ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Εκατομμύρια άνθρωποι από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα έχουν μιλήσει σε γλώσσες!

- O παρακάτω κατάλογος είναι μια λίστα τέτοιων περιπτώσεων όπως αναφέρονται σε ιδιαίτερα γνωστές πηγές, όπως είναι:

·        JOHN CALVIN COMMENTARY

·        CATHOLIC ENCYCLOPEDIA

·        PHILLIP CHAFF’S   «HISTORY OF THE CHRISTIAN CHURCH»

·        JOHN WESLEY AUTOBIOGRAPHY

·        «THE LIVES AND LABORS OF MOODY & SANKY»   (ROBERT BOYD)

·        WITH SIGNS FOLLOWING   (STANLEY FRODSHAM)

·        THE ANTI-NICENE FATHERS   (ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ)

·     Η ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ απ' το πανεπιστήμιο του WITWATERSTAND στο Γιοχάνεσμπουργκ κ.α.

Η "Γλωσσολαλιά" είναι ένα υπερφυσικό φαινόμενο, όπου ο άνθρω­πος του Θεού μπορεί να προσεύχεται σε άγνωστες γλώσσες (όχι σε γνωστή του γλώσσα) καθώς δίνει το Άγιο Πνεύμα.

Σχετικό είναι και το φαινόμενο της ψαλμωδίας "εν πνεύματι", όπου ο άνθρωπος μπορεί να ψάλει σε άγνωστες γλώσσες, ή και σε άγνωστες του μελωδίες, που δίνει το Άγιο Πνεύμα. Η γλωσσολαλιά αναφέρεται και σαν χάρισμα μέσα στην εκκλησία (στη σύναξη των πιστών), όπου ενεργείται μαζί με την ερμηνεία γλωσσών (Α' Κορ.ιδ').

Στην Παλαιά Διαθήκη δεν υπάρχει γλωσσολαλιά, αν και υπάρχουν πολλά χαρισματικά φαινόμενα όπως πλήρωση με Πνεύμα Άγιο, προφη­τεία, οράσεις, θεραπείες, ενύπνια, θαύματα δυνάμεων, αποκαλύψεις γνώσεως και σοφίας, διάκριση πνευμάτων.

Στην Καινή Διαθήκη η γλωσσολαλιά συνδέεται στενά με το "Βάπτι­σμα εν Πνεύματι Αγίω", υπόσχεση που δόθηκε αρχικά από τον Ιωάννη το Βαπτιστή και μετά από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό (Ματθ.γ:11, Μαρκ.α:8). Η πρώτη αναφορά σε νέες γλώσσες, που θα μιλήσουν οι πιστεύοντες στον Ιησού Χριστό, γίνεται απ' τον ίδιο τον Ιησού (Μαρκ.ις:15-18) σαν ένα απ' τα κυριότερα σημεία της πίστης τους σ' Αυτόν.

Στην Πεντηκοστή οι μαθητές έλαβαν την εκπλήρωση της επαγγελίας (Πραξ.α:4-5) της Βάπτισης εν Πνεύματι Αγίω, και καθώς διαβάζουμε στις Πράξεις β:1-4, οι 120 μαθητές "επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι".

Στη συνέχεια, στις Πράξεις των Αποστόλων συναντάμε ενδεικτικά περιστατικά, όπως στο κήρυγμα του Πέτρου στον Κορνήλιο (Πραξ.ι:44-48) και του Παύλου στην Έφεσο (Πραξ.ιθ:1-6), όπου περιγράφε­ται προσευχή σε άγνωστες γλώσσες των ανθρώπων που πίστεψαν και βαπτίστηκαν στο νερό.

Στην επιστολή προς Κορινθίους (ιβ, ιγ, ιδ) , αναφέρονται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος μέσα στην εκκλησία και μέσα στην προσωπική ζωή του πιστού. Εκεί υπάρχουν εκτενείς αναφορές στην προσευχή σε άγνωστες γλώσσες. Όπως φαίνεται και από το εδάφιο Α’ Κορ.ιδ:26, η γλωσσολαλιά και η ερμηνεία γλωσσών, μαζί με τα άλλα χαρίσματα του Πνεύματος, έπρεπε να αποτελούν αναπό­σπαστο μέρος κάθε σύναξης των πιστών, και όχι μόνο στην εκκλη­σία της Κορίνθου, αλλά και σε κάθε εκκλησία.

Στη συνέχεια της εκκλησίας, και ιδίως μετά το 2ο αιώνα, η γλωσ­σολαλιά αποτελούσε ένα μέρος της εμπειρίας όχι όλης της εκκλη­σίας πλέον, αλλά κάποιων μεμονωμένων πιστών. Και αυτοί που είχαν την εμπειρία την κρατούσαν αρκετά μυστική, γι’ αυτό και έχουμε πολύ συνο­πτικές αναφορές. Το βέβαιο είναι πως σαν διδασκαλία και σαν πρα­κτική βαθμιαία εξασθένησε στις περισσότερες εκκλησίες μετά τον 2ο αιώνα, καθώς και όλα τα υπόλοιπα χαρίσματα. Εξαίρεση αποτελούν ομάδες χριστιανών ή εκκλησίες χαρακτηριζόμενες σαν "αιρετικές", οι οποίες είχαν αναζωπυρωτικές και ενθουσιαστικές τάσεις, για επιστροφή στην πρακτική της πρώτης Αποστολικής Εκκλησίας. Παρα­κάτω παραθέτονται μαρτυρίες ατόμων και ομάδων, απ' όλους τους αιώνες, σχετικά με εμπειρίες γλωσσολαλιάς.

O Ειρηναίος, επίσκοπος της Λυών (130-202μ.χ.), στο βιβλίο του "Κατά Αιρέσεων", επιβεβαιώνει τη συνέχιση της γλωσσολαλιάς και μετά την αποστολική εποχή, ως εξής: "Πολλών ακούομεν αδελφών εν τη εκκλησία προφητικά χαρίσματα εχόντων και παντόπαις  (παντός είδους) λαλούντων δια του Πνεύματος γλώσσαις".

O Τερτυλλιανός, Λατίνος εκκλησιαστικός Πατέρας (160-220 μ.X.) γράφοντας εναντίον του γνωστικού αιρετικού Μαρκίωνα, τον προκάλεσε να δείξει, αν μπορούσε, τη δύναμη του Θεού ανάμεσα στους Γνωστικούς, με τον τρόπο που ο Θεός ενεργούσε στην εκκλη­σία, αντιπαραθέτοντας του τις προφητείες, οράσεις, γλώσσες, και ερμηνείες γλωσσών.

Ο Μοντανισμός, ένα αναζωπυρωτικό κίνημα του 2ου αιώνα, που επιδίωκε την επιστροφή στον αγιασμό, την απλότητα και τη δύναμη της πρώτης εκκλησίας, πίστευε και εξασκούσε τη γλωσσολαλιά και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

O Νοβατιανός, εκκλησιαστικός ηγέτης του 3ου αιώνα, έγραψε: "Ο Κύριος είναι Αυτός που θέτει προφήτες στην εκκλησία, οδηγεί τους διδασκάλους, κατευθύνει τις γλώσσες".

Τον 4ο αιώνα ο Παχώμιος, ιδρυτής του πρώτου μοναχικού κοινοβί­ου στην Αίγυπτο, κήρυττε σε ώρα ανάγκης στα Ελληνικά και Λατινι­κά, χωρίς να τα έχει ποτέ διδαχθεί.

Ο Ιλαρίων, επίσκοπος Πουατιέ και ο Αμβρόσιος επίσκοπος Μιλάνου μίλησαν σε άγνωστες γλώσσες σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες.

Ο Αυγουστίνος έγραψε: "Αναμένεται οι πιστοί να μιλούν με νέες γλώσσες".

Ο Εκκλησιαστικός πατέρας Βασίλειος Καισαρείας (4ος αιώνας) αναφέρεται, ότι σε συνάντηση του με ένα Σύρο ασκητή, προσευχήθη­κε, ώστε να μπορέσουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και το Άγιο Πνεύμα έδωσε στο Βασίλειο να μιλήσει Συριακά και στον Σύρο Ελληνικά.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έγραψε τον 5ο αιώνα: "Οποιοσδήποτε βαπτιζόταν στις Αποστολικές ημέρες, μιλούσε αμέσως σε γλώσσες".

Ο Άγιος Δομίνικος (1170-1221) μίλησε Γερμανικά (που ποτέ δεν είχε μάθει) για να δώσει μαρτυρία σε κάποιους Γερμανούς ταξιδιώτες που συνάντησε και με τους οποίους δεν μπορούσε να συζητήσει.

Οι Βαλδέσιοι (12ος και 13ος αιώνας), μιλούσαν σε γλώσσες και είχαν την εμπειρία της θείας θεραπείας.

Μενδικανοί Μοναχοί (13ος αι.) αναφέρεται, ότι μιλούσαν σε άλλες γλώσσες.

Ο Ισπανός Καθολικός άγιος, Βικέντιος Φέρερ (1350-1419), είχε το χάρισμα των γλωσσών και αναθέρμανε την κατανόηση της γλωσσολαλιάς σαν ένα χάρισμα δοσμένο από το Θεό, γιατί στο Μεσαίωνα επικρατούσε η άποψη ότι ήταν ένα φαινόμενο δαιμονικό.

Ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) μιλούσε σε γλώσσες, προφήτευε και εκδήλωνε πολλά χαρίσματα του Πνεύματος σύμφωνα με την εκκλησιαστική ιστορία του SOUER. Σχολιάζοντας το Μαρκ.ις:17-18,είπε: "Αυτά τα ση­μεία (συμπεριλαμβανομένου και των γλωσσών) θα πρέπει να θεωρεί­ται πως εφαρμόζονται στη ζωή κάθε Χριστιανού. Όταν ένας Χριστια­νός, έχει πίστη, θα έχει επίσης και τη δύναμη να κάνει αυτά τα σημεία.

Ο Ιωάννης Καλβίνος (1509-1564) λέει σχολιάζοντας την Α' Κορ.ιδ:5 <...υπάρ­χουν αυτή τη στιγμή σπουδαίοι θεολόγοι που κατηγορούν άλλους (που ασκούν το χά­ρισμα) με ζήλο γεμάτο αγανάκτηση....μπορούμε πολύ "εύκολα να συμπεράνουμε τι εί­δους πνεύμα κινεί αυτούς τους θεολόγους>

Ο διάσημος Φραγκίσκος Ξαβιέρ (1506-1552), Ιησουΐτης ιεραπόστο­λος στους Ινδούς και Κινέζους, κήρυξε στα Ινδικά και Κινέζικα σε ορισμένες περιπτώσεις, χωρίς να γνωρίζει καθόλου αυτές τις γλώσ­σες .

Ο Λουί Μπερτράντ (1526-1581), ιεραπόστολος στους Ινδιάνους του Δυτικού ημισφαίριου, μιλούσε τη γλώσσα τους, με τη δύναμη του Πνεύματος.

Η διακονία του Τζών Γουέλς (1570) και άλλων Σκωτσέζων μεταρ­ρυθμιστών, ακολουθούνταν από προφητείες, θεραπείες, διακρίσεις πνευμάτων και γλώσσες.

Οι Κουακέροι (ή Κοινωνία των Φίλων), υπό την ηγεσία του Τζώρτζ Φοξ (1624-1691), εκδήλωναν τα χαρίσματα του Πνεύματος. Ένας από τους πρώτους Κουακέρους, ο Γουίλιαμ Μπέρεη, έγραψε: "Λάβαμε με­τά από την έκχυση του Πνεύματος σε μας και τα στόματα μας ανοίχ­θηκαν και μιλήσαμε με νέες γλώσσες, καθώς ο Κύριος μας έδιδε".

Οι Ιανσενιστές, ένα αναζωπυρωτικό κίνημα μέσα στην Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας, διώκονταν από τους Ιησουΐτες, επειδή μίλαγαν σε γλώσσες, προφήτευαν, διέκριναν τα πνεύματα και προσεύχον­ταν για θεραπεία ασθενών.

Οι Ουγενότοι (Γάλλοι Διαμαρτυρόμενοι) και ιδιαίτερα οι Προφή­τες της Σεβέν, που διώκονταν από τον Λουδοβίκο 14ο (1685), μι­λούσαν σε γλώσσες, προφήτευαν και ασκούσαν πολλά χαρίσματα του Πνεύματος επί δύο αιώνες. Χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό στις αρχές του 18ου αιώνα, όπου περισσότερα από 300 παιδιά, 3-10 χρονών απ' τη Σεβέν προφήτευαν και μιλούσαν σε γλώσσες, με εκ­πληκτική δύναμη και ακρίβεια. Αυτή η Κίνηση του Πνεύματος του Θεού συνεχίστηκε για περισσότερα από 10 χρόνια, αλλά καταπιέστη­κε βίαια από τον Γαλλικό στρατό το 1771, που δολοφόνησε πολλά από αυτά τα παιδιά.

Οι Μοραβιανοί αδελφοί, το 1727, έλαβαν την εμπειρία της Πεντη­κοστής στό Χέρνχούτ της Γερμανίας.

Οι Σέικερς, ένα αναζωπυρωτικό κίνημα στην Αγγλία και Β. Αμερική μιλούσαν σε γλώσσες. Το 1774, μια ηγετική φυσιογνωμία τους, η Ανν Λη, κατηγορήθηκε από τον κλήρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας για βλασφημία, επειδή ισχυριζόταν ότι γλωσσολαλούσε. Όταν την έφεραν μπροστά σε μια επιτροπή γλωσσομαθών δασκάλων, την βρήκαν ανίκανη για γραφή η ανάγνωση της Αγγλικής. Τότε ήλθε επάνω της το Άγιο Πνεύμα και έδωσε ομολογία πίστεως σε 72 γλώσσες μπροστά σ' αυτούς τους ειδικούς, μιλώντας αυτές τις γλώσσες καλύτερα από αυτούς.

O Τζώρτζ Χουάιτφιλντ, ο διάσημος ευαγγελιστής στην Αγγλία και Β. Αμερική τον 18ο αιώνα, μιλούσε σε γλώσσες καθώς και πολλοί που είχαν ευαγγελιστεί απ' αυτόν.

O Τζών Γουέσλεη (1703-1791), στα κείμενα του βεβαιώνει ότι η γλωσσολαλιά μαζί με τα άλλα χαρίσματα του Πνεύματος ήταν και για την εποχή του. Έλεγε ότι ο μόνος λόγος που σπανίζουν είναι ότι οι Χριστιανοί έχουν ξαναγίνει ειδωλολάτρες, κρατώντας μόνο έναν νεκρό τύπο.

Οι συνεχιστές του έργου του Γουέσλεη, οι Μεθοδιστές, εκδήλωναν το χάρισμα των γλωσσών.

Ο Τόμας Γουώλς, ένας απ' τους σημαντικότερους Μεθοδιστές κήρυκες, γράφει στο ημερολόγιο του στις 8 Μαρτίου του 1750: "Σήμερα το πρωί ο Κύριος μου έδωσε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω και η φωνή μου υψώθηκε σ' Αυτόν μ' ένα θαυμαστό τρόπο".

O Εντουαρντ Ιρβινγκ, Πρεσβυτεριανός κήρυκας (1830), ενώ κήρυττε με μεγάλη δύναμη στο Λονδίνο μια πιστή μίλησε σε άγνωστες γλώσ­σες. Αργότερα ο Ιρβινγκ, μαζί με άλλους που ενδιαφέρονταν για τα Πνευματικά χαρίσματα και για την λειτουργική οργάνωση της εκ­κλησίας, ίδρυσαν την Καθολική Αποστολική Εκκλησία. Η εκκλησία αυτή, που είχε πολλά λειτουργικά και αγιαστικά στοιχεία του Κα­θολικισμού, θεωρήθηκε σαν η πρώτη χαρισματική εκκλησία, μετά τους Αποστολικούς χρόνους, γιατί οι προφητείες, οράσεις, διακρί­σεις, γλώσσες και ερμηνείες γλωσσών, αποτέλεσαν όχι μόνο πρακτική της, αλλά και σημαντική διδασκαλία της, όπως ποτέ άλλοτε δεν εί­χε διδαχθεί.

Στη μεγάλη πνευματική αναζωπύρωση της Ιρλανδίας το 1859, πολ­λοί λάτρευαν το Θεό σε άγνωστες γλώσσες.

Στην αναζωπύρωση στη Μ. Βρετανία (1876), που έγινε μέσω του ευαγγελιστή Μούντυ, έχουμε την εξής αναφορά απ' τον Σάνκεη: "Βρή­κα την συνάθροιση να έχει πάρει φωτιά. Οι νέοι μίλαγαν σε γλώσσες και προφήτευαν. Τι σήμαινε αυτό; Μόνο ότι εκείνο το απόγευμα τους είχε μιλήσει ο Μούντυ".

Για την προσωπική εμπειρία του Μούντυ έχουμε το εξής: <Ο Μούντυ συνειδητοποίησε πόσο ανεπαρκής ήταν για να κηρύξει από άποψη μόρφωσης και πείρας.... Δυο γυναί­κες συνήθιζαν να κάθονται στην μπροστινή σειρά στις συναθροίσεις του. Έβλεπε ότι προσευχόταν. Στο τέλος της συνάθροισης του έλεγαν: 'Προσευχόμασταν για σέ­να ' 'Γιατί δεν προσεύχεστε για τους ανθρώπους; 'Γιατί χρειάζεσαι τη δύναμη του Πνεύματος' ήταν η απάντηση!>

Ο Μούντυ είπε μετά από χρόνια: <Μα, νόμιζα πως είχα δύναμη.... Κατά κάποιο τρόπο ήμουν ικανοποιημένος>. Οι γυναίκες συνέχιζαν να προσεύχονται και η καρδιά του Μούντυ γέμισε με μια μεγάλη πείνα.... Απέκτησε την κορυφαία πνευματική εμπειρία της ζωής του. Ο Μούντυ είπε: <.....έκλαιγα συνέχεια να με γεμίσει ο Θεός με το Πνεύμα Του. Λοιπόν μια μέρα ..... Ω! τι μέρα ήταν αυτή. Δεν μπορώ να το περιγράψω, σπάνια το αναφέρω, είναι τόσο ιερή εμπειρία για να την ονομάζω..... είχα μια τέτοια εμπειρία της αγάπης Του που χρειάστηκε να Του ζητήσω να σταματήσει για λίγο. Πήγα ξανά να κηρύξω. Τα κηρύγματα δεν ήταν διαφορετικά...... εκατοντάδες όμως πίστεψαν.>

Σ' ένα από τα τελευταία του κηρύγματα ο Μούντυ είπε: "Νομίζω πως η εκκλησία έχει κάνει αυτό το θλιβερό λάθος, δηλ. να νομίζει πως η Πεντηκοστή ήταν ένα θαύμα που δεν επρόκειτο να επαναληφθεί ξα­νά".

Ο Δρ. Τόρευ, ο διάσημος θεολόγος που ήταν στενά δεμένος με το Μούντυ, είπε: < Ήταν μια μεγάλη στροφή στο έργο μου όταν επιτέλους κατάλαβα ότι το βάπτισμα στο Πνεύμα το Άγιο ήταν μια εμπειρία για σήμερα και για μένα και ξεκίνησα να το ζητάω....πολλοί επίσης στις μέρες μας ξέρουν ότι τα βάπτισμα στο Πνεύμα το Άγιο είναι μια ευλογημένη πραγματικότητα.....το βάπτισμα με το Άγιο Πνεύμα είναι για κάθε παιδί του Θεού, και κάποιος που θα ήθελε να χρησιμοποιηθεί πολύ από το Θεό σε προσωπικό έργο πρέπει να το λάβει όποιο και να είναι το τίμημα. Χιλιάδες... έφυγαν από μια θέση αδυναμίας προς ένα τόπο δύναμης.... λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα.

 

Ανάμεσα στους Μορμόνους είχαν παρατηρηθεί γλωσσολαλιές και ερμηνείες γλωσσών, και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος αποτελούν μέρος του Συμβόλου Πίστης της Μορμονικής Εκκλησίας.

Η γλωσσολαλιά, καθώς και τα άλλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύμα­τος, ήταν γνωστά σε αναζωπυρώσεις στη Ρωσία και σε Πρεσβυτεριανούς στην Αρμενία, προς τα τέλη του περασμένου αιώνα.

Ο Δρ. Φ.Μ. Μέγιερ μιλούσε για Βαπτιστικές Εκκλησίες στην Εσθονία, όπου οι γλώσσες και η ερμηνεία γλωσσών ήταν συχνές κατά την διάρκεια της επίσκεψης του εκεί.

Σε πολλές αναζωπυρώσεις στην Ελβετία και Νορβηγία, πριν το 1900, πολλοί είχαν πληρωθεί με Άγιο Πνεύμα και μίλησαν σε γλώσ­σες.

Ο Γερμανός Λουθηρανός ποιμένας Μπλούμχαρντ, διάσημος για το χά­ρισμα θείας θεραπείας που είχε, προσευχόταν και διακονούσε σε γλώσσες.

Από το 1870 και μετά η γλωσσολαλιά ήταν χαρακτηριστική στις αναζωπυρώσεις των Εκκλησιών Αγιότητας στην Αμερική απ' όπου και προήλθαν οι πρώτες Πεντηκοστιανές εκκλησίες.

Αναζωπύρωση στην Ουαλία μέσω του ευαγγελιστή Ρόμπερτ Εβανς, στις αρχές του αιώνα και στην Ινδία την ίδια εποχή, είχαν το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς.

Η διάσημη αναζωπύρωση στην Ιεραποστολή της Αζούζα, στο Λος Άντζελες, είχε σαν χαρακτηριστικό της σημείο την πλήρωση με Άγιο Πνεύμα και την ομιλία σε άλλες γλώσσες. Αυτή ήταν και η διδασκα­λία της κίνησης Αποστολική Πίστη των αρχών του αιώνα. Η Αποστο­λική Πίστη που άρχισε από τον κήρυκα αγιασμού Τσαρλς Φ. Πάρχαμ το 1901 και συνεχίστηκε στην Αζούζα, δίδασκε πως το "βάπτισμα εν Πνεύματι", έχει σαν εξωτερική ένδειξη την γλωσσολαλιά. Στην ανα­ζωπύρωση αυτή, βαπτίστηκαν "εν Πνεύματι" πολλοί από τις Εκκλησίες Αγιότητας, Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Πρεσβυτεριανοί κ.ά. Για την εμπειρία τους αυτή διώχθηκαν απ' τις εκκλησίες τους και απ' το κοινωνικό τους περιβάλλον, και σχημάτισαν τις πρώτες Εκκλησίες της Πεντηκοστής, που ονομάστηκαν έτσι, επειδή πίστευαν στην εμ­πειρία της Πεντηκοστής. Οι Εκκλησίες της Πεντηκοστής αναπτύχθη­καν γρήγορα, αλλά ήταν ξεχωρισμένες από τις υπόλοιπες Διαμαρτυ­ρόμενες εκκλησίες, οι οποίες δεν δέχονταν το βάπτισμα "εν Πνεύ­ματι" με την γλωσσολαλιά καθώς και τα άλλα χαρίσματα.

Από το 1960 άρχισε η λεγόμενη "Χαρισματική Κίνηση" μέσα στις Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες, απ' την Επισκοπική Εκκλησία πρώτα και μετά στην Λουθηρανική, Βαπτιστική, Πρεσβυτεριανή κ.α. εκκλησίες. Οι πιστοί που βαπτίζονταν με Άγιο Πνεύμα, δεν διώχνονταν πια απ' τις εκκλησίες, αλλά σχημάτιζαν ομάδες λατρείας και χαρισματικής προσευχής.

Το 1966 άρχισαν να βαπτίζονται "εν Πνεύματι" και Καθολικοί πι­στοί και έτσι άρχισε η χαρισματική κίνηση στην Καθολική Εκκλη­σία, η οποία επεκτάθηκε ραγδαία και έγινε σήμερα πλατειά αποδε­κτή μέχρι και από τον Πάπα.

Καθολικοί  καρδινάλιοι και μοναχοί, Αγγλικανοί Επίσκοποι, Λουθηρανοί και Πρεσβυτεριανοί θεολόγοι, Βαπτιστές και Ευαγγε­λικοί κήρυκες έχουν λάβει την εμπειρία της Πεντηκοστής.

Το 1973 άρχισε η χαρισματική κίνηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Β. Αμερικής, που επεκτάθηκε σε ορθοδόξους και άλλων χωρών.

Σήμερα η γλωσσολαλιά και τα άλλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι όχι μόνον ανεκτά, αλλά και διδάσκονται στις περισσότερες εκκλησίες, ακόμα και στις πιο παραδοσιακές (όπως η Καθολική) η στις πιο ορθολογιστικές (όπως η Λουθηρανική, Πρεσβυτεριανή).

Παρά τις συκοφαντίες, τις βλασφημίες,  τους  διωγμούς που υπέ­στησαν οι πιστοί που πίστευαν στη δύναμη της Πεντηκοστής, σήμερα το έργο του Αγίου Πνεύματος και οι εκδηλώσεις Του έχουν γίνει γνωστά και αποδεκτά από το μεγαλύτερο μέρος του Σώματος του Χρι­στού, όπως ήταν και στην αρχή της εκκλησίας.

Πιστεύω ότι είναι πλέον σαφές, ότι το σημείο ότι κάποιος είναι βαπτισμένος με Πνεύμα Άγιο, είναι οι άγνωστες γλώσσες.

Κι επειδή κάποιοι αναρωτιούνται αν θα πάνε ή όχι στον ουρανό επειδή δεν μιλάνε με γλώσσες, θα αφήσω για άλλη μια φορά το λόγο του Θεού να μας δώσει την απάντηση:

Ρωμ.η:11 «Εάν δε κατοική εν υμίν το Πνεύμα του αναστήσαντος τον Ιησούν εκ νεκρών, ο αναστήσας τον Χριστόν εκ νεκρών θέλει ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών διά του Πνεύματος αυτού του κατοικούντος εν υμίν».

Τα θνητά σώματά μας θα ζωοποιηθούν διά του Πνεύματος αυτού του κατοικούντος εν υμίν.

Αν λοιπόν μέσα μας δεν κατοικεί το Πνεύμα Αυτού, αν δεν μιλάμε σε άγνωστες γλώσσες, τα σώματά μας δεν θα ζωοποιηθούν, λέει η Αγία Γραφή.