Ο Ισραήλ λατρεύει το Χρυσό Μόσχο
Μετά από σαράντα μέρες και νύχτες στην κορυφή του Σινά, στην παρουσία του Κυρίου, ο Θεός έστειλε το Μωυσή πίσω στο στρατόπεδο του Ισραήλ. Ο Γιάχβε πρόσταξε: «Υπαγε, κατάβηθι διότι ηνόμησεν ο λαός σου, τον οποίο εξήγαγες εκ της Αιγύπτου εξετράπησαν ταχέως εκ της οδού την οποίαν προσέταξα εις αυτούς» (Έξ.λβ:7,8). Έπειτα ο Κύριος του είπε, «Τώρα λοιπόν, άφες με, και θέλει εξαφθή η οργή μου εναντίον αυτών, και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και θέλω σε καταστήσει έθνος μέγα» (Έξ.λβ:10).
Ο Θεός δεν καταδίκασε μόνο τον Ισραήλ, αλλά δοκίμασε και το
Μωυσή, τον άνθρωπο που είχε διαλέξει να είναι ο μεσίτης μεταξύ Αυτού και του
αμαρτωλού λαού. Η μεσολάβηση του Μωυσή προς τον Κύριο εκ μέρους των υιών Ισραήλ
δεν σήμαινε ότι αυτός ήταν πιο ελεήμων από το Θεό. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί
να είναι τόσο ελεήμων όσο ο Θεός. Αλλά μέχρι να υπάρξει μια συμφιλίωση μεταξύ
του Θεού και των ανθρώπων θα έπρεπε να υπάρχει ένας μεσίτης μεταξύ του Πλάστη
και του πλάσματος Του.
Ο Μωυσής απέδειξε την πιστότητά του στη θέση που τον κάλεσε
ο Θεός. Μεσίτευε προς το Θεό γι’ αυτούς τους ανθρώπους κάθε φορά που αυτοί
μουρμούριζαν κι επαναστατούσαν ενάντια στις δοκιμασίες της περιπλάνησής τους
στην έρημο. Συνέχισε να το κάνει αυτό μέχρι που τελείωσε την αποστολή του στο
όρος Νεβώ και θάφτηκε από τον Θεό (Δευτ.λδ:1-8). Κάνοντας έτσι, ο Μωυσής
απέδειξε ότι πιο πολύ νοιαζόταν για την σωτηρία του Ισραήλ από το να γίνει η
κεφαλή ενός μεγάλου έθνους. Οι αμαρτωλοί άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν
με το Θεό, εκτός δια κάποιου μεσίτη. Ο Θεός χρησιμοποίησε πιστούς ανθρώπους
στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης για να κρατούν αυτή τη θέση μέχρι να
αποκαλυφθεί ο αληθινός Του Μεσίτης που θα γεφύρωνε το χάσμα μεταξύ των
αμαρτωλών ανθρώπων και του Εαυτού Του (Εβρ.η:1-6, Α’ Τιμ.β:5,6, Ιωάν.α:51).
Ο Ιώβ, στη μέση των μεγάλων του δοκιμασιών, ένιωθε αβοήθητος
όταν δεν μπορούσε να φτάσει στο Θεό μέσω της προσευχής του. Είπε “Διότι δεν είναι άνθρωπος ως εγώ, δια να
αποκριθώ προς αυτόν, και να έλθωμεν εις κρίσιν ομού. Δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ
ημών, δια να βάλη την χείραν αυτού επ’ αμφοτέρους ημάς” (Ιώβ θ:32-33).
Ο Ιησούς είναι αυτός ο Μεσίτης δια του οποίου όλοι οι
άνθρωποι μπορούν να έρθουν στο Θεό (Α’ Τιμ.β:5). Στο όρος Σινά, ο Μωυσής έδειξε
την αγάπη του για το έθνος Ισραήλ δια της μεσιτείας του. “Και ικέτευσεν ο Μωυσής Κύριον τον Θεόν αυτού, και είπε, Διατί, Κύριε,
εξάπτεται η οργή σου εναντίον του λαού σου, τον οποίον εξήγαγες εκ γης
Αιγύπτου, μετά μεγάλης δυνάμεως και κραταιάς χειρός;” (Έξ. λβ:11). Ο Θεός τον άκουσε και
ανταποκρίθηκε στη μεσιτεία του.
Ο Θεός δεν μπορεί να αλλάξει επειδή είναι πάντα σωστός και
τέλειος. Δεν μπορεί να μεταμεληθεί με την έννοια της μεταμέλειας των ανθρώπων
(Έξ.λβ:14). Παρ’ όλα αυτά οι ενέργειες Του συχνά βασίζονται στις ενέργειες των
ανθρώπων. Κατά συνέπεια, ο Θεός ανταποκρίθηκε στη μεσιτεία του Μωυσή για τον
Ισραήλ. Έπειτα, ο Μωυσής κατέβηκε απ’ το βουνό για να ασχοληθεί με το λαό που
τόσο γρήγορα είχε σπάσει τον όρκο του να υπακούει όλους τους λόγους του Θεού.
Όταν ο Μωυσής είδε αυτούς που μόλις είχαν απελευθερωθεί από
την σκλαβιά της Αιγύπτου και που είχαν σωθεί με την θαυματουργή διάβαση της
Ερυθράς Θάλασσας να χορεύουν σαν ειδωλολάτρες γύρω απ’ το χρυσό μοσχάρι, η οργή
του εξάφθηκε. Πέταξε κάτω και έσπασε τις λίθινες πλάκες που είχαν γραμμένες τις
Δέκα Εντολές. Οι σπασμένες πλάκες δεν ήταν πρόβλημα για το Θεό. Μετά που ο λαός
είχε τιμωρηθεί αυστηρά - πρώτα από τον ηγέτη και μετά από τον Κύριο
(Έξ.λβ:15-35), και μετά που ο Θεός είχε διαβεβαιώσει το Μωυσή ότι σίγουρα θα
οδηγούσε τον Ισραήλ στη Χαναάν (Έξ.λγ:1-17)) - ξανακάλεσε το Μωυσή στο βουνό
για άλλες σαράντα ημέρες και νύχτες. Ο “Κύριος” παρήγγειλε στο Μωυσή να φέρει
μαζί του δύο λίθινες πλάκες πάνω στις οποίες θα έγραφε Αυτός όλους τους λόγους
που είχε γράψει στις πρώτες πλάκες (Έξ.λδ:1-4).
Ο Θεός επίσης σιγούρεψε την επιθυμία του Μωυσή να ξαναδεί τη
δόξα Του (Έξ.λγ:18-23). Αποκάλυψε τη δόξα Του στο Μωυσή με τη διακήρυξη του
ονόματός Του. Ο “Κύριος” κήρυξε: «Κύριος,
Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός,
φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν, και
ουδόλως αθωόνων τον ένοχον ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα,
και επί τα τέκνα των τέκνων, έως τρίτης και τέταρτης γενεάς» (Έξ.λδ:6,7).
Αυτή η διακήρυξη είναι μια αληθινή εικόνα του δοξασμένου
χαρακτήρα του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας. Όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το βουνό
μετά τη δεύτερη 40ήμερη περίοδο στη νεφέλη της δόξας της παρουσίας του Θεού, το
πρόσωπό του έλαμπε με τη δόξα του Θεού. Καθώς ο Ααρών και ο λαός φοβόταν να
πάνε κοντά του, έβαλε ένα κάλυμμα στο πρόσωπό του για να τους πει όλους τους
λόγους του Κυρίου. Παρ’ όλα αυτά, όταν πήγαινε να μιλήσει στον Κύριο, αφαιρούσε
το κάλυμμα (Έξ.λδ:29-35).
