Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (39)

 

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

 

Α. ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ

Ιάκωβος δ:1-10

Αφού ο Ιάκωβος έκανε την δήλωση του ως προς την ειρήνη, εξήγησε τους λόγους, στους οποίους οφείλονται οι μάχες και οι πόλεμοι - είναι αποτέλεσμα των ηδονών.

Είπε στους Ιουδαίους Χριστιανούς, ότι επιθυμούν αυτό, που δεν μπορούν να έχουν, γι’ αυτό μισούν και είναι έτοιμοι για φόνο. Δεν αποκτούν αυτά που επιθυμούν επειδή δεν προσεύχονται.  Και όταν προσεύχονται, οι προσευχές τους δεν απαντώνται, γιατί παρακινούνται από λάθος επιθυμίες.

Δύο λόγοι δίνονται για τις αναπάντητες προσευχές:

1.     Δεν ζητούν.

2.     Ζητούν με λανθασμένα κίνητρα (κακώς ζητούν).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (38)

 

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Α. ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟΛΗΨΙΑ

Ιάκωβος β:1-7

Φαινομενικά, στην πρώτη Εκκλησία υπήρξε μια τάση διάκρισης μεταξύ πλούσιου και φτωχού. Ο Ιάκωβος τους επίπληξε γι’ αυτό και τους έγραψε, ότι δεν μπορούν να ισχυρίζονται, ότι ανήκουν στον Κύριο Ιησού, και συγχρόνως να δείχνουν προσωποληψία. Ήταν ανάρμοστο από μέρους τους να δείχνουν προσωποληψία.

Σε έναν άνθρωπο με χρυσό δαχτυλίδι και ακριβά ρούχα θα δινόταν θέση τιμής. Στον φτωχό, με τα κουρελιασμένα ρούχα θα δινόταν η πιο ευτελής θέση, ή ίσως και να καθόταν στο πάτωμα. Η λέξη “ρυπαρό” στο εδάφιο 2 σημαίνει “φθαρμένο” ή “κουρελιασμένο”.

Ο Θεός ασχολείται όμοια με όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός δεν βλέπει τα ρούχα, που φορούν οι άνθρωποι, ή τα αυτοκίνητα, που οδηγούν. Έχει εκλέξει τους φτωχούς του κόσμου αυτού, αλλά πλούσιους στην πίστη, ώστε να είναι κληρονόμοι της βασιλείας.

Το γεγονός, που τους χαρακτηρίζει κληρονόμους της βασιλείας δεν είναι η φτώχεια τους, αλλά το γεγονός ότι αγαπούν Αυτόν (εδ.5).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (37)

 

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

ΜΕΡΟΣ Ι

Α.  ΙΑΚΩΒΟΣ

Δύο από τους μαθητές του Κυρίου μας είχαν αυτό το όνομα. Ο αδελφός του Ιωάννη, ο Ιάκωβος, ήταν ο γιος του Ζεβεδαίου. Ήταν ψαράδες, και ζούσαν στην Καπερναούμ. Ο Ιάκωβος ήταν ο μεγαλύτερος απ' τους δύο αδελφούς επειδή πάντα αναφέρεται πρώτος. Πάντα βλέπουμε, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης.

Το έτος 44 μ.Χ., αποκεφαλίστηκε από τον Ηρώδη Αγρύπα τον πρώτο, που σημαίνει ότι ήταν ο πρώτος απόστολος, ο οποίος μαρτύρησε.

Ο άλλος μαθητής που ονομαζόταν Ιάκωβος, ήταν ο γιος του Αλφαίου. Ήταν ένας από τους αποστόλους, αλλά γνωρίζουμε πολύ λίγα για την διακονία του.

Ο συγγραφέας της επιστολής αυτής ήταν ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός του Ιησού (Ματθ.ιγ:55). Ήταν ποιμένας στην εκκλησία της Ιουδαίας για τριάντα χρόνια. Σύμφωνα με τον Κλήμη της Αλεξάνδρειας, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης επέλεξαν τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου, να είναι επίσκοπος της Ιερουσαλήμ μετά την ανάληψη του Κυρίου.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Beautiful Instrumental Hymns, Peaceful instrumental Music, Piano and Flu...

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Α΄ Τιμοθέου (1)

Α’ Τιμ.α:1,2

Στο χαιρετισμό του ο απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι είναι αυτός ο συγγραφέας της επιστολής και διακηρύττει την αποστολική του εξουσία. Είναι απόστολος κατ' επιταγήν Θεού.

Καθώς απευθύνεται στον Τιμόθεο, αυτό που καταλαβαίνει κανείς να βγαίνει από τον Παύλο είναι τρυφερότητα και αγάπη.

Μπορεί ο Τιμόθεος να είναι πνευματικό παιδί του Παύλου, όμως αυτός τον βλέπει και σαν φυσικό του παιδί - ίσως το είχε ανάγκη λόγω έλλειψης οικογένειας.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (36)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ V

 

 

Α. ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ

ιβ:1-4

Προτρεπόμαστε να τρέχουμε με υπομονή τον προκείμενο σ’ εμάς αγώνα χωρίς να βαρύνουμε. Οι ήρωες της πίστης που είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, τώρα περιγράφονται σαν ένα μεγάλο νέφος μαρτύρων.

Αυτοί οι μάρτυρες είναι τώρα θεατές σ’ ένα μεγάλο στάδιο και παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον τον δικό μας αγώνα. Αυτοί έτρεξαν και νίκησαν και τώρα ενθαρρύνουν κι εμάς να κάνουμε το ίδιο.

Για να κερδίσουμε σ’ αυτό τον αγώνα, πρέπει ν’ αδειάσουμε τους εαυτούς μας απ’ οτιδήποτε περιττό και αμαρτωλό. Κάθε τι που μπορεί να εμποδίσει πρέπει ν’ απορριφθεί. Κάθε Χριστιανός έχει τα αδύνατά του σημεία και κάποιες αμαρτίες που τον πειράζουν, ενώ άλλες δεν τον ενοχλούν.

Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει ν’ αναγνωρίσει αυτές τις αμαρτίες που τον ενοχλούν και του βάζουν τρικλοποδιές και να τις απορρίψει αμέσως.

Καθώς τρέχουμε τον αγώνα μας, τα μάτια μας δεν πρέπει να είναι στο πλήθος των θεατών αλλά μάλλον στον Ιησού. Αυτός είναι ο αρχηγός και ο τελειωτής της πίστης μας.

Αυτός ακόμα είναι το τέλειο παράδειγμά μας. Ο Ιησούς υπέμεινε το σταυρό και καταφρόνησε την αισχύνη. Εξαιτίας αυτής της στάσης Του, τώρα βρίσκεται στη θέση της δόξας και της δύναμης.

«Συλλογίσθητε», σημαίνει να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας μ’ Αυτόν. Όταν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον Ιησού, δεν θα αποκάμεις γιατί δεν έχεις ακόμα αντισταθεί υποφέροντας μαρτύριο πολεμώντας κατά της αμαρτίας.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός 

 

Κ ή ρ υ γ μ α

 

Επιστολές (35)

 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ IV

 

 

Α. ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ι:38  «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν»

Αυτό το κεφάλαιο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κάθε Χριστιανός πρέπει να το μελετήσει πολύ καλά εξαιτίας της σπουδαιότητας που έχει για την πίστη στην προσωπική του ζωή. Είναι γνωστό σαν «το κεφάλαιο της πίστης».

Η έκθεση και επεξήγηση πάνω στο θέμα της πίστης έχει να κάνει με την δήλωση που έγινε πριν στο Εβρ.ι:38 «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως».

Αυτό είναι παραπομπή απ’ το βιβλίο του Αβακκούμ β:4 της Π.Δ. Μπορούμε να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα αυτού του εδαφίου, όταν θυμηθούμε ότι ήταν αυτή η αλήθεια που ο Θεός αποκάλυψε στον Μαρτίνο Λούθηρο κι έτσι ξεκίνησε η Μεταρρύθμιση. Ο Παύλος αναφέρεται στην ίδια αλήθεια σε δύο περιπτώσεις:

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (34)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

 

Α. ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

ζ:1-28

Η σύγκριση της ιεροσύνης του Χριστού, μ’ αυτή του Ααρών συνεχίζεται. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Μελχισεδέκ εμφανίζεται ανώτερος του Αβραάμ ο οποίος είναι ανώτερος του Ααρών. Αφού λοιπόν ο Χριστός είναι Αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ, είναι ανώτερος απ’ τον Ααρών.

Ποιος ήταν ο Μελχισεδέκ; Στις Γραφές αναφέρεται σε τρία σημεία: Γεν.ιδ, Ψαλμ.ρι, κι εδώ στην επιστολή προς Εβραίους.

Η τάξη της ιεροσύνης του Μελχισεδέκ δεν εξαρτιόταν από ανθρώπινη γενεαλογία, αλλά από την αιώνια ιεροσύνη που ήταν ανώτερη της Ααρωνικής. Ωστόσο η ιεροσύνη του Ιησού Χριστού ήταν κατά πολύ ανώτερη αυτής των Λευιτών. Εξαιτίας αυτού έχουμε Αρχιερέα που μπορεί να σώζει εντελώς (εδ.25), ζών πάντοτε για να μεσιτεύει για μας. Είναι άγιος, άκακος, αμίαντος, ξεχωρισμένος απ’ τους αμαρτωλούς. Επειδή ήταν αναμάρτητος, δεν πρόσφερε θυσίες για δικές Του αμαρτίες, αλλά μάλλον πρόσφερε μία θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου όταν πρόσφερε τον ίδιο Του τον Εαυτό (εδ.27).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Χολαργός

 

Κήρυγμα

 

Επιστολές (33)

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Α. ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΛΕΙΑ

β:1-4

Αν ο λόγος που λαλήθηκε απ’ αγγέλους ήταν αληθινός, αξιόπιστος κι έπρεπε να του δοθεί προσοχή, πόσο μάλλον τα λόγια του Κυρίου μας που επιβεβαιώθηκαν με σημεία και θαύματα, αλλά και με την δωρεά του Αγίου Πνεύματος.

Στην Παλαιά Διαθήκη, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει κανείς την κρίση που ακολουθούσε κάθε παράβαση και ανυπακοή. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς αν αμελήσει το δώρο της θαυμαστής σωτηρίας. Αμέλεια μπορεί να σημαίνει αποτυχία στο να δώσεις την πρέπουσα προσοχή στην προσευχή, στην μελέτη της Βίβλου, στην παρακολούθηση της εκκλησίας κτλ. Μπορεί ακόμα να σημαίνει αδιαφορία εξαιτίας κοσμικού πνεύματος, αγάπη για τον κόσμο.