτών· και ο Ιακώβ θέλει επιστρέψει και θέλει ησυχάσει και αναπαυθή και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών. Διότι εγώ είμαι μετά σου, λέγει Κύριος, διά να σε σώσω· και αν κάμω συντέλειαν πάντων των εθνών όπου σε διεσκόρπισα, εις σε όμως δεν θέλω κάμει συντέλειαν, αλλά θέλω σε παιδεύσει εν κρίσει και δεν θέλω όλως σε αθωώσει.

Δαν.θ:24 Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, διά να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων.

Μιχ.ζ:8,9 Μη ευφραίνου εις εμέ, η εχθρά μου· αν και έπεσα, θέλω σηκωθή· αν και εκάθησα εν σκότει, ο Κύριος θέλει είσθαι φως εις εμέ. Θέλω υποφέρει την οργήν του Κυρίου, διότι ημάρτησα εις αυτόν, εωσού διαδικάση την δίκην μου και κάμη την κρίσιν μου· θέλει με εξάξει εις το φως, θέλω ιδεί την δικαιοσύνην αυτού.

Ησ.κς:21 Διότι, ιδού, ο Κύριος εξέρχεται από του τόπου αυτού διά να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.

Με άλλα λόγια, ο Θεός θα καθαρίσει τη γη από τους εχθρούς Του κατά τη διάρκεια της Μ. Θλίψης. Θα χρησιμοποιήσει επίσης την Θλίψη για να επαναφέρει τον εβραϊκό λαό σ’ Αυτόν, καθώς θα επικεντρώσει και πάλι το ενδιαφέρον Του σ’ αυτούς, αν και θα τους τιμωρήσει για την ανομία τους:

Ζαχ.ιγ:8,9 Και εν πάση τη γη, λέγει Κύριος, δύο μέρη θέλουσιν εξολοθρευθή εν αυτή και εκλείψει, το δε τρίτον θέλει εναπολειφθή εν αυτή. Και θέλω περάσει το τρίτον διά πυρός· και θέλω καθαρίσει αυτούς ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκιμάσει αυτούς ως δοκιμάζεται το χρυσίον· αυτοί θέλουσιν επικαλεσθή το όνομά μου κα εγώ θέλω εισακούσει αυτούς· θέλω ειπεί, ούτος είναι λαός μου· και αυτοί θέλουσιν ειπεί, Ο Κύριος είναι ο Θεός μου.

Αν και ο Θεός θα εκχύσει την οργή Του και θα καταστρέψει τους εχθρούς Του, θα εξακολουθεί να προσφέρει σωτηρία κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Στα παραπάνω εδάφια, βλέπουμε ότι το ένα τρίτο των Εβραίων θα σωθεί κατά τη διάρκεια της Θλίψης, όταν αποδεχτούν τον Ιησού σαν Μεσσία.

Νωρίτερα, συζητήσαμε ότι ο Χριστός συμφιλίωσε και αγίασε την εκκλησία, κάνοντάς μας δίκαιους. Ακόμα, είδαμε ότι η εκκλησία δεν είναι υπό νόμο, επειδή ο Ιησούς έγινε κατάρα για εμάς. Αν η εκκλησία μπει μέσα στην Μ. Θλίψη κάτω από την κατάρα του Θεού, τότε το γεγονός ότι ο Ιησούς έγινε κατάρα για εμάς, γίνεται άκυρο άχρηστο. Αλλά ο Θεός δεν θα τιμωρήσει την εκκλησία για την ανομία της, όπως θα γίνει στο Ισραήλ. Είναι σαφές ότι ο Θεός πρέπει να μετακινήσει την εκκλησία πριν αρχίσει η «οικονομία της κρίσης», επειδή το αίμα του Χριστού έχει ήδη κάνει συμφιλίωση για την ανομία μας, όταν έγινε κατάρα για εμάς.

Ο κολύων φεύγει με την εκκλησία:

Β΄Θεσ.β:5-10 Δεν ενθυμείσθε ότι ενώ ήμην έτι παρ' υμίν σας έλεγον ταύτα; Και τώρα γνωρίζετε εκείνο, το οποίον κωλύει αυτόν, ώστε να αποκαλυφθή εν τω εαυτού καιρώ· διότι το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται, μόνον έως να εκβληθή εκ μέσου ο κωλύων τώρα· και τότε θέλει αποκαλυφθή ο άνομος, τον οποίον ο Κύριος θέλει απολέσει με το πνεύμα του στόματος αυτού και θέλει εξαφανίσει με την επιφάνειαν της παρουσίας αυτού· όστις θέλει ελθεί κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάση απάτη της αδικίας μεταξύ των απολλυμένων, διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας διά να σωθώσι·

Το Άγιο Πνεύμα έχει σφραγίσει τους πιστούς μέχρι την ημέρα της απολύτρωσης (Εφες.α:13-14). Αν το Άγιο Πνεύμα «φύγει από τη μέση», το ίδιο πρέπει και η εκκλησία. Το γεγονός της αρπαγής θα εκβάλει τον κολύοντα.

Το έργο της εκκλησίας, να διαδώσει το ευαγγέλιο σε άλλους:

Η μεγάλη αποστολή για την διάδοση του Ευαγγελίου δόθηκε αρχικά στους μαθητές του Ιησού. Ο Παύλος μας λέει ότι η μεγάλη αποστολή εκπληρώθηκε στην εποχή του:

Κολ.α:5,6 & 23 διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς, την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον, και καρποφορεί καθώς και εις εσάς, αφ' ης ημέρας ηκούσατε και εγνωρίσατε την χάριν του Θεού εν αληθεία, ….. το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν, του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης.

Όπως με πολλές προφητείες, υπάρχει μια μερική εκπλήρωση στο εγγύς μέλλον, με την πλήρη εκπλήρωση αργότερα. Ο Παύλος εκπλήρωσε μερικώς το Ματθ.κδ:14 και το Μάρκ.ιγ:10. Το τέλος δεν ήρθε στις μέρες του Παύλου, έχουν γεννηθεί περισσότερες γενιές που πρέπει να ακούσουν το Ευαγγέλιο. Ως εκ τούτου, η πλήρης εκπλήρωση αυτών των αποσπασμάτων θα έρθει ακριβώς πριν από το τέλος, όταν ο Ιησούς επιστρέψει.

Η εκκλησία εξακολουθεί να κηρύττει το Ευαγγέλιο τα τελευταία 2.000 χρόνια. Ο απόστολος Ιωάννης είναι μέλος της εκκλησίας και μεταξύ εκείνων που είχαν άμεση εντολή να διαδώσουν το Ευαγγέλιο. Είναι ενδιαφέρον, πριν από την έναρξη της Μ. Θλίψης, μια φωνή σαν τρομπέτα καλεί τον Ιωάννη στον ουρανό:

Αποκ.δ:1 Μετά ταύτα είδον, και ιδού, θύρα ανεωγμένη εν τω ουρανώ, και η φωνή η πρώτη, την οποίαν ήκουσα ως σάλπιγγος λαλούσης μετ' εμού, έλεγεν· Ανάβα εδώ και θέλω σοι δείξει όσα πρέπει να γείνωσι μετά ταύτα.

Πολλοί πιστεύουν ότι η φωνή της σάλπιγγας που καλεί τον Ιωάννη στον ουρανό είναι μια εικόνα της αρπαγής, επειδή παραλληλίζει την σάλπιγγα που καλεί την εκκλησία στον ουρανό (A’ Θες.δ:14-17, A’ Κορ.ιε:51-53). Επίσης, η εκκλησία δεν αναφέρεται άμεσα μετά την Αποκ.γ. Αντίθετα, οι πρεσβύτεροι στους ουρανούς, εκπροσωπούν την εκκλησία κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Μετά τη Θλίψη, η νύμφη του Χριστού, η οποία είναι σαφώς η εκκλησία, θα βγει από τον ουρανό - στο τέλος της Θλίψης - σαν τα στρατεύματα του ουρανού (Αποκ.ιθ:7-8, 14).

Όλοι οι πιστοί θα αρπαχτούν:

Η αρπαγή είναι ένα γεγονός για όσους είναι «εν Χριστώ» (Α’ Θες.δ:14-17) και «καταξιώνονται»:

Λουκ.κα:36 Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.

Τι σημαίνει λοιπόν να «καταξιωθούν να εκφύγουν» την θλίψη; Τα παρακάτω εδάφια δείχνουν ότι η σωτηρία θα σε σώσει από την οργή του Θεού. Με άλλα λόγια, προσευχόμενοι να εκφύγουμε την θλίψη, είναι να προσευχόμαστε για σωτηρία, η οποία, στην πραγματικότητα, θα μας σώσει από την οργή του Θεού:

Ρωμ.ε:8,9 αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι' αυτού.

Α’ Θεσ.α:9,10 Διότι αυτοί διηγούνται περί ημών οποίαν είσοδον ελάβομεν προς εσάς, και πως επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.

Α’ Θεσ.ε:9,10 διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις απέθανεν υπέρ ημών, ίνα είτε αγρυπνούμεν είτε κοιμώμεθα ζήσωμεν μετ' αυτού.

Ίσως εδώ χρειάζεται να δούμε τι σημαίνουν οι όροι: «όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου» και «εν Χριστώ» (Α’ Θες.δ:14-17).

Διαβάζουμε στην Γαλ.γ:27 επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε.

Αυτό σημαίνει ότι αυτός που έχει ενδυθεί τον Χριστό, είναι «εν Χριστώ»! Άρα, μόνο όσοι έχουν βαπτιστεί σωστά – εις Χριστόν – και όχι εις Πατέραν Υιόν και Άγιον Πνεύμα, είναι εν Χριστώ.

Εν Χριστώ, ή μένω στην παρουσία του Κυρίου, σημαίνει ζωή υπακοής στον Χριστό και τον λόγο Του. Εν Χριστώ, δεν σημαίνει ότι κάποτε στη ζωή μου επανέλαβα μια προσευχή που μου είπαν και άρα αναγεννήθηκα.

Αυτοί που θα αποτελέσουν τους αγίους της Θλίψης, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους θα είναι άνθρωποι που παρακολουθούσαν κάποια εκκλησία, αλλά δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις, δεν ήταν έτοιμοι την ώρα της Αρπαγής. Σαφώς νόμιζαν ότι είναι εν Χριστώ, σαφώς πίστευαν ότι είναι στην παρουσία του Κυρίου, αλλά δεν ήταν!

Προφανώς, αυτοί που έμειναν έξω από την Βασιλεία και αναρωτιούνται γιατί, νόμιζαν ότι είναι εν Χριστώ, αφού έκαναν θαύματα, έβγαζαν δαιμόνια, προφήτευαν.... Αλλά ο Χριστός τους είπε ότι ποτέ δεν τους γνώρισε! (Ματθ.ζ:21-23).

Η πραγματική πίστη στον Χριστό δεν είναι ούτε συναίσθημα, ούτε γνώση, αλλά μία ζωντανή δύναμη δια της οποίας, ο δικαιωμένος σταυρώνει τον παλαιό του άνθρωπο και ανασταίνεται «είς νέα ζωή» νεκρώνει τη «σάρκα» και ζει «κατά το Πνεύμα». Αυτή η ηθική μεταμόρφωση του πιστού στηρίζεται στον προσωπικό του σύνδεσμο με τον επουράνιο Χριστό και φανερώνεται με τα έργα του Πνεύματος.

Ο σκοπός του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο ώστε να γίνει - πνευματικά - κατά την ομοίωση του Χριστού, έτσι ώστε η ομορφιά του Χριστού να φανερώνεται στη ζωή του. Ο Ιησούς αλλάζει και μεταμορφώνει ζωές, φέρνοντάς τις από το σκοτάδι στο θαυμαστό Του φως. Ο Ιησούς κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου και τον μετατρέπει σ’ ένα νέο κτίσμα εν Χριστώ Ιησού. Ο Κύριος δοξάζεται σ’ αυτή την πλήρη αλλαγή της ζωής του ανθρώπου. Αλλάζουν οι ιδέες, η συμπεριφορά, ο δρόμος της ζωής είναι τώρα στο σύνολό του καινούριος.

Αυτοί που είναι «εν» Χριστώ Ιησού – αυτοί που πιστεύουν σ’ Αυτόν, ζουν εν Αυτώ και Αυτός μένει εν αυτοίς, η ζωή τους είναι καθαρή στα μάτια του Θεού, καθώς και η συνείδησή τους.

«ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ». Από τα πολλά εδάφια που διατυπώνουν κι αναλύουν τούτη τη θέση, ας θυμηθούμε το Β' Κορ.ε:17. «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». Η μετάνοια κι επιστροφή μας, μας «κτίζουν εν Χριστώ» (Εφεσ.ς:20). Αυτός γίνεται το θεμέλιο μας και το περιβάλλον της ζωής μας. Η Εκκλησία Του, το σώμα των λυτρωμένων Του, γίνεται η κοινωνία και ο κόσμος μας.

Προφανώς, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα για να γίνουμε άξιοι, παρά μόνο να προσευχόμαστε για σωτηρία. Αν κάποιος έπρεπε να «κάνει» κάτι, εκτός από το να αποδεχτεί το δώρο της σωτηρίας, θα ήταν «έργο». Η σωτηρία μας είναι με τη χάρη δια πίστεως, δεν είναι με τα έργα:

Εφεσ.β:8,9 Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις.

Ρωμ.ια:6 Εάν δε κατά χάριν, δεν είναι πλέον εξ έργων· επειδή τότε η χάρις δεν γίνεται πλέον χάρις. Εάν δε εξ έργων, δεν είναι πλέον χάρις· επειδή το έργον δεν είναι πλέον έργον.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Παύλος έγραψε τα ακόλουθα στην εκκλησία της Κορίνθου, η οποία εκείνη την εποχή ήταν μια σαρκική ή αποστατημένη εκκλησία:

Α’ Κορ.ιε:51,52 Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.

Όταν ο λόγος του Θεού λέει ότι «οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον» (Α’ Θες.δ:16), είναι λογικό ότι όλοι οι εν Χριστώ θα αναστηθούν στην αρπαγή. Αυτό οπωσδήποτε δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι παρακολουθούσαν μια εκκλησία θα αρπαχτούν!

Οι αθώοι αρπάζονται μαζί με τους πιστούς:

Όπως είδαμε, η εκκλησία του Ιησού Χριστού θα πάει στον ουρανό, με την Αρπαγή. Αλλά τι γίνεται με αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν το Ευαγγέλιο; Τα παιδιά και πολλοί διανοητικά ανάπηροι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να πάρουν μια προσωπική απόφαση υπέρ ή κατά του Χριστού, αλλά έχουν γεννηθεί με αμαρτωλή φύση (Ψαλμ.νη:3, Ρωμ.γ:10). Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι είναι αθώοι στα μάτια του Θεού, επειδή δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος. Τα παρακάτω εδάφια μας δείχνουν ότι υπάρχει μια ηλικία, όπου τα παιδιά δεν έχουν γνώση του καλού και του κακού:

Δευτ.α:35, 39 Ουδείς εκ των ανθρώπων τούτων της κακής ταύτης γενεάς θέλει ιδεί την γην την καλήν, την οποίαν ώμοσα να δώσω εις τους πατέρας σας,….. και τα παιδία σας, τα οποία ελέγετε ότι θέλουσι γείνει λάφυρον, και οι υιοί σας, οίτινες την σήμερον δεν γνωρίζουσι καλόν ή κακόν, αυτοί θέλουσιν εισέλθει εκεί και εις αυτούς θέλω δώσει αυτήν, και αυτοί θέλουσι κληρονομήσει αυτήν·

Ο Παύλος ήταν κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο επειδή ήταν Εβραίος. Αλλά οι Εθνικοί έρχονται κάτω από τον φυσικό νόμο, όταν φτάνουν στην ηλικία της λογοδοσίας, όταν η συνείδησή τους τους δείχνει τι είναι σωστό και τι λάθος, εκ φύσεως:

Ρωμ.β:12-16 Διότι όσοι ημάρτησαν χωρίς νόμου, θέλουσι και απολεσθή χωρίς νόμου· και όσοι ημάρτησαν υπό νόμον, θέλουσι κριθή διά νόμου. Διότι δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ' οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή. Επειδή όταν οι εθνικοί οι μη έχοντες νόμον πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες είναι νόμος εις εαυτούς, οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς κατηγορούντας ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων, εν τη ημέρα ότε θέλει κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων διά του Ιησού Χριστού κατά το ευαγγέλιόν μου.

Έτσι βλέπουμε ότι μόνο οι μικρότεροι από την ηλικία ευθύνης δεν έχουν κανένα νόμο, είτε Μωσαϊκό είτε φυσικό. Ο Παύλος μας λέει ότι δεν καταλογίζεται αμαρτία ή δεν λογοδοτεί κάποιος όταν δεν υπάρχει νόμος:

Ρωμ.ε:13 επειδή, μέχρι τον νόμο υπήρχε στον κόσμο η αμαρτία· αμαρτία, όμως, δεν λογαριάζεται όταν δεν υπάρχει νόμος.

Επίσης βλέπουμε ότι ο Θεός θεωρούσε τον Αδάμ και την Εύα αθώους, μέχρι που έφαγαν από το «δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού» (Γέν.γ). Το δέντρο υπηρέτησε τον ίδιο σκοπό με τον νόμο, όταν η εντολή του Θεού εσκεμμένα παραβιάστηκε, η αθωότητα εξαφανίστηκε και κατάλαβαν τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού. Από τη στιγμή που ο Αδάμ και η Εύα έχασαν την αθωότητά τους, έγιναν νεκροί κατά την αμαρτία τους.

Ο Ιησούς είπε ότι πρέπει να γίνουμε σαν παιδιά για να μπούμε στη Βασιλεία. Με αυτό εννοούσε ότι πρέπει να έχουμε πίστη παιδιού. Ο Ιησούς μας είπε επίσης να μην εμποδίζουμε τα παιδιά να έρχονται σ’ Αυτόν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε κάτι που θα τα εμπόδιζε να Τον δεχτούν μέχρι να φθάσουν στην ηλικία της υπευθυνότητας. Τότε γιατί ο Ιησούς να απαγορέψει σε κάθε παιδί κάτω από την ηλικία της υπευθυνότητας να μπει στον ουρανό, όταν λέει ότι η Βασιλεία των ουρανών είναι για τα παιδιά:

Ματθ.ιη:1-5 Εν εκείνη τη ώρα ήλθον οι μαθηταί προς τον Ιησούν, λέγοντες· Τις άρα είναι μεγαλήτερος εν τη βασιλεία των ουρανών; Και προσκαλέσας ο Ιησούς παιδίον, έστησεν αυτό εν τω μέσω αυτών και είπεν· Αληθώς σας λέγω, εάν δεν επιστρέψητε και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών. Όστις λοιπόν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος είναι ο μεγαλήτερος εν τη βασιλεία των ουρανών. Και όστις δεχθή εν τοιούτον παιδίον εις το όνομά μου, εμέ δέχεται·

Ματθ.ιθ:13-15 Τότε εφέρθησαν προς αυτόν παιδία, διά να επιθέση τας χείρας επ' αυτά και να ευχηθή· οι δε μαθηταί επέπληξαν αυτά. Πλην ο Ιησούς είπεν· Αφήσατε τα παιδία και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσι προς εμέ· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών. Και αφού επέθηκεν επ' αυτά τας χείρας, ανεχώρησεν εκείθεν.

Φαίνεται αρκετά ξεκάθαρα ότι τα παιδιά δεν λογοδοτούν για την αμαρτία τους, και θα πάνε στον ουρανό αν πεθάνουν πριν φτάσουν σε αυτή την ηλικία της ευθύνης. Ο Δαβίδ πίστευε χωρίς αμφιβολία ότι θα συναντούσε το νεκρό παιδί του στον ουρανό κάποια μέρα:

Β’ Σαμ.ιβ:19-23 Αλλ' ιδών ο Δαβίδ ότι οι δούλοι αυτού εψιθύριζον μετ' αλλήλων, ενόησεν ο Δαβίδ ότι το παιδίον απέθανεν· όθεν είπεν ο Δαβίδ προς τους δούλους αυτού, Απέθανε το παιδίον; οι δε είπον, Απέθανε. Τότε εσηκώθη ο Δαβίδ από της γης και ελούσθη και ηλείφθη και ήλλαξε τα ιμάτια αυτού, και εισήλθεν εις τον οίκον του Κυρίου, και προσεκύνησεν· έπειτα εισήλθεν εις τον οίκον αυτού· και εζήτησε να φάγη και έβαλον έμπροσθεν αυτού άρτον, και έφαγεν. Οι δε δούλοι αυτού είπον προς αυτόν, Τι είναι τούτο, το οποίον έκαμες; ενήστευες και έκλαιες περί του παιδίου, ενώ έζη· αφού δε απέθανε το παιδίον, εσηκώθης και έφαγες άρτον. Και είπεν, Ενώ έτι έζη το παιδίον, ενήστευσα και έκλαυσα, διότι είπα, Τις εξεύρει; ίσως ο Θεός με ελεήση, και ζήση το παιδίον· αλλά τώρα απέθανε· διά τι να νηστεύω; μήπως δύναμαι να επιστρέψω αυτό πάλιν; εγώ θέλω υπάγει προς αυτό, αυτό όμως δεν θέλει αναστρέψει προς εμέ.

Διαβάζουμε επίσης στην ιστορία του Ιεροβοάμ ότι ο Θεός πήρε τον γιο του, επειδή βρήκε κάτι καλό σ’ αυτόν. Πιστεύω ότι αυτό σημαίνει ότι αν ο γιος του Ιεροβοάμ είχε ζήσει τη ζωή του στη γη, η επιρροή του κακού πατέρα του θα είχε οδηγήσει στην απόρριψή του από τον Θεό, έτσι ο Θεός πήρε το παιδί πριν φτάσει στην ηλικία της λογοδοσίας:

Α' Βασ.ιδ:13 και θέλει πενθήσει αυτό πας ο Ισραήλ, και θέλουσιν ενταφιάσει αυτό· διότι αυτό μόνον εκ του Ιεροβοάμ θέλει ελθεί εις τον τάφον, επειδή εν αυτώ ευρέθη τι καλόν ενώπιον Κυρίου, του Θεού του Ισραήλ, εν τω οίκω του Ιεροβοάμ.

Αυτό σημαίνει ότι όλα τα παιδιά και οι διανοητικά ανάπηροι θα πάνε στον ουρανό κατά την αρπαγή; Τα παιδιά δεν γλίτωσαν στον κατακλυσμό ή άλλες κρίσεις του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, οπότε γιατί να αρπαχτούν; Επειδή η Γραφή δείχνει ότι το να φυλαχτεί κάποιος από την οργή του Θεού στη «οικονομία της χάρης» είναι θέμα σωτηρίας:

Α’ Θεσ.ε:9 διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,

Αφού έχουμε καταλήξει ότι ο Θεός θεωρεί τα μικρά παιδιά αθώα, εφόσον είμαστε την «οικονομία της χάρης», όλα αυτά τα παιδιά θα φυλαχτούν από την οργή του Θεού, μαζί με την εκκλησία.

Στο βιβλίο του Ιωήλ, υποστηρίζεται ότι τα παιδιά θα αρπαχτούν μαζί με την εκκλησία. Το βιβλίο του Ιωήλ είναι μια περίληψη της «ημέρας του Κυρίου», η οποία θεωρείται ευρέως ότι αρχίζει με την αρπαγή της εκκλησίας, που ακολουθείται από την Μ. Θλίψη. Βλέπουμε ένα παράλληλο απόσπασμα του παρακάτω, στην αίθουσα του θρόνου στον ουρανό στην Αποκ.δ-ε. Οι 24 πρεσβύτεροι και τα 4 ζώα βρίσκονται στην αίθουσα του θρόνου. Η εκκλησία είναι η νύφη του Χριστού, που επίσης αντιπροσωπεύεται από τους πρεσβύτερους και τα 4 ζώα. Είναι ενδιαφέρον ότι τόσο τα παιδιά όσο και τα μωρά βρίσκονται σ’ αυτή τη συγκέντρωση:

Ιωήλ β:16,17 Συναθροίσατε τον λαόν, αγιάσατε την σύναξιν, συνάξατε τους πρεσβυτέρους, συναθροίσατε τα νήπια και τα θηλάζοντα μαστούς· ας εξέλθη ο νυμφίος εκ του κοιτώνος αυτού και η νύμφη εκ του θαλάμου αυτής. Ας κλαύσωσιν οι ιερείς, οι λειτουργοί του Κυρίου, μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου, και ας είπωσι, Φείσαι, Κύριε, του λαού σου και μη δώσης την κληρονομίαν σου εις όνειδος, ώστε να κυριεύσωσιν αυτούς τα έθνη· διά τι να είπωσι μεταξύ των λαών, Που είναι ο Θεός αυτών;

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κάποια παιδιά θα γεννηθούν κατά την περίοδο της θλίψης:

Ματθ.κδ:15-19 Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το λαληθέν διά του προφήτου Δανιήλ, ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω -ο αναγινώσκων ας εννοή- τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη· όστις ευρεθή επί του δώματος, ας μη καταβή διά να λάβη τι εκ της οικίας αυτού· και όστις ευρεθή εν τω αγρώ, ας μη επιστρέψη οπίσω διά να λάβη τα ιμάτια αυτού. Ουαί δε εις τας εγκυμονούσας και τας θηλαζούσας εν εκείναις ταις ημέραις.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ιησούς αναφέρει ειδικά τα θηλάζοντα βρέφη στον Ματθαίο, αλλά όχι παιδιά, αλλά και τα δύο βρίσκονται στον Ιωήλ. Η μέση ηλικία απογαλακτισμού στον κόσμο είναι τριών ετών και ακόμη μεγαλύτερη σε ορισμένες χώρες του τρίτου κόσμου. Πιστεύω ότι είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι ολόκληρος ο κόσμος θα είναι σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι είναι σήμερα οι χώρες του τρίτου κόσμου.