Ιησούς: η ελευθερία να βλέπω τα πράγματα όπως είναι

 

Λουκάς ιθ:28-44

Θα μελετήσουμε το κομμάτι που μας περιγράφει τη θριαμβευτική είσοδο χρησιμοποιώντας και τα τέσσερα ευαγγέλια. Όλοι οι ευαγγελιστές το περιγράφουν και ο καθένας δίνει λεπτομέρειες που δεν πρέπει να χάσουμε. Στην πραγματικότητα οι λεπτομέρειες είναι που αποκαλύπτουν την σημασία του περιστατικού αυτού.

Να πάμε με το μυαλό μας και να φανταστούμε το πλήθος να σπρώχνεται, τη σκόνη από τις εκατοντάδες των ανθρώπων, τις χαρούμενες φωνές, τη φασαρία, τον πανζουρλισμό της γιορτής. Όλοι χαρούμενοι. Οι προσδοκίες για τον Μεσσία, στο κατακόρυφο. Και πρέπει ο καθένας μας να πάρει την δική του θέση μέσα στο πλήθος. Από τη θέση που θα πάρουμε, θα εξαρτηθεί η δική μας στάση απέναντι σ’ Αυτόν που μπαίνει στην πόλη και  όλοι Τον ζητωκραυγάζουν.

Μέσα στους πολλούς που χαίρονται υπάρχουν και κάποιοι που δεν είναι καθόλου χαρούμενοι. Και ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί. Είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες, αυτοί που κρατούν το οικοδόμημα του Ιουδαϊσμού στα χέρια τους. Αυτοί που αποφασίζουν για τους άλλους τι είναι λάθος, και τι σωστό. Αυτοί που «ξέρουν». Δεν σας κάνει εντύπωση που οι Φαρισαίοι δεν παρασύρθηκαν; Γιατί άραγε;

Στους Φαρισαίους πρέπει λίγο περισσότερος σεβασμός από το σεβασμό που συνήθως τους δίνουμε. Όχι επειδή η συμπεριφορά τους ήταν σωστή, αλλά επειδή ήταν συνειδητή. Τι θέλω να πω με αυτό; Σίγουρα  ο τρόπος που ερμήνευαν το νόμο ήταν λάθος, ήταν υποκριτές σε παρά πολλούς τομείς. Επιπλέον η στάση τους απέναντι στον Χριστό δεν ήταν σωστή. Απέρριπταν τον Μεσσία. Τους αξίζει όμως σεβασμός γιατί ήξεραν τι ήθελαν. Γιατί πολλοί από αυτούς αντιστέκονταν στον Χριστό επειδή είχαν καταλάβει πραγματικά τι διεκδικούσε αυτός ο προφήτης από την Ναζαρέτ. Τι υποστήριζε για τον εαυτό Του. Σε αντίθεση με τον όχλο, τη μάζα των ανθρώπων που τον ακολουθούσαν για λάθος λόγο. Και θα πρέπει να προσέξουμε μήπως είμαστε μέσα σε αυτούς.

Θυμάστε τι έγινε στην θεραπεία του παραλυτικού που τον κατέβασαν οι φίλοι του από την σκεπή; Ο Χριστός του είπε, «παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες». Η σκέψη των Φαρισαίων ήταν «ποιος είναι αυτός που μιλάει έτσι βλάσφημα; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός από τον Θεό;». Και θεραπεύοντάς τον ο Ιησούς τους απέδειξε ότι είναι ο Θεός. Οι Φαρισαίοι αντέδρασαν έτσι γιατί καταλάβαιναν πολύ καλά που το πήγαινε ο Ιησούς. Γιατί ο Ιησούς είτε είναι αυτός που ο ίδιος λέει ότι είναι, ο Θεός, είτε είναι βλάσφημος, παράφρονας, τρελός, κάποιος που δεν ξέρει τι λέει. Αυτά που είπε ο Ιησούς για τον εαυτό του, δύο επιλογές αφήνουν. Ή να είναι ο Γιος του Θεού, ή να μην ξέρει τι λέει. Και εμείς μόνο 2 επιλογές έχουμε απέναντι του. Ή να τον δεχθούμε προσωπικό Σωτήρα και Κύριο, ή να τον σταυρώσουμε γιατί είναι επικίνδυνος για το κατεστημένο, για τη ζωή μας.

Όπως λοιπόν σε εκείνη την περίπτωση, έτσι και εδώ, σε αντίθεση με το πλήθος, οι Φαρισαίοι βλέπουν καλά τι τους λέει ο Ιησούς με αυτή Του την ενέργεια. Έχουν πλήρη συναίσθηση του πόσο σοβαρή είναι η δήλωση που κάνει ο Χριστός μ’ αυτή του την είσοδο. Κοιτώντας όλες τις λεπτομέρειες που περιτυλίγουν την είσοδο του Χριστού καταλαβαίνουν πως είτε πρόκειται για τον Μεσσία, είτε πρέπει αυτός ο ταραξίας να πεθάνει για να ησυχάσουμε όλοι μας.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν μία-μία τις λεπτομέρειες αυτές. Πρώτα απ’ όλα ο Λουκάς μας δίνει την λεπτομέρεια ότι η είσοδος του Χριστού άρχισε από το Όρος των Ελαιών. Το βουνό αυτό είναι ανατολικά της πόλης, και στην πραγματικότητα είναι τρεις κορυφές που απλώνονται 1 ½ με 2 χλμ. βόρεια και νότια. Η μεσαία κορυφή με τις ελιές έχει ύψος 800 μέτρα πάνω από την θάλασσα, και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το ναό. Μάλιστα η κορυφή είναι περίπου 100 μέτρα πιο ψηλά από το ύψος του ναού και έτσι όποιος βρίσκεται στην κορυφή βλέπει πανοραμικά όλη την Ιερουσαλήμ.

Η σημασία όμως του βουνού έχει να κάνει με τον ερχομό του Μεσσία. Στην Παλαιά Διαθήκη, ο προφήτης Ζαχ.ιδ:4-5 λέει ότι από αυτό το βουνό θα έρθει ο Μεσσίας. «Ιδού, η ημέρα του Κυρίου έρχεται και το λάφυρόν σου θέλει διαμερισθή εν τω μέσω σου. Και θέλω συνάξει πάντα τα έθνη κατά της Ιερουσαλήμ εις μάχην· και θέλει αλωθή η πόλις και αι οικίαι θέλουσι λεηλατηθή και αι γυναίκες θέλουσι βιασθή, και το ήμισυ της πόλεως θέλει εξέλθει εις αιχμαλωσίαν, το δε υπόλοιπον του λαού δεν θέλει εξολοθρευθή εκ της πόλεως. Και ο Κύριος θέλει εξέλθει και θέλει πολεμήσει κατά των εθνών εκείνων, ως ότε επολέμησεν εν τη ημέρα της μάχης. Και οι πόδες αυτού θέλουσι σταθή κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών, του απέναντι της Ιερουσαλήμ εξ ανατολών· και το όρος των ελαιών θέλει σχισθή κατά το μέσον αυτού προς ανατολάς και προς δυσμάς και θέλει γείνει κοιλάς μεγάλη σφόδρα· και το ήμισυ του όρους θέλει συρθή προς βορράν και το ήμισυ αυτού προς νότον. Και θέλετε καταφύγει εις την κοιλάδα των ορέων μου· διότι η κοιλάς των ορέων θέλει φθάνει έως εις Ασάλ· και θέλετε φύγει, καθώς εφύγετε απ' έμπροσθεν του σεισμού εν ταις ημέραις Οζίου του βασιλέως του Ιούδα· και Κύριος ο Θεός μου θέλει ελθεί και μετά σου πάντες οι άγιοι». Ερχόμενος λοιπόν ο Χριστός από εκεί κάτι προσπαθεί να πει. Πως αυτός είναι ο Μεσσίας που έρχεται.

Αυτό που προσπαθεί να πει ενισχύεται από το γεγονός ότι πήγε και κάθισε πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι. Και αν καλοκοιτάξουμε το κείμενο μας η περικοπή που περιγράφει τη θριαμβευτική είσοδο είναι όλη κι όλη 15 εδάφια, από το 29 έως το 44, και 6 από αυτά δίνονται για να περιγράψουν την σκηνή με το γαϊδούρι αυτό.

Γιατί όλη αυτή η λεπτομέρεια; Να πάτε στην πόλη την απέναντι, θα βρείτε εκεί ένα γαϊδουράκι που κανένας δεν το έχει καβαλήσει. Λύστε το και πάρτε το. Και αν κάποιος σας ρωτήσει, να του πείτε ότι ο Κύριος το χρειάζεται. Και πράγματι πηγαίνουν το βρίσκουν, το λύνουν, πράγματι κάποιοι τους ρωτάνε, οι μαθητές τους εξηγούν, το παίρνουν και το πηγαίνουν στον Ιησού. Εκεί μας δίνεται η λεπτομέρεια πως του βάζουν επάνω τους τα ρούχα τους για σαμάρι και καθίζουν εκεί τον Ιησού. Γιατί τόση προσοχή και λεπτομέρεια με το γαϊδούρι αυτό;

Όλη αυτή η εικόνα είχε σκοπό να πει κάτι στους μαθητές Του. Είναι η εικόνα ενός βασιλιά που μπαίνει στην πόλη και όλοι τον ζητωκραυγάζουν σε περίοδο ειρήνης. Το λεξιλόγιο, οι εικόνες αυτές έπρεπε να τους θυμίσουν τις οδηγίες που είχε δώσει ο Δαβίδ στους στρατιώτες του για τον απόγονο του, τον Σολομώντα, τον υιό του Δαβίδ.

Α΄ Βας.α:32-35, Και είπεν ο βασιλεύς Δαβίδ, Καλέσατέ μοι Σαδώκ τον ιερέα και Νάθαν τον προφήτην και Βεναΐαν τον υιόν του Ιωδαέ. Και ήλθον ενώπιον του βασιλέως. Και είπε προς αυτούς ο βασιλεύς, Λάβετε μεθ' εαυτών τους δούλους του κυρίου σας και καθίσατε Σολομώντα τον υιόν μου επί την ημίονόν μου και καταβιβάσατε αυτόν εις Γιών· και ας χρίσωσιν αυτόν εκεί Σαδώκ ο ιερεύς και Νάθαν ο προφήτης βασιλέα επί τον Ισραήλ· και σαλπίσατε δια της σάλπιγγος και είπατε, Ζήτω ο βασιλεύς Σολομών· τότε θέλετε αναβή κατόπιν αυτού, δια να έλθη και να καθίση επί τον θρόνον μου· και αυτός θέλει βασιλεύσει αντ' εμού· και αυτόν προσέταξα να ήναι ηγεμών επί τον Ισραήλ και επί τον Ιούδαν. Μπαίνει λοιπόν ο Χριστός σαν βασιλιάς, ώς «Ο» υιός του Δαβίδ που θα καθίσει στο θρόνο Του για πάντα.

Εκπληρώνει και μια ακόμη προφητεία πάλι από το βιβλίο του προφήτη Ζαχαρία θ:9 Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε· αυτός είναι δίκαιος και σώζων· πραΰς και καθήμενος επί όνου και επί πώλου υιού υποζυγίου..

Ο Ματθαίος, που από ότι φαίνεται έγραψε το ευαγγέλιο του σε ιουδαίους χριστιανούς που θα ενδιαφέρονταν για την προφητεία το λέει ξεκάθαρα. Ματθ.κα-5, Τούτο δε όλον έγεινε δια να πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου, λέγοντος· Είπατε προς την θυγατέρα Σιών, Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς και καθήμενος επί όνου και πώλου υιού υποζυγίου.

Προσέξτε, οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν τη σημασία όλων αυτών.

Ιωάν.ιβ:16, Ταύτα όμως δεν ενόησαν οι μαθηταί αυτού κατ' αρχάς, αλλ' ότε εδοξάσθη ο Ιησούς, τότε ενεθυμήθησαν ότι ταύτα ήσαν γεγραμμένα δι' αυτόν, και ταύτα έκαμον εις αυτόν. Από όλο τον συμβολισμό δεν «πιάνουν» τίποτα. Οι Φαρισαίοι όμως καταλαβαίνουν και καταλαβαίνουν καλά μάλιστα.

Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα για τους Φαρισαίους στο Λουκ.ιθ:37,38 «Και ότε επλησίαζεν ήδη εις την κατάβασιν του όρους των Ελαιών, ήρχισαν άπαν το πλήθος των μαθητών χαίροντες να υμνώσι τον Θεόν μεγαλοφώνως διά πάντα τα θαύματα, τα οποία είδον, λέγοντες· Ευλογημένος ο ερχόμενος Βασιλεύς εν ονόματι του Κυρίου· ειρήνη εν ουρανώ, και δόξα εν υψίστοις».  Αν κοιτάξετε στις παραπομπές θα δείτε ότι το εδάφιο αυτό έρχεται από τον Ψαλμό ριη:26. Γιατί αυτός ο Ψαλμός όμως; Ο Ψαλμός αυτός χρησιμοποιούνταν από όσο ξέρουμε όταν ο βασιλιάς πήγαινε στο ναό και μαζί του πήγαιναν και οι προσκυνητές  και οι ιερείς έβγαιναν και τους καλοσώριζαν, πιθανόν μετά από κάποια μεγάλη μάχη και νίκη.

Βάλτε τώρα όλα αυτά μαζί, τη βασιλική εικόνα, το γαϊδουράκι, τον Ψαλμό ριη και την εικόνα των έσχατων ημερών, το ότι κατεβαίνει από το Όρος των Ελαιών, o λαός τον υποδέχεται σαν βασιλιά, όλα αυτά μαζί στέλνουν ένα μήνυμα: Να ο Μεσσίας.

Γι’ αυτό και οι Φαρισαίοι αντιδρούν. Ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρουν τις Γραφές, βλέπουν τον συμβολισμό και συνειδητά απορρίπτουν. Γι’ αυτό επειδή δεν αντέχουν άλλο αυτό το Μεσσιανικό πυρετό λένε στον Ιησού στο εδάφιο 39, Διδάσκαλε, επίπληξον τους μαθητάς σου. Μάζεψε τους. Και ο Ιησούς τους αποκρίνεται μάλλον ειρωνικά. Αν αυτοί σταματήσουν, η δημιουργία θα φωνάξει, οι πέτρες. Γιατί όλη τη δημιουργία την έφερε ο Ιησούς στην ύπαρξη. H δημιουργία ακόμη και η άψυχη γνωρίζει το Χριστό, σε αντίθεση με την ηγεσία του πολύτιμου λαού του Θεού που δεν Τον αναγνωρίζει.

Είναι λυπηρό να απορρίπτει κάποιος το Θεό συνειδητά. Μια τέτοια στάση δείχνει μια πωρωμένη καρδιά. Μια καρδιά που έχει σκληρύνει και δεν ακούει πια τίποτα. Όλες οι αποδείξεις για το ποιος είναι ο Χριστός να είναι γύρω σου και συ να αρνείσαι. Και όσο πιο πολλά σημάδια βλέπεις, όσο πιο πολλές αποδείξεις τόσο πιο πολύ να αρνείσαι. Στην Αποκ.θ περιγράφει ο απ. Ιωάννης τι έγινε όταν ο 5ος άγγελος σάλπισε, και περιγράφει τι καταστροφές έγιναν τότε. Και προσέξτε πως κλείνει το κεφάλαιο αυτό, τα δύο τελευταία εδάφια, εδάφια 20 &21, Και οι λοιποί των ανθρώπων, οίτινες δεν εθανατώθησαν με τας πληγάς ταύτας, ούτε μετενόησαν από των έργων των χειρών αυτών, ώστε να μη προσκυνήσωσι τα δαιμόνια και τα είδωλα τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα και τα λίθινα και τα ξύλινα, τα οποία ούτε να βλέπωσι δύνανται ούτε να ακούωσιν ούτε να περιπατώσι, και δεν μετενόησαν εκ των φόνων αυτών ούτε εκ των φαρμακειών αυτών ούτε εκ της πορνείας αυτών ούτε εκ των κλοπών αυτών.

Δεν μετανόησαν. Γιατί; Γιατί η καρδιά σκληραίνει. Όσο ακούς για το Χριστό και δεν ανοίγεις την καρδιά σου, η καρδιά σκληραίνει. Είναι σαν το κογχύλι που μόλις πας να το ανοίξεις, αν δεν το ανοίξεις αμέσως γίνεται τόσο σφιχτό που δεν το ανοίγεις με τίποτα.

Πιστεύω πως καμιά  καρδιά δεν είναι τόσο σκληρή για το Χριστό. Φοβάμαι όμως την υπερηφάνεια. Την υπερηφάνεια των Φαρισαίων και όλων των ανθρώπων που ενώ βλέπουν και καταλαβαίνουν πως ο Χριστός είναι η μόνη ελπίδα για το μέλλον, εντούτοις Του γυρίζουν την πλάτη. Και αντί να Τον δεχθούν σαν Σωτήρα και Κύριο μετανιώνοντας για τη ζωή τους, Τον σταυρώνουν.

Υπάρχει και μια δεύτερη ομάδα ανθρώπων στο πλήθος, που καλό θα ήταν να την εξετάζαμε κι αυτή. Είναι ο πολύς ο όχλος. Αυτοί που Τον ζητωκραυγάζουν και Τον επευφημούν. Για να δούμε τις δικές τους αντιδράσεις. Γιατί από τη μελέτη μας αυτή θα καταλάβουμε πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι η ψυχολογία του όχλου. Όλοι φωνάζουν; Και εμείς μαζί!

Κοιτάξτε πρώτα απ’ όλα πως ξεκινάνε αυτές οι ζητωκραυγές. Λουκ.ιθ:35 & 36 «και έφεραν αυτό προς τον Ιησούν· και ρίψαντες επί το πωλάριον τα ιμάτια αυτών, επεκάθισαν τον Ιησούν. Ενώ δε επορεύετο, υπέστρωνον τα ιμάτια αυτών εις την οδόν». Οι μαθητές είναι αυτοί που ξεκινάνε να βάζουν τα ρούχα τους. Προσέξτε τώρα το εδάφιο 37, Και ότε επλησίαζεν ήδη εις την κατάβασιν του όρους των Ελαιών, ήρχισαν άπαν το πλήθος των μαθητών χαίροντες να υμνώσι τον Θεόν μεγαλοφώνως διά πάντα τα θαύματα, τα οποία είδον.

Κάποιοι το ξεκίνησαν, όχι ότι ήταν λάθος, έπρεπε να γίνει, έπρεπε να μπει ο Χριστός σαν τον Μεσσία που υποσχέθηκε ο Θεός, έπρεπε να γίνουν όλα αυτά. Το πρόβλημα είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία δεν καταλάβαιναν γιατί φώναζαν. Και επειδή δεν καταλάβαιναν μια εβδομάδα περίπου μετά φώναζαν «άρον-άρον σταύρωσον αυτόν.»

Παρασύρθηκαν από την καλή τους τη χαρά μέσα στο γιορτινό πνεύμα. Όπως πολλοί από εμάς παρασυρόμαστε από το περιβάλλον της εκκλησίας, και δοξάζουμε και υμνούμε τον Θεό επειδή ο καθένας το κάνει. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι χριστιανός μέσα στην εκκλησία.

Ας την προσέξουμε λοιπόν αυτή τη λεπτομέρεια. Οι πολλοί μαθητές μαζί με το πλήθος, είδαν τους 12 να το κάνουν και ξεκίνησαν και αυτοί από ενθουσιασμό. Και γιατί ενθουσιάστηκαν;

Ιωάν.ιβ:17-18, Εμαρτύρει λοιπόν ο όχλος, ο ων μετ' αυτού ότε εφώναξε τον Λάζαρον εκ του μνημείου και ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών. Διά τούτο και υπήντησεν αυτόν ο όχλος, διότι ήκουσεν ότι έκαμε το θαύμα τούτο. Την ανάσταση του Λαζάρου είδαν και ενθουσιάστηκαν. Ε, εσύ είσαι ο αρχηγός, εσένα θέλουμε, εσύ μπροστά και εμείς ακολουθούμε.

Άνθρωποι που αρνούνται να σκεφτούν και να καταλάβουν τι λέει αυτός ο προφήτης από την Ναζαρέτ, τι διεκδικεί για τον εαυτό του.  «Εγώ είμαι η οδός η αλήθεια και η ζωή.» Στη Μάρθα είπε «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός που πιστεύει σε Μένα και αν πεθάνει, θα ζήσει.» Γιατί έρχεσαι στον Ιησού σήμερα; Στην εκκλησία γιατί ήρθες; Επειδή έρχονται  όλοι; Επειδή το συνήθισες; Μήπως ανήκεις στο πλήθος που δοξάζει τον Ιησού, «Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου,» χωρίς να ξέρει το γιατί; Μήπως ενδιαφέρεσαι για το Χριστό μπας και τον δεις να κάνει κάποιο θαύμα; Για να σου βρει μια καλή δουλειά, ένα καλό κορίτσι ή ένα ωραίο παλικάρι για να φτιάξεις την ζωή σου; Όλα αυτά και θέλει και μπορεί να σου τα δώσει. Αλλά σε καλεί να πας κοντά Του, γιατί μόνο Αυτός μπορεί να σε γλιτώσει από την κατάρα και τη δύναμη της αμαρτίας. Γιατί το πιο βασικό πρόβλημα είναι το ότι είμαστε χώρια από το Θεό εξαιτίας των αμαρτιών μας. Σε θέλει γιατί μόνο Αυτός μπορεί να σου δώσει συγχώρεση πραγματική και ζωή άφθονη πάνω σε καινούργια βάση.

Υπάρχει κανένας σε όλο αυτό το πανηγύρι που να ξέρει τι γίνεται πραγματικά; Στην αρχή του κηρύγματος είπαμε πως είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν πλήρως το τι συμβαίνει. Στην πραγματικότητα είναι μόνο ένας: ο Χριστός. Είναι μόνο Αυτός που βλέπει την αλήθεια. Μόνο Αυτός βλέπει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, όπως λέει ο τίτλος του κηρύγματος.

Και τι κάνει ο Χριστός; Η περικοπή μας και η θριαμβευτική είσοδος στα Ιεροσόλυμα τελειώνει με κλάμα. Μόνο ο Λουκάς μας δίνει αυτήν την λεπτομέρεια. Εδάφια 41-44, Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ' αυτήν, λέγων, Είθε να εγνώριζες και συ, τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα· αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου· διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν, και θέλουσι κατεδαφίσει σε και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον, διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.

Παράξενο ε; Τι ηγέτης είναι αυτός; Να σε ζητωκραυγάζουν, να σου βάζουν τα ρούχα τους για να πατήσεις επάνω, να σου ρίχνουν βάϊα, και εσύ να κλαις; Δεν έχω δει κανέναν άλλο ηγέτη να το κάνει. Συνήθως αυτοί που τους ζητωκραυγάζουν σηκώνουν το χέρι και χαιρετάνε χαμογελαστοί. Πολύ πρόσφατα είδαμε τέτοιες εικόνες. Για τους πολιτικούς μιλάω, όλους τους πολιτικούς. Κάποιοι άλλοι στέλνουν φιλιά και φωνάζουν «σας αγαπώ». Είναι τα αστέρια του Χόλυγουντ. Κάποιοι άλλοι κάνουν το σήμα της νίκης, οι αθλητές. 

Αυτός ο ηγέτης, όμως, κλαίει. Βλέπει τον λαό να τον ζητωκραυγάζει και κλαίει. Γιατί; Θα ήθελα να σας το διαβάσω από την μετάφραση: «Μακάρι να ’ξερες κι εσύ έστω και την ημέρα αυτή, τι θα μπορούσε να σου χαρίσει την ειρήνη. Τώρα όμως αυτό μένει κρυφό από τα μάτια σου. Γιατί θα ΄ρθούν μέρες που οι εχθροί σου θα σε ζώσουν με χαρακώματα, θα σε περικυκλώσουν και θα σε πολιορκήσουν από παντού. Θα αφανίσουν κι εσένα και τα παιδιά σου και δε θα αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα.»

Κι η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε το 70 μ.Χ. στις 31 Αυγούστου, 40 περίπου χρόνια αργότερα όταν οι Ρωμαίοι με τον Τίτο την πολιόρκησαν και την κατέστρεψαν. Όπως όλο το έθνος πιο παλιά πήγε στην εξορία εξαιτίας της ανυπακοής τους με τον ίδιο τρόπο ο Ιησούς προέβλεψε την κρίση για την απιστία της γενιάς αυτής.

Θυμάστε που ο Πιλάτος έπλυνε τα χέρια του και είπε, είμαι αθώος από το αίμα αυτού του ανθρώπου, ο λαός τι απάντησε. Το αίμα του σε μας και στα παιδιά μας. Όπως το είπαν έτσι έγινε. Και γιατί όλα αυτά; Γιατί δεν γνώρισες τον καιρό της επισκέψεως σου. Δηλαδή, «δεν έδωσες σημασία την ημέρα που σε επισκέφτηκε ο Θεός.»

Δεν θα δείτε ποτέ κανέναν πολιτικό να το κάνει αυτό. Κανέναν που θέλει να είναι δημοφιλής. Όλοι δίνουν υποσχέσεις. Όλοι σου λένε μπράβο. Θες να σε ακολουθούν οι άνθρωποι; Πες κάτι θετικό. Μόνο ο Χριστός όμως κλαίει για σένα. Γιατί μόνο Αυτός βλέπει τα πράγματα όπως είναι.

Ο Ιησούς κλαίει γιατί ξέρει πολύ καλά πως αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι του έχουν ήδη γυρίσει την πλάτη. Τι τραγικό! Τη μια να τον υψώνεις, την άλλη να τον σταυρώνεις. Μήπως ανήκεις σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων; Μήπως σήμερα τον δοξάζεις μέσα σε ένα τέτοιο ωραίο περιβάλλον, και αύριο, μεθαύριο, τον πληγώνεις, τον μαστιγώνεις, με την αμαρτία σου; Μήπως σήμερα τον λατρεύεις μαζί με όλους, αλλά στο σχολείο, στη δουλειά, στη γειτονιά, είσαι όπως οι άλλοι στη συμπεριφορά και στην νοοτροπία;

Ο Ιησούς κλαίει και για τους Φαρισαίους, που υπερήφανα και συνειδητά κλείνουν τα μάτια τους και τον αρνούνται, και για αυτούς που τον δοξάζουν τη μια, και τον σταυρώνουν την άλλη. Που τον δοξάζουν χωρίς να ξέρουν το γιατί. Κλαίει γιατί και οι δύο δεν γνώρισαν, δεν κατάλαβαν πως τους επισκέφτηκε ο Θεός. Δεν κατάλαβαν ποιος ήταν ο Χριστός. Κλαίει γιατί όλοι κοίταζαν στο show, και κανείς τις λεπτομέρειες.

Ποιος είναι ο Χριστός; Μην αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από τη συνήθεια της γιορτής. Ξέρεις ποιόν λατρεύεις; Έχεις καταλάβει ποιος Είναι και τι ζητάει από εσένα; Έχεις σχέση προσωπική μαζί Του;

Κλαίει ο Ιησούς γιατί ξέρει τι περιμένει τον άνθρωπο που δεν τα βρήκε μαζί Του, πριν φύγει από τον κόσμο αυτό. Τον περιμένει αιώνιος θάνατος. Αφού κλείσουμε τα μάτια μας και φύγουμε από τον κόσμο αυτό, δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία. Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος. Τώρα είναι μέρα σωτηρίας. Τώρα έχεις την ευκαιρία να σωθείς. Τώρα σε επισκέπτεται και σου μιλάει το Πνεύμα του Θεού.

Ο Χριστός θέλει να σε ελευθερώσει για να δεις τη ζωή σου όπως πραγματικά είναι. Μπορεί να έχεις μια σχετικά καλή ζωή. Ζούμε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, πάμε στις δουλειές μας. Θέλουμε να έχουμε καλές σχέσεις. Αυτή είναι η ζωή μόνο; Δεν είναι. Ο Θεός μας έπλασε για να έχουμε κοινωνία μαζί Του. Να Τον απολαμβάνουμε. Και αν δεν συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Μας καλεί να δούμε τα πράγματα όπως είναι. Να μετανοήσουμε για τη ζωή μας και τις αμαρτίες μας και με πίστη να ζητήσουμε να μας κάνει καινούργιους ανθρώπους. Καινούργια κτίσματα. Ο Χριστός να είναι προσωπικός Σωτήρας και αρχηγός μας.

Ο Χριστός δεν βλέπει την επιφάνεια. Βλέπει πως εξωτερικά μπορεί να χαμογελάμε. Μπορεί να είμαστε στην Εκκλησία. Οι καρδιές όμως, μπορεί να είναι μακριά του. Βλέπει τα πράγματα όπως είναι. Εσύ τα βλέπεις;

Και για μας που είμαστε παιδιά του Θεού, ο Χριστός μας καλεί να βλέπουμε τη ζωή μας, όχι όπως νομίζουμε ότι είναι, ή θα θέλαμε να είναι, αλλά όπως πραγματικά είναι. H μετάνοια δεν σταματάει ποτέ στη ζωή του χριστιανού.

Μας καλεί να βλέπουμε τις περιστάσεις γύρω μας όπως είναι, και όχι να τις ερμηνεύουμε όπως θέλουμε. Μας καλεί σε ελευθερία.