Γέν.α:26 Και είπεν ο θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ'
εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης
και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και
επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.
Το «ας κάμωμεν» αρχίζει όταν γνωρίζουμε το Χριστό, και τελειώνει στην Αρπαγή.
Εβρ.ε:12-13 Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε
διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των
λόγων του Θεού, και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος και ουχί στερεάς
τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης·
επειδή είναι νήπιος·
Καλό είναι το γάλα, αλλά χρειάζεσαι και στερεά τροφή, γι’
αυτό ο Θεός….
Εφεσ.δ:11-13 ….έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε
προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την
τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του
σώματος του Χριστού, εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και
της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του
πληρώματος του Χριστού,
Για να μπορέσεις να αυξηθείς και να φτάσεις στο επιθυμητό
μέτρο!
Είμαστε εδώ για να μοιάσουμε στο Χριστό και όχι για να λέμε
πόσοι είμαστε.
Ο Θεός εργάστηκε με τους προφήτες, με το Χριστό και τώρα με
τους αγίους Του.
Η πρώτη ανάγκη είναι να φαίνεται το μεγαλείο του Χριστού
μέσα μας και μετά τα θαύματα και τα μεγαλεία.
Αυτό που ο Ιησούς ήταν, έζησε και δίδαξε ήταν απλότητα και
μεγαλείο.
Ο χριστιανισμός είναι ζωή, όχι λόγια.
Ο Χριστός έπρεπε να είναι τέλειος άνθρωπος για να μπορεί να
εκπληρωθεί το μυστήριο της ευσέβειας.
Ας δούμε το Χριστό σαν άνθρωπο:
Εβρ.ε:7-10 Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού
μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον
δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού,
καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε, και γενόμενος τέλειος,
κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν,
ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ·
Έπαθε, αρνήθηκε τον κόσμο, πέθανε. Ο Ιησούς είναι το
πρωτότυπο κι εμείς πρέπει να γίνουμε τα αντίγραφά Του!
Ο Παύλος προσευχόταν και πονούσε γι’ αυτό, «εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν»
(Γαλ.δ:19).
Όταν ο διάβολος πείραξε τον Ιησού δε βρήκε τίποτα σε Αυτόν
γιατί ήταν τέλεια υπάκουος.
Ματθ.ια:27 Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ από του Πατρός μου…
Ματθ.κη:18 Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί
γης.
Παρόλα αυτά, ποτέ δεν χρησιμοποίησε αυτή την εξουσία και τη
δύναμη για ιδιοτελείς σκοπούς.
Σκοπός Του ήταν το θέλημα του Πατέρα:
Ιωάν.ε:30 Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ' εμαυτού ουδέν.
Καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το
εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.
Λουκ.κβ:42 λέγων· Πάτερ, εάν θέλης να απομακρύνης το
ποτήριον τούτο απ' εμού· πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη.
Δεν ήταν ονειροπόλος, ούτε έχτιζε παλάτια στην άμμο. Δεν
φανταζόταν διάφορα πράγματα, αλλά έκανε ότι ο Πατέρας του έλεγε να κάνει.
Ιωάν.η:28 Είπε λοιπόν προς αυτούς ο Ιησούς· Όταν
υψώσητε τον Υιόν του άνθρώπου, τότε θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι, και απ'
εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ.
Ιωάν.ιβ:49 διότι εγώ απ' εμαυτού δεν ελάλησα, αλλ' ο
πέμψας με Πατήρ αυτός μοι έδωκεν εντολήν τι να είπω και τι να λαλήσω·
Ιωάν.ιδ:10 Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί και
ο Πατήρ είναι εν εμοί; τους λόγους, τους οποίους εγώ λαλώ προς υμάς, απ'
εμαυτού δεν λαλώ· αλλ' ο Πατήρ ο μένων εν εμοί αυτός εκτελεί τα έργα.
Ματθ.δ:4 Ο δε αποκριθείς είπεν· Είναι γεγραμμένον, Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο
άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού.
Ο λόγος του Θεού απλοποιεί τη ζωή μας και φεύγει η ευθύνη
από εμάς.
Ποτέ δεν πείραξε το Θεό με ότι έκανε. Όπως είδαμε παραπάνω,
έκανε και έλεγε μόνο ότι ο Πατέρας του έδινε.
Η διακονία Του δεν ήταν να κρίνει αλλά να σώσει, η κρίση θα
γίνει στη Δεύτερη Έλευση!
Έδινε μεγάλη σημασία στην πνευματική Του συντήρηση:
προσευχή, καρτερία, επαφή με τον Πατέρα.
Ζούσε με μια ελπίδα: «να
ήναι πάντες εν» (Ιωάν.ιζ:21).
Κράτησε τη ζωή Του απλή, όχι μπερδεμένη και πολύπλοκη.
Δεν διάβασε ανθρώπινες φιλοσοφίες.
Δεν επεδίωξε υψηλές συναντήσεις.
Δεν Τον ένοιαζε αν από πίσω Του έστηναν παγίδες και
δολοπλοκίες.
Ήξερε ότι ο Νόμος χωρίς τη χάρη ήταν καταπέλτης και γι’ αυτό
εκφώνησε τα περίφημα Ουέ.
Ποτέ δε στεναχωριόταν για το τι δεν κατόρθωσε να κάνει, αν
δεν κατάλαβε κάποιος, αν Τον παρεξήγησαν, αν έλεγαν λόγια από πίσω Του.
Η αποστολή Του ήταν να διδάξει τους ανθρώπους.
Εμείς φορτωνόμαστε με μελλοντικά προβλήματα, ο Χριστός ζούσε
την κάθε μέρα…. Σηκωνόταν, προσευχόταν και άρχιζε να περπατά.
Δεν είχε σχέδια.
Ας μην περιμένουμε περισσότερα απ’ ότι ο Θεός μας ζητάει. Δεν
είμαστε εμείς που σώζουμε τις ψυχές.
Ο Θεός δε θέλει να έχουμε φορτία και μέριμνες που δεν είναι
δικά μας.
Μάρκ.ς:5-6 Και δεν ηδύνατο εκεί ουδέν θαύμα να κάμη,
ειμή ότι επί ολίγους αρρώστους επιθέσας τας χείρας εθεράπευσεν αυτούς· και
εθαύμαζε διά την απιστίαν αυτών. Και περιήρχετο τας κώμας κύκλω διδάσκων.
Αυτό δεν Τον στεναχώρησε, αλλά ούτε σταμάτησε.
Πράξ.ις:6-8 Διελθόντες δε την Φρυγίαν και την γην της
Γαλατίας, επειδή εμποδίσθησαν υπό του Αγίου Πνεύματος να κηρύξωσι τον λόγον εν
τη Ασία, ήλθον κατά την Μυσίαν και εδοκίμαζον να υπάγωσι προς την Βιθυνίαν·
πλην δεν αφήκεν αυτούς το Πνεύμα. Περάσαντες δε την Μυσίαν κατέβησαν εις Τρωάδα.
Όμως δεν σταμάτησαν….
Είδε την όραση (Πράξ.ις:9) και πήγε στους Φιλίππους όπου
έγινε εκκλησία, στη Θεσσαλονίκη εκκλησία, στη Βέροια εκκλησία, στην Αθήνα
υπήρχε πολύ σοφία, στην Κόρινθο εκκλησία.
Δεν υπήρχε στεναχώρια μέσα στο Χριστό γιατί η ζωή Του ήταν
απλή: Κύριε, το θέλημά Σου!
Ο Νώε κήρυττε 120 χρόνια και κανείς δεν πίστεψε.
Τον Ιερεμία τον είπαν κατάσκοπο, τον έριξαν στο λάκκο με τη
λάσπη, τον σκότωσαν, αλλά αυτός είχε κάνει το θέλημα του Θεού (Ιερ.λη:1-6).
Ο Θεός είπε στο Χριστό να κηρύξει. Ιερέας δεν ήταν, σχέσεις
με αρχές και εξουσίες δεν είχε.
Ο λόγος του Θεού Τον ονομάζει «Βλαστό» (Ζαχ.ς:12).
Δεν τον ένοιαζε τι λένε οι άνθρωποι ή η παράδοση, αλλά ο
λόγος του Θεού.
Δεν εμπιστευόταν τα ανθρώπινα συστήματα, αλλά το Θεό μόνο.
Όταν Τον κατηγόρησαν ότι θεραπεύει το Σάββατο,
Ιωάν. 5:16-18 Και διά τούτο κατέτρεχον τον Ιησούν οι
Ιουδαίοι και εζήτουν να θανατώσωσιν αυτόν, διότι έκαμνε ταύτα εν σαββάτω. Ο δε
Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς· Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι.
Διά τούτο λοιπόν μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί
μόνον παρέβαινε το σάββατον, αλλά και Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον
Θεόν κάμνων εαυτόν.
Διόρθωσε την ερμηνεία του Νόμου.
Πολλές φορές έλεγε με τέτοιο τρόπο την αλήθεια που «έκοβε»
και οι άνθρωποι μη καταλαβαίνοντας, Τον έλεγαν μαινόμενο!
Ιωάν.ι:19-21 Σχίσμα λοιπόν έγεινε πάλιν μεταξύ των
Ιουδαίων διά τους λόγους τούτους. Και έλεγον πολλοί εξ αυτών· Δαιμόνιον έχει
και είναι μαινόμενος· τι ακούετε αυτόν; Άλλοι έλεγον· Ούτοι οι λόγοι δεν
είναι δαιμονιζομένου· μήπως δύναται δαιμόνιον να ανοίγη οφθαλμούς τυφλών;
Έπρεπε να πει ότι του έδινε ο Πατέρας και δεν στεναχωριόταν
για τα’ αποτελέσματα.
Δεν τάισε τον κόσμο για να κάνει εντύπωση, αλλά επειδή
νοιαζόταν γι’ αυτούς. Είχε πάντα αγνά ελατήρια.
Ο Ιησούς πολλές φορές δεν τους απαντούσε, αλλά άφηνε τα έργα
Του και τους καρπούς της ζωής Του να κηρύττουν.
Είχε μέσα Του πάντα ειρήνη γιατί έκανε το θέλημα του Πατέρα.
Είναι εύκολο να βγαίνουμε από τις δυσκολίες όταν μάθουμε
στην ταπείνωση.
Δε φοβήθηκε να τους πει ότι είχαν πατέρα το διάβολο, ούτε
ότι είναι ο ΕΧΓΙΕ!
Τα πλήθη δε σήμαιναν τίποτα γι’ Αυτόν.
Ήξερε ότι αυτοί που έλεγαν Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ· ευλογημένος ο
ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, σε λίγο θα έλεγαν
Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν!!!
Ενδιαφερόταν όμως για ένα Ζακχαίο, Φίλιππο, Ναθαναήλ, για
άτομα.
Ποτέ δε ζήτησε χρήματα. Τον συντηρούσαν πλούσιες γυναίκες
(Λουκ.η:2).
Δε στεναχωριόταν πως θα φανεί στους άλλους. Είχε καθαρές
αρχές και αυτές ακολουθούσε.
Έζησε τέλεια, γι’ αυτό ο Πατέρας Τον έκανε Χριστό και Κύριο.
Πράξ.β:36 Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του
Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον
σεις εσταυρώσατε.
Ο Πιλάτος δε βρήκε τίποτα σ’ Αυτόν.
Ο Θεός είπε: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον
οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε».
