Κήρυγμα

 

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ – ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ (Α’ Κορ.η:6)

Πώς μπορεί ο Θεός να τονίζει τόσο πολύ ότι είναι ΕΙΣ σε αντίθεση με τις παγανιστικές θεότητες, και την ίδια στιγμή να υπάρχει σαν τριάδα προσώπων;

Γιατί οι Εβραίοι απορρίπτουν την τριαδική έννοια του Θεού, και επιμένουν στον απόλυτο μονοθεϊσμό;

Ήταν λάθος ο Μωυσής, που είδε τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο, να πιστεύει σε έναν μονοπρόσωπο  Θεό, σε αντίθεση με την θεολογία των προσώπων; Παρόλο που ο Μωυσής διέτριψε με τον Γιάχβε, στο Εβρ.ια:26 μας λέει ότι ο Θεός ήταν ο Ιησούς.

Η θεωρία της τριάδας διδάσκει ότι το Α’ Κορ.η:6 (αλλ' εις ημάς είναι εις Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός, δι' ου τα πάντα και ημείς δι' αυτού) αναφέρεται σε δύο πρόσωπα, αλλά γιατί όχι σε τρία; Γιατί δεν υπάρχει καμία αναφορά του Αγίου Πνεύματος; Έτσι, ακόμη και αν αυτό το εδάφιο ερμηνεύεται σαν να διδάσκει διαχωρισμό προσώπων, που δεν το κάνει, δεν θα δίδασκε τριθεϊσμό, αλλά διθεϊσμό.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

 

Η ιστορική εξέλιξη του Δόγματος της Τριάδας (4)

 

Τρεις εξουσιαστικές ομάδες εμφανίστηκαν σ’ αυτή τη σύνοδο:

     (1)  Oι Αθανασιακοί.

Βασικά, o Αθανάσιος, τριαδικός από την Αλεξάνδρεια, υποστήριξε ότι «ο Ιησούς είναι απόλυτα ίσος με τον Πατέρα. Είναι προϋπάρχον πρόσωπο και υπήρχε πάντοτε «παρά τω Πατρί». Είναι ακριβώς από την ίδια ουσία (ομοούσιος) με τον Πατέρα». Υπήρχε μια πολύ μικρή μειονότητα των δυτικών Επισκόπων στη Σύνοδο, η οποία συμφώνησε μαζί του (ήταν αυτοί που ήταν επηρεασμένοι από την Αλεξάνδρεια και το Νεοπλατωνισμό, συμπεριλαμβανομένου του τριαδικού Επισκόπου Όσιου).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

 

ΟΤΑΝ ΕΒΛΕΠΕΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΕΒΛΕΠΕΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

 

Ιωάν.ιδ:9 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πως συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα;

Αυτό το εδάφιο σημαίνει ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικά ο Πατέρας ή ότι απλά εκπροσωπούσε τον Πατέρα; Ας αφήσουμε την Αγία Γραφή να μιλήσει.

Ο προφήτης Ησαΐας είπε, σχετικά με τον Ιησού, ότι θα ήταν το  «παιδίον που εγεννήθη εις ημάς», «Θεός ισχυρός» και «αιώνιος πατέρας» (Ης.θ:6).

Ο ίδιος ο Ιησούς, είπε απερίφραστα στον Φίλιππο ότι «ο Πατήρ είναι εν εμοί» και ότι «ο Πατήρ ο μένων εν εμοί αυτός εκτελεί τα έργα» (Ιωάν.ιδ:10).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Heavenly Music 🎻 Relaxing Instrumental 🎻 Καταπραϋντικό βιολί και μουσική...

Κήρυγμα

Μαθήματα

 

Ένα ποντίκι τοποθετήθηκε στην κορυφή ενός βάζου γεμάτο με κόκκους. Ήταν τόσο χαρούμενο που βρήκε τόσο πολύ φαγητό γύρω του που πλέον δεν ένιωσε την ανάγκη να τρέξει ψάχνοντας για τροφή. Τώρα θα μπορούσε ευτυχισμένο να ζήσει τη ζωή του. Μετά από λίγες μέρες απόλαυσης των σιτηρών έφτασε στον πάτο του βάζου.

Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι ήταν παγιδευμένο και δεν μπορούσε να βγει έξω. Τώρα πρέπει να εξαρτηθεί πλήρως από κάποιον που θα βάλει κόκκους στο βάζο για να επιβιώσει.

Τώρα δεν έχει άλλη επιλογή από το να φάει ό, τι του δίνει.

Μερικά μαθήματα για να μάθουμε από αυτό:

 

Ο ναός του Θεού!

ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΑΟΣ;

Λατρεία ναι, όχι όμως ναός! Ήταν η περίοδος της αθωότητας. Τότε που «η αμαρτία δεν είχε ακόμη υψώσει μεσότοιχο φραγμού» (Εφες.β:14), ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

Στην Εδέμ υπάρχουν τα πάντα, έκτος από Ναό. Υπήρχε η ελεύθερη επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Ο Θεός «περπατούσε στον Παράδεισο» (Γέν.γ:8) και ο άνθρωπος πρόσφερε απευθείας την λατρεία του σ’ Αυτόν.

 

ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΑ / ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΑΟΙ

Τα θυσιαστήρια του Άβελ και Κάιν, είναι οι πρώτοι μνημονευόμενοι ανθρωπόφτιαχτοι ναοί (Γέν.δ).

Αργότερα οι πατριάρχες Νώε (η:20,21), Αβραάμ (ιγ:18), Ισαάκ (κς:25), Ιακώβ (λγ:20) κλπ., οικοδομούν θυσιαστήρια για να λατρεύσουν τον Θεό.

Παντού δε, μία η κυρίαρχη στάση. Ο άνθρωπος συντριμμένος από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του, προσφέρει ιλαστήριο θυσία στον Θεό. Η απευθείας επικοινωνία με τον Θεό, είναι - λόγω της αμαρτίας - ανέφικτη πιά.

 

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

 

Η ιστορική εξέλιξη του Δόγματος της Τριάδας (3)

 

Ο Τερτυλλιανός ήταν ο ιδρυτής της Λατινικής θεολογίας.... Η χρήση των λέξεων «τριάδα» και «υπόσταση» για την ουσία της θεότητας και οι θεωρίες του γι’ αυτή την διδασκαλία προς χρήση από το Χριστιανισμό, στο έργο του «Κατά Πραξέα» (κεφ.2-3) που γράφτηκε περίπου το 215 μ.Χ. είναι η μεγαλύτερη συμβολή του στην τριαδική θεολογία - Cairns, σ. 122-123.

... Έγινε Mοντανιστής περίπου το 202 μ.Χ.» - Cairns, σ.117. Και παρέμεινε Mοντανιστής για το υπόλοιπο της ζωής του.

Η ίδια κρατική Ρωμαϊκή Εκκλησία που υιοθέτησε την «χριστιανική» τριάδα (αρχής γενομένης από το 325 μ.Χ. κατά τη Σύνοδο της Νίκαιας ), το 381 μ.Χ. δήλωσε ότι οι Μοντανιστές θα πρέπει να εκλαμβάνονται σαν ειδωλολάτρες - Cairns, σ.111.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Θεσσαλονίκη - Καλαμαριά

 

Κήρυγμα

 

«ΕΝ»: (Ιωάν.ι:30) Εγώ και ο Πατήρ εν είμεθα.

 

Αυτό το εδάφιο μιλά για την απόλυτη μονότητα και ενότητα του Ιησού με τον Πατέρα. Δεν λέει, «εγώ και ο πατέρας συμφωνούμε στο ίδιο», σαν να ήταν ενωμένοι στον σκοπό την προστασία ή οτιδήποτε άλλο, αλλά «εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα».

Αυτό δείχνει ότι ο Ιησούς αναγνωρίζει ότι είναι ο Πατέρας. Ο Ιησούς, σαν Πατέρας μας, είναι προστάτης μας, ενωμένος με την σάρκα με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν ένα πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό.

Ο ισχυρισμός αυτός του Χριστού, δεν πέρασε απαρατήρητος από τους αυστηρά μονοθεϊστές Εβραίους που αποτελούσαν το ακροατήριό Του. Κατάλαβαν πολύ καλά τι έλεγε και Του το είπαν. Γι’ αυτό πήραν πέτρες για να Τον σκοτώσουν, «διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν» (εδ.33).

Επιπλέον, τα συμφραζόμενα, αυτό επιβεβαιώνουν. Ο Ιησούς είναι ο καλός ποιμένας, και εμείς είμαστε τα πρόβατά Του. Οι γραφές ξεκάθαρα δηλώνουν ότι υπάρχει «μία ποίμνη, εις ποιμήν», μόνο (Ιωάν.ι:16).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

 

Η ιστορική εξέλιξη του Δόγματος της Τριάδας (2)

 

Ο Αριστοτέλης (πάνω από 300 χρόνια προ Χριστού) είπε:

«Όλα τα πράγματα είναι τρία, και τρεις φορές είναι όλα: και ας χρησιμοποιήσουμε αυτό τον αριθμό στη λατρεία των θεών, γιατί όπως λένε οι Πυθαγόρειοι, τα πάντα και όλα τα πράγματα είναι στενά δεμένα από τριάρια, στο τέλος, στο μέσο και στην αρχή έχουν αυτό τον αριθμό σε όλα, και συνθέτουν τον αριθμό της τριάδας».

Έτσι, φαίνεται ότι αυτός ο «ιερός» αριθμός τρία που χρησιμοποιήθηκε για τη «λατρεία των θεών» σε ενότητα ήρθε από τη Βαβυλώνα μέσω της Αιγύπτου και της Ινδίας, και μέσα από την εξαιρετικά μεγάλη επιρροή του Πυθαγόρα στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τις μυστηριακές θρησκείες, ακόμη και σ’ αυτόν τον Πλάτωνα.

Από τον Πυθαγόρα (550 π.Χ.) μέχρι την πτώση της (περίπου το 550 μ.Χ.), η μεγάλη επίδραση της ελληνικής φιλοσοφίας και των μυστηριακών θρησκειών διαδόθηκε από τους Πυθαγόρειους, τους Πλατωνιστές, τους Νεοπυθαγόρειους, και τελικά τους Νεοπλατωνιστές.

Ο Νεοπυθαγοριονισμός εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα π.Χ. (οι πιστοί Εβραίοι εξακολουθούσαν να παραμένουν προσκολλημένοι στην πίστη τους σε ένα και μόνο Πατέρα Θεό, τον Γιάχβε) στη Ρώμη, απ’ όπου ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια (το κατεξοχήν κέντρο της αίρεσης), όπου ήκμασε μέχρι που απορροφήθηκε από τον Nεοπλατωνισμό τον 3^ο αιώνα μ.Χ.».

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

 Άβι-αδ = Αιώνιος Πατέρας!