Τώρα, ας πάμε στον άγιο λόγο του Θεού Α’ Τιμ.δ:1-7:
«Το δε Πνεύμα ρητώς
λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως,
προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της
υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην,
εμποδιζόντων τον γάμον…..».
Και πώς μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε με ακρίβεια εκείνους που «έχουν αποστατήσει από της πίστεως
προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης»; Απαγορεύουν το γάμο και προστάζουν αποχή
βρωμάτων!
Καθ’ όλη την ιστορία του βιβλικού Ισραήλ, ο Θεός επέτρεψε στους ιερείς και αρχιερείς Του να παντρεύονται (ακόμη και ο πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν έγγαμος ιερέας – Λουκ.α). Και οι χριστιανοί υπηρέτες του Θεού είχαν το δικαίωμα να παντρεύονται (και να παραμένουν παντρεμένοι) σε όλα τα γραπτά της Καινής Διαθήκης (π.χ., Α’ Τιμ.γ:2,4) και μέχρι τον καιρό του Όσιου.
Λοιπόν, τι ήταν αυτό που ενέπνευσε τον επίσκοπο Όσιο να
συμπεριλάβει στα διατάγματα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αυτή την εντολή που
αψηφά τον Θεό, απαγορεύοντας τον γάμο;
Λοιπόν, η Α’ Τιμ.δ:1 δείχνει καθαρά την πηγή αυτού του
πνεύματος, αλλά ο πραγματικός εκπρόσωπος αυτού του πνεύματος αυτή την στιγμή,
ήταν οι πολύ δημοφιλείς και με ιδιαίτερη επιρροή ειδωλολατρικές μυστηριακές
θρησκείες και φιλοσοφίες!
Ειδικότερα, ο Όσιος και οι επηρεαζόμενοι από την Αλεξάνδρεια
σύμμαχοι, δανείστηκαν πολλά πράγματα από την Αλεξανδρινή λατρεία του
τρισυπόστατου Σέραπις – Ίσις – Ώρος. Οι συνεισφορές της Αλεξανδρινής λατρείας
στην «χριστιανική» σκέψη και τις πρακτικές ήταν ακόμη περισότερες...
Πιο συγκεκριμένα:
«το τελετουργικό κάψιμο των κεριών ... ήταν ένα μέρος της
λατρείας του Σεράπιου.... εικόνες της Ίσιδας βρισκόταν στο ναό, ήταν η
εστεμμένη Βασίλισσα των Ουρανών και κρατούσε στην αγκαλιά της το βρέφος Ώρος.
Τα κεριά καίγονταν και έσταζαν μπροστά της. Ο δόκιμος μοναχός περνούσε από
μακρά και προσεκτική προετοιμασία, έπαιρνε τους όρκους αγαμίας, και όταν
ξεκινούσε, το κεφάλι του ήταν ξυρισμένο και ήταν ντυμένος με ένα λινό
ένδυμα.... Τα τελετουργικά ενδύματα, σύμβολα και τυπικά που ο «χριστιανισμός»
έχει φορέσει - και σε πολλές χώρες φοράει ακόμα μέχρι σήμερα - ήταν σίγουρα από
τη λατρεία και τους ναούς του Δία-Σέραπι και της Ίσιδας που εξαπλώθηκαν από την
Αλεξάνδρεια σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο».
Η ίδια η Ρώμη επηρεάστηκε επίσης και από τους δικούς της
άγαμους ειδωλολάτρες ιερείς (πέραν εκείνων του Δία-Σέραπι και της Ίσιδας που η
Ρώμη είχε επίσης εισαγάγει).
Όταν η λατρεία της Κυβέλης , της Βαβυλώνιας θεάς, εισήχθη στην
ειδωλολατρική Ρώμη, εισήχθη στην πρωτόγονη μορφή της, με τους άγαμους
κληρικούς. - p. 220, The Two Babylons, Hislop.
Η ευρέως αναγνωρισμένη και πολύ δημοφιλής θρησκεία του
Μιθραϊσμού (που ο ίδιος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ευνόησε) ήταν γνωστή για
την αγαμία των ιερέων της.
Ο Μίθρα αρχικά ήταν ένας από τους κατώτερους θεούς του
αρχαίου Περσικού πανθέου, αλλά εθεωρείτο σαν ο πνευματικός ήλιος, το ουράνιο
φως, ... ήδη από την εποχή του Χριστού ανήλθε τόσο ώστε, αν και δημιουργήθηκε
από τον Ορμούζ (Αούρα-Μάζντα), να είναι ίσος με το Υπέρτατο Όν .... (pp. 136-137) “Mithraism had its
austerities, .... Ο Μίθρα είχε τις καλόγριές του
και άγαμους ιερείς p. 143, The Paganism in our Christianity, Weigall,
New York, 1974.
Βλέπουμε λοιπόν ότι και στην Αλεξάνδρεια και στην Ρώμη η
συνήθης αντίληψη του ιερέα περιλάμβανε την αντιβιβλική παγανιστική έννοια της
αγαμίας!
Για εκείνους που αποδέχονται το κύρος της Αγίας Γραφής και
τη μαρτυρία της ιστορίας, δεν μπορεί να υπάρξει απολύτως καμία αμφιβολία ως
προς το τι «πνεύμα» κίνησε τον Όσιο, ο οποίος ήταν το «ηγετικό πνεύμα» της
Συνόδου της Ελβίρας, και το κίνητρο για τη Ρωμαϊκή κρατική εκκλησία να
αποδεχτεί τις παγανιστικές δοξασίες που υποστήριζε.
Όσοι εγκατέλειπαν την πίστη άρχιζαν να σκέφτονται
ανατρεπτικά δόγματα εμπνευσμένα από δαιμόνια συμπεριλαμβανομένων εκείνων που
απαγόρευαν το γάμο και εμφυσούσαν την αποχή από ορισμένες τροφές.
(Παρεμπιπτόντως η ίδια η Ρωμαϊκή κρατική Εκκλησία είχε «ενσταλάξει
αποχή από ορισμένα τρόφιμα». Η καθολική εγκυκλοπαίδεια του 1976, παραδέχεται,
στο άρθρο με τίτλο «Αποχή»: «Ο νόμος της αποχής είναι δεσμευτικός για όλους άνω
των 14 ετών .... Απαγορεύει την κατανάλωση κρέατος και σούπες από ζωμό κρέατος,
ζωμό και σάλτσες κρέατος. Τις ημέρες της πλήρους αποχής, αυτά τα τρόφιμα δεν
πρέπει να καταναλώνονται καθόλου ..» - σελ. 17).
«Το 325 η Σύνοδος της Νίκαιας δήλωσε ότι εκείνοι που ήταν
άγαμοι κατά τη χειροτονία δεν θα μπορούσαν να παντρευτούν αργότερα ....» - σελ.
280, The Christian Book of Why, John C. McCollister (Lutheran minister and
university professor - graduate of the Trinity Lutheran Seminary), NY, 1983. -
- Ακόμα δες p. 660 f.n., Will Durant, The Story of Civilization, vol. 3,
Simon & Schuster, Inc., 1944.
Γίνεται σαφές, λοιπόν, γιατί οι οπαδοί του Αθανάσιου
αρνήθηκαν να προσκολληθούν στην Αγία Γραφή, και υποστήριξαν ένα πολυπρόσωπο θεό
κατά την διάρκεια της συνόδου της Νίκαιας:
Οι Δυτικοί «χριστιανοί» που ήταν επηρεασμένοι από την
Αλεξάνδρεια και συνηθισμένοι να δανείζονται παγανιστικές πρακτικές, είχαν
συμβιβαστεί αγνοώντας την Γραφή για τόσο πολύ καιρό που έγινε εδραιωμένη
συνήθεια. Έπρεπε να αγνοούν την Γραφή προκειμένου να υιοθετήσουν τα δημοφιλή
παγανιστικά ήθη.
Δεν πρέπει λοιπόν να εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτοί οι
ειδωλολάτρες επίσκοποι (επιρρεπείς στην Αλεξανδρινή φιλοσοφία) δεν θα έμεναν
στη Γραφή (παρά τους ισχυρισμούς από την πλειοψηφία των επισκόπων που
παραβρέθηκαν στη σύνοδο), σαν την μόνη βάση στην υιοθέτηση του δόγματος της
τριάδας στην σύνοδο της Νίκαιας.
Γιατί ενώ ακόμα ήταν σε εξέλιξη η σύνοδος, σύμφωνα με τον
καθ. Mc Collister που είδαμε παραπάνω, ανάγκασαν την ένταξη των εμπνευσμένων
από την ειδωλολατρία αλλά καταδικαστέων από το Πνεύμα του Θεού πρακτικών «απαγόρευσης
του γάμου» και «αποχής από ορισμένα τρόφιμα»! Αυτό σίγουρα φανερώνει τους «καρπούς»
αυτών των ανδρών και τους «καρπούς» της συνόδου της Νίκαιας στο σύνολό της!
Ναι, το να αγκαλιάσουν τις πιο δημοφιλείς και με επιρροή
ειδωλολατρικές φιλοσοφίες και θρησκευτικά δόγματα και να τα παντρέψουν με την
καθαρή διδασκαλία, ήταν πιο σημαντικό γι’ αυτούς από τον θεόπνευστο λόγο του
Θεού. Σαφές παράδειγμα της μεταφορικής «μοιχείας» για την οποία η Αγία Γραφή
μας προειδοποιεί!
Αλλά τι γίνεται με τον «χριστιανό» αυτοκράτορα, ο οποίος
συγκάλεσε τη σύνοδο της Νίκαιας και τελικά αποφάσισε ο ίδιος τους «κανόνες»
της; Κάποιες εκκλησίες τον έχουν ονομάσει Άγιο Κωνσταντίνο. Ήταν
πραγματικά τριαδικός χριστιανός; Ήταν καθόλου χριστιανός;
Όπως είδαμε, ο Κωνσταντίνος, καθ’ όλη τη διάρκεια της
βασιλείας του, ήταν μάλλον ειδωλολάτρης παρά χριστιανός και ποτέ δεν ζήτησε να
βαφτιστεί σαν Χριστιανός μέχρι που πέθανε.
Προς το τέλος της ζωής του τάχθηκε υπέρ των
αρειανιστών...και μάλιστα εξόρισε όχι μόνο τους μονοθεϊστές αλλά και πολλούς
τριαδικούς επισκόπους. Κατά το έτος 337 αρρώστησε...βαφτίστηκε, και πέθανε μετά
από βασιλεία 31 χρόνων-. Encyclopedia Americana, p. 555, v. 7, 1944.
Ο Κωνσταντίνος στα τελευταία του χρόνια όχι μόνο τάχθηκε
υπέρ των αρειανιστών και τους βοήθησε να πάρουν τον έλεγχο της καθολικής
εκκλησίας, αλλά έκανε ακόμα ένα σημαντικό ατόπημα καθώς ήταν επάνω στο κρεβάτι
του θανάτου του! Όταν αρρώστησε την τελευταία φορά, λίγο πριν πεθάνει ζήτησε να
βαπτιστεί από αρειανιστή επίσκοπο. Compton’s Pictured Encyclopedia, v. 3, p.
456, 1950.
Αντί να καλέσει τον παλιό του φίλο και σύμβουλο, Όσιο, ή
ακόμα τον Αθανάσιο, κάλεσε τον Ευσέβιο της Νικομήδειας, ηγέτη της αρειανικής
εκκλησίας μετά από τον θάνατο του Αρείου για να τον βαφτίσει! Ο Ευσέβιος της
Νικομήδειας βάφτισε τον Κωνσταντίνο το 337, και έγινε πατριάρχης της Νέας Ρώμης
το 339 (πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή).» - - Americana, 1944,
v. 10, p. 585.
Τι δυνατή και σημαντική ομολογία πάνω στο νεκροκρέβατο από
τον Άγιο Κωνσταντίνο!
Ο Κωνσταντίνος, που μετά από τις συμβουλές του Όσιου, είχε
επιβάλει τις τριαδικές θέσεις του Αθανάσιου και των Αλεξανδρινών, λίγο αργότερα
άρχισε να αποκαθιστά τους αρειανούς και ημι-αρειανούς και επανάφερε αυτές τις
εξουσιαστικές ομάδες στην ηγεσία του καθολικισμού της ανατολής. Στη συνέχεια,
όταν τελικά αποφάσισε να γίνει Χριστιανός, επέλεξε να βαπτισθεί σαν Αρειανός
Χριστιανός για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία για τον ίδιο και τις επιθυμίες του
για την αυτοκρατορία.
Μετά από την σύνοδο της Νίκαιας ο Άρειος που αρχικά είχε
εξοριστεί, ανακλήθηκε από την εξορία με εντολή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου,
και αποκαταστάθηκε από το ρωμαϊκό καθεστώς. Έγινε μάλιστα επισήμως δεκτός στην
κοινωνία στον Καθεδρικό Ναό της Νέας Ρώμης.
Την ίδια ημέρα που οι αρειανοί είχαν σχεδιάσει την
θριαμβευτική τους επικράτηση στην πρωτεύουσα του κράτους ο Άρειος
δηλητηριάστηκε, συνέπεια του άγριου αγώνα επικράτησης ανάμεσα στις
εξουσιαστικές ομάδες. Είναι φανερό ότι η αθανασιαδική μερίδα είχε συμβάλλει στο
γεγονός αυτό, και όχι μόνο με προσευχές.
Μετά την επικράτηση τους στην εκκλησιαστική εξουσία οι
αρειανιστές διώκουν με ιδιαίτερο μένος τους μονοθεϊστές, ενώ και οι τριαδικοί
ηγέτες εξορίζονται. Ακόμα οι αρειανοί βαπτίζουν τον αιμοσταγή αυτοκράτορα «χριστιανό»
λίγο πριν τον θάνατό του. Την τελετή της βάπτισης του Κωνσταντίνου ανέλαβε ο
Ευσέβιος της Νικομήδειας.
Μετά τον θάνατό του αυτοκράτορα ο άγριος αγώνας επικράτησης
συνεχίστηκε, αυτή την φορά ανάμεσα στις επί μέρους θεολογικές φατρίες των
αρειανιστών (ανομοιανοι-ομοιανοί-ομοουσιανοί). Οι διάδοχοι του Κων/νου
υποστήριξαν τους αρειανιστές, ενώ οι ευνομιανοί (ακραία ομάδα των ανομοιανών,
οπαδοί του Ευνόμιου Κυζίκου) επικρατούν σταδιακά και οι διώξεις των μονοθεϊστών
παίρνουν την μορφή γενοκτονίας.
Τους αθανασιαδικούς επαναφέρει στην εξουσία ο αυτοκράτορας
Θεοδόσιος. Οι τριαδικοί αυτο-ονομάζονται τώρα «ορθόδοξοι» – τίτλο που «κατείχαν»
για 50 χρόνια οι αρειανοί και οι ημιαρειανοί-. Οι διώξεις των μονοθεϊστών
συνεχίζονται, και θα ενταθούν επί του Ιουστινιανού διαδόχου του
Θεοδοσίου (με το νόμο περί των αναβαπτιστών).
Οι αρειανιστές βρίσκουν έδαφος και επικρατούν στις
γερμανικές χώρες και ειδικά σε όσες περιοχές δεν ελέγχονται από το ρωμαϊκό
κράτος. Η διάδοση του αρειανισμού όπως και στην περίπτωση της νέας Ρώμης δεν
γίνεται με ευαγγελισμό αλλά μέσω του προσηλυτισμού των τοπικών ηγεμόνων.
Το σύμβολο της Νίκαιας ήταν μόνο το πρώτο βήμα της
Αλεξανδρινής σχολής να καθιερώσει επίσημα την τριάδα στο Χριστιανισμό. Στην
σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (381 μ.Χ.) ήταν η πρώτη επίσημη απόφαση σχετικά με
την χωριστή προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος. Στην σύνοδο αυτή η παλιά
αθανασιαδική μερίδα (που είχε συγχωνευτεί με την ομοιουσιανή μερίδα των
αρειανιστών) διασπάστηκε σε δύο ομάδες: τους τριαδικούς και τους δυαδικούς
(δηλαδή τους απολιναριστές και τους μακεδονιανούς).
Οι Μακεδονιανοί, οι απολιναριστές και οι αρειανίζοντες
ονομάστηκαν «πνευματομάχοι» επειδή δεν αναγνώριζαν το Πνεύμα σαν πρόσωπο στην
Θεότητα, αλλά το θεωρούσαν απρόσωπη θεία ενέργεια.
Αντίθετα οι μονοθεϊστές (που δεν κλήθηκαν στην σύνοδο)
θεωρούσαν το Άγιο Πνεύμα Θεό, και το ταύτιζαν με το Πνεύμα του Πατρός. Ο
Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο ήταν «πρόσωπα» (φανερώσεις) του Αυτού
Ενός Προσώπου και δεν αποτελούσαν υποστατικές προσωπικότητες. Ταύτιζαν το
Πρόσωπο, την Υπόσταση και την Ουσία του Θεού.
Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούνταν επίσημα το τόλμημα της
εισαγωγής της χωριστής προσωπικότητας του Αγίου Πνεύματος.
Συνεχίζεται
