Η ιστορική εξέλιξη του Δόγματος της Τριάδας (7)

 

Ο τριαδικός ιστορικός Neander σημειώνει: «Αν και ο Βασίλειος Καισαρείας φημισμένος τριαδικός επίσκοπος στα τέλη του 4^ου αιώνα - ένας από τους τρεις Καππαδόκες οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην περαιτέρω ανάπτυξη του δόγματος της τριάδας στην τελική του μορφή - επιθυμούσε να διδάξει την προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία του, το μόνο που τόλμησε ήταν να την εισαγάγει σταδιακά».

Υπήρξε ένας πολύ καλός λόγος για την απροθυμία των πρώτων Χριστιανών να αποδεχτούν αυτό το νέο δόγμα του Πνεύματος: «Στην Κ.Δ. δεν υπάρχει άμεση υπόδειξη του δόγματος της Τριάδας. Το Πνεύμα κατανοείται σαν μια απρόσωπη δύναμη με την οποία ο Θεός εκτελεί το θέλημά Του μέσω του Χριστού» - An Encyclopedia of Religion, Ferm (ed.), 1945, p. 344.

Στην πραγματικότητα, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός (ένας από τους «Τρεις Καππαδόκες» τον οποίο ο τριαδικός Lohse επαινεί σαν ουσιαστικής σημασίας για την τελική ήττα των Αρειανών στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης), «δήλωσε ότι ήταν το πεπρωμένο της εποχής του (381 μ.Χ.) για να αποσαφηνίσει πλήρως το μυστήριο που στην Καινή Διαθήκη είχε μόνο αμυδρά εννοηθεί»-. p. 64, A Short History of Christian Doctrine, Bernard Lohse, Fortress Press, 1985.

«Ένας δεύτερος μεγάλος αυτοκράτορας που συνέβαλε στην σφράγιση ενός σαφώς έγκυρου χαρακτήρα του Καθολικού Χριστιανισμού, ήταν ... ο Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395). Απαγόρευσε στους ανορθόδοξους να διοργανώνουν συναντήσεις και παρέδωσε όλες τις εκκλησίες στους τριαδικούς».

Με άλλα λόγια, οι Αρειανοί (και οι Ημι-Αρειανοί), που ήταν η «ορθόδοξη» Εκκλησία (τουλάχιστον εδώ στην πρωτεύουσα και στην ανατολική αυτοκρατορία) για περίπου 50 χρόνια, τώρα ονομάστηκαν «αιρετικοί» και για άλλη μια φορά, όχι από την Εκκλησία, αλλά από τον αυτοκράτορα, τον Θεοδόσιο, οι εκκλησίες τους παραδόθηκαν στον τριαδικό έλεγχο από τον αυτοκράτορα!

«Ο Θεοδόσιος Α’ το 380 εξέδωσε ένα διάταγμα που έκανε τον τριαδικό Χριστιανισμό την αποκλειστική θρησκεία του κράτους. Οποιοσδήποτε τολμούσε να λατρεύσει διαφορετικά τον Θεό, θα αντιμετώπιζε την τιμωρία του κράτους».

Το 381 μ.Χ. ο τριαδικός αυτοκράτορας Θεοδόσιος κάλεσε περίπου 150 επιλεγμένους επισκόπους από την Ανατολή, να έρθουν στην πρωτεύουσα για να πάρουν μέρος στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης. Αυτή η Σύνοδος διαδραμάτισε έναν κρίσιμο αλλά κάπως περίεργο ρόλο στην ιστορία της Αρειανικής διαμάχης. Αν και το δόγμα εγκρίθηκε... και όλοι πίστευαν ότι θα τελείωνε η διαμάχη, η συμμετοχή στη Σύνοδο κάθε άλλο παρά καθολική ήταν, ναυάγησε από πικρές εσωτερικές διαφορές, και η συνολική σημασία της δεν αναγνωρίστηκε αμέσως.

Η σύνοδος όρισε ακόμα το Άγιο Πνεύμα ως πρόσωπο ίσο με τον Πατέρα και τον Υιό και έτσι ολοκλήρωσε την επίσημη αποδοχή αυτού του παγανιστικού δόγματος από την καθεστωτική εκκλησία.

«.... Λίγο μετά από αυτό, η υπεράσπιση των Αρειανών απόψεων (τουλάχιστον των ριζοσπαστικών) και η κατοχή συγγραμμάτων του Αρείου θεωρείτο έγκλημα με τιμωρία τον θάνατο». - pp. 222, 223, When Jesus Became God, Harcourt, 1999

Έτσι, οι διώξεις των Εβραίων και διάφορων χριστιανικών αιρέσεων (ειδικά Αρειανών και Ημι-Αρειανών) έφτασαν σε νέα ύψη.

«Η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης του 381 συγκαλέστηκε από τον Μέγα Θεοδόσιο (379-395), και η κύρια αξίωσή της- που προβλήθηκε-, ήταν ότι διέκοψε τις διαμάχες της Συνόδου της Νίκαιας με την αποδοχή μιας εκδοχής που είναι σε σημαντικό βαθμό σύμφωνη με ό, τι εγκρίθηκε στη Νίκαια (325)».

Αυτή η σύνοδος όρισε επίσημα το Άγιο Πνεύμα σαν πρόσωπο ίσο με τον Πατέρα και τον Υιό και έτσι ολοκλήρωσε την επίσημη αποδοχή αυτού του παγανιστικού δόγματος από την καθεστωτική εκκλησία.

Εκτός ότι ανάγκαζε τις εκκλησίες να ακολουθούν το θέλημά του και τις προσωπικές δογματικές προτιμήσεις του, τι είδους «καρπούς» μπορούμε να δούμε από τον Θεοδόσιο;

Ο Θεοδόσιος που όπως και όλοι οι προηγούμενοι αυτοκράτορες επέβαλλε τις προτιμήσεις του στην κρατική εκκλησία ήταν ο ίδιος που το 390 μ.Χ. διέταξε τη σφαγή του λαού της Θεσσαλονίκης (τουλάχιστον 7.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά). - p. 156, Cairns

Για να δείξουμε τον βαθμό που η πολιτεία έλεγχε τον «ορθόδοξο» Χριστιανισμό, είναι σημαντικό το γεγονός ότι αυτή η «φοβερή» ποινή που «επέβαλε» ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, «θεωρείτο από την Εκκλησία σαν μία από της μεγαλύτερες νίκες ενάντια στους αντιπάλους της».

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό το κράτος είχε γίνει ο κύριος της εκκλησίας παρά την προειδοποίηση του Κυρίου ότι «δεν μπορείς να υπηρετείς δύο κυρίους».

Νομίζω ότι μπορούμε να δούμε καθαρά τους «καρπούς» του ανθρώπου (του Θεοδοσίου «του αποτρόπαιου» - είναι ο πλέον κατάλληλος τίτλος-), που μόνος του (και μόνιμα) αποκατέστησε τους Αθανασιακούς και αποκατέστησε (και ολοκλήρωσε) την Αλεξανδρινή τους τριάδα, δόγμα της «μητέρας» Εκκλησίας και τελικά όλων των εκκλησιών ή «κόρες» που ξεπήδησαν από αυτήν.

Μπορούμε ακόμα να δούμε, ότι το κράτος σε μεγάλο βαθμό, είχε γίνει ο κύριος της Εκκλησίας («Δεν μπορείς να υπηρετείς δύο κυρίους» -... Ματθ.ς:24, Ρωμ.ς:16, Πράξ.ε:29). Θυμηθείτε ποιος ελέγχει και χειρίζεται τις κυβερνήσεις του κόσμου! – Λουκ.δ:5 -6, Β’ Κορ.δ:4, Ιωάν.ιη:36.

Δεν είναι εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός, ότι αυτή ήταν η κατάσταση που επέβαλε για πρώτη φορά το δόγμα της τριάδας σε μια απρόθυμη εκκλησία το 325 μ.Χ. και ήταν η ίδια κατάσταση που μόνιμα αποκαθιστούσε το δόγμα στην εκκλησία, κάθε φορά που «πέθαινε».

Ξέρουμε ότι είμαστε τέκνα Θεού και ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος γύρω μας είναι κάτω από την εξουσία και τον έλεγχο του Σατανά (Α’ Ιωάν.ε:19).

Αλλά ακόμη και με την μεγάλη δύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να διοικεί την εκκλησία και τις ολέθριες συνέπειες του να είσαι «αιρετικός» (μη-τριαδικός) από την εν λόγω εξουσία, οι περισσότεροι Χριστιανοί αντιστάθηκαν στη νέα επίσημη «γνώση του Θεού,» και έμεινε στους μεγάλους τριαδικούς «λόγιους» και «αγίους» η προώθηση του δόγματος της τριάδας ανάμεσα στους ανθρώπους για να το «χωνέψουν».

Από τους μεγάλους «αγίους», που τελικά επεξεργάστηκαν αυτό το ειδωλολατρικά-εμπνευσμένο δόγμα από το εσωτερικό (σε σύγκριση με τις εξωτερικές δυνάμεις από τον Αυτοκράτορα και τις παγανιστικές φιλοσοφίες) οι τρεις «μεγαλύτεροι» και με την μεγαλύτερη επιρροή ήταν ο Αθανάσιος , ο Αυγουστίνος και ο Κύριλλος Αλεξάνδρειας.

Ποιοι ήταν οι «καρποί» του Κύριλλου Αλεξάνδρειας; Πέραν του ότι ήταν ένας πολύ δραστήριος υποστηρικτής της αίρεσης (Ήταν ζηλωτής της λατρείας της παρθένου Μαρίας - An Encyclopedia of Religion, p. 214), «... ήταν πατριάρχης της Αλεξάνδρειας από το 412, όταν διαδέχτηκε τον θείο του Θεόφιλο σ’ αυτή τη θέση, μέχρι το θάνατό του [Ιούνιος 444 μ.Χ.]. .... τόσο υπερβολικός ήταν ο ζήλος του για την Ορθοδοξία και για την εξόντωση των διαφωνούντων στο Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας ... που μείωσε τη μομφή ορισμένων σύγχρονων εκκλησιαστικών ιστορικών....

Ανάμεσα στους σύγχρονους προτεστάντες συγγραφείς, ο Dean Milman στο έργο του History of Latin Christianity, του καταλογίζει κατηγορίες για βαρβαρότητα, διώξεις και αιματοχυσία, εξ αιτίας των οποίων ο Κύριλλος, αν και θεωρείται άγιος, πρέπει να εκτιμάται σαν «ένας από τους χειρότερους αιρετικούς ενάντια στο πνεύμα του Ευαγγελίου.

«Κατηγορείται ακόμα ότι με οπλισμένο όχλο κατέστρεψε τις συναγωγές και οδήγησε χιλιάδες Εβραίους έξω από την χώρα. -Encyclopedia Americana, v.8, pp. 371-372, 1944. 

«Συχνά σε ανοιχτή σύγκρουση με τις πολιτικές αρχές της πόλης και της επαρχίας, μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος, τουλάχιστον έμμεσα, για ταραχές, ακόμα και σφαγές στην πόλη, συμπεριλαμβανομένων των Εβραϊκών πογκρόμ και διωγμούς κατά των ειδωλολατρών και των σχισματικών [διάφορες χριστιανικές αιρέσεις συμπεριλαμβανομένων των μη-τριαδικών] «Encyclopedia Americana, v. 8, p. 371, 1957». 

«... Ο Κύριλλος Αλεξάνδρειας, ο πιο ισχυρός χριστιανός θεολόγος στον κόσμο, δολοφόνησε την Υπατία, την πιο διάσημη -διπλής εθνικότητας- φιλόσοφο της εποχής. Η Υπατία σφάχτηκε σαν ένα ζώο στο Κυνάριον....

Ο Κύριλλος μπορεί να μην ήταν ανάμεσα στους συμμορίτες που τράβηξαν την Υπατία από το άρμα της, έσχισαν τα ρούχα της, την έγδαραν και την διαμέλισαν με κοφτερά όστρακα, αλλά η δολοφονία της έγινε σίγουρα υπό την εξουσία του και με την έγκρισή του . .... Η φήμη του Κύριλλου οφείλονταν κατά κύριο λόγο, σε επιθέσεις σε άλλους εκκλησιαστικούς ηγέτες, και οι μέθοδοι του ήταν συχνά βίαιοι και ανέντιμο. . - p. 19, Bible Review, Feb. 1997

Τέτοιο ήταν το «πνεύμα» της Ρωμαϊκής Εκκλησίας εκείνες τις μέρες, που αν και για 32 ολόκληρα χρόνια, προώθησε την δολοφονία και τον διωγμό των Χριστιανών, των Εβραίων, και των ειδωλολατρών, διατήρησε σε υψηλά επίπεδα την θέση του σ’ αυτή την εκκλησία και αργότερα αγιοποιήθηκε και το 1882, έλαβε την υψηλότερη διάκριση, με το να χαρακτηριστεί «Γιατρός της Εκκλησίας». Μόνο «άγιοι» μπορούν να λάβουν αυτή την υψηλή τιμή λόγω της εκπαίδευσής τους και της «αγιότητας της ζωής τους»! Καθ’ όλη την μακρά ιστορία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, μόνο 32 «άγιοι» είχαν αυτή την τιμή! - The Catholic Encyclopedia, p. 170, 1976 ed.; Collier’s Encyclopedia, p. 612, v. 7, 1975 ed.

 Όπως έχουμε ήδη δει σ’ αυτή την μελέτη, η ανώτατη εξουσία μεταξύ των «αγίων» και «γιατρών» της Εκκλησίας, ο Αυγουστίνος, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δανειζόμενους από την ειδωλολατρία και την παγανιστική φιλοσοφία. Ο Αυγουστίνος έγινε, μακράν, ο μεγαλύτερος ερμηνευτής και υπερασπιστής του πρόσφατα εκδοθέντος τριαδικού δόγματος.

«Αυγουστίνος, (354-430), .... η διδασκαλία του ήταν μια κυρίαρχη επιρροή στη μετέπειτα χριστιανική σκέψη. Η φιλοσοφία του Αυγουστίνου ήταν ο Νεοπλατωνισμός, αφού πριν την μεταστροφή του ήταν  θαυμαστής του Πλωτίνου και ορισμένα μόνιμα στοιχεία της σκέψης του ... πρέπει να αποδοθούν στην επίδραση του Πλωτίνου -Encyclopedia International, p. 194, v. 2, 1966 ed. 

«Ο Αυγουστίνος, που γεννήθηκε και έζησε στην Βόρεια Αφρική [πάρα πολύ επηρεασμένη από την Αλεξάνδρεια], δεν ήταν σαφής και συστηματικός φιλόσοφος [ο ίδιος διέψευδε συχνά τα δικά του γραπτά], αλλά ήταν ένας έξυπνος συγγραφέας, βασικά είχε μοντέρνο πνεύμα και προσπαθούσε να βρει τα φιλοσοφικά θεμέλια μιας προσωπικής πίστης, αναλύοντας τα δικά του συναισθήματα. Ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον Νεοπλατωνισμό - Encyclopedia Americana, p. 779, v. 21, 1957 ed.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αυγουστίνος (όπως ο Όσιος) υποστήριξε την «απαγόρευση του γάμου» (αγαμία). Επίσης, βοήθησε στην ανάπτυξη της [ειδωλολατρικής προέλευσης] διδασκαλίας του καθαρτηρίου με όλα τα κακά συνεπακόλουθα.

Στα γραπτά του Αυγουστίνου ... υπάρχει η αναγνώριση ότι η θεολογία μπορεί να αντλήσει από τρεις πηγές: την φιλοσοφία, την Γραφή, και την παράδοση.

Επομένως, το γεγονός ότι η «μητέρα» Εκκλησία διακήρυξε (με τις ευλογίες του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου), το νέο δόγμα ότι ο Ιησούς είναι ίσος Θεός με τον Πατέρα το 325 μ.Χ. (και το επιβεβαίωσε, με την προσθήκη του Αγίου Πνεύματος, το 381 με την «ευλογία» του αυτοκράτορα Θεοδοσίου) ήταν αρκετό για τον Αυγουστίνο!

Καμία άλλη απόδειξη δεν ήταν αναγκαία γι’ αυτόν, άσχετα με το τι λένε οι Γραφές! Έτσι, αυτός ο ξύπνιος Νεοπλατωνιστής «χριστιανός» συγγραφέας έγινε η μεγαλύτερη εξουσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας στην υποστήριξη (και την προώθηση) του νεοσύστατου Τριαδικού δόγματος.

Το Σύμβολο της Πίστεως είναι σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα του Θεού.

«Η υιοθέτηση μιας μη βιβλικής φράσης στη Νίκαια, αποτέλεσε ορόσημο στην ανάπτυξη του δόγματος. Είναι αλήθεια [λένε οι «ορθόδοξοι»], δεδομένου ότι η Εκκλησία - η καθολική Εκκλησία που μιλάει μέσω των επισκόπων της [μια μικρή μειοψηφία, όπως είδαμε, που αναγκάστηκε από ένα ειδωλολάτρη αυτοκράτορα, να επιβάλει το θέλημά της στην πλειοψηφία των επισκόπων] - λέει έτσι, αν και η Αγία Γραφή δεν το λέει! - Encyclopedia Britannica, 14th ed., v. 7, pp. 501-502.

Επίσης, είναι γενικώς αποδεκτό ότι η Σύνοδος της Νίκαιας οδήγησε άμεσα σε πολλούς μη βιβλικούς «καρπούς», όπως το δόγμα της λατρείας της Μαριάμ, της Μητέρας του Θεού, η Βασίλισσα των Ουρανών, στην οποία προσεύχονται πολύ περισσότερο απ’ ότι στον Χριστό.

An Encyclopedia of Religion, για παράδειγμα, μας λέει ότι η «λατρεία» της Μαρίας, της «Μεσίτριας», προέρχεται από την επιθυμία της Εκκλησίας να διαφυλάξει το ορθόδοξο δόγμα της θεότητας του Ιησού Χριστού [που εδραιώθηκε φυσικά, στη Σύνοδο της Νίκαιας] και να διατηρήσει ένα ανθρώπινο μεσίτη προς την θεότητα, όπως η ειδωλολατρική λατρεία θηλυκών θεοτήτων [η Ίσις και άλλες θεές Μητέρες]. - σελ. 473, 814.

Ο συγγραφέας και ιστορικός H.G. Wells δεν ήταν και τόσο λεπτός στην κριτική του για τη Σύνοδο της Νίκαιας: «Η σύνοδος της Νίκαιας, η οποία ... διατύπωσε το δόγμα πάνω στο οποίο βασίζονται όλες οι υπάρχουσες χριστιανικές εκκλησίες, ήταν από τις πιο καταστροφικές και μία από τις λιγότερο σεβαστές όλων των θρησκευτικών συγκεντρώσεων. - God, The Invisible King.

Ο Wells αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στον γεμάτο μίσος τρόπο που φέρθηκαν στους Αρειανιστές και τους ημι-αρειανιστές κατά την διάρκεια της συνόδου (και μέσω των διαταγμάτων του). Οι Τριαδικοί, σ’ αυτή τη συγκεκριμένη σύνοδο, έδωσαν για πρώτη φορά παγανιστικούς, μη βιβλικούς όρους και έννοιες κρίσιμης σπουδαιότητας, για πρώτη φορά τυπικά και επίσημα καταράστηκαν τους Χριστιανούς αδελφούς τους, και ξεκίνησαν σοβαρότατους διωγμούς.

Ο Wells συνεχίζει λέγοντας:

«Η συστηματική καταστροφή από τους τριαδικούς [της Δυτικής εκκλησίας] όλων των συγγραμμάτων των αντιπάλων τους [Αρειανών και ημι-αρειανών], δεν είχε να κάνει τίποτα με την ποιότητα των έντιμων πεποιθήσεων που έχουν όσοι έχουν μία πραγματική γνώση του Θεού ....»

Ο Κωνσταντίνος (και οι κυριαρχούμενοι από μίσος, θριαμβευτές, δυτικοί επίσκοποι), φρόντισαν ώστε οι κανόνες της Συνόδου να υψώσουν την Αλεξάνδρεια - η οποία, όπως είδαμε, είχε ήδη μεγάλη επιρροή στην δυτική εκκλησία - σε μία θέση ελέγχου και της ανατολικής εκκλησίας.

«Η Σύνοδος της Νίκαιας ...έδωσε παπική εξουσία στην ανατολή, στον επίσκοπος Αλεξανδρείας - p. 6149, vol. 17, The Universal Standard Encyclopedia (An abridgment of The New Funk and Wagnalls Encyclopedia), 1956 ed. 

Μια τελευταία παρατήρηση σχετικά με Αυτή τη Σύνοδο, έχει να κάνει με ένα γεγονός που μπορεί (ή δεν μπορεί) να υποδηλώνει μια μεγαλύτερη κρίση. Γνωρίζουμε ότι, σε διάφορες σημαντικές περιπτώσεις στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, ο Θεός έχει δείξει την έγκριση ή την αποδοκιμασία Του μέσα από πράξεις που συχνά θεωρούνται «ενέργειες του Θεού» ή «έργα της φύσης».

Για παράδειγμα, «Ο σεισμός ήταν σημάδι θείας κρίσης - New Bible Dictionary, 2nd ed., Tyndale House Publ., 1982.

Ο σεισμός που έπληξε την Ιερουσαλήμ, όταν ο Ιησούς πέθανε (Ματθ.κζ:51, 54) ήταν προφανώς ένα σημάδι της δυσαρέσκειας του Θεού για την απιστία του λαού Του. Η Αποκ.ς:12-17 δείχνει ότι η μεγάλη ημέρα της οργής του Θεού και του Αρνίου θα ξεκινήσει με ένα «μεγάλο σεισμό». Γιατί ο Θεός να φέρει την καταστροφή πάνω σε μια χώρα ή μια πόλη που ισχυρίζεται ότι Τον λατρεύει;

Δευτ.κθ:24-26 και θέλουσιν ειπεί πάντα τα έθνη, Διά τι ο Κύριος έκαμεν ούτως εις την γην ταύτην; διά τι ο θυμός της μεγάλης ταύτης οργής; Τότε θέλουσιν ειπεί, Διότι εγκατέλιπον την διαθήκην Κυρίου του Θεού των πατέρων αυτών, την οποίαν έκαμε προς αυτούς, ότε εξήγαγεν αυτούς εκ γης Αιγύπτου· και υπήγαν και ελάτρευσαν άλλους θεούς και προσεκύνησαν αυτούς, θεούς τους οποίους δεν ήξευρον, ουδέ έδωκεν εις αυτούς· (Σύγκρινε με Ματθ.ζ:21-23).

Σοφ.α:4-6 Και θέλω εκτείνει την χείρα μου επί τον Ιούδαν και επί πάντας τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, και θέλω εξολοθρεύσει το υπόλοιπον του Βάαλ από του τόπου τούτου και το όνομα των ειδωλοθυτών μετά των ιερέων, και τους προσκυνούντας επί των δωμάτων την στρατιάν του ουρανού και τους προσκυνούντας και ομνύοντας εις τον Κύριον και τους ομνύοντας εις τον Μαλχόμ, και τους εκκλίνοντας από όπισθεν του Κυρίου και τους μη ζητούντας τον Κύριον μηδέ εξερευνώντας αυτόν.

 Αυτό που λέει στο εδ.α:5 είναι συγκρητισμός (λατρεία του δικού σου θεού μαζί με άλλους θεούς).

Όσο για την τύχη της πόλης, όπου μια εκκλησία που ισχυρίζεται ότι λατρεύει τον Θεό της Βίβλου (Γιάχβε – Ψαλμ.πγ:18, Έξοδ.γ:15 κλπ.) άρχισε αρχικά να διακηρύττει ότι ο Θεός ήταν τρία πρόσωπα («θεοί ... τους οποίους δεν ήξευρον, ουδέ έδωκεν εις αυτούς να λατρεύουν το ίδιο με Αυτόν): μάλλον υπήρξε αρκετός χρόνος για τους επισκόπους και τις ακολουθίες τους να εγκαταλείψουν την περιοχή και για τον Κωνσταντίνο να δηλώσει την απόφασή του σαν «κρίση από τον Θεό» πριν η Νίκαια καταστραφεί ολοσχερώς από ένα σεισμό!

«Ο Κωνσταντίνος δήλωσε ότι «η απόφαση των 300 επισκόπων [στη Νίκαια] δεν πρέπει να θεωρηθεί τίποτα άλλο παρά η κρίση του Θεού». Η κρίση του Θεού ήταν ίσως πιο εμφανής αργότερα την ίδια χρονιά, όταν ένας σεισμός κατέστρεψε την πόλη . - p. 87, Safari for Seven, Thea B. Van Halsema, Baker Book House, 1967.

Με το πέρασμα των αιώνων, πολλές «κόρες» που είχαν γεννηθεί σαν κλάδοι, αποσκίρτησαν από τη «μητέρα» εκκλησία στη Ρώμη. Και παρά τις ενίοτε βίαιες διαφωνίες μεταξύ τους, σχεδόν πάντα διατηρούσαν το πορνικό σήμα της μητέρας τους: πολλές από τις παγανιστικά εμπνευσμένες διδασκαλίες και τις γιορτές.

Μιλώντας για το δόγμα που μορφοποιήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους της αρχαίας Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ξεκινώντας με την Σύνοδο της Νίκαιας το 325, μας λένε:

«Από αυτές, οι Προτεσταντικές Εκκλησίες αναγνωρίζουν γενικά [σαν έγκυρες σήμερα], τις πρώτες τέσσερεις, η Εκκλησία της Αγγλίας ... τις πρώτες πέντε .... Η ελληνική εκκλησία δέχεται τις πρώτες επτά - The American People’s Encyclopedia, v. 6, p. 6-395, 1954. 

Έχουμε δει, ότι ο λαός του Θεού σε όλη την ιστορία του, ποτέ δεν υπαινίχθηκε την άποψη ενός θεού με τρία πρόσωπα, ενώ ήταν κοινή πεποίθηση σε πολλές γειτονικές χώρες.

Έχουμε δει πώς η τριαδική ιδέα μπήκε σταδιακά στον

 «χριστιανισμό» μέσω παγανιστών «χριστιανών» φιλοσόφων.

Έχουμε δει πώς, το 325 μ.Χ., ο ακόμα ειδωλολάτρης αυτοκράτορας και ο επηρεασμένος από την Αλεξανδρινή σχολή τριαδικός σύμβουλός του, επέβαλε την ιδέα της τριάδας σε μια απρόθυμη εκκλησία, σαν την πρώτη επίσημη δογματική αλλαγή, σε μια εκκλησία που για πρώτη φορά, κυριαρχείται από την κοσμική κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα, ο εκκλησιαστικός ιστορικός (και ακραιφνής τριαδικός) Cairns, παραδέχεται ότι: «[η χριστιανική] συνεργασία με το ρωμαϊκό κράτος μεταξύ του 313 και 590 [μ.Χ.] έφερε πολλά προβλήματα. - CTTC , σ. 130.

Είδαμε πως οι πιο αξιοσέβαστες και με την μεγαλύτερη επιρροή εκκλησιαστικές «αρχές» ήταν υπερβολικά επηρεασμένες από τον παγανισμό και επέμειναν στην εξουσία των διοικούμενων από το πολιτικό κράτος και ειδωλολατρικά εμπνευσμένων αποφάσεων των οικουμενικών Συνόδων, πέρα και πάνω από κάθε Γραφική εξουσία (ή αληθινή αποστολική παράδοση).

Έχουμε δει πώς αυτή η Εκκλησία της Ρώμης υιοθέτησε και δίδαξε άλλα, εμφανώς ειδωλολατρικά εμπνευσμένα και αντιγραφικά δόγματα κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου.

Είδαμε ότι ο ίδιος ο Πάπας παραδέχεται ότι αν και έχει την εξουσία να καταργήσει μια προφανώς ειδωλολατρική διδασκαλία μέσα από την εκκλησία του, δεν μπορεί να πάει κόντρα σε μια τόσο ισχυρή παράδοση!

Και έχουμε δει πώς, σχεδόν όλη η χριστιανοσύνη σήμερα, έχει κληρονομήσει τις παραδόσεις που επιβλήθηκαν από τις πρώτες συνόδους της κρατικά ελεγχόμενης και ειδωλολατρικά υποκινούμενης Ρωμαϊκής Εκκλησίας.

Σχεδόν όλος ο χριστιανικός κόσμος έχει φτάσει στο σημείο να αποδέχεται τυφλά αυτές τις παγανιστικές παραδόσεις σαν εντελώς φυσικές και σωστές. Πολλοί από τους υποστηρικτές τους, ισχυρίζονται ακόμη ότι μόνο αδαείς και αγράμματοι, ή διανοητικά καθυστερημένοι, θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν αυτό το βασικό δόγμα.

Είναι σαφές ότι αυτή η διακήρυξη της Βαβυλώνας της Μεγάλης που κάθεται πάνω στους επτά λόφους της Ρώμης και έχει γεννήσει πολλές κόρες που μοιράζονται την πορνεία της, είναι αποδεκτή και από αυτές.

Οι λατρευτές του μόνου αληθινού Θεού, εντέλλονται να απομακρυνθούν από τέτοιες ειδωλολατρικές πορνείες και να μην αγγίξουν ακάθαρτο πράγμα. – Αποκ.ιη:4,5  Ης.νβ:11  Ιερεμ.να:9.

Δευτ.ιβ:29-31 Όταν Κύριος ο Θεός σου εξολοθρεύση τα έθνη απ' έμπροσθέν σου, όπου υπάγεις διά να κληρονομήσης αυτά, και κληρονομήσης αυτά και κατοικήσης εν τη γη αυτών, πρόσεχε εις σεαυτόν, μήποτε παγιδευθής και ακολουθήσης αυτούς, αφού εξολοθρευθώσιν απ' έμπροσθέν σου· και μήποτε εξετάσης περί των θεών αυτών, λέγων, Πως ελάτρευον τα έθνη ταύτα τους θεούς αυτών; ούτω θέλω κάμει και εγώ. Δεν θέλεις κάμει ούτως εις Γιάχβε τον Θεόν σου· διότι παν βδέλυγμα, το οποίον ο Κύριος μισεί, έκαμον εις τους θεούς αυτών· επειδή και τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών καίουσιν εν πυρί προς τους θεούς αυτών.

Τελευταίο!