Γένεση (011)

Γέν.α:6 Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων, και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων.

Και είπεν ο Θεός: Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται 10 φορές για την υλική δημιουργία (α:3,6,9,11,14,20,24,26,29 & β:18) όπως δόθηκαν 10 εντολές για την πνευματική δημιουργία.

στερέωμα: Στα Εβραϊκά είναι “ρακιγιά” και αναφέρεται σε κάτι που εκτείνεται. Eδώ εννοεί τον αέρα ή την ατμόσφαιρα.

Μάρκ.θ:49 Πᾶς γὰρ πυρὶ ἁλισθήσεται.

Ανάμεσα στα δύσκολα λόγια του Ιησού, το Μάρκ.θ:49 είναι ένα από τα πιο αινιγματικά: «Πᾶς γὰρ πυρὶ ἁλισθήσεται». «Διότι πας τις με πυρ θέλει αλατισθή». 

Τι εννοεί ο Ιησούς με αυτό το περίεργο μείγμα από «αλάτι» και «φωτιά», έχει μπερδέψει τους Έλληνες λόγιους για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Πολλές ερμηνείες.

Έχουν δοθεί τουλάχιστον δεκαπέντε διαφορετικές εξηγήσεις γι’ αυτό το εδάφιο. Οι περισσότεροι μελετητές συνδέουν το αλάτι και τη φωτιά με εξαγνισμό επειδή και τα δύο χρησιμοποιήθηκαν στις θυσίες του ναού.

Κ α λ η μ έ ρ α

Το άλας

Λευ.β:13 Και παν δώρον της εξ αλφίτων προσφοράς σου θέλεις αλατίζει με άλας· και δεν θέλεις αφήσει να λείψη από της εξ αλφίτων προσφοράς σου το άλας της διαθήκης του Θεού σου· επί παντός δώρου σου θέλεις προσφέρει άλας.

Όπως το αλάτι θεωρείται απαραίτητο συστατικό στην καθημερινή διατροφή και σε όλες τις θυσίες που προσφερόταν στον Γιάχβε, έγινε σύμβολο της δημιουργίας μιας στέρεης, παντοτινής διαθήκης.

Είναι γνωστή η έκφραση «εμείς φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι», που σημαίνει ένα πολύ ισχυρό δεσμό φιλίας. Δεδομένου ότι το αλάτι είναι ένα συντηρητικό, εύκολα γίνεται σύμβολο μιας διαρκούς Διαθήκης.

3 πράγματα που ΔΕΝ πρέπει να πεις όταν κάποιος περνά μια δοκιμασία

Μια από τις πρώτες περιγραφές του Θεού για τον εαυτό Του, από τον ίδιο, είναι: «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος» (Έξοδ.λδ:6). Αυτό σημαίνει ότι τόσο τα βάσανά μας, όσο και οι προσευχές μας, Τον επηρεάζουν και μας έχει στην καρδιά του. Παίρνει τα βάρη μας πάνω Του και μας θυμάται. Καθώς μιμούμαστε τον Πατέρα μας, θέλουμε κι εμείς να αισθανόμαστε τα βάρη των άλλων.

Γαλ.ς:2 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (010)

Επτά χριστιανικές θεωρίες για τη δημιουργία

Η εξιστόρηση της Δημιουργίας του κόσμου, όπως αναφέρεται στο Βιβλίο της Γένεσης, έχει δώσει αφορμή στους μελετητές των ιερών κειμένων και γενικά στους θεολογικούς κύκλους, να διατυπώσουν διάφορες ερμηνευτικές εκδοχές, ιδιαίτερα πάνω στο νόημα που έχουν οι χρονικές περίοδοι της Δημιουργίας.

1. Η θεωρία περί Ημέρας = Εποχή Η άποψη αυτή υποστηρίζει ότι πρέπει να καταλάβουμε τις 6 μέρες της δημιουργίας με τη μεταφορική έννοια, δηλαδή σαν μεγάλες χρονικές περιόδους και όχι σαν περιόδους 24 ωρών. Υπάρχει βιβλική αιτιολογία που στηρίζει την άποψη, ότι η 7η ημέρα δεν έχει ακόμα τελειώσει. Η άποψη Ημέρα = Εποχή, έχει για έρεισμά της την αρχαιότητα της γης. Mερικοί από τους υποστηριχτές αυτής της θεωρίας δέχονται μια εξελικτική προέλευση των ζωντανών οργανισμών ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Θεός δημιούργησε τις μείζονες ομάδες των έμβιων όντων, και ότι η εξέλιξη έγινε μόνο μέσα σ’ αυτές τις ομάδες.

«Θέλω ησυχάσει και θέλω επιβλέψει εκ του κατοικητηρίου μου». (Ησαΐας ιη:4)

Η Ασσυρία βάδιζε εναντίον της Αιθιοπίας, ο λαός της οποίας είναι άνθρωποι ψηλοί και μαλακοί. Ενώ προχωρεί ο στρατός, ο Θεός δεν τους σταματά. Φαίνεται σα να τους άφησε ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν. Ενώ ήσυχα τους παρατηρεί από τη σκοπιά Του, ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει πάνω τους. Αλλά πριν από το θέρος, όλος ο περήφανος στρατός της Ασσυρίας τσακίζεται μ’ ευκολία, όπως πέφτουν τα κλαδιά κάτω από το κλαδευτήρι του γεωργού.

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (09)

Γέν.α:5 και εκάλεσεν ο Θεός το φως, Ημέραν· το δε σκότος εκάλεσε, Νύκτα. Και έγεινεν εσπέρα και έγεινε πρωΐ, ημέρα πρώτη.

Αυτό είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εδάφιο γιατί δηλώνει καθαρά, ότι το φως και το σκοτάδι, Νύχτα και Ημέρα, είναι και τα δύο παρόντα την ίδια ώρα πάνω στην επιφάνεια της γης, αφ’ ότου έλαβε χώρα ο διαχωρισμός πριν από την πρώτη βραδιά.

Για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος έχει εξοικειωθεί στην ιδέα μιας γραμμής, που χωρίζει το φως απ’ το σκοτάδι στην επιφάνεια της σελήνης, αλλά μέχρι την εποχή του Κοπέρνικου (1543 μ.Χ.) κανείς δεν ήξερε πως (για τον παρατηρητή που βρίσκεται στο διάστημα) μια παρόμοια γραμμή διαχωρίζει το φως απ’ το σκοτάδι στην επιφάνεια της γης. Πράγματι εδώ και μερικά χρόνια οι αστροναύτες άρχισαν να φωτογραφίζουν τη γη «εκ των έξω» κι έτσι συνηθίσαμε στην ιδέα μιας σφαίρας, κατά μέρος φωτεινή και κατά μέρος σκοτεινή.

Γατί τα λέμε;

Μπορεί κάποια πράγματα να έχουν δημοσιευτεί και στο παρελθόν, αλλά «Το να σας γράφω τα αυτά εις εμέ μεν δεν είναι οχληρόν, εις εσάς δε ασφαλές» (Φιλιπ.γ:1).

Μπορεί κάποιοι, από εμπάθεια, μη ικανότητα κατανόησης, για λόγους σκοπιμότητας, να διαστρευλώνουν τα γραφόμενα, αλλά αυτό πάντοτε γινόταν (Β' Πέτρ.γ:16). Σκοπός τους είναι να ταράτουν με λόγους και να διαστρέφουν τις ψυχές σας. Αυτούς, ο λόγος του Θεού τους ονομάζει "παρεισάκτους ψευδαδέλφους".

Επειδή κάποια θέματα είναι πολύ σοβαρά, αντίθετα με το τι πιστεύουν οι περισσότεροι, και η εκκλησία έχει ανάγκη από υγιαίνουσα διδασκαλία, γι’ αυτό ασχολούμαστε μ’ αυτά.

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (08)

Γέν.α:4 και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν· και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους·

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός αφού έκανε το φως μετά κάθισε και το περιεργάστηκε και κατέληξε ότι είναι καλό! Εδώ έχουμε τα δύο μεγάλα σύμβολα που τόσο συχνά χρησιμοποιούνται μέσα στο λόγο του Θεού. Η παρουσία του φωτός αποτελεί την ημέρα και η απουσία του τη νύχτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Υπάρχουν «τέκνα φωτός» και «τέκνα του σκότους» και η διαφορά είναι εμφαντική και σαφής.

Γιατί θα πρέπει να περιμένουμε δοκιμασίες

Η σύγχρονη κουλτούρα, διακατέχεται από ναρκισσισμό. Και η εκκλησία δεν είναι άτρωτη από αυτόν τον ιό. Σήμερα, ο τρόπος ζωής και οι επιθυμίες πολλών χριστιανών, συχνά δεν έχουν καμία αξιόλογη διαφορά από εκείνο των μη-χριστιανών γειτόνων ή συνεργατών.

Από κάποια στιγμή και μετά, κατά τη διάρκεια της τελευταίας 25ετίας, έγινε πολύ κοινό να σταματήσει το κήρυγμα του ευαγγελίου που απευθυνόταν στις πραγματικές πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων και να επικεντρωθεί στα θέλω και τις επιθυμίες των εκκλησιασμάτων. Αντί να φαίνεται η ζωή της πρώτης εκκλησίας, αυτό που αντανακλάται στη ζωή των σύγχρονων χριστιανών είναι ένας αγώνας διαφήμισης, προβολής επιτυχίας, ανταγωνισμού, κτλ.

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (07)

Γέν.α:3

και είπεν:  Ο Θεός δεν έχει ούτε στόμα, ούτε γλώσσα για να μιλήσει - είναι ανθρωπομορφισμός με μεταφορική έννοια. Αναφέρεται στο θείο ρήμα, την έκφραση αυτή του Θεού που αργότερα εκφράστηκε στη σάρκα, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Ο Θεός, μέσα στην άπειρη σοφία Του, ήξερε ότι το φως είναι προϋπόθεση για τη ζωή πάνω στη γη. Η ζωή εξαρτάται από το φως. Το φως δίνει ενέργεια, ζεστασιά - μπορούμε να δούμε μόνο όταν υπάρχει φως - αύξηση και πολύ περισσότερα. Ο Einstein υπολόγισε ότι το φως είναι η πρωταρχική σταθερά στον κόσμο, γι’ αυτό και ο χρόνος είναι βασισμένος στην ταχύτητα του φωτός. Δεν υπάρχει αμφιβολία, λοιπόν, γιατί ο Θεός δημιούργησε το φως την πρώτη ημέρα της Δημιουργίας. 

Γιατί, αφού ο Θεός ήξερε ότι ο άνθρωπος θα αμαρτήσει, δεν το πρόλαβε;

Αποκ.δ:11 Άξιος είσαι, Κύριε, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν, διότι συ έκτισας τα πάντα, και διά το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.

Βλέπουμε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Και για να κάνει ο Θεός αυτή τη δημιουργία που υπάρχει γύρω μας, σημαίνει ότι ήταν ό,τι καλλίτερο, και οτιδήποτε άλλο θα ήταν υποδεέστερο, γιατί ο Θεός πάντοτε διαλέγει και κάνει ότι είναι καλλίτερο και σύμφωνο με τη φύση Του.

Ο Θεός είναι δίκαιος, άγιος και απείραστος κακού απ’ ότι φαίνεται, απ’ ότι μας λέει στο λόγο Του αλλά και απ’ ότι εμείς έχουμε πείρα από τη φύση του Θεού στη ζωή μας.

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (06)

Γέν.α:2

άμορφος και έρημος:  Στα Εβραϊκά είναι «τόχου και μπόχου». Τόχου σημαίνει άδειο, έρημο, άμορφο. Μπόχου σημαίνει κενό, άδειο.

Οι λέξεις λοιπόν αυτές δίνουν την έμφαση στο γεγονός ότι η γη ήταν χωρίς ζωή και ακατάλληλη για κατοικία μέχρι που ο Θεός τη μετέτρεψε σ’ ένα κόσμο γεμάτο ζωή και ομορφιά. Υπάρχει η λεγόμενη ”Θεωρία του κενού” η οποία υποστηρίζει ότι όταν ο λόγος του Θεού λέγει: Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανό και τη γη... αναφέρεται σε μια πρότερη δημιουργία του Θεού πάλι με ανθρώπους, που επειδή αμάρτησαν - απέτυχε- ο Θεός την κατέστρεψε, έγινε “τόχου & μπόχου” και τώρα ο Θεός αρχίζει πάλι να δημιουργεί. Στηρίζονται για όλα αυτά που λένε στον Ιερ.δ:23 και λένε ότι όπως τότε εξ αιτίας της αμαρτίας ο Θεός έκανε τη γη άμορφο και έρημο, έτσι κι εδώ στη Γένεση το ίδιο συνέβη!

Γιατί ο Θεός επιτρέπει τη δυστυχία και τον πόνο;

Γιατί ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις; Αν ο Θεός είναι καλός και τρυφερός, γιατί επιτρέπει το κακό και τη δυστυχία να υπάρχουν;

Έχουν συμβεί τελευταία τόσες πολλές τραγικές ιστορίες, τόσο πολύς πόνος. Και πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται, «Γιατί; Γιατί ο Θεός το επιτρέπει αυτό;»

Το ερώτημα «γιατί» πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω. Έγινε από τον Ιώβ και τους συγγραφείς των Ψαλμών στην Παλαιά Διαθήκη, και έχει να κάνει ιδιαίτερα με τον 21^ο αιώνα, όπου είδαμε δύο παγκοσμίους πολέμους, το Ολοκαύτωμα, γενοκτονίες στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, καταστροφικούς λιμούς στην Αφρική, Καμπότζη, την εμφάνιση του AIDS, τη γενοκτονία στη Ρουάντα και την εθνοκάθαρση του Κοσσυφοπεδίου. Και ο 21^ος αιώνας δεν έχει αρχίσει καθόλου καλύτερα. Δίδυμοι πύργοι, Συρία, προσφυγικό και πάει λέγοντας. Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, αν όντως υπάρχει ένας Θεός αγάπης που είναι παντοδύναμος; Γιατί συμβαίνουν κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους;

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (05)

ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Γέν.α:1

Εν αρχή...  Αυτές οι δύο λέξεις, απλά μας φέρνουν πίσω στο σημείο απ’ όπου ο άνθρωπος μπορεί ν’ αρχίσει να μετρά το χρόνο. Ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα που εξαρτάται απόλυτα απ’ το χρόνο και τον μετρά με συγκεκριμένα μέτρα: ώρες, μέρες, χρόνια κτλ.

Ο Θεός φέρνει πίσω τον άνθρωπο, σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο από το οποίο μπορεί να μετρά το χρόνο του και να κρατάει ιστορικά στοιχεία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πάει πιο πολύ πίσω απ’ αυτό το συγκεκριμένο σημείο που ο Θεός ονομάζει «εν αρχή». Εδώ ο Θεός αρχίζει ν’ αποκαλύπτει τον Εαυτό Του στον άνθρωπο και να του δείχνει τα αιώνια σχέδιά Του και το σκοπό Του γι’ αυτόν.

Γιατί ο Θεός θύμωσε για την απογραφή του Δαβίδ;

Ερώτηση: 

«Ποιος υποκίνησε τον Δαβίδ να κάνει απογραφή στο Β’ Σαμ.κδ, ο Θεός ή ο Σατανάς; Γιατί ο Θεός ήταν τόσο θυμωμένος με τον Δαβίδ για την απογραφή; Γιατί ο Θεός τιμωρεί τους Ισραηλίτες αφού ο Δαβίδ διέταξε την απογραφή;»

Απάντηση:

Β’ Σαμ.κδ:1 «Και εξήφθη πάλιν η οργή του Κυρίου εναντίον του Ισραήλ, και διήγειρε τον Δαβίδ εναντίον αυτών να είπη, Ύπαγε, αρίθμησον τον Ισραήλ και τον Ιούδαν».

Ωστόσο, η παράλληλη αναφορά αυτού του περιστατικού, σχετικά με την απογραφή, αποκαλύπτει ότι ήταν ο Σατανάς που υποκίνησε τον Δαβίδ να κάνει την απογραφή:

Α’ Χρον.κα:1 «Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ».

Κ α λ η μ έ ρ α