Λέπρα στα ρούχα
(ιγ:47-59).
Το ρούχο ή το δέρμα υπονοεί την ιδέα των περιστάσεων ή των
συνηθειών ενός ανθρώπου κι είναι κάτι που έχει να κάνει με την πρακτική
καθημερινή μας ζωή. Πρέπει να προσέχουμε και να προφυλασσόμαστε απ’ την
ανάπτυξη του κακού στο καθημερινό μας περπάτημα όπως και στον εαυτό μας.
Βλέπουμε κι εδώ, στο ρούχο, την ίδια υπομονετική έρευνα όπως και στο άτομο.
Ούτε εδώ υπάρχει βιασύνη, αδιαφορία ή αμέλεια. Το κακό μπορεί να μπει με
χίλιους τρόπους στις συνήθειες μας και στον τρόπο ζωής μας. Γι’ αυτό, μόλις
παρατηρήσουμε κάτι ύποπτο πρέπει να το βάλουμε κάτω από προσεκτική,
υπομονετική, ιερατική έρευνα. Πρέπει “να κλεισθή επτά ημέρας” για να δοθεί ο
απαιτούμενος χρόνος για την τέλεια φανέρωσή του.
ιγ:51,52 Η κακή
συνήθεια πρέπει να εγκαταλειφθεί την ίδια στιγμή που την ανακαλύπτω. Το κάψιμο
του ρούχου συμβολίζει την κρίση του κακού είτε στις συνήθειες μας είτε στις
περιστάσεις της ζωής. Δεν πρέπει να παίζουμε με το κακό. Σε μερικές περιπτώσεις
το ρούχο έπρεπε να “πλυθή” κι εκφράζει την ενέργεια του λόγου του Θεού στις
συνήθειες ενός ανθρώπου. “Θέλει προστάξει ο ιερεύς να πλυθή το έχον την πληγήν
και θέλει κλείσει αυτό άλλας επτά ημέρας”. Χρειάζεται να περιμένουμε με υπομονή
για να βεβαιωθούμε για τ’ αποτελέσματα του λόγου του Θεού. “Και θέλει θεωρήσει
ο ιερεύς την πληγήν, αφού επλύθη και ιδού, εάν η πληγή δεν ήλλαξε το χρώμα
αυτής.... με πυρ θέλει καύσει αυτό”. Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να
διορθωθεί στη θέση που έχουμε ή στις συνήθειες μας, δεν μπορούμε να κάνουμε
τίποτε άλλο παρά να το αφήσουμε, να το κάψουμε. “Και αν ίδη ο ιερεύς, και ιδού,
η πληγή, αφού επλύθη, είναι ημαυρωμένη, τότε θέλει εκκόψει αυτήν από του
ιματίου”. Ο λόγος του Θεού μπορεί να έχει τέτοια αποτελέσματα, ώστε το κακό που
υπάρχει στη διαγωγή ενός ανθρώπου ή στη θέση που έχει να εγκαταλειφθεί, οπότε
το πρόβλημα λύθηκε. Αν όμως, παρ’ όλα αυτά, το κακό εξακολουθεί, τότε πρέπει
μαζί με ότι συνδέεται μ’ αυτό να καταδικαστεί και ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτό
τελείως.
Χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη θέση που έχουμε,
στις περιστάσεις μέσα στις οποίες βρισκόμαστε, στις συνήθειες που αποκτούμε ή
το χαρακτήρα που διαμορφώνουμε. Σ’ όλα αυτά χρειάζεται συνεχής αγρύπνια. Κάθε
ύποπτο σύμπτωμα πρέπει να εξετάζεται με επιμέλεια, από φόβο μήπως αργότερα
μεταβληθεί σε “λέπραν διαβρωτικήν” ή “λέπραν εξανθίζουσαν” με αποτέλεσμα εμείς,
αλλά και άλλοι πολλοί να μολυνθούν.
Λέπρα σε σπίτι.
Περιπτώσεις λέπρας σε άτομα ή σε ρούχα, μπορούσαν να
συναντηθούν μέσα στην έρημο. Όμως περίπτωση λέπρας σε σπίτι, περιοριζόταν μόνο
στη γη Χαναάν (ιδ:33-38). Εξετάζοντας το σπίτι σαν τύπο της εκκλησίας, μπορούμε
να βρούμε σπουδαίες αρχές για το πώς ο Θεός μεταχειρίζεται το ηθικό κακό ή τα
συμπτώματά του μέσα σε μια συνάθροιση. Παρατηρούμε την ίδια ηρεμία, την ίδια
τέλεια υπομονή, όπως στο άτομο και το ρούχο. Ο άνθρωπος που ενδιαφερόταν για το
σπίτι δεν έπρεπε ν’ αδιαφορήσει για κανένα ύποπτο σύμπτωμα που παρουσιαζόταν
στους τοίχους, αλλά το ίδιο δεν έπρεπε να απαγγείλει ο ίδιος καμία κρίση γι’
αυτά τα συμπτώματα. Η εξέταση και η κρίση του ζητήματος ανήκε στον ιερέα. Απ’
τη στιγμή που κάτι ύποπτο παρουσιαζόταν, ο ιερέας έπαιρνε μια στάση δικαστική
απέναντι στο σπίτι που βρισκόταν υπό κρίση αν και δεν είχε ακόμα καταδικαστεί.
Η τέλεια προθεσμία έπρεπε να περάσει πριν ο ιερέας μπορέσει να καταλήξει σε
κάποια απόφαση. Μπορεί τα συμπτώματα να ήταν επιπόλαια, οπότε δεν χρειαζόταν
καμία ενέργεια. Στα εδάφια 39-40 βλέπουμε ότι δεν έπρεπε να καταδικαστεί απ’
την αρχή ολόκληρο το σπίτι και γι’ αυτό το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να
βγάλουν τις πέτρες που είχαν πιάσει λέπρα. Αν όμως η κατάσταση ήταν απελπιστική
(εδ.43-45) και δεν χωρούσε θεραπεία, όλο το σπίτι έπρεπε να κατεδαφιστεί.
Στα εδάφια 46,47 για άλλη μια φορά μπορούμε να δούμε ότι η
επαφή μολύνει! Ας το θυμόμαστε αυτό, είναι μια αρχή που χαράχθηκε στη λευιτική
οικονομία, αλλά ισχύει το ίδιο και σήμερα. Στο εδ.48 βλέπουμε τις μολυσμένες
πέτρες ν’ αφαιρούνται, να σταματά η πρόοδος του κακού με αποτέλεσμα κάθε άλλη
κρίση να είναι περιττή. Το σπίτι δεν ήταν πια υπό κρίση, αλλά έτοιμο κατοικηθεί
ξανά.
Ας θυμηθούμε την εκκλησία της Κορίνθου. Ήταν οίκος
πνευματικός αποτελούμενος από πνευματικούς λίθους, αλλά το διαπεραστικό μάτι
του Παύλου διέκρινε στους τοίχους μερικά ύποπτα συμπτώματα. Μήπως έμεινε
αδιάφορος; Όχι! Παρήγγειλε να βγάλουν αυτή την πέτρα και να ξύσουν καλά το
σπίτι. Έπειτα, αφού ενήργησε μ’ αυτή την πιστότητα, περίμενε υπομονετικά το
αποτέλεσμα. Ποιο ήταν αυτό; “Αλλ’ ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς παρηγόρησεν
ημάς δια της παρουσίας του Τίτου και ουχί μόνον δια της παρουσίας αυτού, αλλά
και δια της παρηγορίας, την οποία παρηγορήθη δια σας, αναγγέλων προς ημάς τον
μέγαν πόθον σας, τον οδυρμόν σας, τον ζήλον σας υπέρ εμού, ώστε περισσότερον
εχάρην....Κατά πάντα εδείξατε εαυτούς ότι είσθαι καθαροί εις τούτο το πράγμα”
(Δες Α’ Κορ.ε με Β’ Κορ.ζ:6-7,11). Να ένα καλό παράδειγμα, η φροντίδα του
αποστόλου ικανοποιήθηκε ανάλογα, η πληγή σταμάτησε και η εκκλησία ελευθερώθηκε
από την επίδραση του κακού.
Λέπρα: Χρόνια
μολυσματική πάθηση, που προσβάλλει το δέρμα και το νευρικό σύστημα. Είναι πολύ
μεταδοτική, ιδιαίτερα η δερματική, όταν μάλιστα υπάρχουν πληγές ανοικτές ή
γεμάτες πύο. Στην πρώτη της περίοδο παρουσιάζεται αναιμία, νευραλγία, πυρετικές
καταστάσεις, μυρμηκιάσεις και άλλα γενικής φύσης συμπτώματα, που η διάγνωσή
τους είναι αδύνατη. Έπειτα μπαίνει στο δεύτερό της στάδιο, οπότε παρουσιάζονται
πάνω στο δέρμα στίγματα, που συνήθως αποβάλλουν τα λέπια τους και προκαλούν
αναισθησία στη θερμότητα και στα τσιμπήματα της βελόνας. Η δεύτερη αυτή
περίοδος έχει δύο μορφές: α) την οζώδη ή φυματιώδη λέπρα, κατά την οποία πάνω
στις πλάκες φανερώνονται όζοι ή φύματα, που σκεπάζουν και παραμορφώνουν με φρικιαστικό τρόπο το πρόσωπο (ιδιαίτερα τ’
αυτιά και τη μύτη) και β) τη νευρική ή κηλιδοαναισθητική ή τροφονευρωτική κατά
την οποία τα σύστοιχα νεύρα γίνονται παχύτερα προκαλώντας αναισθησία του
μέλους. Και στις δύο περιπτώσεις η αρρώστια διαρκεί συνήθως ολόκληρες
δεκαετίες.
Η θεραπεία της για πολλά χρόνια ήταν αδύνατη, κατά τα
τελευταία χρόνια, όμως, δοκιμάσθηκαν διάφορες θεραπευτικές μέθοδοι και πολλές
κατέληξαν σε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα
έχουν σαν βάση τη σουλφόνη και συντελούν στην υποχώρηση της αρρώστιας στην αρχή
της εμφάνισής της και όχι σπάνια στον καθαρισμό πολλών αρρώστων. Για να
σταματήσει η εξάπλωση της αρρώστιας, τα κράτη απομονώνουν τους λεπρούς σε
ειδικά θεραπευτήρια (λεπροκομεία), όπως ήταν κι αυτό που λειτουργούσε στην
Ελλάδα στο νησάκι Σπιναλόγκα, κοντά στην Κρήτη.
Συνεχίζεται
