Τα γεγονότα του βιβλίου
της Εξόδου είναι καθαροί τύποι και σκιές όπως βλέπουμε στην Α’ Κορ.ι:1-11 και
ιδιαίτερα στο εδ.11 όπου λέει ότι «ταύτα
δε τυπικώς συνέβαινεν εκείνοις, εγράφη δε προς νουθεσίαν ημών, εις ους τα τέλη
των αιώνων κατήντηκεν» καθώς επίσης και στο εδ.6 «ταύτα δε τύποι ημών εγενήθησαν...».
Ενώ οι Ισραηλίτες
γόγγυζαν κάτω από το βάρος των δεινών τους, ο Θεός ετοίμαζε τον ελευθερωτή
τους.
Διαβάζουμε στην Ρωμ.ε:8 ότι «ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών».
Μπορεί να ρωτήσει κανείς:
γιατί ο Θεός επέτρεψε να βασανιστεί τόσο πολύ ο λαός Του από σκληρούς και
αδυσώπητους ανθρώπους;
Το έκανε αυτό ο Θεός
γιατί έπρεπε πρώτα να τους φέρει στο σημείο να δουν την ανάγκη τους για κάποιο
ελευθερωτή. Αν συνέχιζαν να ζουν όπως στην αρχή, τότε κανείς δεν θα ήθελε να
φύγει απ’ την Αίγυπτο. Θα έμεναν μακριά απ’ τη γη που ο Θεός είχε υποσχεθεί
στον Αβραάμ και το σπέρμα του.
Το ίδιο συμβαίνει με τον
κάθε αμαρτωλό. Πριν μπορέσει να κράξει στο Θεό για απελευθέρωση από την αμαρτία
και να ξεκινήσει το ταξίδι για τη γη της υπόσχεσης, πρέπει πρώτα ν’ αναγνωρίσει
τα δεσμά μέσα στα οποία βρίσκεται καθώς υπηρετεί το Σατανά:
Ησ.κς:9 Με την ψυχήν μου σε επόθησα την νύκτα· ναι, με το
πνεύμά μου εντός μου σε εξεζήτησα το πρωΐ· διότι όταν αι κρίσεις σου ήναι εν τη
γη, οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην.
Όπως οι Ισραηλίτες δεν
μπορούσαν να κάνουν τίποτα από μόνοι τους για να ελευθερωθούν, μέχρι που ο Θεός
έστειλε τον ελευθερωτή, έτσι και ο κάθε αμαρτωλός δεν καταφέρνει τίποτα
κάνοντας καλά έργα προκειμένου να σωθεί. Πρέπει ν’ αναπαυθεί τέλεια στον Ιησού,
το μεγάλο Ελευθερωτή.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο θα
δούμε τη γέννηση του Μωυσή, τύπου του Ιησού Χριστού, που είναι ο μόνος που
μπορεί να ελευθερώσει από τη σκλαβιά του Σατανά.
«Όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ τοσούτου μεγάλου θανάτου,
και ελευθερώνει εις τον οποίον ελπίζομεν ότι και έτι θέλει ελευθερώσει» (Β’ Κορ.α:10).
«Και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον
οποίον ανέστησε εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης
οργής» (Α’ Θεσ.α:10) δες ακόμα
Λουκ.δ:18.
Ο Μωυσής ήταν από τη φυλή
Λευί που ήταν προορισμένη να βγάζει τους ιερείς του Ισραήλ. Ο λόγος που λέμε
ότι ο Μωυσής είναι τύπος του Χριστού βρίσκεται στις Πράξ.ζ:37:
«Ούτος είναι ο Μωυσής, όστις είπε προς τους υιούς του
Ισραήλ, προφήτην εκ των αδελφών σας θέλει σας αναστήσει Κύριος ο Θεός σας, ως
εμέ αυτού θέλετε ακούσει». Ακόμα Πράξ.γ:22-24.
Ο Στέφανος ήθελε να
δείξει ότι ο Μωυσής τον οποίο εκτιμούσαν, προφήτεψε για το Χριστό που Τον
περιφρόνησαν.
Στις πράξεις της μητέρας
του Μωυσή, βλέπουμε την πίστη να θριαμβεύει πάνω σε κάθε φυσική περίσταση.
Είναι διαχρονικό παράδειγμα όσων πιστεύουν σ’ ένα Θεό θαυμάτων.
Εβρ.ια:23 Διά πίστεως ο Μωϋσής, αφού εγεννήθη, εκρύφθη
τρεις μήνας υπό των γονέων αυτού, διότι είδον κεχαριτωμένον το παιδίον, και δεν
εφοβήθησαν το διάταγμα του βασιλέως.
Στις Παρ.κθ:25
διαβάζουμε, «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει
παγίδα· ο δε πεποιθώς επί Κύριον θέλει είσθαι εν ασφαλεία».
Ο Θεός αντάμειψε την
πίστη τους με την προστασία του μωρού όταν το έβαλαν στο καλάθι, στις όχθες του
ποταμού. Δεν υπήρχε πιο επικίνδυνο μέρος, από τον γεμάτο κροκόδειλους Νείλο!
Δεν γλύτωσε μόνο η ζωή του Μωυσή, αλλά τοποθετήθηκε από θεία πρόνοια στο παλάτι
του βασιλιά, όπου είχε πρόσβαση «εις
πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων» (Πράξ.ζ:22).
Ωστόσο, η διδασκαλία που
του έδωσε η μητέρα του, σχετικά με τις σχέσεις και τις συναλλαγές του Θεού με
τον Ισραήλ, ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας στο πλάσιμο της ζωή του Μωυσή. Η υπόσχεση
του Θεού στον Αβραάμ ότι «εν δε τη
τετάρτη γενεά θέλουσιν επιστρέψει εδώ» πρέπει να επηρέασε σημαντικά το
Μωυσή.
Αυτή η διδασκαλία, έγινε
η αιτία ώστε ο Μωυσής στα 40 του να πάρει μια απόφαση που χαρακτηρίζει τον
καθένα που θέλει ν’ αφήσει τον κόσμο και ν’ ακολουθήσει το Χριστό
(Εβρ.ια:24-26).
Αρνήθηκε τα πλούτη του
παλατιού και διάλεξε τον αληθινό πλούτο, το να βαδίσει μαζί με το Θεό. Κανείς
δεν άφησε πλούτη ή θέση χάριν του Ευαγγελίου, χωρίς να κερδίσει τελικά απ’ αυτή
του την απόφαση.
Η απόφαση του Μωυσή ήταν
το αποτέλεσμα της πίστης του. Πίστεψε στην υπόσχεση του Θεού προς τον Αβραάμ κι
έτσι πρόθυμα άφησε τη δόξα του επίγειου παλατιού και ταυτίστηκε μ’ ένα έθνος
που αποτελείτο από σκλάβους σε δεσμά.
Όταν ο
Μωυσής μεγαλώνει και γίνεται άντρας, πηγαίνει να δει πώς περνάνε οι αδελφοί
του, οι Εβραίοι. Όταν βλέπει ένα Αιγύπτιο να χτυπά κάποιον της φυλής του,
σκοτώνει τον Αιγύπτιο και τον κρύβει στην άμμο.
Την
επόμενη μέρα βλέπει δύο Εβραίους να διαπληκτίζονται. Αυτή τη φορά προσπαθεί με
ευγένεια να τους συμβιβάσει. Οι προσπάθειες της διαμεσολάβησης πέφτουν στο κενό
και αυτός που αδίκησε του λέει, «Τις σε
κατέστησεν άρχοντα και κριτήν εφ' ημάς;».
Το
πρώτο επεισόδιο, όπου σκότωσε τον Αιγύπτιο, αποδεικνύει ότι ο Μωυσής ξεκίνησε
να οδηγεί το λαό, χωρίς την οδηγία του Θεού, - «ήλθεν εις την καρδίαν αυτού» (Πράξ.ζ:23) - με φυσικό αποτέλεσμα να
αποτύχει.
Πράξ.ζ:25 Ενόμιζε δε ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον
νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν· εκείνοι όμως
δεν ενόησαν.
Η απερίσκεπτη πράξη του
αποδεικνύει ότι δεν ήταν έτοιμος να κάνει το έργο που είχε ο Θεός γι’ αυτόν.
Χρειάζεται προετοιμασία, καθώς και η κλήση από το Θεό για να είναι κανείς σε
θέση να Τον υπηρετήσει. Ο Μωυσής χρειαζόταν ακόμα να μάθει ότι είναι με το
χρίσμα και όχι με το σπαθί — με την πραότητα και όχι με την οργή του, που ο
Θεός θα επιτύχει το σκοπό Του.
Το δεύτερο επεισόδιο,
όπου προσπάθησε να διευθετήσει μια διαφορά ανάμεσα σε δυο Ισραηλίτες, φανερώνει
ότι ο λαός δεν ήταν ακόμα έτοιμος για απελευθέρωση! Δεν είχαν υποφέρει αρκετά
ώστε να είναι πρόθυμοι να δεχτούν μια συμβουλή από άλλον. Το αυτοϊκανοποιούμενο
και ανεξάρτητο πνεύμα δεν είναι σε θέση να δεχτεί βοήθεια απ’ τον Κύριο.
Βρίσκουμε κι άλλους
τύπους του Χριστού, στο γεγονός ότι την πρώτη φορά που ο Μωυσής εμφανίστηκε
στους αδελφούς του, τον απέρριψαν. Οι αδελφοί του Χριστού, οι Εβραίοι,
απέρριψαν τον Ιησού την πρώτη φορά που ήρθε. Ο Ιωάννης λέει, «Ήτο εν τω κόσμω, και ο κόσμος έγεινε δι'
αυτού, και ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν».
Ενώ ο Μωυσής έχει
απορριφθεί από τους αδελφούς του, παντρεύεται μια εθνική γυναίκα. Ο απόστολος
Παύλος εξηγεί γιατί στράφηκε στα έθνη στις Πράξ.κη:17-28 και ιδιαίτερα στα
εδάφια 25-28.
Σχετικά με την αποτυχία
των Εβραίων, γράφει στους Ρωμαίους Χριστιανούς: «Λέγω λοιπόν, μήπως έπταισαν διά να πέσωσι; Μη γένοιτο, αλλά διά της
πτώσεως αυτών έγεινεν η σωτηρία εις τα έθνη, διά να κινήση αυτούς εις
ζηλοτυπίαν» (Ρωμ.ια:11). Δες ακόμα Β’ Κορ.ια:2 και Εφεσ.ε:30-32.
Ωστόσο, όταν ο Μωυσής
ετοιμάστηκε πλήρως για την αποστολή του και γύρισε στο λαό του, οι αδελφοί του
τον δέχτηκαν, όπως θα δεχτούν τον Ιησού στη Δεύτερη Έλευσή Του.
Ο Παύλος περιγράφει την
επιστροφή των Εβραίων στον Ιησού στη Ρωμ.ια:24-25. Η αναγνώριση του Ιησού σαν
του μόνου αληθινού Θεού δίνεται προφητικά στον Ησ.κε:9 και η μετάνοιά τους στο
Ζαχ.ιβ:10:
Ησ.κε:9 Και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν ειπεί, Ιδού, ούτος
είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο
Κύριος· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.
Ζαχ.ιβ:10 Και θέλω εκχέει επί τον οίκον Δαβίδ και επί τους
κατοίκους της Ιερουσαλήμ πνεύμα χάριτος και ικεσιών· και θέλουσιν επιβλέψει
προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν, και θέλουσι πενθήσει δι' αυτόν ως πενθεί τις
διά τον μονογενή αυτού, και θέλουσι λυπηθή δι' αυτόν, ως ο λυπούμενος διά τον
πρωτότοκον αυτού.
