Προς Ρωμαίους (3)

 

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

 

Ρωμ.ε:1 - η:39

 

Α. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ (Ρωμ.ε:1 - η:17)

 

1. Ρωμ.κεφ.ε

α. Τα αποτελέσματα της δικαίωσης δια πίστεως

Υπάρχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα της ενέργειας του Θεού να μας δικαιώνει μέσω της πίστης. Ο Παύλος είπε ότι η ειρήνη, η χαρά και η ελπίδα συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτά τα οφέλη.

Το πρώτο απ’ αυτά είναι η ειρήνη. Με το να έχει κηρυχτεί δίκαιος δια πίστεως, ο πιστός έχει ειρήνη με τον Θεό.

Ειρήνη απλά σημαίνει ότι ο πόλεμος τελείωσε, τα όπλα της επανάστασης έπεσαν κάτω κι έγιναν δεκτοί οι όροι του Θεού. Αυτή η ειρήνη με τον Θεό σημαίνει κατάπαυση της έχθρας ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «ειρήνη με τον Θεό» και «ειρήνη από τον Θεό» (Φιλ.δ:7). Η ειρήνη από τον Θεό αναφέρεται σε μια αίσθηση γαλήνης νου και καρδιάς. Στους Ρωμαίους, ειρήνη με τον Θεό είναι μια ολοκληρωτική υποταγή στο θέλημα του Θεού. Όλη η έχθρα της ψυχής έχει φύγει κι αυτό οδηγεί στη συνδιαλλαγή με τον Θεό.

Μέσω του Ιησού Χριστού έχουμε πρόσβαση στη χάρη του Θεού στην οποία έχουμε βασιστεί. Αυτή η χάρη είναι η εύνοια του Θεού προς εμάς, την οποία δεν αξίζαμε. Με το να έχει δικαιωθεί ο πιστός και με το να έχει πρόσβαση στη χάρη του Θεού, αγάλλεται τώρα στην ελπίδα της δόξας του Θεού - όχι μόνο στη μελλοντική ελπίδα, αλλά και στις δοκιμασίες του παρόντος καιρού.

Οι δοκιμασίες αντί να καταστρέφουν την πίστη μας, αναπτύσσουν ένα δόκιμο χαρακτήρα. Αυτές οι δοκιμασίες μας μεταστρέφουν από το να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, στην τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο πιστός καυχάται στις δοκιμασίες επειδή αυτές φέρνουν υπομονή και η υπομονή χτίζει ένα δόκιμο χαρακτήρα που φέρνει ελπίδα.

Η σειρά είναι σημαντική: δοκιμασία, υπομονή, χαρακτήρας και μετά ελπίδα. Ο χαρακτήρας που αναπτύσσεται μέσω της δοκιμασίας και της υπομονής δίνει στον πιστό μια απόδειξη, ή μια μαρτυρία ότι στέκεται στη χάρη του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι η ελπίδα.

 

β. Η αγάπη του Θεού

Δεν θα απογοητευτούμε ως προς την ελπίδα μας, επειδή ήδη έχουμε μια πρώτη γεύση της ολοκλήρωσής της, κι αυτή είναι η αγάπη του Θεού, που εκχύθηκε και μας συσφίγγει. Δεν είναι η δική μας αγάπη προς τον Θεό, αλλά η αγάπη του Θεού για μας. Η φύση της αγάπης του Θεού περιγράφεται καλύτερα με ό,τι αυτή κάνει. Ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο όπως είναι, αμαρτωλός. Η αγάπη του Θεού δεν παρακινείται καθόλου απ’ οποιαδήποτε προσόντα μπορεί να έχει το άτομο που Εκείνος αγαπά.

Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε τον άνθρωπο σαν αβοήθητο, άθεο αμαρτωλό και ακόμα εχθρικό. Οι άνθρωποι ίσως θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν την αγάπη τους με το να δώσουν τη ζωή τους για ένα δίκαιο άνθρωπο, αλλά ο Θεός έδειξε την αγάπη Του με το να πεθάνει ο Χριστός υπέρ των εχθρών Του.

 

γ. Το «πολλώ μάλλον» της προς Ρωμαίους επιστολής

Στο κεφάλαιο αυτό ο απόστολος Παύλος έκανε συγκεκριμένες συγκρίσεις και χρησιμοποίησε τη φράση «πολλώ μάλλον»:

Þ εδ.9 «πολλώ μάλλον θέλομεν σωθή από της οργής»

Þ εδ.10 «πολλώ μάλλον θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού»

Þ εδ.17 «πολύ περισσότερον η χάρις του Θεού επερίσσευσεν εις τους πολλούς»

Þ εδ.17 «πολύ περισσότερον οι λαμβάνοντες την αφθονίαν της χάριτος και της δωρεάς της δικαιοσύνης θέλουσι βασιλεύσει εν ζωή δια του ενός Ιησού Χριστού»

Þ εδ.20 «Και όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις

Χρειάζεται χρόνο να καταλάβει κανείς αυτά τα «πολλώ μάλλον», γιατί περιγράφουν αυτό που ο Ιησούς Χριστός εκπλήρωσε για την ψυχή που είναι δικαιωμένη.

 

δ. Οι δύο ηγέτες

Όλο το θέμα της δικαιοσύνης της ανθρώπινης ψυχής έχει να κάνει με την σύγκριση δύο αντιπροσωπευτικών ηγετών: του Αδάμ και του Χριστού.

Ο προπάτορας μας, ο Αδάμ, σαν ο πρώτος αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους, βούτηξε ολόκληρη την ανθρωπότητα στην αμαρτία και τον θάνατο, απ’ όπου ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να διαφύγει.

Όμως μέσω του τελευταίου αντιπρόσωπου του ανθρώπινου γένους και της υπακοής του στον Θεό, επήλθε αιώνια ζωή. Αυτά μπορεί να συνοψιστούν ως εξής: εξαιτίας της αμαρτίας και ανυπακοής του Αδάμ, ήρθε ο θάνατος και η καταδίκη πάνω σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εξαιτίας της δικαιοσύνης και υπακοής από μέρους του Ιησού, ήρθε το δώρο της δικαίωσης, η δικαιοσύνη, η άφθονη χάρη και η αιώνια ζωή σε όλους όσους λαμβάνουν την χάρη.

Το κεφάλαιο τελειώνει με μια δήλωση σχετική με την απόλυτη κυριαρχία της χάρης του Θεού. Η χάρις του Θεού είναι απόλυτα κυρίαρχη. Η αιώνια ζωή μέσω του Ιησού Χριστού είναι εξασφαλισμένη.

 

2. Ρωμ.ς

α. Ο θάνατός μας με τον Χριστό

Αν όπου επερίσσευσεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις, τότε γιατί δεν συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε, ώστε ν’ αυξηθεί ακόμα πιο πολύ η παροχή της χάρης; Η απάντηση του Παύλου: «Μη γένοιτο»!

Ένα τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν μια απόλυτη αντίφαση. Ο θάνατος που ήταν κάποτε εχθρός μας, τώρα υπηρετεί τον πιστό εξαιτίας της νίκης που πήρε ο Χριστός με την ανάσταση.

Ο Παύλος ήθελε όλοι να γνωρίζουν ότι το βάπτισμά στο σώμα του Χριστού είναι ένα βάπτισμα στον θάνατό και την ανάστασή Του. Για να είναι κάποιος υπάκουος στο ευαγγέλιο πρέπει να περπατήσει μαζί με το Χριστό τα βήματα της αναγέννησης.

Αυτό σημαίνει, ότι πεθαίνει ως προς τον εαυτό του και την αμαρτία μέσω της ολοκληρωτικής μετάνοιάς του, θάβεται μαζί με το Χριστό με το βάπτισμα στο θάνατό Του και αναστήνεται, ώστε να βαδίσει μια νέα ζωή. Η ζωή του Κυρίου μας μεταβιβάζεται μέσω του βαπτίσματος με το Άγιο Πνεύμα.

Θα έπρεπε λοιπόν ένα άτομο, που γεύτηκε αυτή την αλλαγή να συνεχίζει να αμαρτάνει; Όχι, αν ο πιστός είναι νεκρός μαζί με τον Χριστό. Ένα πτώμα είναι τελείως αναίσθητο στις παροτρύνσεις της αμαρτίας.

Η χάρις του Θεού δια Ιησού Χριστού είναι πραγματικά ελευθερία - ελευθερία από την αμαρτία, όχι ελευθερία για αμαρτία.

 

β. Δύο υπολογισμοί, συλλογισμοί, εκτιμήσεις.

Στο εδάφιο 11 έχουμε το μυστικό για μια νικηφόρα ζωή εν Χριστώ. Πρέπει να λογίζουμε ή να φρονούμε συγκεκριμένα πράγματα σαν αληθινά. Ο Χριστός υπέφερε για τις αμαρτίες μου. Γι’ αυτό τον λόγο αγοράστηκα διά τιμής. Δεν είμαι πια ο εαυτός μου. Είμαι δικός Του και γι’ αυτό δεν αναγνωρίζω πλέον τον παλιό άνθρωπο που σταυρώθηκε μαζί μ’ Αυτόν.

Φρονώ τον εαυτό μου νεκρό ως προς την αμαρτία. Αυτό όμως είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Ο πιστός δεν φρονεί μόνο τον εαυτό του νεκρό, αλλά πρέπει επίσης να τον βλέπει ζωντανό ως προς τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού.

 

γ. Δύο παραχωρήσεις

Με το να έχουμε δεχτεί τους εαυτούς μας νεκρούς ως προς την αμαρτία και ζωντανούς ως προς τον Θεό, ερχόμαστε τώρα μπροστά σε δύο παραχωρήσεις. Αυτές τις βλέπουμε στο εδάφιο 13:

Πρώτα η εσωτερική ζωή, έπειτα τα μέλη. Ο Θεός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αρκετά τα μέλη μας όταν η καρδιά μας δεν έχει παραχωρηθεί σ’ Αυτόν. Η σειρά πρέπει να είναι: (1) παραχώρηση του εαυτού μου στον Θεό και (2) μετά τα μέλη μου σαν όπλα δικαιοσύνης σ’ Αυτόν.

 

δ. Η εκλογή του ανθρώπου

Υπάρχουν δύο εκλογές για τον άνθρωπο. Να εκλέξει την αμαρτία ή τον Θεό σαν Κύριό του. Η αμαρτία οδηγεί τελικά στον αιώνιο θάνατο, η υπακοή στον Θεό οδηγεί στην αιώνια ζωή. Η πραγματική θέση της αμαρτίας είναι στο θέλω. Η αμαρτία κυριαρχεί όταν η θέληση λέει «ναι» στον πειρασμό. Το Άγιο Πνεύμα κυριαρχεί όταν η θέληση λέει «όχι».

Η υπακοή στην αμαρτία οδηγεί στον θάνατο. Η αμαρτία είναι μια απάτη. Προσφέρει ζωή και καταλήγει στον θάνατο. Απεναντίας, το δώρο του Θεού προσφέρει αιώνια ζωή μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.

 

3. Ρωμ. ζ

Στο έβδομο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, ο Παύλος απεικόνισε το νεκρό (χαμένο) αγώνα του ΕΓΩ. Η σαρκική φύση ήταν καταδικασμένη γιατί ο Νόμος έκανε την αμαρτία φανερή. Υπήρχε πραγματική ήττα στην προσωπική ζωή. Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν στο έβδομο κεφάλαιο αντί να δεχτούν το γεγονός ότι η προσωπική ζωή πρέπει να πεθάνει για να λάβουν αιώνια ζωή.

Γιατί να ζουν στο έβδομο κεφάλαιο, προσπαθώντας να δικαιώσουν την αμαρτία, την στιγμή που το Πνεύμα θα αναλάβει την διαμάχη και θα υπερνικήσει την σάρκα. Μέσω της ζωής του Χριστού γίνεται κάποιος δυνατός. Υπάρχει μια ολοφάνερη αντίθεση ανάμεσα στη σαρκική ζωή και στη ζωή του Πνεύματος.

Ο Παύλος μιλάει στο πρώτο πρόσωπο 26 φορές στα εδάφια 15 - 25. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στο Άγιο Πνεύμα μέχρι το κεφ. η, όπου αναφέρεται 19 φορές.

Στο κεφ.ζ αναφέρεται συχνά ο Νόμος, αλλά μόνο λίγες φορές στο κεφ.η.

Ο Παύλος δείχνει την άθλια υποτέλειά του κάτω από το Νόμο. Παρά την συναίνεσή του και την επιθυμία του να τηρήσει το Νόμο, η αμαρτωλή φύση μέσα του συνεχώς υπερνικούσε την επιθυμία του νου του.

Πώς θα μπορούσε να ελευθερωθεί ο νους απ’ τις υπαγορεύσεις της σάρκας, έτσι ώστε να έχει τη δύναμη να κάνει αυτό που πραγματικά επιθυμούσε να κάνει; Ο μόνος τρόπος διαφυγής απ’ αυτή τη σύγκρουση και τη σκλαβιά είναι διά Ιησού Χριστού του Κυρίου μας (εδ.25).

 

4. Ρωμ. η

α. Νίκη εν Χριστώ

Αυτό είναι ένα νικηφόρο κεφάλαιο. Δεν αρχίζει με καταδίκη και δεν τελειώνει με αποχωρισμό. Το κεφ.ζ κυριαρχείται απ’ τις λέξεις εγώ, εμένα και δικό μου. Αντίθετα, το Ρωμ.η κυριαρχείται από το Άγιο Πνεύμα, που αναφέρεται περίπου 19 φορές. Το μυστικό της νίκης έγκειται στον Χριστό. 

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να ζεις κατά το Πνεύμα και να ζεις κατά τη σάρκα. Ζω κατά τη σάρκα σημαίνει παρακινούμαι από τις επιθυμίες της σάρκας και αντίστοιχα, ζω κατά το Πνεύμα σημαίνει παρακινούμαι από τις επιθυμίες του Πνεύματος.

Η σάρκα παράγει ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και καταλήγει στον θάνατο. Η σάρκα είναι εχθρική προς τον Θεό και απρόθυμη να υποταχθεί στο Νόμο Του. Αντίθετα, το Άγιο Πνεύμα παράγει ένα τρόπο σκέψης που καταλήγει στη ζωή και την ειρήνη.

 

β. Αθανασία.

Στο εδ.11, ο Παύλος όρισε καθαρά τον ρόλο του Αγίου Πνεύματος στην ανάσταση. Ένα θνητό σώμα, είναι ένα σώμα ικανό να πεθάνει. Ένα ζωοποιημένο σώμα από το Άγιο Πνεύμα, είναι αθάνατο. Αυτό το εδάφιο αποδεικνύει συμπερασματικά την ανάγκη να έχεις λάβει το Άγιο Πνεύμα για να είσαι έτοιμος την ώρα της επιστροφής του Ιησού.

 

γ. Αββά ο Πατήρ

Στους Ρωμ.η:15, η έκφραση «Αββά ο πατήρ» είναι μισή Αραμαϊκή και μισή Ελληνική. Αυτό σημαίνει ότι όσο ο Ιουδαίος τόσο και ο Εθνικός μπορεί να υιοθετηθεί απ’ την οικογένεια του Θεού.

 

Β. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΥΛΟΓΙΑ - Ρωμ.η:18-39

 

1. Προσευχή με στεναγμούς

Την υιοθεσία από την οικογένεια του Θεού, ακολουθεί η προσαρμογή σ’ αυτή την οικογένεια. Ένας χριστιανός πρέπει να ξέρει πώς να παραχωρήσει τον εαυτό του στο Πνεύμα και να εκφράσει τις επιθυμίες που αυτό δημιουργεί μέσα του. Ενώ όλος ο κόσμος στενάζει από δυστυχία, ο χριστιανός στενάζει από μια βαθιά επιθυμία να επιστρέψει ο Ιησούς κι αυτό δεν εκφράζεται χωρίς τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Το παιδί του Θεού προσεύχεται αποτελεσματικά, μόνο όταν το Πνεύμα του Θεού κινείται πάνω του. Το Άγιο Πνεύμα τον βοηθά και τον καθιστά ικανό να ζήσει νικηφόρα εν Χριστώ.

 

2. Κανένας αποχωρισμός απ’ την αγάπη του Θεού.

Παρά τις δοκιμασίες του παρόντος, όλα συνεργούν στο αγαθό. Ο Θεός, που άρχισε το έργο της χάρης, δεν θα επιτρέψει να διακοπεί αλλά θα καταλήξει στην τελική δόξα.

Αν ο Θεός είναι μαζί μας, κανείς δεν μπορεί να είναι εναντίον μας ή να μας κατηγορήσει για κάτι. Δεν υπάρχει καταδίκη ούτε αποχωρισμός από την αγάπη του Θεού εν Χριστώ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο χριστιανός σταματά να είναι ένα άτομο με το δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής ή να έχει δικό του θέλω. Μπορεί να γυρίσει την πλάτη του στον Θεό.

 

3. Προορισμός.

Από τα εδ.29,30 μαθαίνουμε ότι ο προορισμός στηρίζεται αποκλειστικά στην πρόγνωση του Θεού. Η πρόγνωση δεν καθορίζει τα γεγονότα διαφορετικά απ’ ότι τα γνωρίζει η υστερογνωσία.

Ο Παντογνώστης Θεός είναι σε θέση να γνωρίζει από πριν ποια πορεία θα διαλέξει το κάθε άτομο. Έτσι, ξέρει το καθένα απ’ τα παιδιά Του, αυτοί είναι οι εκλεκτοί Του. Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη μέσα στη Γραφή που να λέει ότι κάποιο άτομο είναι προορισμένο να χαθεί. Εκείνοι που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι από την σωτηρία, εξαιτίας της πρόγνωσης του Θεού, κάνουν λάθος. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθεί». Το δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής του ανθρώπου καθορίζει αν θα μπει ή όχι στη δόξα.