Επιστολές (8)

 

ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

 

 

Α. Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ

 

Α’ Κορ.ια:6-16 & ιδ:34,35

Στο κεφ.ια ο Παύλος ασχολήθηκε με την σωστή συμπεριφορά την ώρα της λατρείας στην εκκλησία. Η συμπεριφορά της γυναίκας έπρεπε να βασίζεται στην αρχή της υποταγής στον άντρα. Το επίμαχο θέμα του Παύλου είχε να κάνει με την εξουσία. Η γυναίκα κάλυπτε το κεφάλι της σαν σημείο αναγνώρισης της εξουσίας του άντρα της και ο άντρας άφηνε το κεφάλι του ακάλυπτο για να φανερώσει την εξουσία του Χριστού.

Πριν ο Παύλος διορθώσει τις γυναίκες, τις επαίνεσε για τις παραδόσεις που είχαν φυλάξει. Επιθυμία του ήταν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό τόσο πολύ, όσο κι εκείνος. Ο Χριστός ατιμαζόταν, αν κάποιος άντρας προσευχόταν με σκεπασμένο το κεφάλι. Ήταν όνειδος για την γυναίκα να έχει το κεφάλι της κουρεμένο η ξυρισμένο, γιατί αυτό έδειχνε ότι δεν υποτασσόταν στον άντρα. Ο άντρας είναι η δόξα και εικόνα του Χριστού και η γυναίκα είναι η δόξα του άντρα.

Η Κόρινθος ήταν μια πόλη γεμάτη με ιέρειες πόρνες (ιερόδουλες). Αυτές οι πρόστυχες γυναίκες συνήθιζαν να περπατούν στον δρόμο χωρίς κάλυμμα στο κεφάλι, το οποίο ήταν σημάδι του χαρακτήρα τους. Μερικές χριστιανές, εκμεταλλευόμενες την νέα εν Χριστώ ελευθερία τους, έβγαζαν το κάλυμμα απ’ το κεφάλι τους στις συναθροίσεις της εκκλησίας και αυτό ήταν που προσπαθούσε ο Παύλος να διορθώσει.

Στο κεφάλαιο αυτό, ο Παύλος τόνισε την αναγκαιότητα των μακριών μαλλιών. Δήλωσε, ότι τα μαλλιά της γυναίκας ήταν η δόξα της και το κάλυμμα της (εδ.15). Δεν συνηθιζόταν στην εκκλησία να κόβει τα μαλλιά της η γυναίκα και συνεπώς δεν υπήρχε κανένας λόγος για φιλονικία (εδ.10).

Ο Παύλος δεν έδωσε έμφαση μόνο στη σπουδαιότητα του να έχει μακριά μαλλιά μια γυναίκα, αλλά τόνισε το γεγονός ότι ο άντρας πρέπει να έχει κοντά μαλλιά. Τελικά ο Θεός ήθελε μια διάκριση ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό. Όταν αυτό το θέμα έχει να κάνει με την λατρεία, τότε ο άντρας και η γυναίκα πρέπει να συμμορφώνονται με το σχέδιο του Θεού.

Στο εδ.10 η λέξη «εξουσία» έχει την έννοια «εξουσία κάλυψης». Ακόμα, μια χριστιανή γυναίκα πρέπει να λατρεύει τον Θεό με σεβασμό. Στο εδ.11, μας υπενθυμίζεται επίσης, ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς Αυτόν και ακόμα ότι όπως η γυναίκα προέρχεται από τον άντρα ως προς την δημιουργία της, έτσι και ο άντρας προέρχεται απ’ την γυναίκα κατά την ανθρώπινη γέννησή του. Αλλά, όλα τα πράγματα είναι από τον Θεό και εν Χριστώ Ιησού, ο άντρας και η γυναίκα είναι ενωμένοι με μια αγάπη, η οποία είναι υποτασσόμενη για την δόξα του Κυρίου Ιησού.

 

Β. ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

 

Α’ Κορ.ια:17-34

Ένα άλλο πρόβλημα, αφορούσε τον τρόπο που η εκκλησία της Κορίνθου τηρούσε το δείπνο του Κυρίου. Ο Παύλος εξήγησε, πως η τήρηση αυτής της τελετής μπορούσε να είναι μια ευλογία ή μια κατάρα. Ο Παύλος δεν απέρριπτε την κυριολεκτική κοινωνία μεταξύ των πιστών, αλλά εξέθεσε την τακτική διαδικασίας της και έδωσε την πνευματική ανάλυση στο θέμα, ώστε να καταλήξει στην κοινωνία ανάμεσα στους πιστούς και τον Κύριο.

Ήταν συνήθεια της πρώτης εκκλησίας να συγκεντρώνονται μαζί για τις λεγόμενες «αγάπες». Αυτές ήταν κοινωνικές συναναστροφές συνοδευόμενες από κλάση του άρτου. Το πρόβλημα ήταν, ότι στην Κόρινθο είχε γίνει μια σκέτη εκμετάλλευση αυτού, εξαιτίας της υπερβολικής ποσότητας ποτού και φαγητού που κατανάλωναν. Πολλοί που έφερναν φαγητό, το έτρωγαν με την δική τους παρέα κι εκείνοι που είχαν πολύ φαγητό δεν το μοιραζόταν μ’ αυτούς που είχαν λίγο.

Το ποτήρι με το κρασί αντιπροσώπευε το χυμένο αίμα του Χριστού και ο άρτος το σώμα Του. Αυτά ήταν σύμβολα. Δεν υπήρχε καμία αξία στο ψωμί και το κρασί καθαυτό. Δεν λέγεται τίποτα ως προς το πόσο συχνά έπρεπε να τηρείται αυτό, αλλά δεν έπρεπε να γίνει κάτι κοινό. Με το να τηρούμε το δείπνο του Κυρίου, θυμόμαστε τον σταυρικό Του θάνατο και περιμένουμε τον ερχομό Του.

Ο Παύλος προειδοποίησε την εκκλησία της Κορίνθου για την αμαρτία να τρώνε τον άρτο και να πίνουν το κρασί ανάξια. Ο Παύλος δεν έγραψε «αν είσαστε ανάξιοι», γιατί ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε άξιοι. Η αξία μας είναι εν Χριστώ. Είπε όμως ότι θα έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί και προειδοποίησε για τον τρόπο, που έπρεπε να τηρείται η τελετή και την στάση με την οποία θα πρέπει να προσεγγίζουμε την τράπεζα του Κυρίου.

Όταν συνερχόμαστε γύρω απ’ την τράπεζα του Κυρίου, πρέπει να θυμόμαστε το σώμα του Κυρίου. Όχι μόνο αυτό που κρεμάστηκε πάνω στον σταυρό, αλλά το σώμα του Ιησού Χριστού στον κόσμο σήμερα. Αν διακρίνουμε ότι εμείς, ένα μέρος του σώματός Του, αμαρτάνουμε με οποιοδήποτε τρόπο ενάντια σ’ ολόκληρο το σώμα, τότε λυπούμε τον Κύριο κι αν φάμε, τρώμε ανάξια. Επίσης, αν δεν εξετάζουμε τους εαυτούς μας, τρώμε και πίνουμε ανάξια κι αυτό είναι η αιτία που πολλοί είναι άρρωστοι και μερικοί έχουν ακόμα πεθάνει.

 

Γ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ

 

Α’ Κορ.ιβ

1. Η ενότητα του σώματος

Το πρόβλημα της εκκλησίας της Κορίνθου ήταν τρίπτυχο:

1.   Σχίσματα και σαρκικότητα

2.   Ανηθικότητα και αμαρτία

3.   Διοικητικά προβλήματα στην εκκλησία και γενικά στην καθημερινή ζωή.

Η ενότητα του σώματος απαντά στην ερώτηση και δίνει την θεραπεία στα σχίσματα και την σαρκικότητα. Το εδάφιο 13 είναι ένα από τα πιο σημαντικά εδάφια σ’ ολόκληρη την Γραφή. Κάθε χριστιανός πρέπει να το κατανοήσει σε βάθος. Υπάρχει μόνο ένα σώμα κι ένα Πνεύμα.

Οι χριστιανοί μπορεί να προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς κι εθνικότητες, αλλά ένα Πνεύμα τους καθιστά μέλη ενός σώματος. Τα μέλη της εκκλησίας μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το ταπεραμέντο και την προσωπικότητα, αλλά είναι μέλη προς αλλήλους. Όλοι μαζί, αποτελούν ένα σώμα.

Το ίδιο Πνεύμα εργάζεται με όλους και διανέμει στον καθένα, όπως θέλει. Οι άγιοι πρέπει να εργάζονται όλοι μαζί, γιατί όλοι είναι απαραίτητοι στην εκκλησία. Μερικοί μπορεί να φαίνεται ότι είναι πιο σπουδαίοι, προεξέχοντες με μεγαλύτερη υπευθυνότητα, αλλά κανένα μέλος δεν πρέπει να αισθάνεται ανώτερο απ’ το άλλο, γιατί το καθ’ ένα εξαρτάται απ’ το άλλο. Στην ουσία δεν υπάρχει μέσα στο σώμα κάποιο ασήμαντο ή επουσιώδες μέλος. Πρέπει να εκζητούμε την ευημερία του σώματος, να επιθυμούμε το θέλημα του Θεού και να λαχταρούμε να χρησιμοποιηθούμε από τον Θεό με ένα τρόπο, που θα δοξάσει τον Κύριο και θα ωφελήσει ολόκληρο το σώμα.

 

2. Τα χαρίσματα του Πνεύματος

Υπάρχουν εννέα πνευματικά χαρίσματα δοσμένα στην εκκλησία για το συμφέρον κάθε μέλους (εδ.7). Τα χαρίσματα αυτά είναι διάφορα και δοσμένα στον καθένα χωριστά καθώς ο Κύριος θέλει (εδ.11).

Τα χαρίσματα του Πνεύματος έχουν διανεμηθεί μέσα στο σώμα σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Δεν είναι για την επίτευξη σκοπών, ούτε για παιχνίδι ή για επίδειξη, ούτε φανερώνουν την πνευματικότητα κάποιου. Υπάρχουν, για να εκπληρώσουν μια συγκεκριμένη ανάγκη που μπορεί να προκύψει στην εκκλησία και για να υπηρετήσουν την εκκλησία. Αυτά τα εννέα χαρίσματα είναι τα εξής:

            α. Λόγος σοφίας.

Δεν είναι απλά σοφία, αλλά «λόγος σοφίας». Ο Ιησούς φανέρωσε το χάρισμα του λόγου της σοφίας στη διακονία Του (Μαρκ.ιβ:14-17). Υποσχέθηκε στους μαθητές Του παρόμοια βοήθεια (Ματθ.ι:19,20).

            β. Λόγος γνώσεως.

Δεν είναι απλά γνώση, αλλά «λόγος γνώσης» και αποδείχτηκε στη διακονία του αποστόλου Παύλου (Πραξ.κζ:22-26).

            γ. Πίστη.

Το χάρισμα της πίστης δεν δίνεται για ν’ αναπληρώσει την ελλιπή ή αδύναμη πίστη. Το χάρισμα αυτό είναι μια υπερφυσική προίκιση, μέσω της οποίας έχει γίνει κάποια ιδιαίτερη δουλειά σαν απάντηση σε προσευχές. Είναι για να εκπληρώνει ιδιαίτερες ανάγκες, που μπορεί να προκύψουν μέσα σε μια εκκλησία.

            δ. Χαρίσματα ιαμάτων.   

Το χάρισμα αυτό είναι στον πληθυντικό - χαρίσματα ιαμάτων (εδ.28). Ο λόγος είναι επειδή υπάρχουν πολλές αιτίες ασθενειών. Μερικές ασθένειες προκαλούνται εξαιτίας δαιμονικής δραστηριότητας. Άλλες είναι οργανικές κι άλλες μπορεί ν’ απαιτούν διόρθωση συνηθειών στην ζωή μας. Το ανθρώπινο σώμα είναι πάρα πολύ περίπλοκο και υπάρχουν εκατοντάδες λόγοι ασθενειών, πνευματικών και σωματικών.

            ε. Ενέργειες θαυμάτων.

Ένα θαύμα είναι μια πράξη του Θεού, που μπορεί να φαίνεται αδύνατο στον φυσικό άνθρωπο και να μην υπάρχει καμία φυσική εξήγηση. Το χάρισμα αυτό δεν είναι για επίτευξη σκοπών, αλλά για την εξυπηρέτηση αναγκών που προκύπτουν κι έχει να κάνει με την προστασία και τη φύλαξη των ανθρώπων του Θεού.

            ζ. Προφητεία.

Η προφητεία στην Καινή Διαθήκη είναι η πρόρρηση πνευματικών αληθειών μέσα στα πλαίσια της Βίβλου. Είναι το να μιλάει κάποιος κάτω από θεία έμπνευση στην δική του γλώσσα. Η προφητεία μιλά στους ανθρώπους για οικοδομή, προτροπή και παρηγοριά (Α’ Κορ.ιδ:3).

            η. Διακρίσεις πνευμάτων.

Το Άγιο Πνεύμα τοποθετεί στο σώμα το χάρισμα της διάκρισης των πνευμάτων, το οποίο μας ενημερώνει για ένα λάθος πνεύμα. Κάθε ποιμένας, πρέπει να έχει σε κάποιο μέτρο αυτό το χάρισμα.

            θ. Είδη γλωσσών.

Το χάρισμα αυτό, σε συνδυασμό με το χάρισμα της προφητείας, μεταφέρει στην εκκλησία ένα μήνυμα που ο Θεός θέλει ν’ ακούσει ο λαός Του. Πρέπει να ενεργείται σε απόλυτο συνδυασμό με την ερμηνεία. Είναι ένα μήνυμα, που απευθύνεται στην εκκλησία σε απόλυτη αρμονία με τις αλήθειες της Βίβλου.

            ι. Ερμηνεία γλωσσών.

Στην πραγματικότητα, ερμηνεύω δεν σημαίνει μεταφράζω, αλλά εξηγώ. Αυτός που παίρνει αυτό το χάρισμα, εξηγεί την έννοια του μηνύματος σε γλώσσες, παραδομένος στο Πνεύμα κατά την ανακοίνωση του μηνύματος. Μερικές φορές το μήνυμα σε γλώσσες είναι εκτενέστερο απ’ ότι η ερμηνεία του και αντίστροφα.

Ίσως μας βοηθήσει κάπως στο να καταλάβουμε την διακονία των εννέα χαρισμάτων, αν τα κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες, ως εξής:

·     Χαρίσματα γνώσης: Λόγος σοφίας, λόγος γνώσης, διακρίσεις πνευμάτων.

·     Χαρίσματα δύναμης: Πίστη, ενέργειες θαυμάτων, χαρίσματα ιαμάτων.

·     Χαρίσματα ομιλίας: προφητεία, είδη γλωσσών, ερμηνεία γλωσσών.

 

3. Άλλα χαρίσματα.

Στο εδ.28 ο Παύλος αναφέρει κι άλλες διακονίες και χαρίσματα που ο Θεός έχει θέσει μέσα στην εκκλησία:

·        Απόστολοι

·        Προφήτες

·        Δάσκαλοι

·        Θαύματα

·        Χαρίσματα ιαμάτων

·        Βοήθειας

·        Κυβερνήσεις

·        Είδη γλωσσών

Η ερώτηση «μή πάντες λαλούσι γλώσσας;» είναι μια απόλυτη αναφορά στο χάρισμα των γλωσσών που είναι ένα από τα εννέα χαρίσματα. Δεν αναφέρεται στην αρχική ένδειξη του βαπτίσματος με το Άγιο Πνεύμα.

 

Δ. Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

 

Α’ Κορ.ιδ

Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος έδωσε ξεκάθαρες οδηγίες σχετικά με τις γλώσσες και την ερμηνεία τους. Το χάρισμα αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί λάθος ή και ν’ αγνοηθεί. Μην παρεξηγήσετε το εδ.19. Πουθενά δεν καταδίκασε ο Παύλος το να μιλάνε με γλώσσες, αλλά τους συμβούλεψε να μην διακονούν στη συνάθροιση της εκκλησίας με γλώσσες, εκτός κι αν αυτές ερμηνεύονται. Ο Παύλος ενδιαφερόταν περισσότερο για την οικοδομή της εκκλησίας και γι’ αυτό σύστησε την προφητεία σαν ανώτερη απ’ το να μιλάει κάποιος σε γλώσσες, εκτός αν υπήρχε ερμηνεία.

Υπάρχουν αρκετές σημαντικές αλήθειες που φανερώνονται σ’ αυτό το κεφάλαιο που αφορούν την λατρεία στην εκκλησία. Παρακάτω είναι μερικές απ’ αυτές:

1.   Η αγάπη θα πρέπει να διέπει τα χαρίσματα του πνεύματος.

2.   Η καθοδηγητική αρχή της λειτουργίας των χαρισμάτων.

3.   Υπάρχουν τέσσερις τρόποι ομιλίας μέσα στην εκκλησία: με αποκάλυψη, με γνώση, με προφητεία και με διδαχή (εδ.6).

4.   Η προφητεία μιλά στους ανθρώπους για οικοδομή, προτροπή και παρηγοριά (εδ.3).

5.   Κάποιος μπορεί να μιλά σε γλώσσες στην προσευχή και την λατρεία οικοδομώντας έτσι μόνο τον εαυτό του (εδ.4).

6.   Η καθομιλουμένη γλώσσα πρέπει να χρησιμοποιείται στην εκκλησία, για να μπορούν να καταλάβουν κι οι μη σωσμένοι τί συμβαίνει (εδ.19,20).

7.   Τα πνεύματα των προφητών υποτάσσονται στους προφήτες. Αυτό απλά σημαίνει, ότι ο προφήτης έχει την δύναμη να ελέγξει το χάρισμα.

8.   Δεν πρέπει να υπάρχει ακαταστασία στην εκκλησία, αλλά όλα πρέπει να γίνονται «ευσχημόνως και κατά τάξιν». Τότε θα δοξάζεται ο Κύριος.