Η κατασκευή του "αφηγήματος" για την προπαγάνδιση της παγκόσμιας διακυβέρνσης
Διαβάστε εδώ το Α' μέρος: Η κοινωνία ως επιχείρηση
το Β' μέρος: Η cyborg υπερανθρωπότητα
Πώς, λοιπόν, θα μπορέσει ένας τίμιος τεχνοκράτης να ξεδιπλώσει το μέλλον που προτιμά για τον κόσμο, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του παγκόσμιου κοινού;
Πώς θα μπορέσει ο Schwab και οι δισεκατομμυριούχοι
φίλοι του να επιβάλλουν τον κόσμο που προτιμούν σε όλους εμάς τους υπόλοιπους;
Μια απάντηση είναι η αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου με την
προπαγάνδα που αναπαράγεται από τα ΜΜΕ και τον ακαδημαϊκό χώρο, ιδιοκτησία της
ελίτ του 1% - αυτό που είθισται να ονομάζεται "αφήγημα".
Για τον Schwab, η απροθυμία της πλειοψηφίας της
ανθρωπότητας να επιβιβαστεί με ενθουσιασμό στην ταχεία της «4ης Βιομηχανικής
Επανάστασης» αντανακλά το τραγικό γεγονός ότι:
"ο κόσμος δεν διαθέτει ένα σταθερό, θετικό, κοινό αφήγημα, που θα υπογραμμίζει τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις της 4ης Β.Ε, ένα αφήγημα που είναι ουσιώδες προκειμένου να ενδυναμώσουμε ένα ποικίλο σύνολο ατόμων και κοινοτήτων και να αποφύγουμε τις λαϊκές αντιδράσεις ενάντια στις εν εξελίξει, θεμελιώδεις αλλαγές." [2]
Και προσθέτει:
"Συνεπώς, είναι κρίσιμης σημασίας να επενδύσουμε
την προσοχή και την ενέργειά μας σε μια συνεργασία πολλών μερών, μεταξύ των
ακαδημαϊκών, κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών και βιομηχανικών χώρων. Αυτές οι
αλληλεπιδράσεις και συνεργασίες είναι απαραίτητες για τη δημιουργία θετικών, κοινών
και ελπιδοφόρων αφηγημάτων, που θα δώσουν τη δυνατότητα σε άτομα και ομάδες από
όλα τα μέρη του κόσμου να συμμετάσχουν και να επωφεληθούν από τους συνεχείς
μετασχηματισμούς." [2]
Ένα από αυτά τα αφηγήματα "ξεπλένει" τους
λόγους για τους οποίους η τεχνολογία της 4ης Β.Ε πρέπει να
εγκατασταθεί παντού στον κόσμο όσο γίνεται πιο σύντομα.
Ο Schwab απογοητεύεται επειδή "πάνω από τον μισό
παγκόσμιο πληθυσμό - περίπου 3,9 δις άτομα - ακόμα δεν έχουν πρόσβαση στο
Ίντερνετ", [1] με το 85% του πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών να είναι
εκτός σύνδεσης, άρα εκτός της εμβέλειάς του, συγκριτικά με το 22% του
αναπτυγμένου κόσμου.
Ο πραγματικός στόχος της 4ης Β.Ε είναι να
εκμεταλλευτεί αυτόν τον πληθυσμό για το κέρδος, μέσω ενός παγκόσμιου
τεχνο-ιμπεριαλισμού, αλλά, φυσικά, αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί στο
προπαγανδιστικό αφήγημα που απαιτείται για το σερβίρισμα αυτού του σχεδίου.
Αντίθετα, η αποστολή αυτή πρέπει να παρουσιαστεί, όπως
κάνει ο Schwab, ως μια προσπάθεια για "ανάπτυξη τεχνολογιών και
συστημάτων, που θα εξυπηρετούν την κατανομή οικονομικών και κοινωνικών αξιών,
όπως εισόδημα, ευκαιρίες και ελευθερίες για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη".
[1]
Ο Schwab ποζάρει με ευλάβεια ως φύλακας άγγελος των
φιλελεύθερων αξιών, όταν δηλώνει:
"Το να σκέφτεσαι το σύνολο δεν περιορίζεται στο
να σκέφτεσαι τη φτώχεια ή τις περιθωριοποιημένες κοινότητες απλώς ως μια
παρέκκλιση - κάτι το οποίο μπορούμε να επιλύσουμε. Μας αναγκάζει να
συνειδητοποιήσουμε ότι 'τα προνόμιά μας βρίσκονται στον ίδιο χάρτη με τις
κακουχίες τους'. Υπερβαίνει το εισόδημα και τα δικαιώματα, παρόλο που κι αυτά
είναι σημαντικά. Αντίθετα η ένταξη των ενδιαφερόμενων μερών και η κατανομή των
πλεονεκτημάτων επεκτείνει την ελευθερία για όλους." [1]
Η ίδια τεχνική, του ψευδούς "αφηγήματος" που
είναι σχεδιασμένο για να εξαπατήσει τους σκεπτόμενους πολίτες στο να
υποστηρίξουν το ιμπεριαλιστικό, καπιταλιστικό σχέδιο, έχει χρησιμοποιηθεί σε
μεγάλο βαθμό σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.
Ο Schwab είναι μεγάλος θαυμαστής της Greta Thunberg, φυσικά,
η οποία σχεδόν δεν πρόλαβε να φύγει από το πεζοδρόμιο μετά τη μοναχική της
διαμαρτυρία στη Στοκχόλμη, κι αμέσως την άρπαξαν για να μιλήσει στο Παγκόσμιο
Οικονομικό Φόρουμ (ΠΟΦ) στο Νταβός.
Είναι επίσης υποστηρικτής της προτεινόμενης παγκόσμιας
Νέας Συμφωνίας για τη Φύση (New Deal for Nature), κυρίως μέσω της πλατφόρμας "Φωνή για τον Πλανήτη", η
οποία προωθήθηκε στη σύνοδο του ΠΟΦ στο Νταβός το 2019, από τους Global Shapers
(Παγκόσμιοι Διαμορφωτές). Πρόκειται για μια οργάνωση νέων, που έφτιαξε ο Schwab
το 2011 και πολύ σωστά χαρακτηρίστηκε από την ερευνητική δημοσιογράφο Cory Morningstar ως
"γκροτέσκα επίδειξη εταιρικής παρανομίας, με καλοκάγαθη μεταμφίεση".
Στο βιβλίο του, του 2020, ο Schwab ουσιαστικά
περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους αυτός ο πλαστός "νεανικός
ακτιβισμός" χρησιμοποιείται για την προώθηση των σκοπών του καπιταλισμού.
Γράφει, σε ένα εξαιρετικά ειλικρινές απόσπασμα:
"Ο νεανικός ακτιβισμός αυξάνεται παγκόσμια,
γίνεται πιο επαναστατικός λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αυξάνουν την
κινητικότητα σε βαθμό που θα ήταν αδύνατο να συμβεί παλαιότερα. Παίρνει πολλές,
διαφορετικές μορφές, από τη μη θεσμοθετημένη πολιτική συμμετοχή μέχρι τις
διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες, και αντιμετωπίζει ζητήματα ποικίλα, όπως η
κλιματική αλλαγή, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις, η ισότητα των φύλων και τα
δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ. Η νέα γενιά βρίσκεται σταθερά στην πρωτοπορία των
κοινωνικών αλλαγών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα αποτελέσει τον καταλύτη
της αλλαγής και την πηγή της κρίσιμης κινητήριας δύναμης για τη Μεγάλη
Επανεκκίνηση." [4]
Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό το
υπερβιομηχανοποιημένο μέλλον που προτείνει ο Schwab, κάθε άλλο παρά πράσινο
είναι. Δεν είναι η φύση που τον ενδιαφέρει, αλλά το "φυσικό κεφάλαιο"
και "τα κίνητρα για επενδύσεις σε πράσινες και κοινωνικά πρωτοπόρες
αγορές". [4]
Η μόλυνση σημαίνει κέρδη και η περιβαλλοντική κρίση
είναι ακόμα μια επιχειρηματική ευκαιρία, όπως αναφέρεται στο βιβλίο
"Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση":
"Σ' αυτό το επαναστατικά νέο βιομηχανικό σύστημα,
το διοξείδιο του άνθρακα μετατρέπεται από ρύπο του θερμοκηπίου σε περιουσιακό
στοιχείο, και τα οικονομικά της δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα κινούνται
πέρα από το κόστος, όπως επίσης και η μόλυνση μετατρέπεται σε κερδοφόρες
εγκαταστάσεις δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι
θα βοηθήσει τις εταιρείες, τις κυβερνήσεις και τους πολίτες να ενημερωθούν
περισσότερο και να εμπλακούν σε στρατηγικές που ενεργά θα αναγεννούν το φυσικό
κεφάλαιο, επιτρέποντας σε έξυπνες και αναγεννητικές χρήσεις του φυσικού
κεφαλαίου να γίνουν οι οδηγοί της βιώσιμης παραγωγής και κατανάλωσης και να
δώσουν χώρο στη βιοποικιλότητα να αναρρώσει στις απειλούμενες περιοχές."
[2]
Οι "λύσεις" του Schwab για τη σπαραξικάρδια
ζημιά που προκαλεί στον φυσικό κόσμο ο βιομηχανικός καπιταλισμός, είναι
διαποτισμένες από το ίδιο δηλητήριο, αλλά και ακόμα χειρότερο.
Η γεωμηχανική είναι μία από τις αγαπημένες του λύσεις:
"Μεταξύ άλλων, υπάρχουν προτάσεις για τοποθέτηση
γιγάντιων καθρεπτών στη στρατόσφαιρα, που θα αντανακλούν τις ακτίνες του ήλιου,
για διασπορά χημικών στην ατμόσφαιρα για αύξηση των βροχοπτώσεων και για
ανάπτυξη μεγάλων μηχανών που θα αφαιρούν το διοξείδιο από τον αέρα." [1]
Και προσθέτει:
"Τώρα φανταζόμαστε νέες προσεγγίσεις μέσω του
συνδυασμού τεχνολογιών της 4ης Β.Ε, όπως τα νανοσωματίδια και άλλα
προηγμένα υλικά." [1]
Όπως όλες οι επιχειρήσεις και οι καπιταλιστικές ΜΚΟ
που υποστηρίζουν την απειλούμενη Νέα Συμφωνία για τη Φύση, ο Schwab είναι πέρα
ως πέρα μη "πράσινος".
Γι' αυτόν, η "απόλυτη δυνατότητα" για
"καθαρή" και "βιώσιμη" ενέργεια περιλαμβάνει την πυρηνική
σύντηξη [1] και προσδοκά την ημέρα όπου οι δορυφόροι "θα καλύψουν τον
πλανήτη με επικοινωνιακά μονοπάτια που θα μπορούν να συνδέσουν πάνω από 4 δις
ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση online". [1]
Ο Schwab λυπάται πολύ που όλη αυτή η γραφειοκρατία
εμποδίζει την επέλαση των γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων, και προειδοποιεί
ότι:
"η παγκόσμια διατροφική ασφάλεια τότε μόνο θα
επιτευχθεί, όταν οι κανονισμοί για τις γενετικά μεταλλαγμένες τροφές θα
προσαρμοστούν ώστε να αντανακλούν την πραγματικότητα ότι η γενετική επεξεργασία
προσφέρει μια ασφαλή, αποτελεσματική και με ακρίβεια μέθοδο για τη βελτίωση των
καλλιεργειών." [1]
Η νέα τάξη που οραματίζεται ο Schwab θα αγκαλιάσει όλο
τον κόσμο, άρα απαιτείται η παγκόσμια διακυβέρνηση προκειμένου να επιβληθεί,
όπως επανειλημμένα δηλώνει.
Το αγαπημένο του μέλλον "θα έρθει μόνο μέσω μιας
βελτιωμένης παγκόσμιας διακυβέρνησης" [4] επιμένει. "Κάποιες μορφές
αποτελεσματικής παγκόσμιας διακυβέρνησης" [4] είναι απαραίτητες.
Το πρόβλημα που έχουμε σήμερα είναι ένα πιθανό
"έλλειμμα παγκόσμιας τάξης" [4] ισχυρίζεται, προσθέτοντας ότι ο
Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας "φορτώνεται με περιορισμένους και φθίνοντες πόρους".
[4]
Αυτό που λέει στην πραγματικότητα, είναι ότι η
κοινωνία του, της 4ης ΒΕ/Μεγάλης Επανεκκίνησης, θα επιτευχθεί μόνο όταν
επιβληθεί ταυτόχρονα παντού στον πλανήτη, αλλιώς "θα παραλύσει από τις
προσπάθειές μας να ανταποκριθούμε και να απαντήσουμε στις παγκόσμιες
προκλήσεις". [4]
Παραδέχεται ότι:
"Με δυο λόγια, η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι ο
συνδετικός κρίκος όλων των άλλων θεμάτων." [4]
Αυτή η παγκόσμια αυτοκρατορία δεν βλέπει με καθόλου
καλό μάτι την ιδέα κάποιος λαός να αποφασίσει δημοκρατικά να ακολουθήσει άλλο
δρόμο. Αυτό ενέχει τον "κίνδυνο να απομονωθούν από τα παγκόσμια πρότυπα,
και κινδυνεύουν αυτοί οι λαοί να γίνουν οι ουραγοί της νέας ψηφιακής
οικονομίας", [2] προειδοποιεί ο Schwab.
Κάθε έννοια αυτονομίας και αίσθησης του λαού ότι κάπου
ανήκει, θεωρείται απειλή υπό την ιμπεριαλιστική οπτική του Schwab και πρόκειται
να εξαλειφθεί από την 4η ΒΕ.
Γράφει:
"Τα άτομα συνήθισαν να ορίζουν τη ζωή τους με
βάση τη σύνδεσή τους με έναν τόπο, μια εθνική ομάδα, μια συγκεκριμένη κουλτούρα
ή ακόμα και με μια γλώσσα. Η άνοδος της ενασχόλησης online και η αύξηση της
έκθεσης σε ιδέες άλλων πολιτισμών σημαίνει ότι οι ταυτότητες είναι πλέον περισσότερο
ανταλλάξιμες απ' ό,τι πριν... Χάρη στον συνδυασμό των μοτίβων της ιστορικής
μετανάστευσης και της χαμηλού κόστους συνδεσιμότητας, οι οικογενειακοί δεσμοί
επαναπροσδιορίζονται." [2]
Η γνήσια δημοκρατία ουσιαστικά μπαίνει στην ίδια
κατηγορία για τον Schwab. Γνωρίζει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα
συμπλεύσουν οικειοθελώς με τα σχέδιά του να καταστρέψει τις ζωές τους και να
τους υποδουλώσει σ' ένα παγκόσμιο τεχνο-φασιστικό σύστημα εκμετάλλευσης, γι'
αυτό απλώς δεν τους δίνει το δικαίωμα να έχουν γνώμη.
Να γιατί η έννοια των "ενδιαφερόμενων μερών"
είναι τόσο σημαντική στο σχέδιο του Schwab. Όπως είδαμε και παραπάνω, η έννοια
αυτή αποτελεί την άρνηση της δημοκρατίας, με την έμφαση να δίνεται στην
"προσέγγιση των ομάδων ενδιαφερομένων για την ανάπτυξη λύσεων". [1]
Η ένταξη του κόσμου σε αυτήν τη διαδικασία είναι μόνο
επιφανειακή. Η ατζέντα έχει ήδη προβλεφθεί και οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί
στο παρασκήνιο.
Ο Schwab το παραδέχεται αυτό, όταν γράφει:
"Πρέπει να αποκαταστήσουμε τον διάλογο μεταξύ των
ενδιαφερόμενων μερών, για να διασφαλίσουμε την αμοιβαία κατανόηση που θα
διευρύνει το πνεύμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στις ρυθμιστικές αρχές, τις μη
κυβερνητικές οργανώσεις, τους επαγγελματίες και τους επιστήμονες. Ο κόσμος
πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψιν, επειδή θα πρέπει να συμμετέχει στη δημοκρατική
διαμόρφωση των βιοτεχνολογικών εξελίξεων που επηρεάζουν την κοινωνία, τα άτομα
και τους πολιτισμούς." [1]
Ο κόσμος, λοιπόν, θα πρέπει επίσης "να ληφθεί
υπόψιν", ως δεύτερη σκέψη. Ούτε καν να τον συμβουλευθούν απευθείας, απλώς
να τον λάβουν υπόψιν. Και ο ρόλος του λαού, του δήμου, θα είναι μόνο να
"συμμετέχουν" στη "διαμόρφωση" των βιοτεχνολογικών
εξελίξεων.
Η πιθανότητα ο λαός ενεργά να απορρίψει την ιδέα των
βιοτεχνολογικών εξελίξεων έχει εντελώς εξοβελιστεί, χάρις στις εσκεμμένα
ενσωματωμένες παραδοχές της φόρμουλας των ενδιαφερόμενων μερών.
Το ίδιο μήνυμα περνάει και στον τίτλο του επιλόγου του
Schwab στο βιβλίο "Διαμορφώνοντας την Τέταρτη Βιομηχανική
Επανάσταση": "Τι μπορείς να κάνεις για να διαμορφώσεις την Τέταρτη Βιομηχανική
Επανάσταση" [1]. Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ή να σταματήσεις την
τεχνο-τυραννία, παρά μόνο να την "διαμορφώσεις".
Ο Schwab χρησιμοποιεί τον όρο "συστημική
ηγεσία" για να περιγράψει τον βαθιά αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο το
1% επιβάλλει την ατζέντα του σε όλους εμάς, χωρίς να μας δίνει την ευκαιρία να
πούμε "όχι".
Γράφει:
"Η συστημική ηγεσία σχετίζεται με την καλλιέργεια
ενός κοινού οράματος για την αλλαγή - με συνεργασία όλων των ενδιαφερόμενων
μερών της παγκόσμιας κοινωνίας - και έπειτα, ενεργώντας βάσει αυτού του
οράματος, με την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο το σύστημα παρέχει τα οφέλη
του, και σε ποιους. Η συστημική ηγεσία απαιτεί ενέργειες από όλα τα
ενδιαφερόμενα μέρη, όπου περιλαμβάνονται άτομα, στελέχη επιχειρήσεων, άτομα με
επιρροή στην κοινωνία και φορείς χάραξης πολιτικής." [1]
Αυτόν τον απόλυτο, από πάνω προς τα κάτω, έλεγχο τον
ονομάζει "συστημική διαχείριση της ανθρώπινης ύπαρξης" [1], ωστόσο
πολλοί προτιμούν να τον ονομάζουν "ολοκληρωτισμό".
Ένα από τα διακριτά χαρακτηριστικά του ιστορικού
φασισμού στην Ιταλία και τη Γερμανία ήταν ότι δεν ανεχόταν τους ενοχλητικούς
περιορισμούς που επέβαλε στην άρχουσα τάξη (το "Έθνος" κατά τη
φασιστική ορολογία) από τη δημοκρατία και τον πολιτικό φιλελευθερισμό.
Όλα αυτά έπρεπε να παραμεριστούν για την επέλαση του
επιταχυνόμενου "εκσυγχρονισμού".
Το ίδιο πνεύμα βλέπουμε να αναδύεται και στις
εκκλήσεις του Schwab για "ευέλικτη διακυβέρνηση" μέσω της οποίας
ισχυρίζεται ότι "ο ρυθμός των τεχνολογικών εξελίξεων και μια σειρά
χαρακτηριστικών των τεχνολογιών καθιστούν τις προηγούμενες διαδικασίες λήψης
πολιτικών αποφάσεων ανεπαρκείς." [1]
Γράφει:
"Η ιδέα της αναθεώρησης των κυβερνητικών
μοντέλων, για να αντεπεξέλθουν στις νέες τεχνολογίες, δεν είναι καινούργια,
αλλά πλέον είναι πολύ πιο επείγον να υλοποιηθεί, δεδομένης της δύναμης των
τεχνολογιών που εμφανίζονται σήμερα... η έννοια της ευέλικτης διακυβέρνησης
ζητά να συνδυάσει την ταχύτητα, τη ρευστότητα, την ευελιξία και την
προσαρμοστικότητα των τεχνολογιών και των παραγόντων του ιδιωτικού τομέα που
τις υιοθετούν." [1]
Η φράση "αναθεώρηση των κυβερνητικών μοντέλων,
για να ανταπεξέλθουν στις νέες τεχνολογίες", στ' αλήθεια τους προδίδει.
Όπως συνέβη στον φασισμό, οι κοινωνικές δομές πρέπει να επανεφευρεθούν, ούτως
ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του καπιταλισμού και των προσοδοφόρων
τεχνολογιών του.
Ο Schwab εξηγεί ότι η "ευέλικτη
διακυβέρνηση" μπορεί να περιλαμβάνει τη δημιουργία των λεγόμενων
εργαστηρίων πολιτικής - "προστατευμένοι χώροι εντός των κυβερνήσεων με
ρητή εντολή να πειραματίζονται με νέες μεθόδους ανάπτυξης πολιτικών,
χρησιμοποιώντας ευέλικτες αρχές" και "να ενθαρρύνουν τις συνεργασίες
μεταξύ κυβερνήσεων και επιχειρήσεων για να δημιουργήσουν αναπτυξιακές
πειραματικές μεθόδους και υποδομές, για τη σύνταξη κανονισμών χρησιμοποιώντας επαναλαμβανόμενες,
διατομεακές και ευέλικτες προσεγγίσεις". [1]
Για τον Schwab, ο ρόλος του κράτους είναι να προωθεί
τους σκοπούς του καπιταλισμού, όχι να τους θέτει υπό οποιουδήποτε είδους
εξέταση. Κι ενώ υποστηρίζει πλήρως τον ρόλο του κράτους στο να παρέχει στις
επιχειρήσεις τη δυνατότητα να αναλάβουν τον έλεγχο της ζωής μας, ενδιαφέρεται
λιγότερο για τον ρυθμιστικό του ρόλο, ο οποίος μπορεί να καθυστερήσει τη ροή
των κερδών στα χέρια των ιδιωτών, και γι' αυτό οραματίζεται "την ανάπτυξη
οικοσυστημάτων ιδιωτικών ρυθμιστικών παραγόντων, που θα ανταγωνίζονται στις
αγορές". [1]
Παραπομπές:
[1] Klaus Schwab with Nicholas
Davis, Shaping the Future of the Fourth Industrial Revolution: A Guide to
Building a Better World (Geneva: WEF, 2018), e-book.
[2] Klaus Schwab, The Fourth
Industrial Revolution (Geneva: WEF, 2016), e-book.
[3] Kevin Warwick, I, Cyborg (London: Century, 2002), p. 4. See also Paul
Cudenec, Nature, Essence
and Anarchy (Sussex:
Winter Oak, 2016).
[4] Klaus Schwab, Thierry Malleret, Covid-19: The Great Reset (Geneva: WEF,
2020), e-book. Edition 1.0.
[5] Benito Mussolini, cit.
Pierre Milza and Serge Berstein, Le fascisme italien 1919-1945 (Paris: Editions
de Seuil, 1980), p. 246.
Πηγή: off-guardian.org
Μετάφραση: Μαντάτα
