Επιστολές (11)

 

Η ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β’ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

ΜΕΡΟΣ II

 

Β’ Κορινθίους ε - ζ

 

Α. ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΗΣ ΑΦΙΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Ο Παύλος εξέθεσε αρκετά πράγματα, τα οποία τον παρακίνησαν στο να αφιερωθεί στην διακονία. Θα τ’ αναφέρουμε εδώ, για περαιτέρω μελέτη και σπουδή:

1.   Η γνώση και βεβαιότητα της αθανασίας (ε:1-9)

2.   Κρίση (ε:10)

3.   Φόβος (ε:11)

4.   Ανιδιοτέλεια (ε:12,13)

5.   Αγάπη (ε:14,15)

6.   Ανανέωση (ε:16,17)

7.   Συνδιαλλαγή (ε:18-21)

8.   Χρόνος (ς:1,2)

9.   Δεινοπαθήματα (ς:3-10)

 

Β. Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

Β’ Κορ.ε:1-9

Η γνώση και η ελπίδα της αθανασίας έδωσαν δύναμη στον Παύλο να υπομένει, ώστε να είναι ευάρεστος στον Χριστό (εδ.9). Το ρήμα «ξέρω (γνωρίζω)» είναι το ίδιο ρήμα, που χρησιμοποιείται στην Α’ Ιωάννου β:21 και γ:1,2. Δεν υπάρχει καμία αβεβαιότητα ως προς την ελπίδα της αθανασίας. Το μόνο αβέβαιο γεγονός σχετικά μ’ αυτήν, είναι το θέμα του χρόνου.

Ο απόστολος έκανε ένα παραλληλισμό μεταξύ του τί είμαστε τώρα και του τί θα είμαστε. Τα σώματα μας είναι όμοια με ευπαθείς σκηνές, που θα μεταμορφωθούν, έτσι ώστε τα παρόντα σώματα μας να γίνουν ένδοξα, κατά την ομοίωση του Χριστού.

Ο Παύλος μίλησε με θριαμβευτική χαρά για το δοξασμένο σώμα του, το οποίο ήξερε ότι θα ενδυόταν, όταν θ’ απεκδυόταν το προσωρινό και θα ξυπνούσε κατά την ομοίωση του Θεού. Δεν φοβόταν να εμφανιστεί στην παρουσία του Θεού του, γιατί ήξερε ότι ήταν βέβαιο το βραβείο του.

Υπάρχουν μερικές πολύ σημαντικές αλήθειες, οι οποίες διδάσκονται στο κομμάτι αυτό της Γραφής.

 

1. Η Ελπίδα της Ανάστασης

Εδώ λέει, ότι εκδυόμαστε τον θάνατο και ενδυόμαστε τον Ερχομό του Ιησού. Κανείς δεν λαχταράει τον θάνατο. Ο θάνατος είναι ένας εχθρός. Η ελπίδα μας και η λαχτάρα μας δεν είναι για τον θάνατο, αλλά μάλλον για τον ερχομό του Κυρίου μας. Αυτό εξηγεί τί εννοεί ένας άγιος του Θεού, όταν λέει ότι θέλει να πάει στο ουράνιο σπίτι του και να είναι με τον Ιησού κι απ’ την άλλη μεριά, όταν αρρωστήσει, προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να παραμείνει στην ζωή.

Αυτό δεν είναι αντιφατικό. Κανείς δεν λαχταράει τον θάνατο, αλλά είναι για τον ερχομό του Ιησού, όταν θα ενδυθούμε το νέο μας σπίτι και η φθορά θα καταποθεί από την ζωή. Ο Θεός έχει βάλει την επιθυμία της ζωής στην καρδιά καθενός από τα δημιουργήματά Του.

 

2. Δεν υπάρχουν βάσεις για την θεωρία του ύπνου των ψυχών.

Όταν πεθάνει ένα παιδί του Θεού, βρίσκεται αμέσως στην παρουσία του Κυρίου. Όταν είναι απών στο σώμα του, θα είναι παρών στον Κύριο. Αυτό σημαίνει, ότι το παιδί του Θεού θα είναι σε ένα στάδιο συνειδητής ανάπαυσης μέχρι να έρθει ο Ιησούς, και τότε θα ενδυθεί το νέο του αναστημένο σώμα. Αλλά μέχρι τότε, παραμένει στην παρουσία του Κυρίου με μια συνειδητή ανάπαυση στον Παράδεισο.

 

Γ. ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Β’ Κορ.ε:10

Το βήμα της κρίσης του Χριστού λαμβάνει χώρα αμέσως μετά τον ερχομό του Κυρίου για την Εκκλησία Του. Το παιδί του Θεού θα κριθεί για τα έργα του και την πίστη του. Θα είναι ημέρα ανταμοιβής γι’ αυτόν.

Αποκ.κβ:12 «Και ιδού, έρχομαι ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ’ εμού, δια να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού».

Αυτή η ανταμοιβή, σύμφωνα με τα έργα, θα δοθεί στο βήμα της κρίσης του Χριστού. Η κρίση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με την σωτηρία. Έχει να κάνει με την πιστότητα ενός ανθρώπου, τα κίνητρα του και τις υπηρεσίες του.

 

Δ. ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΤΙΣΜΑ

Β’ Κορ. ε:17

Ο Παύλος συχνά χρησιμοποιούσε τη φράση «εν Χριστώ». Βέβαια ο χριστιανός ή βρίσκεται «εν Χριστώ», ή όχι. Εάν είναι «εν Χριστώ», έχει γίνει νέο κτίσμα, όπου τα παλιά πράγματα έχουν φύγει, και όλα έχουν γίνει νέα.

Μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι αν κάποιος δεν είναι νέο κτίσμα, τότε δεν είναι «εν Χριστώ», και φυσικά, δεν είναι σωσμένος. Πραγματικά, αυτό φέρνει στην επιφάνεια την αναμφισβήτητη απόδειξη της σωτηρίας.

 

Ε. Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ

Β’ Κορ.ε:19 δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.

Το εδάφιο αυτό, είναι μια θετική δήλωση της αλήθειας της μονότητας του Θεού. Κάθε μελετητής της Βίβλου θα έπρεπε να έχει υπογραμμίσει το εδάφιο αυτό και να το έχει επίσης αποστηθίσει. Παρακαλώ σημειώστε ότι ο Θεός ήταν ΕΝ ΤΩ ΧΡΙΣΤΩ.

«Χριστός» σημαίνει «ο χρισμένος», και ο χρίων είναι ο Θεός. Ο Θεός διαλλάσσει (συμφιλιώνει) τον κόσμο προς τον Εαυτό Του.

Σημειώστε την αντωνυμία στον ενικό, «Τον Εαυτό Του (Εαυτόν)». Δεν λέει: Ο Θεός ήταν «εν τω Χριστώ» διαλλάσων τον κόσμον προς τους εαυτούς τους, αλλά μάλλον προς Εαυτόν. Δεν χρειαζόμαστε ισχυρότερη δήλωση απ’ αυτήν ώστε να πιστέψουμε στην μοναδικότητα του Θεού.

Σ. Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΠΟΚΟΠΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΗ

Β’ Κορ. ς:1

Το εδάφιο αυτό αποκαλύπτει ότι είναι πιθανό να εκπέσουμε από την χάρη. Η δήλωση αυτή αποδεικνύει λανθασμένη την διδασκαλία της άνευ όρων Αιώνιας Ασφάλειας. Είναι αρκετή να πείσει κάθε έντιμο εκζητητή της αλήθειας, ότι η άνευ όρων αιώνια ασφάλεια είναι λάθος.

 

Ζ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Β’ Κορ. ς:2

Ο δεκτός καιρός είναι ένα δυνατό έναυσμα για ένα κήρυκα να κηρύξει το ευαγγέλιο και για το άτομο να δεχτεί τον Ιησού Χριστό και να σωθεί. Είναι μια ισχυρή προειδοποίηση, κατά της αναβολής. Η λέξη «τώρα» αναφέρεται στην οικονομία του ευαγγελίου.

 

Η. ΤΑ ΔΕΙΝΟΠΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ

Β’ Κορ. ς:3-13

Στο κεφ.ς ο απόστολος Παύλος υπερασπίστηκε την διακονία του και αναφέρθηκε στα δεινοπαθήματα και την υπομονή του σαν απόδειξη της διακονίας του. Είχε πάντα ζήλο στο να υπερασπίζεται την διακονία και φαίνεται, ότι ίσως υπέφερε από απογοήτευση, που πολύ συχνά είχε αμφισβητηθεί.

Ο Παύλος έδωσε αποδείξεις για την επιδοκιμασία της διακονίας του αναφερόμενος στις θλίψεις του, τους ραβδισμούς του και τους αγώνες του.

Επίσης ανάφερε τις αρετές της διακονίας του, οι οποίες συντονιζόταν από υπομονή, που επαναλαμβανόταν μέσα στις εξωτερικές ακαταστασίες, καθαρότητα ζωής, διδαχή του λόγου της αλήθειας και γνήσια αγάπη. Σ’ όλα αυτά ο Παύλος έδειξε στους Κορινθίους, ότι ήταν ένας αληθινός υπηρέτης.

 

Θ. ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ

Β’ Κορ. ς:14-ζ:1

Εδώ υπάρχει μια από τις πιο δυνατές νουθεσίες για μια ζωή ξεχωρισμού και αγιασμού. Δεν υπάρχει χώρος για πραγματική κοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους. Αυτό αρκεί για να καταλάβουμε, γιατί ένας χριστιανός δεν πρέπει να ομοζυγεί με τους απίστους.

Αυτό γενικά χρησιμοποιείται αναφορικά με το γάμο, και σωστά, αλλά επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε επιχειρηματικές συνεργασίες και σε μέλη συνεταιρισμών, όπου ένας χριστιανός έχει στενή επαφή με απίστους.

Η υπόσχεση της Αρπαγής απ’ τον Παντοδύναμο Κύριο, εξαρτάται απ’ τον αποχωρισμό του χριστιανού από τον κόσμο.

Ο Θεός θα μας αρπάξει, αν εμείς αποχωριστούμε από τον κόσμο και αφοσιωθούμε σ’ Αυτόν. Πρέπει να υπάρχει μια ολοκληρωτική αποχή από κάθε ρυπαρότητα σάρκας και πνεύματος. Είναι πιθανό να είναι κάποιος ηθικός και σωστός, εξωτερικά, και να εξακολουθεί να έχει ένα λάθος πνεύμα.

Ο αγιασμός είναι μια ποιότητα, που μπορεί να τελειοποιηθεί. Υπάρχουν αναμφίβολα βαθμοί τελειότητας και αγιασμού για τους οποίους πρέπει να αγωνίζεται ο χριστιανός. Αυτό το κάνει με το να αποχωρίζεται απ’ τον κόσμο και να καθαρίζεται απ’ οτιδήποτε ακάθαρτο.

 

Ι. ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ Ο ΤΙΤΟΣ

Β’ Κορ. ζ:2-16

Ο Παύλος είχε στείλει τον Τίτο στην Κόρινθο με μια επιστολή και προφανώς η αποστολή του είχε επιτυχία. Κάτω από την επιρροή της δεύτερης επιστολής του Παύλου και της παρουσίας του Τίτου, η εκκλησία σαν σύνολο είχε ευθυγραμμιστεί.

Ο Παύλος είχε ανησυχίες, αλλά τώρα πια δεν μετάνιωσε, που τους έγραψε σε τέτοιο αυστηρό τόνο, γιατί αυτό τους έφερε σε μετάνοια. Λυπήθηκαν κατά Θεό κι όχι κατά κόσμο. Το αποτέλεσμα της λύπης τους ήταν η αληθινή μετάνοια.

Στα εδάφια 10 και 11, έχουμε έναν θαυμαστό ορισμό και μια εξήγηση της αληθινής μετάνοιας.

Ο Παύλος παρηγορήθηκε και χάρηκε με τα καλά νέα που ο Τίτος είχε φέρει από την Κόρινθο. Αυτή είναι η χαρά του υπηρέτη του ευαγγελίου, όταν βλέπει πραγματικό καρπό απ’ την διακονία του και τους ανθρώπους του Θεού να ανταποκρίνονται σε μια έκκληση αγιασμού και δικαιοσύνης.