ΠΡΟΒΛΗΜΑ 17.
Η τριαδική διδασκαλία δεν μπορεί να
είναι μονοθεϊστική
Οι τριαδικοί και οι μη τριαδικοί συμφωνούν
ότι ο Χριστιανισμός «κληρονόμησε» το μονοθεϊσμό του Ισραήλ.
Η μετάβαση από τη μια διαθήκη στην άλλη δεν
επέδρασε στη φύση του Θεού.
Στο τέλος της Π.Δ. ο Θεός είπε: «Είμαι ο Γιάχβε,
δεν αλλοιούμαι» (Μαλαχ.δ:6).
Οι Ιουδαίοι δεν πιστεύουν ούτε πίστευαν ποτέ στη διδασκαλία της τριάδας.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 15.
Οι τριαδικοί δεν μπορούν να
προσδιορίσουν τον Γιάχβε
Είναι αδύνατον για τους τριαδικούς να δώσουν
μια ολοκληρωμένη απάντηση στην ερώτηση «Ποιος ακριβώς, είναι ο Γιάχβε;»
Όλες οι πιθανές απαντήσεις κινούνται μέσα στα πλαίσια των αντιφάσεων της τριαδικής διδασκαλίας ως προς τη Βίβλο. Το μόνο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το δόγμα της τριάδας είναι εξωβιβλικό.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 13.
Ο Θεός Υιός δεν είχε Υιό
Η διδασκαλία της τριάδας έρχεται σε αντίθεση
με τις Παρ.λ:4 και όλα τα παράλληλα
εδάφια. Σημειώστε ότι σύμφωνα με αυτό το εδάφιο ο μόνος που ανέβει και κατέβει
είχε υιόν: Τις ανέβη εις τον ουρανόν και
κατέβη;... τις εστερέωσε πάντα τα άκρα της γης;... τι το όνομα αυτού, και τι το
όνομα του υιού αυτού, εάν εξεύρεις.
Η Βίβλος διδάσκει ότι ο μόνος που κατέβηκε ήταν ο Ιησούς, σε πολλά ακόμα εδάφια, εκτός απ’ αυτό των Παροιμιών (Ματθ.ιβ:40, Α΄Πετρ.γ:18,19, Εφεσ.δ:9) και ο μόνος που ανέβει είναι πάλι ο Ιησούς (Λουκ.κδ:51, Ιωάν.κ:17, Πράξ.α:9-11, Α΄ Τιμ.γ:16)
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 11. Δεν μπορεί να υπάρχουν ξεχωριστά πρόσωπα του Θεού που να είναι Πατέρας
και Υιός.
Οι όροι «Πατήρ» και «Υιός», μέσα από τη Γραφή
έρχονται σ’ αντίθεση με το τριαδικό δόγμα ότι ο Πατέρας και ο Υιός είναι συνάναρχα,
ισότιμα, θεία πρόσωπα.
Ο όρος «Πατήρ» δείχνει κάποιον ο οποίος δημιουργεί ή γεννά ένα παιδί, έχει την έννοια ότι φέρνει απόγονο στον κόσμο.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 9.
Δεν μπορεί να υπάρχουν τρία αδημιούργητα
πρόσωπα του Θεού.
Οι τριαδικοί δέχονται ότι και τα τρία πρόσωπα
της Τριάδας είναι αδημιούργητα. Αν ο Πατήρ είναι αδημιούργητος, ο Υιός είναι
αδημιούργητος και το Άγιο Πνεύμα είναι αδημιούργητο, το δόγμα αυτό διδάσκει ότι
δεν είναι τρεις αδημιούργητοι, αλλά ένας αδημιούργητος.
Φυσικά, όπως προηγούμενα αποδείχθηκε στα άλλα μέρη αυτής της διδασκαλίας το να υποστηρίζει κανείς ότι οι τρεις είναι ένας και όχι τρεις είναι ένα λογικό σφάλμα.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 7.
Δεν μπορεί να υπάρχουν τρία πανταχού
παρόντα πρόσωπα του Θεού.
Αν και το σύμβολο της πίστης του Αθανάσιου
δεν αναφέρει ιδιαίτερα την πανταχού παρουσία, αυτό μπορεί κανείς να το συμπεράνει
από το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Θεού ότι είναι άπειρος.
Ακόμα, κάθε τριαδικός πιστεύει ότι ο Πατέρας είναι πανταχού Παρών, ο Υιός είναι πανταχού Παρών, και το Άγιο Πνεύμα είναι πανταχού Παρόν και για να πούμε αυτά που λέει το δόγμα, δεν είναι τρεις πανταχού παρόντες, αλλά Ένας πανταχού Παρών.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 6.
Δεν μπορεί να υπάρχουν τρία
συν-αιώνια πρόσωπα του Θεού
Το δόγμα του Αθανάσιου τονίζει την συν-αιωνιότητα
των τριών προσώπων της Τριάδας, λέγοντας, «Ο Πατέρας είναι αιώνιος, ο Υιός
είναι αιώνιος, το Άγιο Πνεύμα είναι αιώνιο κι ακόμη ότι δεν είναι τρεις
αιώνιοι, αλλά ένας αιώνιος» (10,11)
«Και σ’ αυτή την τριάδα, κανείς δεν είναι προγενέστερος
η μεταγενέστερος - κανείς δεν είναι μεγαλύτερος η μικρότερος» (25)
«Αλλά και τα τρία πρόσωπα είναι συν-αιώνια
και ίσα μεταξύ τους» (26)
Εξ’ ορισμού, η θεότητα είναι αιώνια. Αν και τα τρία πρόσωπα της Τριάδας δεν είναι αιώνια, τότε δεν είναι το καθένα Θεός.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 4. Δεν μπορούν
να υπάρχουν τρία παντοδύναμα πρόσωπα του Θεού.
Η παραπάνω φράση αφορά στην παντοδυναμία που
αναφέρεται στο σύμβολο της Πίστης του Αθανάσιου, η οποία είναι λογικά αδύνατη.
Αναφέρεται λοιπόν, ότι ο Πατέρας είναι
παντοδύναμος, ο Υιός είναι παντοδύναμος, το Άγιο Πνεύμα είναι παντοδύναμο και
δεν είναι τρεις παντοδύναμοι αλλά ένας παντοδύναμος.
Αυτή η διακήρυξη είναι, από μόνη της, αντιφατική. Αν δεν υπάρχουν τρεις παντοδύναμοι, τότε δεν μπορεί κανείς να πει ότι ο Πατέρας είναι παντοδύναμος, ο Υιός είναι παντοδύναμος και το Άγιο Πνεύμα είναι παντοδύναμο.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 2.
Η διδασκαλία της Τριάδας οδηγεί
σε παραλογισμό
Η έννοια των 3 προσώπων, τα οποία είναι ένας
Θεός είναι λογικά αδύνατη. Αναπόφευκτα οδηγεί σε ένα ή δύο συμπεράσματα που και
τα δύο είναι απαράδεκτα, ακόμη και μεταξύ των τριαδικών.
Κατ’ αρχήν, 3 ξεχωριστά πρόσωπα, το καθένα
πλήρης και τέλειος Θεός από μόνος του, αποτελούν 3 θεούς, όχι ένα Θεό. Λογικά τότε,
η θεωρία της Τριάδας είναι τριθεΐα.
Ακόμα το γεγονός ότι το Σύμβολο της πίστης του Αθανάσιου προσπαθεί να προφυλαχτεί από την κατηγορία του τριθεϊσμού ορίζοντας «.... δεν είναι τρεις θεοί αλλά ένας Θεός» είναι μία σιωπηρή παραδοχή ότι το λογικό συμπέρασμα - ακόμη κι αυτών που διατύπωσαν το Σύμβολο της Πίστεως - είναι ότι αν υπάρχουν τρία πρόσωπα, τότε υπάρχουν τρεις θεοί.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 1. Ο Θεός είναι ένας και όχι τρεις σε ένα
Η τριαδική δήλωση ότι ο Θεός είναι 3 πρόσωπα
έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις της Βίβλου ότι ο
Θεός είναι ΕΙΣ:
Δευτ. 6:4 Άκουε, Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι
εις Κύριος.
Μάρκ.ιβ:29 Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτόν ότι πρώτη πασών των εντολών είναι· Άκουε
Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος·
Μάρκ.ιβ:32 Και είπε προς αυτόν ο γραμματεύς· Καλώς, Διδάσκαλε, αληθώς είπας ότι είναι
εις Θεός, και δεν είναι άλλος εκτός αυτού·
Ρωμ.γ:30 επειδή εις είναι ο Θεός όστις θέλει δικαιώσει την περιτομήν εκ πίστεως
και την ακροβυστίαν διά της πίστεως.
Γαλ.γ:20 ο δε μεσίτης δεν είναι ενός, ο Θεός όμως είναι εις.
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ
Προς όφελος του καθένα που θα μπορούσε να σκεφτεί
ότι η διδασκαλία της μονότητας του Θεού είναι μπερδεμένη, πιστεύουμε ότι θα
βοηθήσει σ’ αυτό το σημείο να δώσουμε τη «Διδασκαλία της Τριάδας» που
πρωτοκυκλοφόρησε σαν «Δόγμα του Αθανάσιου».
Το μόνο πράγμα που άλλαξαν οι Διαμαρτυρόμενοι
Τριαδικοί είναι τα σημεία που αναφέρονται στην Καθολική εκκλησία.
Η ιστορία μας λέει ότι ο Βυζαντινός
αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσκάλεσε όλους τους επισκόπους της εκκλησίας για
ένα γενικό συνέδριο στη Νίκαια το 325 μ.Χ.
Το κύριο έργο αυτής της συνόδου ήταν να επιλύσει μια μεγάλη αντιλογία που είχε ξεσπάσει σχετικά με τη φύση του Χριστού.
Οι τριαδικοί λένε, ο Θεός Πατέρας είναι ο πατέρας του Ιησού,
αλλά ο Θεός Άγιο Πνεύμα έκανε την γέννηση. Μα, αυτός που γεννά είναι ο πατέρας.
Ο τριαδικός ιστορικός Neander σημειώνει: «Αν και ο Βασίλειος
Καισαρείας φημισμένος τριαδικός επίσκοπος στα τέλη του 4ου αιώνα -
ένας από τους τρεις Καππαδόκες οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην
περαιτέρω ανάπτυξη του δόγματος της τριάδας στην τελική του μορφή - επιθυμούσε
να διδάξει την προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία του, το μόνο που
τόλμησε ήταν να την εισαγάγει σταδιακά».
Υπήρξε ένας πολύ καλός λόγος για την απροθυμία των πρώτων Χριστιανών να αποδεχτούν αυτό το νέο δόγμα του Πνεύματος: «Στην Κ.Δ. δεν υπάρχει άμεση υπόδειξη του δόγματος της Τριάδας. Το Πνεύμα κατανοείται σαν μια απρόσωπη δύναμη με την οποία ο Θεός εκτελεί το θέλημά Του μέσω του Χριστού» - An Encyclopedia of Religion, Ferm (ed.), 1945, p. 344.
«Το δε Πνεύμα ρητώς
λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως,
προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της
υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην,
εμποδιζόντων τον γάμον…..».
Και πώς μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε με ακρίβεια εκείνους που «έχουν αποστατήσει από της πίστεως
προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης»; Απαγορεύουν το γάμο και προστάζουν αποχή
βρωμάτων!
Καθ’ όλη την ιστορία του βιβλικού Ισραήλ, ο Θεός επέτρεψε στους ιερείς και αρχιερείς Του να παντρεύονται (ακόμη και ο πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν έγγαμος ιερέας – Λουκ.α). Και οι χριστιανοί υπηρέτες του Θεού είχαν το δικαίωμα να παντρεύονται (και να παραμένουν παντρεμένοι) σε όλα τα γραπτά της Καινής Διαθήκης (π.χ., Α’ Τιμ.γ:2,4) και μέχρι τον καιρό του Όσιου.
Τρεις εξουσιαστικές ομάδες εμφανίστηκαν σ’ αυτή τη σύνοδο:
(1) Oι
Αθανασιακοί.
Βασικά, o Αθανάσιος, τριαδικός από την Αλεξάνδρεια, υποστήριξε ότι «ο Ιησούς είναι απόλυτα ίσος με τον Πατέρα. Είναι προϋπάρχον πρόσωπο και υπήρχε πάντοτε «παρά τω Πατρί». Είναι ακριβώς από την ίδια ουσία (ομοούσιος) με τον Πατέρα». Υπήρχε μια πολύ μικρή μειονότητα των δυτικών Επισκόπων στη Σύνοδο, η οποία συμφώνησε μαζί του (ήταν αυτοί που ήταν επηρεασμένοι από την Αλεξάνδρεια και το Νεοπλατωνισμό, συμπεριλαμβανομένου του τριαδικού Επισκόπου Όσιου).
Τρεις εξουσιαστικές ομάδες εμφανίστηκαν σ’ αυτή τη σύνοδο:
(1) Oι
Αθανασιακοί.
Βασικά, o Αθανάσιος, τριαδικός από την Αλεξάνδρεια, υποστήριξε ότι «ο Ιησούς είναι απόλυτα ίσος με τον Πατέρα. Είναι προϋπάρχον πρόσωπο και υπήρχε πάντοτε «παρά τω Πατρί». Είναι ακριβώς από την ίδια ουσία (ομοούσιος) με τον Πατέρα». Υπήρχε μια πολύ μικρή μειονότητα των δυτικών Επισκόπων στη Σύνοδο, η οποία συμφώνησε μαζί του (ήταν αυτοί που ήταν επηρεασμένοι από την Αλεξάνδρεια και το Νεοπλατωνισμό, συμπεριλαμβανομένου του τριαδικού Επισκόπου Όσιου).
Ο Τερτυλλιανός ήταν ο ιδρυτής της Λατινικής θεολογίας.... Η
χρήση των λέξεων «τριάδα» και «υπόσταση» για την ουσία της θεότητας και οι
θεωρίες του γι’ αυτή την διδασκαλία προς χρήση από το Χριστιανισμό, στο έργο
του «Κατά Πραξέα» (κεφ.2-3) που γράφτηκε περίπου το 215 μ.Χ. είναι η μεγαλύτερη
συμβολή του στην τριαδική θεολογία - Cairns, σ. 122-123.
... Έγινε Mοντανιστής περίπου το 202 μ.Χ.» - Cairns, σ.117. Και
παρέμεινε Mοντανιστής για το υπόλοιπο της ζωής του.
Η ίδια κρατική Ρωμαϊκή Εκκλησία που υιοθέτησε την «χριστιανική» τριάδα (αρχής γενομένης από το 325 μ.Χ. κατά τη Σύνοδο της Νίκαιας ), το 381 μ.Χ. δήλωσε ότι οι Μοντανιστές θα πρέπει να εκλαμβάνονται σαν ειδωλολάτρες - Cairns, σ.111.
Ο Αριστοτέλης (πάνω από 300 χρόνια προ Χριστού) είπε:
«Όλα τα πράγματα είναι τρία, και τρεις φορές είναι όλα: και
ας χρησιμοποιήσουμε αυτό τον αριθμό στη λατρεία των θεών, γιατί όπως λένε οι
Πυθαγόρειοι, τα πάντα και όλα τα πράγματα είναι στενά δεμένα από τριάρια, στο
τέλος, στο μέσο και στην αρχή έχουν αυτό τον αριθμό σε όλα, και συνθέτουν τον
αριθμό της τριάδας».
Έτσι, φαίνεται ότι αυτός ο «ιερός» αριθμός τρία που
χρησιμοποιήθηκε για τη «λατρεία των θεών» σε ενότητα ήρθε από τη Βαβυλώνα μέσω
της Αιγύπτου και της Ινδίας, και μέσα από την εξαιρετικά μεγάλη επιρροή του
Πυθαγόρα στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τις μυστηριακές θρησκείες, ακόμη
και σ’ αυτόν τον Πλάτωνα.
Από τον Πυθαγόρα (550 π.Χ.) μέχρι την πτώση της (περίπου το
550 μ.Χ.), η μεγάλη επίδραση της ελληνικής φιλοσοφίας και των μυστηριακών
θρησκειών διαδόθηκε από τους Πυθαγόρειους, τους Πλατωνιστές, τους
Νεοπυθαγόρειους, και τελικά τους Νεοπλατωνιστές.
Ο Νεοπυθαγοριονισμός εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα π.Χ. (οι πιστοί Εβραίοι εξακολουθούσαν να παραμένουν προσκολλημένοι στην πίστη τους σε ένα και μόνο Πατέρα Θεό, τον Γιάχβε) στη Ρώμη, απ’ όπου ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια (το κατεξοχήν κέντρο της αίρεσης), όπου ήκμασε μέχρι που απορροφήθηκε από τον Nεοπλατωνισμό τον 3ο αιώνα μ.Χ.».
Είναι βέβαιο ότι, παρά τη δημοτικότητα αυτών των εννοιών
στις ψευδοθρησκείες γύρω τους, οι πιστοί Εβραίοι και οι προφήτες της Παλαιάς
Διαθήκης ποτέ δεν δέχτηκαν - τρεις σε ένα - Θεό.
Είναι αλήθεια ότι οι άπιστοι Ισραηλίτες συχνά δανείζονταν παγανιστικούς θεούς, παγανιστικά έθιμα, και ειδωλολατρικές αντιλήψεις (Βάαλ, Αστάρτη) και τους πρόσθεταν στη θεόδοτη θρησκεία τους. Αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά (Γραφική ή κοσμική) τριαδικής έννοιας ακόμη και ανάμεσα σ’ αυτούς.
Σαν μητέρα, θα περιμέναμε και οι κόρες της να έχουν
παρόμοιες διδασκαλίες και πράγματι έχουν γιατί τόσο η μητέρα όσο και οι κόρες
προσκυνούν τον ίδιο τριαδικό θεό. Η μεγάλη πλειονότητα των προτεσταντικών
εκκλησιών δέχονται κι αυτές το πιστεύω που προήλθε από τη σύνοδο της Νίκαιας.
Οι προτεσταντικές εκκλησίες, που διαχωρίστηκαν από τη ρωμαιοκαθολική κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης τον 16ο αιώνα, ακόμα πιστεύουν σε αρκετούς από τους τύπους και τις αιρέσεις του παπισμού. Το δόγμα της τριάδας αποδεικνύει ότι ακόμα βρίσκονται κάτω από την επιρροή και εξουσία της Ρώμης.