ΔΕΡΜΑΤΑ ΑΣΒΟΥ (Έξ.κς:14)
Τα δέρματα των θώων, ή το εξωτερικό επικάλυμμα απεικονίζει την εξωτερική ή επιφανειακή μορφή του Χριστού. Αυτά τα δέρματα δεν ήταν διακοσμημένα, ούτε εμφανίσιμα. Είχαν ένα ξεθωριασμένο γκρίζο – μπλε χρώμα και δεν ήταν ευχάριστα στην όψη. Ο Ησαΐας μας δίνει μια εικόνα του Χριστού στο νγ:2-3:
«δεν έχει είδος ουδέ κάλλος και είδομεν αυτόν και δεν είχεν ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν αυτόν. Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από τού οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον κατεφρονήθη καί ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν».
Ακόμα, ο λόγος του Θεού μας Τον περιγράφει σαν «τετραυματισμένον πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον».
Το εξωτερικό κατακάλυμμα
λοιπόν σκιαγραφεί την ταπείνωση του Ιησού κι επειδή δεν μας δίνεται καμία
διάσταση ή μέτρο γι’ αυτό, είναι το ίδιο αλήθεια ότι η ταπείνωση του Ιησού δεν
μπορεί να μετρηθεί. Ο Ιησούς, «ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος
εταπείνωσεν έαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου θανάτου δε σταυρού»
(Φιλιπ.β:8).
Οι ειδωλολάτρες που έβλεπαν τη Σκηνή, χωρίς αμφιβολία
δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι αποτελεί το κέντρο της λατρείας των Ισραηλιτών
και την περιφρονούσαν. Τίποτα στην εξωτερική εμφάνιση της Σκηνής, δεν μπορούσε
να ελκύσει κάποιον να μπει μέσα. Έπρεπε να περάσουν από το θυσιαστήριο για να
μπουν μέσα στη σκηνή και να δουν την ομορφιά του εσωτερικού. Όσοι θέλουν να
δουν την ομορφιά του Χριστού, δεν μπορούν να το καταφέρουν κοιτάζοντας από
μακριά. Πρέπει να μπουν στη βασιλεία από
την πόρτα, να περάσουν από το θυσιαστήριο, το θάνατο του Χριστού και να μπουν
στο αγιαστήριο εκζητώντας το πρόσωπό Του.
Τι τεράστια διαφορά ανάμεσα στα αποκρουστικά δέρματα
των ασβών και στην εσωτερική ομορφιά της Σκηνής: αστραφτεροί τοίχοι από καθαρό
χρυσάφι και στις δύο πλευρές, ταπισερί από άσπρο λινό στο ταβάνι μπροστά και
πίσω και το φως απ’ την εφτάφωτη λυχνία να αναδεικνύει την ομορφιά κάθε σκεύους
της σκηνής. Μέσα στα Άγια των αγίων έλαμπε η δόξα του Θεού. Πολλοί, που
καταφρονούσαν το χριστιανισμό, επειδή δεν έβλεπαν καμιά ομορφιά στο Χριστό που
λατρεύουμε, μετά που μετανόησαν από τις αμαρτίες τους και μπήκαν στο αγιαστήριο
έκραξαν: «Ούτε τα μισά δεν μου είχατε πει»! (Ψαλμ.κζ:4).
Αμαρτωλέ φίλε μου: Μπορούμε να σου εξηγήσουμε το δρόμο της σωτηρίας και να σου περιγράψουμε κατά κάποιο τρόπο
(ανεπαρκώς) τη χαρά μιας εξαγορασμένης με το αίμα ψυχής, αλλά ποτέ, μέχρι να
περάσεις προσωπικά εσύ την πύλη της βασιλείας, σταθείς μπροστά στο χάλκινο
θυσιαστήριο και μπεις μέσα στο αγιαστήριο, δεν θα μπορέσεις να γνωρίσεις την
εσωτερική ομορφιά του ανθρώπου από τη Γαλιλαία.
Χριστιανέ φίλε μου: Η νεφέλη της δόξας του Θεού βρισκόταν μέσα στα Άγια των Αγίων. Μπορεί να
έχεις εξαγοραστεί από την αμαρτία, μπορεί ν’ απολαμβάνεις την ομορφιά του
αγιαστηρίου, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις πως ήταν η νεφέλη της
δόξας του Θεού, μέχρι να αφήσεις το Θεό να σε πληρώσει με το Πνεύμα Του
(Πράξ.β:4 & ι:44). Ο Χριστιανός πρέπει πάντοτε να είναι ντυμένος με δέρματα
ασβών (ταπείνωση), για να μπορεί η δόξα του Θεού να κατοικεί συνέχεια μέσα του
(Εβρ.ιγ:12-13 Α’ Κορ.α:26-29). Η δόξα
της εκκλησίας δεν βρίσκεται στις ακριβές διακοσμήσεις, αλλά στην κατοίκηση μέσα
της του άγιου Θεού (Α’ Πέτρ.δ:14).
