Συνήθειες που καταστρέφουν το περπάτημά μας με τον Θεό

Έχεις πέσει σε κακές πνευματικές συνήθειες;

 

Ο Θεός μας έχει εξοπλίσει με όλα όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε νικηφόρα, αλλά πολλοί χάνουμε πέφτοντας σε συνήθειες που μας αποσυνδέουν από τη δύναμη, το σχέδιο και την παρουσία του Θεού.

Το πρώτο βήμα για να ξεπεραστεί οποιοδήποτε εμπόδιο, είναι να εντοπιστεί. Κάνε ένα αυτοέλεγχο και προετοιμάσου να μεταμορφώσεις την πνευματική σου πορεία, αναγνωρίζοντας οκτώ κοινούς εχθρούς της πνευματικής αύξησης.

 

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΜΠΕΛΙΑΣ

 

Το να μην κάνεις το σωστό, είναι εξίσου κακό με το να κάνεις το λάθος.

Ο Ιησούς είπε μια ιστορία για έναν πλούσιο που εμπιστεύτηκε σε τρεις υπαλλήλους τη διαχείριση χρηματικών ποσών ενώ έλειπε.

Το χρηματικό ποσό που ανατέθηκε σε κάθε υπάλληλο καθορίστηκε από τις δυνατότητές του. Ένας πήρε περίπου 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Ένας άλλος πήρε περίπου 1 εκατομμύριο ευρώ και ένας άλλος πήρε περίπου 500.000 ευρώ.

Όταν το αφεντικό επέστρεψε από το ταξίδι του, ζήτησε το λογαριασμό από κάθε υπάλληλο.

Δύο από τους υπαλλήλους διπλασίασαν τα χρήματά τους και ο καθένας έλαβε τον ίδιο έπαινο από το αφεντικό:

«Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου» (Ματθ.κε:21, 23).

Ο τρίτος υπάλληλος ούτε κέρδισε ούτε έχασε χρήματα. Δεν  καταχράστηκε χρήματα και έδωσε μια ειλικρινή λογιστική αναφορά όταν επέστρεψε ο εργοδότης του.

Αυτός ο άνθρωπος έθαψε τα χρήματα και τα ξέθαψε όταν επέστρεψε ο εργοδότης του. Το αφεντικό δεν εντυπωσιάστηκε. Αποκάλεσε τον υπάλληλο «πονηρό και οκνηρό» και έδωσε τα χρήματα σε έναν από τους άλλους υπαλλήλους του (Ματθ.κε:26-28).

Μπορεί να είναι δελεαστικό να επικεντρωθούμε στα διαφορετικά ποσά που δίνονται στους υπαλλήλους, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα αυτής της παραβολής.

Ακόμη και ο μη κερδοφόρος υπάλληλος ήταν επιφορτισμένος με πάρα πολλά χρήματα, ενώ το αφεντικό του είχε φύγει.

Η μόνη ανησυχία του εργοδότη ήταν πόσο καλά διαχειριζόταν ο καθένας αυτό που του είχε δοθεί.

Οι δύο «καλοί και πιστοί» υπάλληλοί του έλαβαν σημαντικά διαφορετικά χρηματικά ποσά, αλλά τους επαίνεσε εξίσου για τα κέρδη τους.

Η εκτίμησή του για τον τρίτο υπάλληλο (πονηρός και οκνηρός) βασίστηκε στην έλλειψη προσπάθειας - ο άνθρωπος δεν κατέθεσε καν τα χρήματά του σε τράπεζα για να κερδίσει τόκους.

Αυτή η ιστορία απεικονίζει την ευθύνη μας να φροντίζουμε το έργο του Κυρίου ενόσω Εκείνος λείπει. Έχει αναθέσει τη διαχείριση των υποθέσεών Του στον καθέναν από εμάς με διάφορα ποσά.

Μια μέρα, θα επιστρέψει και θα κάνει έναν απολογισμό για κάθε τι που μας έχει δώσει – τον πλούτο μας, τα πνευματικά μας χαρίσματα, τη φήμη μας, τις ικανότητές μας, την υγεία μας, το χρόνο μας, τη μάθησή μας. Κάθε πόρος που κατέχουμε ανήκει σ' Αυτόν:

Α ́ Κορ.ς:20  Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού.

Όπως και στην ιστορία του Ιησού, δεν έχει σημασία τι έχουμε λάβει. Αυτό που έχει σημασία είναι πόσο πιστοί είμαστε με αυτά που μας έχουν δοθεί.

Δεν έχει σημασία πόσους πόρους λαμβάνουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι πόσο πιστοί είμαστε με αυτά που μας έχουν δοθεί.

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ

 

Ανταπόκριση στη συγχώρεση του Χριστού σημαίνει να εγκαταλείπουμε τους παλιούς μας τρόπους.

Στον Ιωάν.η:2-12, μια γυναίκα που είχε συλληφθεί επ' αυτοφώρω να μοιχεύει, οδηγήθηκε μπροστά στον Ιησού από μια ομάδα θρησκευτικών ηγετών που προσπαθούσαν να Τον παγιδέψουν.

Προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια κατάσταση που είτε θα έθετε τον Ιησού σε αντίθεση με τους νόμους της Ρώμης είτε με το Νόμο του Θεού.

Καθώς οι άντρες Τον πίεζαν να κρίνει τη γυναίκα, ο Ιησούς είπε ότι όποιος ήταν «αναμάρτητος» έπρεπε να είναι ο πρώτος που θα την καταδίκαζε. Συνειδητοποιώντας ότι η παγίδα τους είχε αποτύχει, οι άνδρες έφυγαν ένας-ένας.

Όταν έφυγαν οι θρησκευτικοί ηγέτες, ο Ιησούς τη ρώτησε: «Γύναι, που είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; δεν σε κατεδίκασεν ουδείς;» Εκείνη απάντησε: «Ουδείς, Κύριε».

«Ουδέ εγώ σε καταδικάζω· ύπαγε, και εις το εξής μη αμάρτανε».

Τώρα, υπάρχει μια λεπτομέρεια εδώ που πρέπει να καταλάβουμε. Νωρίτερα στην ιστορία, οι άνδρες είχαν αποκαλέσει τον Ιησού «Δάσκαλο», αλλά αυτή η γυναίκα Τον αποκάλεσε «Κύριο». Αυτό μπορεί να μην φαίνεται σημαντικό, αλλά το Α’ Κορ.ιβ:3 λέει «ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου».

Έτσι, πριν από αυτή τη συζήτηση, κάτι έπρεπε να είχε συμβεί στην καρδιά της γυναίκας που την έκανε να καταλάβει σε ποιον μιλούσε. Αυτή η αλλαγή καρδιάς ώθησε τον Ιησού να απαντήσει: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω. Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια».

Παρακαλώ μην χάσετε τη σημασία αυτού του μαθήματος: ο Ιησούς δεν ανέχτηκε την αμαρτία της. Τη συγχώρησε γιατί ήταν μετανοημένη.

Το Α ́ Σαμ.ις:7 λέει, «δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος· διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν».

Μόνο ο Θεός μπορεί να αξιολογήσει τη μετάνοια. Εξετάζει την καρδιά μας και μετρά την ειλικρίνειά μας προτού οι πράξεις μας καταφέρουν να προλάβουν τα λόγια μας. Μόλις δεχτούμε τη συγχώρησή Του, δουλειά μας είναι να ζήσουμε μια ζωή που τιμά Εκείνον που μας έδωσε τόσα πολλά.

Η μετάνοια δεν είναι μια εφάπαξ δραστηριότητα. Ο πειρασμός υπάρχει παντού γύρω μας, γι' αυτό πρέπει να κάνουμε συνήθεια να ψάχνουμε την καρδιά μας για αμαρτίες και να απομακρυνόμαστε από αυτές.

Η Α ́ Ιωάν.α:9 υπόσχεται, «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας».

 

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ

 

Το να ενεργείς σαν Χριστιανός δεν αρκεί!

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η εξωτερική θρησκευτική συμμόρφωση μερικές φορές υποκαθιστά το γνήσιο έργο του Αγίου Πνεύματος.

Είναι δυνατόν να μοιάζεις με χριστιανό, να ενεργείς σαν χριστιανός, να μιλάς σαν χριστιανός, να ψάλεις σαν χριστιανός και να μην είσαι χριστιανός.

Μερικοί άνθρωποι περνούν πολύ χρόνο περιτριγυρισμένοι από Χριστιανούς χωρίς να γνωρίζουν τον Ιησού Χριστό σαν Κύριο και Σωτήρα τους.

Οι απαιτήσεις της χριστιανικής ζωής είναι απλές στην κατανόηση, αλλά δύσκολο να βιωθούν.

Η μελέτη της Αγίας Γραφής είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να γνωρίζουμε τι ζητείται από εμάς σαν Χριστιανούς.

Ο Ιησούς μας έδωσε ένα σημείο εκκίνησης όταν είπε ότι η πιο σημαντική εντολή είναι να «αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου» (Ματθ.κβ:37).

Από εδώ, ξεκινά η δική μας δουλειά να βυθιστούμε στα βάθη κάθε βιβλίου, κάθε κεφαλαίου και κάθε εδαφίου της Γραφής. Τότε, οπλισμένοι με αυτή τη γνώση, πρέπει να εξετάσουμε την καρδιά μας και να δοκιμάσουμε την αφοσίωσή μας.

Ένα άλλο κλειδί για να περπατάμε με τον Θεό είναι το Άγιο Πνεύμα. Η Β ́ Κορ.ιγ:5 λέει, «Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι».

Μια δοκιμασία της γνήσιας πίστης είναι σαν ένα αυτόματο σύστημα συναγερμού αμαρτίας. Έχεις τέτοιο;

Είναι γνωστό και σαν συνείδηση και τροφοδοτείται από το Άγιο Πνεύμα.

Αν το Πνεύμα είναι στην καρδιά σου, θα σε δυσκολέψει πολύ να νιώθεις άνετα με οτιδήποτε παραβιάζει το Νόμο του Θεού.

Μην συμβιβάζεσαι με την άγνοια. Μελέτησε τη Βίβλο σου και άκουσε το Άγιο Πνεύμα καθώς αφιερώνεις ολόκληρη την ύπαρξή σου στη γνώση του θελήματος του Θεού.

 

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ

 

Ο Θεός είναι αδύνατο να σταματήσει να μας αγαπάει, αλλά σαν Χριστιανοί μπορεί να χάσουμε τα προνόμια της υπακοής.

Η ιστορία του Ιησού για τον Άσωτο Γιο έχει ονομαστεί η κορωνίδα όλων των παραβολών. Σε αυτή την ιστορία, ο Θεός απεικονίζεται σαν ένας στοργικός πατέρας που λαχταρά το γιο του –εμάς– να επιστρέψει στο σπίτι. Όταν το αγόρι τελικά έρχεται στα συγκαλά του και επιστρέφει στο σπίτι του πατέρα του, δέχεται τη συμπόνια και τη συγχώρεση πολύ περισσότερο από αυτό που του αξίζει. Είναι μια όμορφη εικόνα του πόσο πρόθυμος είναι ο Θεός να συγχωρήσει, αλλά μας υπενθυμίζει επίσης τις πολλές ευλογίες που εγκαταλείπουμε όταν περιπλανιόμαστε μακριά από τον Πατέρα μας.

Δεν χρειάζεται να σπαταλάμε την περιουσία μας σε άγρια ζωή για να απομακρυνθούμε από την προστατευτική φροντίδα του Θεού.

Κινδυνεύουμε όταν είμαστε απρόσεκτοι στα καθημερινά ζητήματα, όπως τα λόγια μας ή τη στάση μας απέναντι στην εξουσία.

Εκκλ.ε:2 Μη σπεύδε διά του στόματός σου, και η καρδία σου ας μη επιταχύνη να προφέρη λόγον ενώπιον του Θεού· διότι ο Θεός είναι εν τω ουρανώ, συ δε επί της γής· όθεν οι λόγοι σου ας ήναι ολίγοι.

Α’ Πέτρ.β:13-15 Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν διά τον Κύριον· είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας, ως δι' αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών· διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομόνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων·

Το να μιλάμε και να ενεργούμε απερίσκεπτα μας βγάζει έξω από το θέλημα του Θεού. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό, αλλά είναι γραμμένο στη Βίβλο.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας ρωτήσω το εξής: Τι λένε οι πράξεις σας στον κόσμο για τον Θεό που υπηρετείτε; Τιμάτε τον Θεό με την εγκράτειά σας ή δίνετε στους ανθρώπους λόγο για να έχουν να πουν;

Ρωμ.ε:17 Διότι αν και διά το αμάρτημα του ενός ο θάνατος εβασίλευσε διά του ενός, πολύ περισσότερον οι λαμβάνοντες την αφθονίαν της χάριτος και της δωρεάς της δικαιοσύνης θέλουσι βασιλεύσει εν ζωή διά του ενός Ιησού Χριστού.

Οι πράξεις μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μην μένεις κολλημένος στη συνήθεια της ανευθυνότητας. Περπάτησε στην ελευθερία που έρχεται με την πνευματική πειθαρχία.

 

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΣΗΣ

 

Η επιμονή στο χριστιανικό μας περπάτημα απαιτεί προσευχή.

Αν βλέπεις ειδήσεις, έχεις λόγους να αποθαρρύνεσαι, αλλά η Αγία Γραφή περιέχει ελπίδα: ο Θεός έχει τον έλεγχο.

Όταν ο Ιησούς προετοιμαζόταν για το θάνατό Του στο σταυρό, διαβεβαίωσε τους μαθητές Του με αυτά τα λόγια:

Ιωάν.ις:33 Ταύτα ελάλησα προς εσάς, διά να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον.

Πώς μπορούσε ο Ιησούς να περιμένει από τους μαθητές να "είναι μέσα στην καλή χαρά" όταν οι ελπίδες και τα όνειρά τους επρόκειτο να καρφωθούν στο σταυρό;

Επειδή ο Ιησούς είχε ήδη διεκδικήσει τη νίκη, και γνώριζαν Εκείνον τον οποίο είχαν εμπιστευτεί (Β ́ Τιμ.α:12).

Τον γνώριζαν επειδή ζούσαν μαζί Του, περπατούσαν μαζί Του και μιλούσαν μαζί Του. Μπορούμε να γνωρίσουμε τον Ιησού εξίσου στενά – ζώντας μαζί Του στην καρδιά μας, περπατώντας σύμφωνα με το λόγο Του, μιλώντας στο Θεό μέσω προσευχής και πιστεύοντας στη δύναμη της ανάστασης.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της διακονίας του Ιησού, οι μαθητές Του Τον ρώτησαν πώς να προσεύχονται. Έδωσε την Κυριακή Προσευχή σαν πρότυπο και στη συνέχεια τους είπε:

Λουκ.ια:9-13 Αιτείτε και θέλει σας δοθή· ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σας ανοιχθή. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή. Και εάν τις εξ υμών ήναι πατήρ, και ο υιός αυτού ζητήση άρτον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν λίθον; και εάν οψάριον, μήπως αντί οψαρίου θέλει δώσει εις αυτόν όφιν; ή και αν ζητήση ωόν, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν σκορπίον; εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρετε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει Πνεύμα Άγιον εις τους αιτούντας παρ' αυτού;

Όταν προσευχόμαστε, πρέπει να ζητάμε συγκεκριμένες, πραγματικές ανάγκες. Πρέπει να ζητάμε σύμφωνα με την πίστη και όχι σύμφωνα με αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει.

Οι μαθητές απέτυχαν σε αυτή τη δοκιμασία όταν υποτίμησαν την ικανότητα πέντε άρτων και δύο οψαρίων να θρέψουν πέντε χιλιάδες ανθρώπους.

Η προσευχή είναι θέμα πίστης. Είναι η εμπιστοσύνη ότι ο Θεός έχει τη δύναμη και την επιθυμία να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να φαίνονται τα πράγματα.

Μερικές φορές ο Θεός μας επιτρέπει να περιμένουμε την απάντησή Του, ώστε να ωριμάσει η πίστη μας.

Ρωμ.η:25 Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, διά της υπομονής περιμένομεν αυτό.

Επιτρέπεται να χαιρόμαστε για μια απαντημένη προσευχή, αλλά το να έχουμε το είδος της πνευματικής ωριμότητας που επιτρέπει στο Θεό να μας εμπιστεύεται τις απαντημένες προσευχές είναι σημαντικότερος λόγος να χαιρόμαστε.

Ο Θεός θέλει να είμαστε το είδος των ανθρώπων στους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί απαντημένες προσευχές.

Αν παλεύεις με την αποθάρρυνση, δεσμεύσου ξανά να εμπιστεύεσαι το χρονοδιάγραμμα του Θεού και τη δύναμη της προσευχής.

 

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

 

Το να τονίζουμε τις δικές μας δυνάμεις ενώ επικρίνουμε τις αδυναμίες του άλλου είναι ασέβεια. Οι Φαρισαίοι ζούσαν αποχωριζόμενοι από την κοινωνία. Νόμιζαν ότι ήταν καλύτεροι από οποιονδήποτε άλλον και ήταν μπερδεμένοι σχετικά με το πώς κάποιος δικαιώνεται ενώπιον του Θεού.

Στο Λουκά ιη, ο Ιησούς διηγήθηκε την ιστορία δύο ανδρών—ενός Φαρισαίου και ενός φοροεισπράκτορα—οι οποίοι προσεύχονταν στο ναό.

Ο Φαρισαίος έκανε μια επιτηδευμένη επίδειξη της προσευχής του και τη χρησιμοποίησε για να επαινέσει τις δικές του προσπάθειες:

«Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης».

«νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω»

Λουκ.ιη:13 Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων· Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.

Η προσευχή του Φαρισαίου δεν έδινε καμία ένδειξη μετάνοιας. Ευχαρίστησε το Θεό για τρεις αμαρτίες που δεν διέπραξε, ευχαρίστησε το Θεό για έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί και ευχαρίστησε το Θεό για δύο καλές πράξεις που συνέχισε να κάνει.

Αντίθετα, η προσευχή του τελώνη ανέφερε μόνο τον Θεό και τον εαυτό του. Αντί να προσπαθήσει να εντυπωσιάσει το Θεό με καλές πράξεις, ικέτευσε για έλεος και το έλαβε.

Όταν βλέπουμε κάποιον παγιδευμένο στην αμαρτία, είναι δελεαστικό να νιώθουμε καλύτερα για τον εαυτό μας. Αλλά η παραβολή του Ιησού δείχνει ότι αυτές οι συγκρίσεις οδηγούν σε υπερηφάνεια και σε μια ψευδή αίσθηση ευσέβειας. Χρειαζόμαστε τη δικαίωση του Θεού, όχι τη δική μας. Κανείς μας δεν υπακούει τέλεια στο Νόμο του Θεού, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι υπολειπόμαστε των προσδοκιών Του:

Ρωμ.γ:20 διότι εξ έργων νόμου δεν θέλει δικαιωθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού· επειδή διά του νόμου γίνεται η γνώρισις της αμαρτίας.

Ο Νόμος αποκαλύπτει την αμαρτωλότητά μας και την ανάγκη μας για Σωτήρα. Καθώς πλησιάζουμε τον Κύριο, αποκτούμε μεγαλύτερη επίγνωση της δικής μας αναξιότητας. Ο τελώνης έλαβε συγχώρεση επειδή ταπείνωσε τον εαυτό του και παραδέχτηκε την αμαρτία του. Ο Φαρισαίος δεν έλαβε συγχώρεση επειδή ήταν τυφλός στη δική του ανηθικότητα.

Είναι απολύτως δυνατό να είσαι θρησκευόμενος και να μην έχεις δίκιο. Οτιδήποτε μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα για τη δική μας αμαρτία δεν είναι φίλος μας και ποτέ δεν θα είναι. Η συνήθεια της σύγκρισης θα σας χωρίσει από το Θεό και από τους άλλους ανθρώπους.

Αν θέλεις να είσαι ευσεβής, σύγκρινε τον εαυτό σου με την τελειότητα του Χριστού. Παραδέξου τα ελαττώματά σου και ζήτα Του συγχώρεση.

 

 Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

 

Η παραμέληση των αναγκών των άλλων αγνοεί το παράδειγμα του Ιησού. Στην ιστορία του Καλού Σαμαρείτη, ένας ιερέας και ένας Λευίτης βρήκαν έναν μισοπεθαμένο άνδρα στην άκρη του δρόμου. Απασχολημένοι με τα καθήκοντά τους στο ναό, περνούσαν χωρίς να σταματούν.

Αργότερα ήρθε ένας Σαμαρείτης, τον είδε με συμπόνια και σταμάτησε να τον βοηθήσει (Λουκ.ι:30-36).

Ο ιερέας και ο Λευίτης συμμετείχαν στην υπηρεσία του Θεού, αλλά οι πράξεις τους αποκάλυψαν μια αποτυχία να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό. Εν τω μεταξύ, ο Σαμαρείτης, στον οποίο δεν επιτρεπόταν καν να μπει στο ναό, έδειξε την αγάπη του Θεού στον τραυματισμένο ταξιδιώτη.

Το να υπηρετούμε το Θεό περιλαμβάνει το να βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας.

Στην παραβολή του Ιησού, ο Σαμαρείτης διακινδύνευσε την ασφάλειά του για να βοηθήσει τον τραυματισμένο ταξιδιώτη, και καθυστέρησε τα σχέδιά του. Χωρίς να σταματήσει εκεί, τον έβαλε πάνω στο ζώο του και στη συνέχεια χρησιμοποίησε τα χρήματά του για να καλύψει τις ανάγκες του ανθρώπου. Ο Σαμαρείτης έκφρασε καλοσύνη με μεγάλο προσωπικό κόστος.

Συμπόνια σημαίνει να δείχνεις κάτι περισσότερο από ένα παροδικό ενδιαφέρον για τις ανάγκες των άλλων. Απαιτεί να μπούμε στον πόνο του άλλου.

Τρεις φορές στο βιβλίο του Ματθαίου, ο Ιησούς περιγράφεται να έχει συμπόνια για τις φυσικές ανάγκες των ανθρώπων που Τον περιβάλλουν (Ματθ.θ:36, ιδ:14, ιε:32).

Ήδη από τη Γέν.ις:13,14, ο Θεός αποκαλύφθηκε σαν Ελ Ροϊ, ο Θεός που βλέπει, σε μια σκλάβα που ονομαζόταν Άγαρ. Το να υπηρετείς τον Ελ Ροϊ σημαίνει να υπηρετείς τους άλλους με συμπόνια.

Εφεσ.β:4-7 ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, διά την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι· και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού, διά να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού διά της προς ημάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού.

Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο απασχολημένοι με το έργο της Βασιλείας που να χάνουμε από τα μάτια μας τους πληγωμένους ανθρώπους γύρω μας. Αλλά ο στόχος μας σαν Χριστιανοί είναι να αγαπάμε τους άλλους όπως μας αγάπησε ο Χριστός.

Ο Ιησούς ήρθε σ' αυτή τη γη για να υπηρετήσει (Ματθ.κ:28), και συχνά έδινε απλόχερα την προσοχή Του στους απόκληρους. Αν θέλουμε σοβαρά να ακολουθήσουμε τα βήματά Του, θα αντικαταστήσουμε τη συνήθεια της αδιαφορίας με την αδελφική καλοσύνη.

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗΣ

 

Η απόρριψη της εξουσίας του Ιησού προσκαλεί την κρίση του Θεού

Μια μέρα, όταν ο Ιησούς δίδασκε στο ναό, είπε μια ιστορία με κακούς γεωργούς που έκαναν μια συμφωνία με ένα ιδιοκτήτη αμπελώνα για να φροντίζουν τις καλλιέργειές του όσο θα έλειπε.

Συμφώνησαν να πληρώσουν τον ιδιοκτήτη από τα έσοδα του αμπελώνα, αλλά αργότερα αρνήθηκαν να κρατήσουν τη συμφωνία. Κάθε φορά που ο ιδιοκτήτης έστελνε κάποιον να εισπράξει το ενοίκιό του, οι γεωργοί χτυπούσαν τους αγγελιοφόρους και μερικές φορές τους σκότωναν. Τελικά σκότωσαν ακόμη και τον αγαπημένο γιο του ιδιοκτήτη. Στο τέλος της ιστορίας, ο Ιησούς είπε ότι ο ιδιοκτήτης «Θέλει ελθεί και απολέσει τους γεωργούς και θέλει δώσει τον αμπελώνα εις άλλους» (Μάρκ.ιβ:9).

Ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα είναι ο Θεός. Ο αμπελώνας είναι ο Ισραήλ. Οι κακοί ενοικιαστές είναι θρησκευτικοί ηγέτες. Οι κακοποιημένοι υπηρέτες είναι προφήτες του Θεού. Ο αγαπημένος γιος είναι ο ίδιος ο Ιησούς.

Χρησιμοποιώντας μια περικοπή από τον Ησαΐα 5, ο Ιησούς προειδοποιούσε τους θρησκευτικούς ηγέτες για την επικείμενη κρίση – ο Ισραήλ και οι θρησκευτικοί ηγέτες του είχαν απορρίψει τους αγγελιοφόρους του Θεού και ήταν έτοιμοι να απορρίψουν τον Γιο Του.

Υπάρχουν θρησκευόμενοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν τον Θεό, ενώ απορρίπτουν την κυριότητά Του πάνω στα χαρίσματα και τις ευλογίες τους. Θέλουν τα οφέλη χωρίς λογοδοσία.

Απορρίπτουμε τους ισχυρισμούς του Χριστού όχι επειδή τους παρεξηγούμε, αλλά επειδή τους καταλαβαίνουμε πολύ καλά.

Η ιστορία των κακών γεωργών μας υπενθυμίζει τι συμβαίνει όταν ξεχνάμε ότι είμαστε θεματοφύλακες, όχι ιδιοκτήτες, αυτού που έχουμε.

Η αγάπη προς το Θεό περιλαμβάνει έναν τρόπο ζωής υπακοής. Ο Θεός περιμένει από τον αμπελώνα Του – την Εκκλησία Του – να είναι μια κοινωνία αποδοχής, προσευχής, συγχώρεσης, αφοσίωσης, αγάπης που οικοδομείται γύρω από τον Ιησού Χριστό. Όταν γίνεται κάτι άλλο, κινδυνεύουμε από την ίδια κρίση με τους κακούς γεωργούς.