ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ (1)

ΑΙΤΙΕΣ ΘΛΙΨΗΣ

Ζούμε σ’ ένα κόσμο γεμάτο θλίψη και πόνο. Επανειλημμένα ακούγεται η ερώτηση «Γιατί;». Γιατί να υπάρχει τόση λύπη; Γιατί η αρρώστια; Γιατί η τραγωδία; Γιατί ο Θεός δεν κάνει κάτι για όλα αυτά που βασανίζουν το ανθρώπινο γένος;

Υπάρχουν, αλήθεια, απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές; Και είναι απαντήσεις ικανοποιητικές; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τα βγάλουμε πέρα με όλες αυτές τις πολύπλοκες και δύσκολες εμπειρίες της ζωής;

Θα ήθελα να σας βεβαιώσω ότι η Βίβλος μας δίνει πράγματι απαντήσεις σε μερικά από τα «γιατί» του ανθρώπινου πόνου. Καθώς λοιπόν δεχόμαστε τον λόγο του Θεού, όπου μας δίνει μια εξήγηση, και τον εμπιστευόμαστε, ακόμα κι όταν δεν μας δίνει, μπορούμε να βλέπουμε τις τραγωδίες μας σαν ευλογίες και τις θλίψεις μας αιτία για δοξολογία. Άρα είναι δυνατόν να ωφεληθούμε από τις δοκιμασίες μας και να είμαστε νικητές ακόμα και μέσα στην ίδια τη θλίψη.

Θα ήθελα να δούμε τέσσερις λόγους για τους όποιους έρχονται οι δοκιμασίες στη ζωή του χριστιανού.

Αν τους καταλάβουμε καλά μπορούμε να βοηθηθούμε πάρα πολύ σε καιρούς θλίψης και προσωπικής δοκιμασίας. Οι θλίψεις:

1. Είναι ένα μέσο πειθαρχίας.

2. Αποκαλύπτουν τη χάρη του Θεού.

3. Βοηθούν την πνευματική αύξηση.

4. Κάνουν το χριστιανικό έργο να προοδεύει.

 

Είναι ένα μέσο πειθαρχίας

Ο πρώτος λόγος για τις δοκιμασίες στη ζωή ενός πιστού είναι ότι αποτελούν ένα μέσο πειθαρχίας. Ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής έγραφε:

«Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται. Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς· διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ;» (Εβρ.ιβ:6,7).

Ναι, ο Θεός «παιδεύει» όλους εκείνους που αγαπάει όταν λοξοδρομούν και παραβαίνουν το θέλημά Του. Κι αυτή η τιμωρία μπορεί να έρθει σαν μια φυσική αρρώστια ή ακόμη να 'ναι αυτός ο ίδιος ο θάνατος. Γράφοντας στους πιστούς της Κορίνθου, ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει:

«Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου· διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί» (Α' Κορ.ια:28-30).

Βέβαια δεν σημαίνει ότι όλες οι αρρώστιες είναι αποτέλεσμα κάποιας συνειδητής και εσκεμμένης αμαρτίας, αν όμως είσαι πιστός και δοκιμάζεσαι σήμερα, θα ’θελα να σε προτρέψω να εξετάσεις τη ζωή σου. Μελέτησε το λόγο του Θεού, και καθώς το κάνεις αυτό, ζήτησε απ' τον Κύριο να κατευθύνει Εκείνος τις σκέψεις σου. Αν ορισμένες αδυναμίες, σφάλματα και αμαρτίες χρειάζονται διόρθωση, εξομολογήσου τες. Παράτησέ τες και να σαι βέβαιος άτι ο Θεός θα σε συγχωρήσει και θα σε αποκαταστήσει.

Βασίσου στην υπόσχεση του Α' Ιωάν.α:9, «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας».

 

Αποκαλύπτουν την χάρη του Θεού

Ο δεύτερος λόγος για τις δοκιμασίες στη ζωή ενός πιστού είναι άτι αποκαλύπτουν την χάρη του Θεού. Όταν ένα από τα παιδιά Του υποφέρει, ο Κύριος φανερώνει την ιδιαίτερη χάρη Του και τη δύναμή Του. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μονάχα οι μεγάλοι αμαρτωλοί ή εκείνοι που έχουν μικρή πίστη υποφέρουν συνήθως και δοκιμάζονται. Αντίθετα, μερικοί απ' τους πιο μεγάλους άγιους του Θεού έχουν περάσει από τρομερές δοκιμασίες και πόνο. Στο Β' Κορ.ιβ:7 ο απόστολος Παύλος μιλάει για μια μεγάλη δοκιμασία στη δική του τη ζωή. Παρόλο που απολάμβανε την ιδιαίτερη εύνοια του Θεού, εντούτοις υπέφερε όπως λέει ο ίδιος από έναν σκόλοπα στη σάρκα, «άγγελος Σατάν διά να με ραπίζη, διά να μή ύπεραίρωμαι». Στην αρχή ο απόστολος θα πρέπει να είχε ενοχληθεί πάρα πολύ απ' αυτόν τον «σκόλοπα εις την σάρκα». Προσευχότανε μάλιστα για να του φύγει.

«Περί τούτου τρις παρεκάλεσα τον Κύριον δια να απομακρυνθή απ' εμού» (Β' Κορ.ιβ:8).

Αντί όμως να τον ανακουφίσει και να χαρίσει στον Παύλο την επιθυμία της καρδιάς του, ο Θεός έδωσε τούτη τη βεβαίωση στον υπηρέτη Του: «Αρκεί εις σε η χάρις μου διότι η δύναμίς μου έν αδυναμία δεικνύεται τελεία» (εδ.9).

Η ανταπόκριση του Παύλου σ' αυτό το Ουράνιο μήνυμα μας φανερώνει τα θαυμάσια πνευματικά ύψη στα όποια μπορεί η χάρη του Θεού να ανεβάσει ένα πρόσωπο. Δεν υποτάχθηκε απλά στη θλίψη σαν μια ανεπιθύμητη και αδυσώπητη τύχη, αλλά αντίθετα τη δέχτηκε χωρίς κανένα παράπονο και επιφύλαξη.

«Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού. Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός». (Β' Κορ.ιβ:9,10).

Χάρη σ' αυτή τη στάση της υποταγής στο θέλημα του Θεού για τη ζωή του, όλοι όσοι έρχονταν σ' επαφή με τον μεγάλο απόστολο μπορούσαν να βλέπουν μια θαυμαστή εικόνα της χάρης του Θεού. Μην ξεχνάς ότι ο Κύριος πολύ συχνά δείχνει την ένδοξη δύναμή και χάρη Του πιο ζωντανά στη ζωή ενός πιστού Του παιδιού που υποφέρει.

 

Βοηθούν στην πνευματική αύξηση

Ένας τρίτος λόγος για τις δοκιμασίες στην ζωή ενός πιστού είναι ότι βοηθάνε στην πνευματική του αύξηση. Βοηθούν ώστε τα παιδιά του Θεού να μεγαλώσουν πνευματικά και να γίνουν όπως Εκείνος τα θέλει να είναι. Ένας από τους σκοπούς του Πατέρα στη σωτηρία είναι να μας κάνει σαν τον ίδιο τον Σωτήρα μας, και γνωρίζουμε πόσο θαυμαστή θα είναι η αλλαγή που θα γίνει με τον ερχομό του Χριστού.

Ο απόστολος Ιωάννης είπε:

«Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι» (Α' Ιωάν.γ:2).

Ναι, όταν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έρθει και πάλι, θα γίνουμε όμοιοι με Αυτόν! Τώρα αν η αλλαγή αυτή και η ομοιότητά μας με τον Χριστό, που είχε στο νου του ο Ιωάννης, είναι φυσική ή πνευματική ή και τα δύο, δεν είναι αυτό που θα μας απασχολήσει σ' αυτό το σημείο. Την έμφαση θα ήθελα να τη δώσουμε στο ότι αυτή η διαδικασία του να μοιάζουμε όλο και περισσότερο με τον Κύριο στη ζωή μας θα πρέπει ν' αρχίσει ακριβώς τώρα.

Ο Παύλος δείχνει ότι οι δοκιμασίες της ζωής είναι προορισμένες από τον Κύριο να βοηθήσουν στην πνευματική αύξηση των παιδιών Του. Η αύξηση αυτή όμως γίνεται μόνον όταν ο πιστός αφήσει τον εαυτό του να δοκιμαστεί, να γυμναστεί από αυτές.

«Πάσα δέ παιδεία προς μέν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας εξ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης» (Εβρ.ιβ:11).

Για να γυμναστούμε όμως κατάλληλα καθώς πειραματιζόμαστε το παιδευτικό χέρι του Θεού θα πρέπει να κάνουμε μια αυτοεξέταση, και μια συνειδητή αναθεώρηση και μελέτη των πνευματικών αξιών. Όταν το κάνουμε αυτό, το Άγιο Πνεύμα παράγει τον ειρηνικό καρπό της δικαιοσύνης μέσα μας και μας διδάσκει πολύτιμα μαθήματα ταπεινοφροσύνης και ευσπλαχνίας. Φθάνουμε στο σημείο να καταλάβουμε καλά ότι ο Κύριος θα μπορούσε «να κάνει» πολύ ωραία και χωρίς εμάς, αν ήθελα να γίνει έτσι. Γι' αυτό, είναι ανάγκη να εξαρτόμαστε ολοκληρωτικά από Εκείνον.

Έπειτα, είναι και το άλλο. Πολλοί από μας ποτέ δεν μαθαίνουμε να είμαστε ειλικρινά συμπαθείς απέναντι στους άλλους αν δεν περάσουμε κι εμείς από την ίδια πείρα ή δοκιμασία. Μόνο όταν αισθανθούμε προσωπικά την ανάγκη της παρηγοριάς και την πάρουμε από τον ίδιο τον Κύριο, μαθαίνουμε πώς να συμπαθούμε και να συμπονούμε τους άλλους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε,

«Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πόσης παρηγοριάς, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, διά να δυνάμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει διά της παρηγοριάς, με την όποιαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού» (Β' Κορ.ια:3,4).

Αυτά τα μαθήματα της ταπεινοφροσύνης και της συμπάθειας, λοιπόν, γίνονται τα μέσα για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα. Αυξανόμαστε πνευματικά και μοιάζουμε περισσότερο με τον Σωτήρα μας. Ας θυμόμαστε λοιπόν ότι οι πιστοί μερικές φορές καλούνται να υποφέρουν πόνο και θλίψεις για να μορφωθεί ο χαρακτήρας τους και να γίνουν έτσι όπως ο Θεός τους θέλει να είναι.

 

Κάνουν το χριστιανικό έργο να προοδεύει

Ο τέταρτος λόγος για τον όποιο έρχεται η θλίψη στην ζωή ενός χριστιανού είναι για την πρόοδο του χριστιανικού έργου. Κάνει τον πιστό πιο αποτελεσματικό στο έργο του για τον Κύριο. Οι δοκιμασίες πολύ συχνά αποτελούν ένα ζωτικό παράγοντα για την προετοιμασία εκείνων που καλούνται σε μια ιδιαίτερη διακονία. Γι' αυτό λοιπόν, πάρε θάρρος παιδί του Θεού που ίσως σήμερα υποφέρεις. 

Μην αφήνεις τη δοκιμασία σου να σου φέρει απελπισία. Αντίθετα, ας την να γίνει ένα σκαλοπάτι που θα σε φέρει σ' ένα στενότερο περπάτημα με τον Κύριο και θα σε κάνει πιο καρποφόρο στη μαρτυρία σου για Κείνον. Να θυμάσαι πάντα ότι ένας χριστιανός που στη ζωή του η χάρη του Θεού φανερώνεται μέσα από τις θλίψεις, μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση προς το καλό. 

Η συμπεριφορά που έχει σε καιρούς δυσκολίας και η μαρτυρία που δίνει, μπορούν να έχουν θαυμαστή επίδραση στη ζωή των άλλων. Πολλοί χριστιανοί που βρίσκονται στο κρεββάτι του πόνου εργάζονται για τον Κύριο με τις προσευχές τους και το παράδειγμά τους πολύ πιο καλύτερα από εκείνους που είναι απόλυτα υγιείς.

Μέσα στη θλίψη και στον πόνο σου, λοιπόν, πίστεψε στις υποσχέσεις του Θεού. Να ‘σαι βέβαιος ότι ο Θεός σε αγαπά κι εργάζεται για το καλό σου. Και καθώς Τον εμπιστεύεσαι και ζητάς να κάνεις το θέλημά Του, η ζωή σου θα πλημμυρίζει από μια άγια αισιοδοξία, μια πνευματική δύναμη και μια πληρότητα χαράς που τιμάει και δοξάζει τον Θεό.

Η άξια των θλίψεων σαν ένα μέσο για την πρόοδο του χριστιανικού έργου φαίνεται καθαρά στο Κολ.α:24, ένα εδάφιο που έχει προβληματίσει κι έχει βάλει σε αμηχανία πολλούς πιστούς:

«Τώρα χαίρω εις τα παθήματά μου διά σας, και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, το όποιον είναι η εκκλησία».

Τούτη η έκφραση, «ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού» οπωσδήποτε δεν εννοεί ότι ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ήταν ατελής. Κάθε άλλο. Πάνω στο Γολγοθά ο Χριστός πλήρωσε όλο το τίμημα για την αμαρτία και κατάστρεψε τη δύναμη του θανάτου μια για πάντα. 

Το πρόγραμμα όμως που έχει ο Θεός για την εκκλησία δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί τέλεια χωρίς τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που υποφέρουν τα παιδιά Του. Οι στεναχώριες του Παύλου ήταν ένα αναγκαίο και βασικό στοιχείο στη ζωή και στο έργο του. Χωρίς αυτές ο Κύριος δεν θα μπορούσε να εκτελέσει τα σχέδιά Του στη ζωή των χριστιανών του πρώτου αιώνα. Κι ο Παύλος διακήρυττε ότι είχε χαρά που υπέφερε για το καλό τους.

Όλες αυτές οι δοκιμασίες που υπέφερε λέγονται «οι θλίψεις του Χριστού», γιατί ο Κύριος γίνεται ένα με τα παιδιά Του όταν υποφέρουν. Θυμάμαι σχετικά μ  αυτό τα λόγια του Κυρίου μας στον Σαούλ από την Ταρσό τη μέρα που τον σταμάτησε στο δρόμο προς τη Δαμασκό. Αναφερόμενος στο διωγμό που έκανε εναντίον των πιστών, ο Κύριος του είπε: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;» (Πράξ.θ:4). Κάθε φορά που χτυπούσαν κάποιον απ' τους οπαδούς Του, ο Ίδιος ο Κύριος αισθανόταν τον πόνο.

Ναι, ο Σωτήρας μας συμμερίζεται ολόψυχα, ακόμα και σήμερα, τις λύπες και τις δοκιμασίες των παιδιών Του. αυτό θα πρέπει να είναι μια πηγή μεγάλης παρηγοριάς για μας καθώς αντιμετωπίζουμε εχθρότητα και δυσκολίες στο έργο μας για το Χριστό. Στην πραγματικότητα, αφού γνωρίζουμε ότι οι θλίψεις είναι απαραίτητες μέσα στο πρόγραμμα που έχει ο Θεός για την εκκλησία Του, μπορούμε να τις υπομένουμε με τη χαρούμενη βεβαιότητα ότι εκτελούμε έτσι το θέλημά Του.

Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι αν είσαι πιστός και ζεις σε μια στενή κοινωνία με τον Θεό, μπορείς κι εσύ να βασιστείς στη θαυμαστή αλήθεια του Ρωμ.η:28, «Εξεύρομεν δέ ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού». Αν περνάς από θλίψεις, έχε στο νου σου αυτούς τους τέσσερις λόγους για τους όποιους έρχονται οι δοκιμασίες στη ζωή των παιδιών του Θεού:

    1)     Είναι ένα μέσο πειθαρχίας.

    2)     Αποκαλύπτουν τη χάρη του Θεού.

    3)     Βοηθούν στην πνευματική αύξηση.

    4)     Κάνουν το χριστιανικό έργο να προοδεύει.

Βέβαια, όλες αυτές οι παρηγορητικές αλήθειες αφορούν μονάχα εκείνους τους ανθρώπους που έχουν σωθεί. Αν ποτέ μέχρι τώρα δεν δέχτηκες τον Κύριο Ιησού Χριστό δια της πίστεως, τότε θα 'πρεπε μάλλον την προσοχή σου να τη στρέψεις σε τούτη την ερώτηση, «Γιατί ο Χριστός υπέφερε και πέθανε για μένα;». αυτό είναι πολύ πιο σπουδαίο, αντί να ρωτάς «γιατί» να υπάρχει θλίψη στη ζωή σου.

Ο αναμάρτητος Κύριος πέθανε μ' εκείνο τον τρομερό θάνατο πάνω στο σταυρό για να πληρώσει την τιμή για τις αμαρτίες τις δικές σου και τις δικές μου. Η Βίβλος μας λέει, «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τάς αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των άδικων διά να φέρη ημάς προς τον θεόν» (Α’ Πέτρ.γ:18).

Ναι, ο Χριστός υπέμεινε τη δοκιμασία του σταυρού και την ντροπή για σένα και για μένα. Θανατώθηκε πάνω στο καταραμένο ξύλο. Έχυσε το αίμα Του για τις αμαρτίες σου. Πέθανε αντί να πεθάνεις εσύ. Χάρη σ' όλα αυτά που ο Κύριος Ιησούς υπέφερε στο Γολγοθά, μπορείς εσύ τώρα να γνωρίσεις την ευλογία της σωτηρίας, καθώς πιστεύεις σ' Αυτόν. Αν δεν το έχεις κάνει αυτό ποτέ μέχρι τώρα, κάνε το σήμερα!