Έξοδος - δ (1)

Καλούμαστε να μείνουμε λίγο ακόμα στους πρόποδες του όρους Χωρήβ, «εις το όπισθεν μέρος της ερήμου» για να δούμε εκεί την απιστία του ανθρώπου και την απεριόριστη χάρη του Θεού να φανερώνονται κατά θαυμαστό τρόπο.

δ:1 «δεν θέλουσι πιστεύσει εις εμέ...»

Ο Μωυσής βέβαια είχε κακή εμπειρία στη σχέση του με τους Ισραηλίτες, αλλά ο Θεός του είχε πει ότι θα τον άκουγαν (γ:18).

Πόσο δύσκολο είναι να νικήσει κανείς την απιστία της καρδιάς του ανθρώπου και πόσο δύσκολα ο άνθρωπος εμπιστεύεται το Θεό! Είμαστε βραδείς στο να προχωράμε στηριζόμενοι στις υποσχέσεις του ΕΓΩ ΕΙΜΙ! Ο φυσικός άνθρωπος μπορεί να συμμορφωθεί με κάθε τι άλλο εκτός από τον απλό λόγο του Θεού. Το ασθενέστερο καλάμι, που μπορεί να δει ο άνθρωπος, θεωρείται πολύ πιο στερεό, σαν βάση εμπιστοσύνης, παρά ο αόρατος «Βράχος των αιώνων» (Ησ.κς:4). Η ανθρώπινη φύση θα σπεύσει με ζήλο σε οποιοδήποτε ανθρώπινο ρυάκι ή ραγισμένη στέρνα, παρά να μείνει κοντά στην κρυμμένη πηγή των «ζώντων υδάτων» (Ιερ.β:13  ιζ:13).

Έξοδος - γ (2)

·     Ο Χριστός, παίρνοντας την κατάρα της αμαρτίας μας, φόρεσε ακάνθινο στεφάνι.

·     Ο Ισραήλ ήταν μέσα στο καμίνι της θλίψης (Αίγυπτος), αλλά δεν καταναλώθηκε γιατί ο Θεός ήταν ανάμεσά τους (Δευτ.δ:20  Ησ.ξγ:9  Ψαλμ.μς:7).

·     Ο Θεός ήταν εν Χριστώ (βάτος) ο οποίος έγινε κατάρα (αγκάθια) για μας. Δοκιμάστηκε στο καμίνι των θλίψεων αλλά δεν κατακάηκε (Γαλ.γ:13  Ματθ.κζ:29).

·     Η εκκλησία (βάτος) περνά από φλογερές θλίψεις για να καθαριστεί, αλλά δεν κατακαίγεται.

·     Ο φυσικός Ισραήλ, σαν έθνος, έκανε αγκάθια, πέρασαν από φωτιά, αλλά δεν κατακάηκαν γιατί ο Θεός πάντοτε κρατούσε ένα μικρό υπόλοιπο.

Έξοδος - γ (1)

γ:1  έβοσκε τα πρόβατα
 

40 χρόνια ο Μωυσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ. Αυτό ήταν το μάθημα που ο Θεός ήθελε να διδάξει το Μωυσή στο σχολείο της Μαδιάμ, να μάθει να βόσκει, να βοηθά και να προστατεύει άβουλα ζώα που είχαν ανάγκη. Όλα αυτά τα 40 χρόνια τα βλέπουμε συγκεντρωμένα σ’ αυτές τις 3 λέξεις: έβοσκε τα πρόβατα.

Ο Κύριος, με την αγαθότητα, τη σοφία και την πιστότητά Του, έφερε τον αγαπημένο υπηρέτη Του σ’ ένα ξεχωριστό τόπο, μακριά από τα βλέμματα και τις σκέψεις των ανθρώπων, για να τον μορφώσει κάτω από την άμεση διεύθυνσή Του. Ο Μωυσής το είχε ανάγκη. Είναι αλήθεια ότι είχε περάσει 40 χρόνια μέσα στο παλάτι του Φαραώ και ωφελήθηκε αρκετά απ΄ αυτό, αλλά ό,τι απέκτησε εκεί, ήταν ελάχιστο συγκρινόμενο με όσα έμαθε στην έρημο. Η παραμονή στο παλάτι ήταν χρήσιμη, η παραμονή στην έρημο απαραίτητη. Τίποτα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την προσωπική κοινωνία με το Θεό και την αγωγή που παίρνει κανείς στο δικό Του σχολείο. Όλη «η σοφία των Αιγυπτίων» (Πράξ.ζ:22) δεν τον κάνει ικανό για την υπηρεσία που ο Θεός τον έχει καλέσει. 

Έξοδος - β (2)

β:4

Συνδυασμός ανθρώπινων προσπαθειών με εμπιστοσύνη στο Θεό έχει πάντοτε καλό αποτέλεσμα. Όταν ελπίζουμε στο Θεό για οτιδήποτε είναι σύμφωνο με το θέλημά Του, Αυτός δεν καταισχύνει. Όταν εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε και ό,τι ξέρουμε, τότε Αυτός θα συνεχίσει εκεί που εμείς αδυνατούμε να προχωρήσουμε. Οι δύο γυναίκες στάθηκαν, η κάθε μια για τον εαυτό της, σ’ εκείνη τη γραμμή που τελειώνει η υπευθυνότητα του ανθρώπου και ξεκινάει του Θεού.

Πολλοί είναι ίσως ανίκανοι να πλησιάσουν περισσότερο από την αδελφή του Μωυσή, η οποία «παραμόνευε μακρόθεν, διά να ίδη το αποβησόμενον εις αυτό». Είναι φανερό ότι «η αδελφή» δεν βρισκόταν στο ύψος «της μητρός» κατά «το μέτρον της πίστεως». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ενδιαφερόταν πολύ και αγαπούσε το μωρό, όπως αγαπούσε «η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία καθήμενες απέναντι του τάφου» (Ματθ.κζ:61). Αλλά στη μητέρα υπήρχε κάτι πολύ ανώτερο από το συμφέρον ή την αγάπη. Η μητέρα δεν στάθηκε «μακρόθεν, διά να ίδη το αποβησόμενον εις αυτό» και όπως συμβαίνει συχνά, η πίστη της μπορεί να φάνηκε σαν αδιαφορία, αλλά δεν ήταν. Δεν ήταν κοντά στο παιδί, γιατί η πίστη της το είχε αφήσει στα χέρια του Παντοδύναμου.

Η αδελφή (Ιουδαίοι), στάθηκε και παρατηρούσε τι θα γίνει στο Μωυσή (Χριστός), ενώ ήταν μέσα στο Νείλο (Γολγοθάς) Λουκ.κγ:49.

Έξοδος - β (1)

Τα γεγονότα του βιβλίου της Εξόδου είναι καθαροί τύποι και σκιές όπως βλέπουμε στην Α’ Κορ.ι:1-11 και ιδιαίτερα στο εδ.11 όπου λέει ότι «ταύτα δε τυπικώς συνέβαινεν εκείνοις, εγράφη δε προς νουθεσίαν ημών, εις ους τα τέλη των αιώνων κατήντηκεν» καθώς επίσης και στο εδ.6 «ταύτα δε τύποι ημών εγενήθησαν...».
 

Ενώ οι Ισραηλίτες γόγγυζαν κάτω από το βάρος των δεινών τους, ο Θεός ετοίμαζε τον ελευθερωτή τους. Διαβάζουμε στους Ρωμ.ε:8 ότι «ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών».

Μπορεί να ρωτήσει κανείς, γιατί ο Θεός επέτρεψε να βασανιστεί τόσο πολύ ο λαός Του από σκληρούς και αδυσώπητους ανθρώπους; Το έκανε αυτό ο Θεός γιατί έπρεπε πρώτα να τους φέρει στο σημείο να δουν την ανάγκη τους για κάποιο ελευθερωτή. Αν συνέχιζαν να ζουν όπως στην αρχή, τότε κανείς δεν θα ήθελε να φύγει απ’ την Αίγυπτο. Θα έμεναν μακριά απ’ τη γη που ο Θεός είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ και το σπέρμα του. Το ίδιο συμβαίνει με τον κάθε αμαρτωλό, πριν μπορέσει να κράξει στο Θεό για απελευθέρωση από την αμαρτία και να ξεκινήσει το ταξίδι για τη γη της υπόσχεσης, πρέπει πρώτα ν’ αναγνωρίσει τα δεσμά μέσα στα οποία βρίσκεται καθώς υπηρετεί το Σατανά (Ησ.κς:9). Όπως οι Ισραηλίτες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα από μόνοι τους για να ελευθερωθούν, μέχρι που ο Θεός έστειλε τον ελευθερωτή, έτσι και ο κάθε αμαρτωλός δεν καταφέρνει τίποτα κάνοντας καλά έργα προκειμένου να σωθεί. Πρέπει ν’ αναπαυθεί τέλεια στον Ιησού, το μεγάλο Ελευθερωτή.

Τι είναι πίσω από τα βουνά;

Δευτ.ια:10-12

Ο λαός Ισραήλ ήταν κατασκηνωμένος στην πεδιάδα που εκτείνεται μέχρι την ανατολική όχθη του Ιορδάνη. Εκείνη η μεγάλη περιπέτεια των περιπλανήσεων στην έρημο έφτανε πια στο τέλος της. Μόνο ο ποταμός τους χώριζε απ’ τη χώρα,