ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΦΙΝΟ ΛΙΝΟ (Έξ.κς:1-6).
Υπήρχαν 10 τέτοια παραπετάσματα. Μπαίνανε κάτω από τα παραπετάσματα από τρίχες κατσίκας και σχημάτιζαν το ταβάνι της σκηνής. Έπεφταν απ’ την εξωτερική πλευρά των σανίδων, έτσι ώστε ν’ αφήνουν τις χρυσές σανίδες να φαίνονται σαν τοίχος.
Ήταν πιο κοντά από τα άλλα παραπετάσματα για να μην ακουμπούν στο έδαφος. Η καθαρότητα του Χριστού δεν μολύνθηκε από τον κόσμο (Εβρ.ζ:26).
Αυτός ήταν «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των
αμαρτωλών». Χερουβίμ σε μπλε, πορφυρό και κόκκινο ήταν κεντημένα στο άσπρο
λινό. Τα απλωμένα προς τα πάνω φτερά των Χερουβίμ μας θυμίζουν τα εδάφια:
Ψαλμ.ξα:4 ξγ:7 91:4
λς:7.
ΠΑΣΣΑΛΟΙ ΚΑΙ
ΣΧΟΙΝΙΑ
Η αυλή και η σκηνή ασφαλίζονταν από χάλκινους
πάσσαλους και σχοινιά από λινό. Η ρίζα της Εβραϊκής λέξης που εδώ μεταφράζεται
πάσσαλος, αλλού μέσα στη γραφή έχει την έννοια του καρφιού (Κριτ.δ:21).
Περιγραφή των πασσάλων και των σχοινιών διαβάζουμε στην ΄Εξ.κζ:19 & λε:18.
Αυτοί οι χάλκινοι πάσσαλοι ή καρφιά, συμβολίζουν το Χριστό, γιατί κι Αυτός ονομάζεται «πάσσαλος εν τόπω στερεώ», στον Ης.κβ:20-25. Βέβαια, εδώ η αναφορά γίνεται στον Ελιακείμ το γιο του Χελκία, όμως η φύση της προφητείας φανερώνει ότι έχει να κάνει και με τον Ιησού. Ελιακείμ σημαίνει «υψωμένος απ’ το Θεό».
Το κλειδί του οίκου Δαβίδ θα έμπαινε πάνω στους ώμους του. Στην Αποκ.γ:7 η ίδια αναφορά αναφέρεται στον Ιησού: «Και προς τον άγγελον τής εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον· Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον τού Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει». Αυτό είναι αρκετή απόδειξη ότι ο Ιησούς είναι ο Ελιακείμ, ή Αυτός που υψώθηκε από το Θεό για να καθίσει στο θρόνο του Πατέρα του.
Ο στερεός τόπος που θα στηριζόταν ο πάσσαλος είναι ο θρόνος του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ και όλη η δόξα του οίκου του Πατέρα θα κρεμόταν σ’ αυτόν. Πριν τελειώσει η προφητεία, μας μιλάει για ένα άλλο καρφί που είναι κι αυτό στερεωμένο σε στερεό τόπο. Πάνω σ’ αυτό το καρφί, οι Εβραίοι θα κρεμούσαν όλες τις ελπίδες τους, αλλά αφού θα «κινηθή, εκβληθή και πέσει», ότι ήταν κρεμασμένο πάνω του θα πέσει.
Στο 25 εδάφιο διαβάζουμε: «Εν εκείνη τη ημέρα , λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, το εστηριγμένον καρφίον εν τω στερεώ τόπω θέλει κινηθή καί θέλει εκβληθή και πέσει, και το φορτίον το επ' αυτού θέλει κρημνισθή· διότι ο Κύριος ελάλησε».
Σ’ αυτά τα λόγια βλέπουμε ν’
απεικονίζεται ο Αντίχριστος, ο οποίος θα καθίσει πάνω στο όρος Σιών σαν Θεός,
αλλά επειδή είναι ψεύτικος, «θέλει κρημνισθή». Το αληθινό και σταθερό
καρφί θα καταλάβει αυτή τη θέση.
Επειδή οι πάσσαλοι ήταν χάλκινοι, δεν σκούριαζαν από
τη βροχή. Μπορούσαν να περάσουν κάθε δοκιμασία. Σύμβολο και πάλι του Χριστού
που δοκιμάστηκε κατά πάντα. Πειράχτηκε τρεις φορές από το διάβολο, αλλά
ξεπέρασε τη δοκιμασία και υπερίσχυσε του Σατανά. Πειράχτηκε ακόμα στον κήπο και
πάνω στο σταυρό, αλλά εκπλήρωσε με κάθε λεπτομέρεια την ένδοξη αποστολή Του.
Έτσι, τώρα εμείς μπορούμε να «κρεμάσουμε» πάνω Του όλες τις ελπίδες μας (Α’
Ιωάν.γ:2).
Όσο τέλειοι κι αν ήταν οι πάσσαλοι, αν αφηνόταν απλά
πάνω στο έδαφος θα ήταν τελείως άχρηστοι. Επειδή όμως τους έχωναν βαθιά στο
έδαφος, η Σκηνή ήταν ασφαλής. Η
αναμαρτησία του Χριστού μόνο, δεν μπορούσε να ασφαλίσει τον αμαρτωλό. Το
γεγονός όμως ότι πέθανε, θάφτηκε για τρεις μέρες στη γη και μετά αναστήθηκε,
ασφαλίζει τις ελπίδες μας για τον ουρανό.
Τα σχοινιά τα τραβούσαν δυνατά πάνω από τη Σκηνή και τα στερέωναν στους πασσάλους κι έτσι ασφάλιζε η Σκηνή. Συμβολίζουν τη δύναμη έλξης του Θεού. Στον Ωσηέ ια:4 διαβάζουμε ότι τα σχοινιά συμβολίζουν την αγάπη του Θεού με την οποία έλκει τους ανθρώπους προς τον εαυτό Του: «Έσυρα αυτούς με σχοινία ανθρώπου, με δεσμούς αγάπης».
Στη Β’ Κορ.ε:14 ο Παύλος λέει: «Επειδή η αγάπη τού Χριστού συσφίγγει ημάς» που σημαίνει ότι είναι η αγάπη του Θεού που κρατά ενωμένα τα διάφορα μέρη της εκκλησίας (Ιωάν.ιβ:32,33). Χωρίς τα σχοινιά και πάλι οι πάσσαλοι θα ήταν άχρηστοι. Αν και ο Χριστός πέθανε για μας, ο θάνατος αυτός θα ήταν μάταιος όσο αφορά σ’ εμάς, αν δεν ανταποκρινόμασταν όταν μας έλκυσε προς τον εαυτό Του και στο έργο της υπηρεσίας Του.
Κανείς δεν
μπορεί να έρθει στο Χριστό αν δεν τον ελκύσει ο Πατέρας κι εφόσον το Πνεύμα Του
δεν θα συνδιαλλάσσεται πάντοτε με τον άνθρωπο, είναι πολύ σοβαρό θέμα να
απομακρυνθεί κάποιος όταν το Πνεύμα του Θεού κάνει προσπάθειες να ελκύσει την
καρδιά του.
