να βαπτισθήτε το βάπτισμα, το οποίον εγώ βαπτίζομαι

 

Μάρκ.ι:35-40 Τότε έρχονται προς αυτόν ο Ιάκωβος και Ιωάννης, οι υιοί του Ζεβεδαίου, λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν να κάμης εις ημάς ό,τι ζητήσωμεν. Ο δε είπε προς αυτούς· Τι θέλετε να κάμω εις εσάς; Οι δε είπον προς αυτόν· Δος εις ημάς να καθήσωμεν εις εκ δεξιών σου και εις εξ αριστερών σου εν τη δόξη σου. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· Δεν εξεύρετε τι ζητείτε. Δύνασθε να πίητε το ποτήριον, το οποίον εγώ πίνω, και να βαπτισθήτε το βάπτισμα, το οποίον εγώ βαπτίζομαι; Οι δε είπον προς αυτόν· Δυνάμεθα. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· το μεν ποτήριον, το οποίον εγώ πίνω, θέλετε πίει, και το βάπτισμα το οποίον εγώ βαπτίζομαι, θέλετε βαπτισθή· το να καθήσητε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου δεν είναι εμού να δώσω, αλλ' εις όσους είναι ητοιμασμένον.

Η επίπληξη του Ιησού στον Ιάκωβο και τον Ιωάννη φαίνεται πάρα πολύ ευγενική. Ίσως επειδή ξέρει ότι θα υποφέρουν γι' Αυτόν και το ευαγγέλιο πριν λάβουν οποιαδήποτε δόξα.

Το να «πίνεις το ποτήριον κάποιου», σημαίνει να μοιράζεσαι την μοίρα του. Ο χρόνος που χρησιμοποιείται για το ρήμα «πίνω» εδώ, σημαίνει ότι ο Ιησούς βρίσκεται ήδη σ’ αυτή την διαδικασία, όχι ότι το «ποτήριον» δεν έχει έρθει ακόμα. Μπορεί όμως να αναφέρεται και σε μια μελλοντική κατάσταση που είναι τόσο σίγουρη, που μπορεί να θεωρηθεί ήδη παρούσα.

Η Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιεί συχνά «το ποτήριον της οργής του Θεού» σαν μεταφορά για την κρίση Του εξαιτίας της εξέγερσης της ανθρωπότητας εναντίον Του (Ψαλμ.οε:8, Ης.να:17, Ιεζ.κγ:31–34). Είναι το «ποτήριον» που πίνει ο Ιησούς όταν κρέμεται στον σταυρό και ο Πατέρας Τον εγκατέλειψε (Μάρκ.ιε:34).

Ο λόγος που γεννήθηκε ο Ιησούς είναι για να μην χρειαστεί να πιούμε το «ποτήριον» της οργής του Θεού, και ο Ιησούς δεν μας ζητά να πιούμε το «ποτήριον» της οργής του Θεού μαζί Του. Μας ζητά να πιούμε το «ποτήριον του αίματός Του», έτσι ώστε να είμαστε καλυμμένοι από την θυσία Του και προστατευμένοι από την οργή του Θεού (Μάρκ.ιδ:22–25), όπως ήταν οι Ισραηλίτες κατά τη διάρκεια του Πάσχα (Έξοδ.ιβ).

Στην εκκλησία σήμερα, πίνουμε το «ποτηράκι» με το κρασί που συμβολίζει αυτό το αίμα, στο Δείπνο του Κυρίου. Αυτό δείχνει την ενότητά μας με την εκκλησία και την αποδοχή μιας κοινής μοίρας, συμπεριλαμβανομένων των διωγμών που απαιτούνται για την προώθηση του ευαγγελίου (Κολ.α:24) και τον ένδοξο γάμο του Αρνίου και της εκκλησίας (Αποκ.ιθ:6–10). Όσοι απορρίπτουν τον Ιησού στην θλίψη, θα βιώσουν το πλήρες «ποτήριον» της οργής του Θεού, καθώς η κρίση του Θεού εκχέεται στον κόσμο (Αποκ.ς-ιη).

 

Ο Ιησούς, κατά μία έννοια, βαπτίζεται ή βυθίζεται στις αμαρτίες μας και στην οργή του Θεού στον σταυρό (Α ́ Πέτρ.β:24, Β ́ Κορ.ε:21).

Εκείνη την εποχή, το βάπτισμα ήταν σημάδι ότι κάποιος ακολουθεί τις διδασκαλίες ενός συγκεκριμένου ραβίνου ή σχολής.

Τον καιρό του Ιησού, οι άνθρωποι βαπτίζονται σαν ένδειξη μετάνοιας από την αμαρτία. Μετά την σταύρωση και την ανάσταση, ο συμβολισμός της βάπτισης γίνεται πλουσιότερος. Τώρα, το βάπτισμα είναι μια μεταφορά του θανάτου ως προς την αμαρτία, της ταφής και της ανάστασης σε νέα ζωή εν Χριστώ (Ρωμ.ς:3–4, Κολ.β:12).

Ο Χριστός μιλάει σε ενεστώτα χρόνο, επειδή οι θλίψεις και οι δοκιμασίες Του, είχαν ήδη αρχίσει: είχε ήδη πιει από το «ποτήριον» των θλίψεων, όντας «άνθρωπος θλίψεων», ήταν εξοικειωμένος με τις θλίψεις, όλες τις μέρες της ζωής Του. Παρόλα αυτά, δεν είχε ακόμη βαπτιστεί με το βάπτισμα για το οποίο ήρθε σ’ αυτόν τον κόσμο, και το ήθελε πολύ:

Λουκ.ιβ:50 Βάπτισμα δε έχω να βαπτισθώ, και πως στενοχωρούμαι εωσού εκτελεσθή.

Το «ποτήριον» και το «βάπτισμα» που αναφέρονται εδώ, είναι αναφορές τόσο στις δοκιμασίες όσο και στις θλίψεις μέσα από τις οποίες περνούσε ο Κύριός μας και θα κορυφώνονταν στον σταυρό. «Το «ποτήριον» ήταν κάτι που ο Ιησούς ήδη «έπινε» και το «βάπτισμα» είναι αυτό που θα βίωνε....

Λίγο πολύ, η θυσία του Κυρίου έπρεπε να αντανακλάται στους μαθητές. Όλες οι δοκιμασίες, ψυχικές, σωματικές και πνευματικές, είναι για την υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων.

Το «ποτήριον» είναι από το χέρι του Πατέρα.–«Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς τον Πέτρον· Βάλε την μάχαιράν σου εις την θήκην· το ποτήριον, το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ, δεν θέλω πίει αυτό;» (Ιωάν.ιη:11).

Μας διδάσκει να βλέπουμε το στοργικό χέρι του Θεού να μας δίνει το ποτήρι της ζωής που περιέχει πολλές και διάφορες καταστάσεις και με το υπομονετικό παράδειγμά Του μας προτρέπει να το πίνουμε. Αρκεί να ξέρουμε ότι είναι το θέλημα του Θεού, και όχι το δικό μας.

Ο Χριστός είπε στον Πατέρα Του: «Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας έδωκα εις αυτούς…» Ιωάν.ιζ:22.

Μέρος αυτού του δώρου στους δικούς Του ήταν η κληρονομιά των δοκιμασιών. Αυτή η κληρονομιά είναι η προετοιμασία για την αποκάλυψη της δόξας του Θεού. Αν είσαι τώρα συμμέτοχος  με τον Χριστό στα βάσανα, θα είσαι και στην δόξα Του.

Η απάντηση του Χριστού στους φιλόδοξους μαθητές Του οδηγεί στο βέβαιο συμπέρασμα ότι το πόσο κοντά Του είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, και ιδιαίτερα στον επόμενο, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητά μας να μοιραζόμαστε το ποτήριον των θλίψεων. Το που θα καθίσει ο καθένας, εξαρτάται από την προετοιμασία που έχει κάνει και κατ’ επέκταση, «εις όσους είναι ητοιμασμένον».

Αυτοί που θα καθίσουν κοντά Του στο μεγάλο δείπνο του Αρνίου, θα είναι ντυμένοι με το ένδυμα της σωτηρίας, που έχει πλυθεί στα νερά της θλίψης, και έχει λευκανθεί στο αίμα του Αμνού.

Κάτι τελευταίο. Στην αναφορά του Ματθαίου (στο κριτικό κείμενο), δεν υπάρχουν τα λόγια: «και να βαπτισθήτε το βάπτισμα, το οποίον εγώ βαπτίζομαι».

Ματθ.κ:22 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν; λέγουσιν αὐτῷ· δυνάμεθα.

Ματθ.κ:23 λἐγει αὐτοῖς· τὸ μὲν ποτήριον μου πίεσθε, τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ' οἷς ἡτοίμασται ὑπὸ τοῦ πατρός μου.