Για τους
περισσότερους πιστούς, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πίστη δεν είναι κάποιο τρομερό
γεγονός που τους απομακρύνει δραματικά από τον Θεό.
Αντίθετα, είναι η
αργή, βαθμιαία εξασθένιση της καρδιάς τους. Χάνουν κάθε ικανότητα να «δουν» τον
Θεό, να αντιληφθούν το έργο Του στη Γη.
Ο απόστολος Παύλος
απαριθμεί πέντε τέτοιους κινδύνους:
1.
Διαίρεση
Εβρ.ιβ:14 Ζητείτε
ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί
τον Κύριον,
Η διαίρεση και η
διαμάχη έχουν έναν τρόπο να μας κάνουν να ξεχνάμε τα πάντα για τη Βασιλεία του
Θεού. Κάποιος μας προσβάλλει και η περηφάνια μας εξοργίζεται – αναλωνόμαστε στα
δικαιώματα και τα συμφέροντά μας.
Ο Παύλος μας
ενθαρρύνει να "επιζητούμε ειρήνη", πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να
είμαστε οι πρώτοι που θα προσφέρουμε συγχώρηση, ακόμη και όταν αδικούμαστε.
Σημαίνει ότι
παίρνουμε την πετσέτα και πλένουμε τα πόδια εκείνων που βρίσκονται σε σύγκρουση
μαζί μας, όπως έκανε ο Χριστός.
Σημαίνει ότι
υπηρετούμε τους «εχθρούς» μας και επιδιώκουμε την ευημερία τους.
Με αυτό τον τρόπο, ανανεώνουμε
την ευθύνη μας για τη Βασιλεία του Χριστού. Η ταπεινοφροσύνη καθώς υπηρετούμε
και η συγχώρεση είναι μια χάρη που μας δίνει ο Θεός για να ανανεώσουμε την
πίστη μας.
2.
Κοσμικότητα
Εβρ.ιβ:14 Ζητείτε
ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον
Κύριον,
Ο Παύλος μας λέει
να επιδιώκουμε τον αγιασμό. Το αντίθετο της αγιότητας είναι η κοσμικότητα (που
σημαίνει τόσο ανοχή στην ακαθαρσία όσο και προσκόλληση στα υλικά πράγματα).
Όταν ο νους μας
είναι κορεσμένος από εγκόσμιες επιδιώξεις, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να «δούμε»
τον Θεό.
Η λέξη "ζητείτε"
στο κριτικό κείμενο είναι "διώκετε". Υποτίθεται ότι πρέπει να την
κυνηγάμε αδυσώπητα.
Ποτέ δεν θα αγιαστείς
αν μένεις ακίνητος. Κανείς δεν έγινε ποτέ άγιος χωρίς να αγωνιστεί να είναι
άγιος. Η αμαρτία θα αυξηθεί χωρίς σπορά, αλλά ο αγιασμός χρειάζεται
καλλιέργεια. Ακολουθήστε τον αγιασμό. Δεν θα τρέξει μετά από εσάς. Πρέπει να τον
κυνηγάς με αποφασιστικότητα, με προθυμία, με επιμονή, όπως ένας κυνηγός κυνηγά
τη λεία του.
Κι εγώ, όπως ο
καθένας, πρέπει να πειθαρχήσω τον εαυτό μου να διαβάζω τη Βίβλο, να
απομνημονεύω Γραφές, να ακούω καλή μουσική, να διαβάζω καλά βιβλία και να είμαι
ταπεινός και ειλικρινής όταν ομολογώ τις αμαρτίες μου.
Ακούω πολλές
αντιρρήσεις από ανθρώπους ότι είναι «πολύ απασχολημένοι» για να ασχοληθούν πιο
σοβαρά με το λόγο του Θεού, να σπουδάσουν, ώστε να μην ντρέπονται όταν πρέπει
να ομολογήσουν την πίστη τους.
Η κοσμικότητα
καταστρέφει σιγά-σιγά την ικανότητά μας ακόμη και να «δούμε» τον Θεό, δηλαδή να
αντιληφθούμε με πίστη την ομορφιά και τις ενέργειές Του στη Γη.
3.
Πικρία
Εβρ.ιβ:15 παρατηρούντες
μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού, μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα
φέρη ενόχλησιν και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί,
Η πικρία είναι σαν
ένα δηλητηριώδες ζιζάνιο, ή όπως λέει ο Παύλος, μια «ρίζα». Ξεκινά πολύ
διακριτικά, αλλά σύντομα διεισδύει σε ολόκληρο τον κήπο.
Δυστυχώς, πολλοί
από εμάς θα χάσουμε τη χάρη του Θεού επειδή μας αποσπάται η προσοχή από την πικρία.
Επιτρέπουμε σε κάτι να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στην καρδιά μας από τον Θεό –
για μερικούς, είναι χρήματα, για άλλους είναι η έγκριση των συνομηλίκων τους.
Για άλλους, είναι η φιλοδοξία για επιτυχία. Είναι όταν ένα καλό πράγμα γίνεται
Θεός.
Τι κυριαρχεί στις
σκέψεις σου; Τι σε κάνει να ζηλεύεις; Τι σε έχει πικράνει; Ό,τι κι αν είναι
αυτό το πράγμα, είναι ένα είδωλο, και αν δεν είμαστε σε εγρήγορση, θα πνίξει
τις επιθυμίες για τον Θεό. Η ειδωλολατρία αφαιρεί την ικανότητά μας ακόμη και
να δούμε τον Θεό.
4.
Αισθησιακές απολαύσεις
Εβρ.ιβ:16 μήπως
ήναι τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις διά μίαν βρώσιν επώλησε τα
πρωτοτόκια αυτού.
Σκεφτείτε πόσοι πολλοί
άνθρωποι οργανώνουν τη ζωή τους μόνο και μόνο για να «αισθάνονται καλά». Δεν
είναι κακό στο να βρίσκουν χαρά, αλλά η πηγή αυτής της χαράς είναι κρίσιμη. Κάποιοι
πιστεύουν ότι η ξέφρενη ζωή είναι η πηγή της χαράς.
Πρέπει να υπάρχουν
περισσότερα στη ζωή από τις σωματικές αισθήσεις! Αλλά για πολλούς από εμάς, ο
εθισμός της ανηθικότητας ή των σωματικών ανέσεων μας ναρκώνει και μας εμποδίζει
να σκεφτούμε τι πραγματικά έχει σημασία. Όπως ο Ησαύ, έτσι και εμείς
ανταλλάσσουμε το αιώνιο με μια φευγαλέα αίσθηση. Μπορεί κάτι να είναι πιο τρελό;
5.
Απροσεξία
Εβρ.ιβ:25 Προσέχετε
μη καταφρονήσητε τον λαλούντα. Διότι αν εκείνοι δεν απέφυγον, καταφρονήσαντες
τον λαλούντα προς αυτούς επί της γης, πολλώ μάλλον ημείς εάν αποστραφώμεν τον
λαλούντα από των ουρανών·
Αν οι Ισραηλίτες
που στέκονταν μπροστά στο όρος Σινά, ένα βουνό που φλέγεται και τρέμει από την
παρουσία του Θεού, δεν θα έπρεπε να καταφρονήσουν τον Θεό, πόσο περισσότερο θα πρέπει
να προσέξουμε τον Θεό που μίλησε από το Γολγοθά;
Ο Ησαΐας λέει ότι
ξυλοκοπήθηκε τόσο βάναυσα που δεν έμοιαζε πλέον με άνθρωπο. Έγινε αμαρτία για μας,
πλήρωσε το μισθό της δικής μας αμαρτίας.
Αν ο Θεός τα έκανε
όλα αυτά για να μας σώσει, πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε το λόγο Του ένα
δευτερεύον ζήτημα;
Αυτός είναι ο Θεός που μιλάει, ένας Θεός τόσο άγιος που η παραβίαση του νόμου Του απαιτεί θάνατο, αλλά και ένας Θεός τόσο στοργικός που θυσίασε «τον υιό αυτού τον αγαπητό» για μας.
Η αιωνιότητά μας εξαρτάται από το αν ακούμε ή όχι. Για πολλούς ανθρώπους,
η έλλειψη σοβαρότητας και η ανέμελη στάση τους κρατούν μακριά από την αιώνια
ζωή:
Η διδασκαλία του λόγου του Θεού δεν είναι θρησκευτική ψυχαγωγία. Οι άνθρωποι εξαρτώνται από
αυτό.
