Ας κάμωμεν άνθρωπον

Και είπεν ο θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης (Γέν.α:26).

Πρώτα απ’ όλα, το «ας κάμωμεν» δεν σημαίνει απαραίτητα 3 πρόσωπα, μπορεί να σημαίνει 13, 78, 135 ή ότι άλλο θέλει ο καθένας! Άρα δεν είναι απόδειξη της «Τριάδας»!

Σύμφωνα με την Εβραϊκή  Γραμματική, το Ελοχίμ είναι πληθυντικός μεγαλειότητας, και έχει την έννοια του ενικού αριθμού, όταν αυτό αναφέρεται στον αληθινό Θεό. Φανερώνει δηλαδή την ένταση της αρχικής ιδέας. Αν ο πληθυντικός είναι Ελοχίμ, τότε σημαίνει «ο Θεός των θεών», αν είναι Αδωνάι σημαίνει «ο Κύριος των κυρίων» κ.τ.λ.

Απόδειξη ότι το Ελοχίμ έχει ενική έννοια, είναι το γεγονός, ότι κατά κανόνα συντάσσεται με ενικού αριθμού κατηγορούμενο και αυτό είναι αναμφισβήτητη αλήθεια. Υπάρχουν όμως ορισμένες αναφορές πληθυντικών που σχετίζονται με το Ελοχίμ, τις οποίες θα πρέπει να αναφέρουμε μία προς μία και να δώσουμε τη σωστή ερμηνεία τους, που δεν πρέπει να έρχεται σε αντίθεση με τον υπόλοιπο λόγο του Θεού, αλλά να συμφωνεί τέλεια με όλα όσα έχουμε αναφέρει.

Αυτό το εδάφιο δεν είναι καθόλου έξω απ’ το γενικό πνεύμα του λόγου του Θεού. Αντίθετα, έτσι όπως το μεταχειρίζονται οι υποστηρικτές του δόγματος της Τριάδας, έχει τα παρακάτω προβλήματα:

α) Σαν ερμηνεία είναι αντίθετη με τη γενική διδασκαλία της Γραφής. 

β) Αντικρούει πολλά καθαρά εδάφια. 

γ) Δεν ταιριάζει με το επόμενο εδάφιο (27).

δ. Είναι τελείως παράλογο να δεχτούμε ότι, τρία πρόσωπα παντογνώστες, συζητούν μεταξύ τους για κάτι, αφού είναι δεδομένο ότι γνωρίζουν τα πάντα από πριν. Θα πει κανείς ότι το εδάφιο αυτό (αν ερμηνεύεται έτσι), έχει μεταφορική έννοια!! Τότε όμως κάνουμε το τρομερό λάθος, να χρησιμοποιούμε εδάφια με μεταφορικές έννοιες, σαν βάση για τη διδασκαλία μας, ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε πρώτα καθαρά εδάφια, πεζά δηλαδή και μετά πάνω σ' αυτά να στηρίξουμε και τα υπόλοιπά που έχουν μεταφορική έννοια.

ε. Το να ισχυριστεί κάποιος ότι το «ας κάμωμεν» αναφέρεται στο «Ελοχίμ» και μόνο, έρχεται σε αντίθεση με την Εβραϊκή γραμματική που λέει ότι το «Ελοχίμ», όταν αναφέρεται στον αληθινό Θεό, συντάσσεται κατά κανόνα με κατηγορούμενο ενικού αριθμού.

Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός:

1. Προέβλεψε ΠΡΙΝ από την πτώση του ανθρώπου             

2. Ενήργησε ΜΕΤΑ από την πτώση του.

Η πρόβλεψη και η ενέργεια του Θεού είναι δύο εκδηλώσεις της θαυμαστής αγάπης Του για τον αμαρτωλό.

1. Η πρόβλεψη (Ρωμ.γ:25).

2. Η ενέργεια (Α' Πετρ.α:18-20).

Ο Θεός επειδή αγαπάει τον αμαρτωλό και μισεί την αμαρτία, ενήργησε έτσι ώστε η αγάπη Του και η δικαιοσύνη Του σε μια αρμονική συνεργασία να κάνουν το έργο της λύτρωσης με το οποίο η Αγιότητά Του και η Δικαιοσύνη Του θα κτυπούσαν την αμαρτία, όχι όμως πάνω στον άνθρωπο, αλλά σε κάποιο αντικαταστάτη σε κάποιο εξιλαστήριο Αρνίο.

Μετά, η αγάπη του Θεού θα αγκάλιαζε όλους εκείνους που θα ήθελαν να επανασυνδεθούν μαζί Του δια μέσου της μετάνοιας και της πίστης. Αυτό είναι το νόημα του Ψαλμ.πε:10-11.

Ο απόστολος Παύλος μας λέει ότι «και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού, (κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι), και συναννέστησεν, και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά του Ιησού Χριστού» (Εφεσ.β:5-6).

Ο Κύριος μας ζωοποίησε - συνανέστησε - συνεκάθισε για ένα δοξασμένο σκοπό, για να είμαστε «...εις έπαινον της δόξης της χάριτος αυτού, με την οποία εχαρίτωσεν ημάς διά του ηγαπημένου αυτού» (Εφεσ.α:6). Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο.

Όμως, γιατί σ’ αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται πληθυντικός για το Θεό; Πριν απαντήσουμε, ας δούμε πρώτα ότι η Βίβλος εκατοντάδες φορές χρησιμοποιεί αντωνυμίες ενικού όταν αναφέρεται στο Θεό.

Το αμέσως επόμενο εδάφιο χρησιμοποιεί ενικό για να δείξει, πώς ο Θεός εκπλήρωσε το εδάφιο 26: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόναν εαυτού» (Γέν.α:27).

Γιατί στο 26^ο εδάφιο λέει «κατ' εικόνα ΗΜΩΝ» και στο 27^ο μας λέει ότι «εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπου κατ' εικόνα ΕΑΥΤΟΥ..»; Γιατί αυτή η αλλαγή και η διαφορά στα πρόσωπα, από πληθυντικό σε ενικό, ενώ και στις δύο περιπτώσεις είναι ο Ελοχίμ ο Μονοπρόσωπος Θεός;

Γιατί στο εδ.26 μας λέει «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών» και στο εδ.27 λέει «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν»; Που είναι η ομοίωση; Γιατί αφού εννοείται τα τρία πρόσωπα συνεδρίασαν και είπαν να κάνουν άνθρωπο κατά την εικόνα τους και την ομοίωση τους, έκαναν τον άνθρωπο μόνο κατά την εικόνα τους; Μήπως απέτυχαν, ξέχασαν, ή μήπως ο λόγος του Θεού εδώ κρύβει κάτι άλλο που πρέπει να μας αποκαλυφθεί;

Γιατί το Πνεύμα του Θεού να χρησιμοποιήσει δύο διαφορετικά ρήματα, το «κάμνω» και το «ποιώ»; Γιατί μας λέει «και εποίησεν ΑΥΤΟΥΣ άρσεν και θήλυ», τη στιγμή που υποτίθεται ότι αναφέρεται στη δημιουργία του Αδάμ, γιατί ξέρουμε ότι η Εύα πλάστηκε αργότερα από την πλευρά του Αδάμ;

Το Γεν.β:7 λέει «και εποίησε ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός τον άνθρωπο». Θα πρέπει επομένως να ταιριάσουμε τον πληθυντικό στο α:26 με τον ενικό στο α:27 και το β:7. Θα πρέπει επίσης να δούμε το δημιούργημα του Θεού που έγινε κατά την εικόνα Του, το οποίο είναι ο άνθρωπος. Ανεξάρτητα από το πώς ορίζουμε τα διάφορα στοιχεία που αποτελούν τον άνθρωπο, ο άνθρωπος έχει μόνο μια προσωπικότητα και θέληση. Είναι, από κάθε άποψη, ένα και μοναδικό άτομο. Αυτό σημαίνει ότι ο Δημιουργός κατά του οποίου την εικόνα έγινε ο άνθρωπος είναι κι Αυτός ένα μόνο Ον με προσωπικότητα και θέληση.

Η τριαδική θεωρία μας λέει ότι στη δημιουργία έλαβαν μέρος και τα τρία πρόσωπα. Αν λοιπόν είναι πολλά, γιατί δεν λέει «και εποίησαν», πράγμα που θα συμβάδιζε και με τους κανόνες της γλωσσάς, τους οποίους ο Θεός ποτέ δεν παραβλέπει!

Το γεγονός ότι το ρήμα «είπεν» είναι στον ενικό αριθμό και άμεσα αναφέρεται στο ουσιαστικό Ελοχίμ, πράγμα που προσδιορίζει το ουσιαστικό σαν ενικού αριθμού, μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι όταν ο Ελοχίμ είπε «ας κάμωμεν...» εννοούσε τον Εαυτό Του και κάποιον άλλο. Δεν μιλούσε στον Εαυτό Του, ή στα άλλα δύο ανύπαρκτα πρόσωπα του Εαυτού Του, αλλά για να φανερώσει μια πρόθεση Του, μια καλή διάθεση του Εαυτού Του, που θα συνέβαινε με τη συνεργασία κάποιου άλλου προσώπου, εκτός του Ελοχίμ.

Αν πράγματι το Ελοχίμ εδώ ήταν αριθμητικός πληθυντικός, τότε θα ήταν παράλογο να πει «Και είπεν ο Ελοχίμ» θα έπρεπε να έλεγε «και είπαν οι Ελοχίμ, ας κάμωμεν...». Το ρήμα «είπεν», στα Εβραϊκά είναι «αμάρ» και ο πληθυντικός αριθμός στο τρίτο πρόσωπο του ρήματος είναι «αμερού» και το συναντάμε με το πρόσφυμα «γουέ» σε πολλές άλλες περιπτώσεις, που αναφέρεται σε πολλά πρόσωπα. Π.χ. στην Έξοδ.ιβ:33 οι Αιγύπτιοι βίαζαν το λαό «....δια να εκβάλωσιν αυτόν ταχέως εκ του τόπου διότι είπον Ημείς πάντες αποθνήσκομεν». Εδώ το «είπον» (αμερού) είναι στον πληθυντικό, γιατί έχει να κάνει με πολλά πρόσωπα. Άρα, τόσο στην Γέν.α:26,27 όσο και στις εκατοντάδες αναφορές του μέσα στην Παλαιά Διαθήκη, το Ελοχίμ όταν όπως εδώ αναφέρεται στον αληθινό Θεό, έχει την έννοια του Ενικού αριθμού, γιατί έχει να κάνει με ένα και μόνο πρόσωπο και όχι με πολλά.

Ο πληθυντικός «κάμωμεν» αναφέρεται στο Θεό και τον άνθρωπο Χριστό Ιησού, γιατί και οι δύο λαμβάνουν μέρος στο να κάνουν τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Θεού. Ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες του κόσμου, και παράλληλα ο Θεός δέχτηκε αυτή τη θυσία συγχωρώντας τον αμαρτωλό. Ο πληθυντικός δεν αναφέρεται σε δύο θεούς (Πατέρας & Υιός) γιατί δεν υπάρχου δύο θεοί. Υπάρχει ΕΝΑΣ Θεός που είναι μονοπρόσωπος και ΕΙΣ στη φύση Του. Ακόμη ο πληθυντικός δεν μπορεί να αναφέρεται στο Θεό και το Σατανά, γιατί δεν έχει ούτε την ίδια εικόνα ούτε την ίδια ομοίωση με το Θεό. Δεν μπορεί να αναφέρεται σε αγγέλους παρ’ όλο που σε πολλά σημεία της Γραφής βλέπουμε ότι υπάρχουν αναφορές στο Θεό με τους αγγέλους Του. Όμως δεν ταιριάζει εδώ γιατί εμείς δεν είμαστε φτιαγμένοι κατ’ εικόνα των αγγέλων. Άλλη η εικόνα των αγγέλων, άλλη του Θεού και άλλη του ανθρώπου. Οι άγγελοι δεν λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό το «κάμωμα».

Όταν λοιπόν λέει «και είπεν ο Ελοχίμ» πρέπει να ερμηνευτεί ότι αυτό που ειπώθηκε, ειπώθηκε από όλο τον Ελοχίμ. Αν υπήρχαν πολλά πρόσωπα μέσα στη θεότητα, και ο λόγος του Θεού ήθελε να αναφερθεί σε ένα από αυτά, δεν θα χρησιμοποιούσε το Ελοχίμ, αλλά το Ελ, που είναι ο ενικός αριθμός του πληθυντικού Ελοχίμ.

Το ρήμα «είπεν» δεν μπορεί ν’ αναφέρεται στο ένα πρόσωπο της θεότητας που μιλάει - ενώ τα άλλα ακούν - γιατί μας λέει τι είπε ο Ελοχίμ που είναι το πλήρωμα της θεότητας και όχι ένα μέρος της. Ο Ελοχίμ, λοιπόν, δεν μιλάει σε μια άλλη θεότητα - γιατί δεν υπάρχει - αλλά σε κάποιο άλλο πρόσωπο που θα συνεργαστεί μαζί Του για να κάμει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Όμως αυτό το πρόσωπο στο οποίο μιλάει ο Ελοχίμ θα πρέπει να έχει την ίδια εικόνα και ομοίωση μ’ Αυτόν. Αν ψάξουμε μέσα στο λόγο του Θεού, θα βρούμε ποιος είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου, ο χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού και το απαύγασμα της δόξης Αυτού.

Το εδ.26 του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης δεν ταιριάζει με το εδ.27 γιατί ενώ στο πρώτο λέει «Ας κάμωμεν...» μετά στο δεύτερο, η Γραφή λέει «Και εποίησεν ο Θεός...». Που σημαίνει ότι αν ο πληθυντικός του πρώτου εδαφίου φανερώνει Τριάδα, ο ενικός του δεύτερου εδαφίου τη διαψεύδει.

Γιατί όλοι οι προφήτες της Π.Δ. ο Μωυσής, ο Ησαΐας, ο Δανιήλ, ο Ιερεμίας που ήξεραν το λόγο του Θεού δεν κατέληξαν ποτέ σε κάποιο τέτοιο συμπέρασμα διαβάζοντας αυτά τα εδάφια, αλλά παρέμειναν με πίστη στον ΕΝΑ, μονοπρόσωπο Θεό της Π.Δ.;

Ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνούμε με αυτούς τους βράχους της πίστης και να φανατιζόμαστε για τις διδασκαλίες που η πόρνη εκκλησία μόρφωσε τον καιρό που αναμίχτηκε με την πολιτική εξουσία της Ρώμης και φυσικά με τα είδωλα; Δεν βλέπουμε το λάθος; Δεν βλέπουμε τι θέλει ο Σατανάς να μας βάλει να πιστεύουμε; Ενώ πολλοί αρνούνται ένα σωρό λάθος διδασκαλίες που μορφώθηκαν από τις ίδιες αυτές συνόδους, δέχονται ασυζητητί τη θεωρία της τριάδας που βγήκε από τους ίδιους, και διαμορφώθηκε με την πάροδο των αιώνων από αυτούς!!! Αυτό είναι άτοπο και παράλογο.

Υπάρχουν βέβαια, πολλές άλλες ερμηνείες επάνω στο εδάφιο αυτό, από τις οποίες θα αναφέρουμε τις κυριότερες και θα τις αντικρούσουμε με σύντομα επιχειρήματα.

1) Μια ερμηνεία λέει ότι εδώ ο Ελοχίμ απευθύνεται στους αγγέλους Του, ώστε να λάβουν και αυτοί μέρος στη δημιουργία του ανθρώπου. Αυτή η σκέψη είναι λανθασμένη διότι αφ' ενός κάνει τους αγγέλους κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού, και αφετέρου τους δίνει την ιδιότητα της δημιουργίας. Με άλλα λόγια κάνει τους αγγέλους θεούς, πράγμα που έρχεται σε σύγκρουση με την γενική διδασκαλία της Αγίας Γραφής.

2) Μια άλλη άποψη λέει ότι οι πληθυντικοί που χρησιμοποιούνται στο 26^ο εδάφιο, είναι πληθυντικοί μεγαλειότητας. Αυτή όμως η εξήγηση δεν μας διευκρινίζει γιατί ο πληθυντικός μεγαλειότητας να χρησιμοποιείται τόσο πολύ σε ένα μέρος και όχι σε κάποιο άλλο. Αυτή η ερμηνεία θα ήταν πιθανή εάν το Ελοχίμ δεν ήταν πληθυντικός μεγαλειότητας κάθε φορά που το συναντάμε, όταν φυσικά αναφέρεται στον ένα Θεό. Επειδή όμως το Ελοχίμ με αυτή την έννοια είναι πληθυντικός μεγαλειότητας, παντού, γι’ αυτό δεν δικαιολογείται εδώ ο πληθυντικός αυτός, αφού έτσι και αλλιώς, το Ελοχίμ είναι πληθυντικός έντασης. Σε τι λοιπόν θα χρησίμευε ένας ακόμη πληθυντικός;

3) Μια Ιουδαϊκή άποψη (των νεωτέρων θεολόγων τους) είναι ότι παρ' όλο που ο Θεός δεν χρειαζόταν κανένα για βοήθεια γιατί είναι παντοδύναμος, εδώ για να δείξει μετριοφροσύνη και ταπείνωση, παρουσιάζεται σαν να έχει συμβούλιο με άλλους. Αυτή όμως η ερμηνεία δεν ταιριάζει με τον τρόπο που ο Θεός συνηθίζει να μιλά για τον Εαυτό Του.

Λέει π.χ. στον Ιερεμ.μδ:26 «...ιδού ώμοσα εις το όνομά μου το μέγα ...», στους Εβρ.ς:13 λέει «Διότι ο Θεός δίδων επαγγελίαν εις τον Αβραάμ, επειδή δεν είχεν να ωμόση εις ουδένα μεγαλύτερον, ώμοσε εις εαυτόν». Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός δεν χρειάζεται να ταπεινωθεί στον άνθρωπο, παρόλο που πολλές φορές προκειμένου να Τον εννοήσουμε, μιλά με ανθρωπομορφισμούς. Όμως και πάλι αυτή ή ερμηνεία δεν είναι αρκετή, γιατί το εδάφιο μας λέει περισσότερα απ’ ότι αυτή η εξήγηση.

4) Μια άλλη ερμηνεία λέει ότι το Ελοχίμ χρησιμοποιείται εδώ σαν οικογενειακό όνομα της τριάδας. Στο 26^ο εδάφιο, (λένε) ο Θεός Πατέρας, μιλούσε το «θεό υιό» και στο «θεό πνεύμα άγιο», ενώ στο εδ.27 είναι όλοι μαζί και αναφέρονται σαν σύνολο. Αυτή η ερμηνεία, στην ουσία δεν είναι ερμηνεία, γιατί χρησιμοποιεί τη λέξη Ελοχίμ για να δικαιολογήσει την ύπαρξη των αντωνυμιών ή ρημάτων ενικού και πληθυντικού αριθμού (που σχετίζονται φυσικά με το Ελοχίμ). Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται τη μια φορά για να αποδείξει μονότητα και την άλλη πληθώρα.

Αν το Ελοχίμ ήταν πραγματικά το «οικογενειακό όνομα» της τριάδας, τότε θα έπρεπε να χρησιμοποιείται με κατηγορούμενο πληθυντικού αριθμού. Που όμως μας λέει ότι ο Θεός μας είναι οικογένεια;

Στον Ης.μ:3 ο Ελοχίμ που αναφέρεται εκεί (ευθείας κάμετε εν τη ερήμω τας τρίβους του Ελοχίμ ημών,) είναι ο Ιησούς Χριστός και δεν αναφέρεται στο οικογενειακό όνομα της τριάδας, αλλά μόνον σε ένα πρόσωπο.

Αυτό το σημείο περιγράφει την πρόγνωση του Θεού για τη μελλοντική γέννηση του Υιού, όπως μας αναφέρουν και πολλά προφητικά εδάφια στους Ψαλμούς. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός είναι έξω από το χρόνο. Τα σχέδιά Του είναι πραγματικά γι’ Αυτόν ακόμα κι αν έχουν να κάνουν με το πολύ μακρινό μέλλον. Καλεί τα μη όντα σε όντα (Ρωμ.δ:17). Μία ημέρα είναι χίλια χρόνια γι’ Αυτόν και χίλια χρόνια σαν μία ημέρα (Β΄ Πέτρ.γ:8). Το σχέδιό Του - ο Λόγος - υπήρχε προ καταβολής μέσα στο νου Του (Ιωάν.α:1). Απ’ τη μεριά του Θεού, ο Αμνός είχε σφαγεί προ καταβολής κόσμου (Α΄ Πετρ.α:19-20, Αποκ.ιγ:8). Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας εκπλήσσει ότι ο Θεός κοίταξε μέσα στο χρόνο και απεύθυνε μία προφητική ρήση στον Υιό. Το Ρωμ.ε:14 λέει ότι ο Αδάμ ήταν τύπος Αυτού που ήταν να έρθει, δηλαδή του Ιησού Χριστού. Όταν ο Θεός έπλασε τον Αδάμ είχε ήδη στο νου Του την ενσάρκωση και τον έπλασε μ’ αυτό το σχέδιο στο νου Του.

Προχωρώντας αυτή την ιδέα ένα βήμα πιο πέρα το Εβρ.α:1-2 λέει ότι ο Θεός δημιούργησε τους αιώνες δια του Υιού. Πώς μπορεί να έγινε αυτό, ξέροντας ότι ο Υιός δεν υπήρξε παρά πολύ αργότερα στη δημιουργία; (Εβρ.α:5-6). Ο Θεός εξάρτησε και συνέδεσε το καθετί με την μελλοντική γέννηση του Χριστού. Παρόλο που δεν πήρε την ανθρώπινη φύση παρά μόνο όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή, ήταν το σχέδιο Του από την αρχή και ενέργησε με βάση αυτό. Έφτιαξε τον άνθρωπο με την εικόνα του μελλοντικού Υιού του Θεού και τον δημιούργησε ξέροντας ότι αυτός θα αμάρτανε κι ότι η μελλοντική υιική σχέση θα προμήθευε τον τρόπο σωτηρίας.

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο στην αρχή με σκοπό ο τελευταίος να Τον αγαπάει και να Τον λατρεύει (Ησ.μγ:7, Αποκ.δ:11). Ωστόσο, προγνώριζε ότι θα αμάρτανε, κι αυτό θα μπορούσε να Τον αποτρέψει από τη δημιουργία του ανθρώπου, αν δεν υπήρχε κάτι άλλο μπροστά Του. Είχε στο νου Του το σχέδιο της σωτηρίας μέσω της εξιλαστήριας θυσίας του Χριστού. Γι’ αυτό, αν και γνώριζε για την αμαρτία, ήξερε ακόμα ότι ο Υιός θα αποκαθιστούσε τον άνθρωπο στην αρχική του θέση ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει τον αρχικό του σκοπό. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι ο Θεός έκανε τον άνθρωπο έχοντας στο νου Του την γέννηση του Υιού. Μ’ αυτή την έννοια ο Θεός δημιούργησε τους αιώνες δια του Υιού ή μέσω του Υιού, γιατί χωρίς Αυτόν, ολόκληρο το σχέδιο του Θεού θα είχε αποτύχει.

Όταν ο Θεός λέει αυτά τα λόγια στο εδάφιο που εξετάζουμε, δεν έχει δημιουργήσει ακόμα τον άνθρωπο αλλά αναφέρεται σ’ αυτό που σκοπεύει να κάνει. Δεν αναφέρεται στη δημιουργία του ενός ανθρώπου Αδάμ, αλλά στην πρόθεσή Του να κάνει όλο το ανθρώπινο γένος κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Το εδ.26 μας μιλάει για την πρόθεση του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος, και το εδ.27 μας μιλάει για την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπινου γένους.

Το «ας κάμωμεν ΑΝΘΡΩΠΟΝ ...» δεν αναφέρεται μόνο στον πρώτο άνθρωπο της Εδέμ. Η λέξη «άνθρωπον» στο Εβραϊκό κείμενο είναι «Αδάμ» που ερμηνεύεται εκατοντάδες φορές με την έννοια του «ανθρώπινου γένους» δηλ. με τον γενικό όρο «άνθρωπος», έτσι που να αναφέρεται σε όλους τους ανθρώπους γενικά. Υπάρχουν βέβαια ορισμένες φορές που χρησιμοποιείται και σαν κύριο όνομα του Αδάμ, του συζύγου της Εύας.

Πρόσθετη απόδειξη για το ότι το όνομα «Αδάμ» δεν αναφέρεται στον σύζυγο της Εύας, αλλά σ’ όλο το ανθρώπινο γένος, αποτελεί και η λέξη «εξουσιάζει». Στο κείμενο το ρήμα αυτό είναι στον πληθυντικό αριθμό, και μεταφράζεται «και ας ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ». Δεν είναι λοιπόν ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, στον οποίο αναφέρεται ο Θεός στο 26ο εδάφιο, αλλά σε όλο το ανθρώπινο γένος. Κατά συνέπεια λοιπόν εδώ ο Θεός φανερώνει την πρόθεσή Του σχετικά με το τι πρόκειται να κάνει για όλο το ανθρώπινο γένος.

Στο 26^ο εδάφιο λέει: «ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών καθ' ομοίωσιν ημών ..».

Στο αμέσως επόμενο εδάφιο όμως βλέπουμε ότι ο Αδάμ έγινε μόνο κατά την εικόνα του Θεού και όχι κατά την ομοίωση.

Εάν το 26^ο εδάφιο μας περιγράφει αυτό που ο Θεός ήθελε να κάνει στον Αδάμ μόνο, τότε με τα δεδομένα του 27^ου εδαφίου ο Θεός απέτυχε, γιατί δεν τον έκανε και κατά την ομοίωσή Του.

Ο Θεός «εποίησε» μόνος Του τον άνθρωπο Αδάμ, αλλά για το «κάμωμα» του ανθρώπινου γένους κατ’ εικόνα και ομοίωση Του, φαίνεται ότι χρειάζεται η συνεργασία και κάποιου άλλου προσώπου.

Οι όροι «κάμωμεν» και «ημών» στο εδάφιο 26 δεν αναφέρονται στα πολλά πρόσωπα της θεότητας γιατί ο Θεός έχει μόνο ένα πρόσωπο, αλλά αναφέρονται στον ΕΝΑ Θεό, τον Πατέρα, που μαζί με τον Αμνό της θυσίας, τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΡΙΣΤΟ ΙΗΣΟΥ, που πέθανε για να εξαγοράσει όλο το ανθρώπινο γένος, «κάνουν» τον άνθρωπο κατά την εικόνα τους και την ομοίωσή τους.

Η πιο σωστή λοιπόν ερμηνεία αυτού του εδαφίου που ταιριάζει και με το λόγο του Θεού, είναι ότι αναφέρεται προφητικά στον απώτερο σκοπό του Θεού που επρόκειτο να εξελιχθεί στο πέρασμα του χρόνου, και που ήταν, ο Θεός να σώσει τον άνθρωπο δια μέσου της θυσίας του ανθρώπου Ιησού Χριστού.

Έχουμε λοιπόν τον Πατέρα να συνεργάζεται με τον Υιό Του τον οποίο ο Ίδιος γέννησε, και να του λέει εδώ προφητικά: «Ας κάμωμεν άνθρωπον....» Με τον ίδιο τρόπο προφητικά, ο Πατέρας είπε στον Υιό: «κάθου εκ δεξιών μου εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (Ψαλμ.ρι:1) και «Σύ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξη Μελχισεδέκ» (Ψαλμ.ρι:4). Ακόμη: «Υιός μου είσαι εσύ εγώ σήμερον σε εγέννησα» (Ψαλμ.β:2-7).

Οι προφητείες αυτές είναι ομόφωνα παραδεκτό, ότι αναφέρονται στο Χριστό για μετά την ανάληψή Του. Το ίδιο και στον Ησ.μδ:27 ο Κύρος δεν υπήρχε τότε, υπήρξε πολλά χρόνια αργότερα.

Είναι λοιπόν μια προφητική αναφορά στο έργο που είχε ο Πατέρας να κάνει μαζί με τον Υιό Του, τον άνθρωπο Χριστό Ιησού.  Και επειδή ο Ιησούς είναι ο μόνος που έχει την εικόνα του Πατέρα (Κολ.α:15  Β’ Κορ.δ:4  Εβρ.α:3) γι’ αυτό και ο Πατέρας λέει «ας κάμωμεν» κατ’ εικόνα «ημών»..... 

Στα Εβραϊκά το ρήμα κάνω είναι «ασά» που σημαίνει κάνω κάτι με κόπο. Φανερώνει εργασία, μόχθο, χρόνο και σπατάλη ενέργειας που απαιτείται ώστε ένα υπάρχον υλικό να γίνει κάτι, να πάρει κάποιο άλλο σχήμα ή μορφή.

Το ρήμα ποιώ είναι «μπαρά» που σημαίνει κόβω, δημιουργώ κάτι ακαριαία εκ του μηδενός Ο Θεός «εποίησε» τον Αδάμ κατ’ εικόνα Του (δεν αναφέρεται στο εξωτερικό σχήμα, αλλά σε πτυχές του είναι Του όπως: κεφαλή της δημιουργίας, έχει εξουσία, νοημοσύνη, ελεύθερη βούληση, ικανότητα κρίσης, κτλ).

Δεν μπορούσε όμως να τον κάνει από την αρχή και κατ’ ομοίωσή Του (η εσωτερική πνευματική αγιότητα του χαρακτήρα του Θεού) γιατί αυτό απαιτούσε τη συνεργασία και την ελεύθερη βούληση του Αδάμ. Η ομοίωση καλλιεργείται μέσα στον άνθρωπο καθώς μένει υποταγμένος και υπάκουος κάτω από τον Δημιουργό του, έχοντας κοινωνία με Αυτόν.

εικόνα: Στα Εβραϊκά είναι ΤΣΕΛΕΜ και προέρχεται από μια αχρησιμοποίητη ρίζα που έχει την έννοια του σκιώδους και σημαίνει σκιά, αυταπάτη, εικόνα, φαντασία. Δεν αναφέρεται στην αληθινή υπόσταση από κάτι, αλλά σε κάτι που του μοιάζει. Η λέξη χρησιμοποιείται για φυσικές εικόνες (αγάλματα, είδωλα) ή όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος είναι φαντασμένος (τρόπος συμπεριφοράς). Ψαλμ.λθ:6 φαντασία =Τσέλεμ. Δεν αναφέρεται στην εξωτερική φόρμα από κάτι, ότι δηλαδή το σχήμα του ανθρώπου μοιάζει με του Θεού, αφού ο Θεός δεν έχει κανένα σχήμα (Ρωμ.α:23).

Η αρχική δημιουργία του ανθρώπου κατά την εικόνα του Θεού, έχει την έννοια του ότι ο άνθρωπος είναι αντιπρόσωπος του Θεού στη γη. Ο Θεός είναι η κεφαλή όλης της δημιουργίας, και ο άνθρωπος έχει εξουσία πάνω σ’ όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο. Ο άνθρωπος έχει νοημοσύνη όπως ο Θεός. Έχει ελεύθερη θέληση, λογική σκέψη και ικανότητα κρίσης. Μπορεί να σκέπτεται, να σχεδιάζει, να φαντάζεται, να δημιουργεί (μουσική λογοτεχνία ζωγραφική). Έχει πρωτοβουλία, μπορεί να κάνει πράγματα να υπάρχουν και να δουλεύουν γι’ αυτόν. Και το κυριότερο, έχει πνεύμα όπως ο Θεός κάτι που κανένα άλλο κτίσμα δεν έχει. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε να κυβερνά τον κόσμο για λογαριασμό του Θεού! Δεν δουλεύει με ένστικτα όπως τα ζώα, αλλά με τη λογική. Ακόμη μπορεί να ξεπεράσει και τα ένστικτά του με τη λογική κάτι που κανένα ζώο δεν μπορεί. Όταν ένα λιοντάρι πεινάει, θα σκοτώσει για να φάει. Ο άνθρωπος όμως όταν πεινάει και δεν βρίσκει τροφή, έχει τη δύναμη να συγκρατήσει την πείνα του.

ομοίωση: Στα Εβραϊκά είναι ΝΤΕΜΟΥΘ από το ρήμα νταμά που σημαίνει ομοιάζω. Αυτός ο όρος αναφέρεται περισσότερο στον εσωτερικό άνθρωπο, σε ομοιότητα χαρακτήρα.

Ομοίωση είναι η εσωτερική, πνευματική κοινωνία του ανθρώπου με την αγιότητα και το χαρακτήρα του Θεού. Η ενότητα της καρδιάς και του θέλω μας με την καρδιά και το θέλω του Θεού. Το να είναι ο άνθρωπος κατά την ομοίωση του Θεού, σημαίνει ότι πρέπει να Του μοιάσει στη φύση και τις πνευματικές ιδιότητες.

Ο Θεός άρχισε το σχέδιό Του και δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα κατά την εικόνα Του. Στη συνέχεια ο Θεός άρχισε να έχει σχέση και κοινωνία με τον άνθρωπο, ώστε με την πάροδο του χρόνου να τον κάνει και κατά την ομοίωσή Του. Στη Γέν.γ:8 βλέπουμε ότι ο Θεός ερχόταν σε επικοινωνία με τον Αδάμ & την Εύα μέχρι την ημέρα που αμάρτησαν. Και όλος αυτός ο χρόνος ήταν περίοδος “καμώματος” του Αδάμ κατά την ομοίωση του Θεού.

Η πτώση τώρα του Αδάμ, τον έκανε να χάσει την ομοίωση που κέρδισε τόσο καιρό που ήταν στην παρουσία του Θεού, καθώς και μέρος από την εικόνα. Στη Γέν.β:19 βλέπουμε τον Αδάμ να έχει τέτοια διαύγεια πνεύματος-δεν έχει αμαρτήσει ακόμα-που να ονομάζει όλα τα ζώα που ο Θεός έπλασε. Αυτή όμως η διαύγεια του πνεύματος σκοτίστηκε αμέσως μετά την αμαρτία κι έτσι βλέπουμε τον Αδάμ να θέλει να κρυφτεί από το Θεό! (Γέν.γ:8). Αυτό παθαίνει ο άνθρωπος όταν αμαρτάνει! Ας μην δίνουμε πολύ σημασία σε αποφάσεις που πήραμε μακριά από το Θεό.

Η εικόνα δεν είναι τελείως χαμένη. Ο Αδάμ και όλοι εμείς δεν χάσαμε τελείως την εικόνα, αλλά το μέρος της εικόνας που έχουμε δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να έχουμε και γι’ αυτό και κινούμαστε σε χαμηλότερα πνευματικά επίπεδα απ’ αυτά που ο Θεός ήθελε να είμαστε. Ο άνθρωπος δεν έχει απόλυτη κυριαρχία στα στοιχεία της φύσης, στα ζώα, στη γη.

Πριν όμως ο Αδάμ αμαρτήσει, ο Θεός δια της πρόγνωσής Του συνέλαβε το σχέδιο της σωτηρίας και της αποκατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου απέναντι στη δική Του Αγιότητα. Το σχέδιο αυτό ήταν και είναι εδραιωμένο και συγκεντρωμένο, επάνω στον άνθρωπο Ιησού Χριστό που πέθανε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Δια μέσου αυτού του σχεδίου ο άνθρωπος θα επανακτούσε την εικόνα και την ομοίωση του Θεού που έχασε εξ αιτίας της αμαρτίας. Ο Θεός τώρα εργάζεται εν Χριστώ για να επαναφέρει τον άνθρωπο στην κοινωνία αγάπης με το πρόσωπό Του (Ρωμ.η:28).

Α’ Κορ.ιε:45-49    Εφεσ.β:10    Κολ.γ:9,10    Β’ Κορ.ε:17    Ρωμ.ιβ:1,2

Το κάμωμα γίνεται τώρα, στη ζωή αυτή σ’ αυτούς που αφιερώνουν τη ζωή τους σαν μια ζωντανή θυσία στο θέλημα του Θεού, και συνεργάζονται μαζί Του σαν οικονόμοι της χάρης Του για να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα και σ’ άλλους.

Η αλήθεια που φανέρωσε ο Μωυσής στο Δευτ.ς:4  «Άκουε, Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος» ποτέ δεν ήρθε σε αντίθεση με κάποιο άλλο εδάφιο της Γραφής. Υπάρχει μόνο ένας Θεός, ΕΙΣ Κύριος, ο οποίος όμως, έχει φανερωθεί σαν ο Πατέρας ΕΝ Υιώ και σαν Πνεύμα Άγιο. Δεν υπάρχουν τρεις Θεοί, ούτε τρία πρόσωπα. Υπάρχει ένας Θεός και ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός (Α’ Τιμ.β:5).

Στη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό (Ματθ.γ:16-17), ο Ιησούς που στεκόταν μέσα στο νερό ήταν «ο Θεός που εφανερώθει εν σαρκί» (Α’ Τιμ.γ:16) κι αυτό που είδε ο Ιωάννης (Ιωαν.α:32) ήταν η φανέρωση του Πνεύματος του Θεού σαν περιστέρι. Η φωνή που ακούστηκε απ’ τον ουρανό ήταν ο Θεός που φανερώθηκε μέσα απ’ αυτή τη φωνή. Ο Υιός δεν ήταν Θεός, κι αυτό που ήταν σαν περιστέρι δεν ήταν Θεός, γιατί τον Θεό κανείς δεν μπορεί να Τον δει, ενώ ο Ιωάννης είδε και τον Υιό και το περιστέρι. Έχουμε λοιπόν εδώ τρεις φανερώσεις του Ενός Θεού που είναι Πνεύμα. Τίποτα σ’ όλα αυτά δεν μπορεί ν’ αποδείξει τρία ξεχωριστά πρόσωπα στη θεότητα. Όταν βλέπουμε ένα αδελφό να έχει πέσει κάτω απ’ τη δύναμη του Πνεύματος, έναν άλλο να χορεύει εν Πνεύματι και κάποιο τρίτο να μιλάει σε γλώσσες καθώς το Πνεύμα δίδει σ’ αυτόν, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν τρία Άγια Πνεύματα! Σ’ αυτή την περίπτωση όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι το Ένα Άγιο Πνεύμα, φανερώνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στον Ιορδάνη ποταμό. Το αιώνιο Πνεύμα, ο Θεός, φανερώθηκε σαν Πατέρας με τη φωνή, φανερώθηκε ΕΝ Υιώ στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού, φανερώθηκε και σαν Άγιο Πνεύμα σ’ αυτό που έμοιαζε με περιστέρι.

Το να διδάσκει κανείς ότι ο Υιός του Θεού προϋπήρχε σαν μονογενής υιός πριν απ’ τους αιώνες, χωριστά από δύο άλλα ίσα πρόσωπα, είναι παράλογο. Οι όροι «μονογενής» και «αιώνιος» δεν μπορούν να ισχύουν για το ίδιο πρόσωπο, επειδή αντιφάσκουν. Ο όρος «υιός» υποδηλώνει μια αρχή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αναφέρεται σε κάποιον που υπήρχε σ’ όλη την αιωνιότητα.