Προς Εφεσίους (2)

 

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Εφεσ.β - δ:1-16

 

Α. ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β

1. Η μεγάλη αντίθεση.

Στο δεύτερο κεφάλαιο μας δίνεται η αντίθεση ανάμεσα στον αμαρτωλό πριν σωθεί και τον άγιο του Θεού μετά την απολύτρωση του.

Πριν τη σωτηρία ο άνθρωπος είναι:

α. Νεκρός εξ αιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών. Αυτό σημαίνει απλά, ότι δεν έχει πνευματική, αιώνια ζωή. Σαν νεκρός, δεν μπορεί να γνωρίζει όλες τις ευλογίες του Θεού και δεν μπορεί να ζήσει μ’ ένα τρόπο που να ευαρεστεί Αυτόν.

β. Βαδίζει κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου.

γ. Είναι υιός απείθειας. Αυτό αναφέρεται στο γεγονός ότι πατέρας του είναι ο διάβολος που είναι ο άνομος και δεν μπορεί να είναι καλύτερος απ’ τον πατέρα του.

δ. Η ζωή του κυριαρχείται απ’ την επιθυμία της σάρκας. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με σεξουαλικές καταχρήσεις, αλλά με κάθε ανθρώπινη επιθυμία που είναι αντίθετη στο θέλημα του Θεού.

ε. Είναι τέκνο οργής. Αυτό σημαίνει ότι αξίζει την οργή του Θεού. Ο Θεός μισεί κάθε αμαρτία, συνεπώς ο αμετανόητος αμαρτωλός θα γευτεί την οργή του Θεού.

 

Τι θαυμαστή αντίθεση με την περιγραφή του άγιου του Θεού:

α. Έχει “ζωοποιηθεί” ή με άλλα λόγια έχει αιώνια ζωή.

β. Έχει συναναστηθεί και συγκαθίσει στα επουράνια δια Ιησού Χριστού

γ. Είναι ποίημα του Θεού εν Χριστώ Ιησού

 

2. Σωσμένοι με τη χάρη.

Εφεσ.β:8,9  Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον ουχί εξ έργων δια να μη καυχηθή τις.

Η σωτηρία είναι αποκλειστικά με τη χάρη του Θεού. Ο άνθρωπος από δικού του δεν έχει τίποτα που να την αξίζει, ούτε μπορεί να την κερδίσει με κανένα άλλο τρόπο. Δεν είναι το τι ο άνθρωπος κάνει, αλλά το τι ο Χριστός έκανε γι’ αυτόν στο σταυρό του Γολγοθά. Η πίστη είναι το μέσο με το οποίο μπορεί να δεχτεί τη χάρη του Θεού στη ζωή του.

Βεβαίως δεν μπορεί κανείς να προσθέσει τίποτα στο τετελεσμένο έργο του Γολγοθά και στη χάρη του Θεού που σώζει τον αμαρτωλό. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις μέσα στο ευαγγέλιο που πρέπει να τηρηθούν για να γίνει κανείς αποδέκτης της χάρης του Θεού.

 

3. Ποίημα Αυτού

Εφεσ.β:10 Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού πρός έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός, δια να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.

Η λέξη “ποίημα” έχει την έννοια του έργου τέχνης, του αριστουργήματος αρμονίας και ομορφιάς. Πόσο θα έπρεπε να Τον δοξάζουμε γι’ αυτό, ότι είμαστε το ποίημα του Θεού!

 

4. Η ειρήνη μας

Στο ναό, ένας τοίχος χώριζε την αυλή των Εθνικών απ’ αυτή των Εβραίων. Οι Εθνικοί δεν μπορούσαν να μπουν μέσα στο ιερό. Απ’ την έξω μεριά ήταν οι απαλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού (εδ.12).

Όμως, με το έργο του σταυρού, ο Χριστός γκρέμισε αυτό το μεσότοιχο κι έγινε η ειρήνη μας συνδιαλλάσσοντας και τους Εθνικούς και τους Ισραηλίτες σ’ ένα σώμα προς τον Θεό.

Στα εδάφια 5,6,22 οι λέξεις “ημάς” και “σείς” εκφράζουν την έννοια ότι εν Χριστώ Ιησού δεν υπάρχουν χωρίσματα, αλλά είμαστε όλοι ΕΝ εν Αυτώ.

 

5. Ο ακρογωνιαίος λίθος.

Εφεσ.β:20-22  εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του Πνεύματος.          

Η εκκλησία είναι κτισμένη πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και προφητών. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς είναι το θεμέλιο της εκκλησίας, αλλά ο Παύλος αναφέρεται εδώ στη θεμελίωση της εκκλησίας την ημέρα της Πεντηκοστής και στον ευαγγελισμό του κόσμου που πρέπει να γίνει δια των αποστόλων και προφητών. Αλλά ακόμα και όταν αυτοί είναι το θεμέλιο, ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος.

Ο ακρογωνιαίος λίθος είναι ο πιο επιφανής σε μια απ’ τις γωνίες του κτιρίου. Απ’ αυτόν παίρνονται όλα τα μέτρα και κάθε μέρος του κτιρίου σταθμίζεται και μετριέται βάσει αυτού.

 

Β. ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ

 

1. Ο δέσμιος του Χριστού

Στο πρώτο εδάφιο των κεφαλαίων γ & δ, ο απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι ήταν δέσμιος του Ιησού Χριστού, επειδή κήρυξε ότι και οι εθνικοί μπορούν να σωθούν.

Στον Παύλο είχε δοθεί η οικονομία της χάρης του Θεού υπέρ των εθνικών. Αυτό ήταν ένα αποκεκριμένο μυστήριο για τις προηγούμενες γενεές, αλλά τώρα είχε φανερωθεί σ’ αυτόν δι’ αποκαλύψεως.

Αυτή η αποκάλυψη ήταν η αλήθεια ότι τα έθνη θα είναι συγκληρονόμα και συμμέτοχα των υποσχέσεων του Χριστού. Ακριβώς γι’ αυτή την αλήθεια ο Παύλος βρισκόταν φυλακισμένος στη Ρώμη.

 

2. Ο πλέον ελάχιστος πάντων.

Υπήρξαν φορές που ο Παύλος υπερασπίστηκε την αποστολικότητά του, αλλά αυτό έγινε μόνο σε στιγμές που έπρεπε να φανερώσει την εξουσία του στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Σε κάθε άλλη περίπτωση, φανέρωνε ένα αληθινά πράο και ταπεινό πνεύμα.

Στην Εφεσ.γ:8 λέει ότι ήταν ο πλέον ελάχιστος πάντων των αγίων. Έβλεπε τον εαυτό του σαν τον πιο ασήμαντο απ’ τα παιδιά του Θεού. Κάπου αλλού στα γραπτά του λέει ότι είναι ο μικρότερος απ’ τους αποστόλους και πριν τη μεταστροφή του, ο χειρότερος των αμαρτωλών (Α’ Κορ.ιε:9 & Α’ Τιμ.α:15).

 

3. Η προσευχή του Παύλου για τους Εφεσίους

Στο τρίτο κεφάλαιο και στα εδάφια 13-21 έχουμε τη δεύτερη προσευχή του σ’ αυτή την επιστολή. Ο Παύλος επιθυμούσε να είναι δυνατοί κατά το Πνεύμα για να μη λιποψυχούν στις θλίψεις και στις δοκιμασίες.

Προσεύχεται ακόμα ώστε να θεμελιωθούν  εν Χριστώ για να μπορέσουν να γνωρίσουν την πληρότητα του πνεύματος και την άπειρη αγάπη του Χριστού. Χρησιμοποιεί τα μεγέθη του πλάτους μήκους, βάθους και ύψους για να εκφράσει αυτό που θέλει. Θα μπορούσαμε να τα ερμηνεύσουμε έτσι:

Πλάτος - Οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί ήρθαν όλοι σ’ ένα σώμα. Το ευαγγέλιο αγκαλιάζει τον καθένα.

Μήκος - Η οικονομία του πληρώματος των καιρών

Βάθος - Το μέρος απ’ όπου μας σήκωσε ο Κύριος.

Ύψος - Η θέση που η εκκλησία  θα καταλάβει στον ουρανό.

 

4. Το οικογενειακό όνομα

Γραφική αναφορά: γ:14-15

Όταν βαπτιζόμαστε στ’ όνομα του Ιησού, το παίρνουμε σαν οικογενειακό μας όνομα. Λίγο αργότερα, όταν έχουμε γίνει μέλη της οικογένειάς του, μπορούμε να καταλάβουμε το προνόμιο να φέρουμε τ’ όνομά Του.

 

Γ. ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ:1-16

 

1. Η δουλειά της εκκλησίας      

Στο πρώτο εδάφιο του τέταρτου κεφαλαίου, ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί τη λέξη “παρακαλώ” με την έννοια “ικετεύω”. Χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη για να δείξει πόσο σημαντικό είναι για το παιδί του Θεού να περπατά άξια της κλήσης που του έχει γίνει.

Η δουλειά της εκκλησίας είναι να φανερώνει σ’ όλους “τον έπαινον της δόξης της χάριτος αυτού”, όσο είναι σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά και στην αιωνιότητα. Έχουμε συναναστηθεί κι έχουμε συγκαθίσει στα επουράνια δια Ιησού Χριστού, για να δείξει ο Θεός στους επερχόμενους αιώνες τον υπερβάλλοντα πλούτο της χάριτος Αυτού. Για να περπατήσουμε λοιπόν άξια αυτής της κλήσης, είναι αναγκαίο να βαδίζουμε με ταπείνωση, πραότητα και αγάπη.

 

2. Ενότητα στο Πνεύμα.

Γραφική αναφορά: δ:3

Ο Παύλος προτρέπει τους Εφεσίους να σπουδάσουν να διατηρήσουν την ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Αυτό σημαίνει ότι για να γίνει αυτό χρειάζεται να καταβληθεί προσπάθεια. Και ας μην φανεί αυτό παράξενο σε κανένα, γιατί αν σκεφτούμε το γεγονός ότι άντρες και γυναίκες από κάθε κοινωνικό στρώμα και μορφωτικό ή οικονομικό επίπεδο βαπτίζονται δια του ενός Πνεύματος σ’ ένα σώμα, καταλαβαίνουμε την αναγκαιότητα της προσπάθειας και της σπουδής προκειμένου να διατηρηθεί η ενότητα του Πνεύματος.

Θα πρέπει να προσέξουμε ότι καλούμαστε να διατηρήσουμε την ενότητα που το Πνεύμα το Άγιο θέλει, κι όχι κάποιος άνθρωπος. Θα πρέπει λοιπόν ν’ αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να μας κατευθύνει και να εργαζόμαστε πάνω σ’ αυτό μέχρι να έρθει η στιγμή που θα “καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως” εδ.13.

 

3. Η αιχμαλωσία αιχμαλωτίζεται

Γραφική αναφορά: δ:8

Ο Κύριος Ιησούς, όταν πέθανε, μας λέει η Γραφή ότι κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης, τον Άδη (Εφεσ.δ:9). Εκεί, στον κόλπο του Αβραάμ, βρισκόταν τα πνεύματα των δικαίων που είχαν πεθάνει και στα οποία ο Κύριος κήρυξε (Α’ Πετρ.γ:19). Μετά αιχμαλώτισε αυτή την αιχμαλωσία και την “ανέβασε εις ύψος”. Ο παράδεισος, ο κόλπος του Αβραάμ που ο Κύριος επισκέφτηκε (Λουκ.κγ:43 & ις:22), μετά την ανάβαση εις ύψος ονομάζεται “τρίτος ουρανός” (Β’ Κορ.ιβ: 2-4).

 

4. Η πεντάπτυχη διακονία

Αυτές οι διακονίες δεν είναι αναγκαστικά με σειρά σπουδαιότητας, αλλά μάλλον με τη σειρά που λειτουργούν. Το έργο του ποιμένα και του δασκάλου ακολουθεί το έργο του ευαγγελιστή.

Θα πρέπει να τονιστεί εδώ, ότι το έργο τους είναι πρωταρχικά μέσα στην εκκλησία. Είναι εκεί για να προστατέψουν τους αγίους και να οικοδομήσουν το σώμα του Χριστού.

 

5. Η αύξηση του σώματος

Αν το έργο της διακονίας μέσα στο σώμα του Χριστού είναι σωστό, οι άγιοι θα δυναμώσουν, θα γίνουν ώριμοι και θ’ αυξάνουν κατά την εικόνα του Χριστού. Όταν ο καθένας ατομικά δυναμώνει πνευματικά, τότε και το σώμα θα είναι δυνατό. Και αν το σώμα είναι δυνατό και υγιές, τότε αυτόματα θ’ αρχίσει να αυξάνει και νέα μέλη θα προστίθενται.