ΕΞΟΔΟΣ Κεφ. ια - ιβ

 

ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Ι. Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΠΛΗΓΗΣ.

Η τελευταία πληγή που είχε να κάνει με το θάνατο των πρωτοτόκων μας φέρνει στο Πάσχα.

Ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι μετά απ’ αυτή την πληγή, οι Ισραηλίτες θα αφηνόταν ελεύθεροι (Έξοδ.ια:1).

Στα εδ.4-6, ο Μωυσής περιγράφει τη φύση της πληγής: «Και είπεν ο Μωϋσής, Ούτω λέγει ο Κύριος· Περί το μεσονύκτιον εγώ θέλω εξέλθει εις το μέσον της Αιγύπτου· και παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου θέλει αποθάνει, από του πρωτοτόκου του Φαραώ, όστις κάθηται επί του θρόνου αυτού, έως του πρωτοτόκου της δούλης, ήτις δουλεύει εν τω μύλω, και παν πρωτότοκον των κτηνών· και θέλει είσθαι καθ' όλην την γην της Αιγύπτου κραυγή μεγάλη, οποία ποτέ δεν έγεινεν, ουδέ μετά ταύτα θέλει γείνει τοιαύτη».

 

II. ΤΥΠΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΣΧΑ.

Αυτό το κεφάλαιο πρέπει να το διαβάσει κανείς καλά, μέχρι να εξοικειωθεί απόλυτα με το περιεχόμενό του, γιατί είναι ένας πραγματικός θησαυρός αλήθειας. Θα δούμε ότι οι παραμικρές λεπτομέρειες έχουν πολύ μεγάλη σημασία.

Όπως ο θάνατος ήταν η τελευταία από τις πληγές, έτσι και ο δεύτερος θάνατος θα είναι η τελευταία και τελική κρίση γι’ αυτούς που απορρίπτουν τον Ιησού.

Η μέθοδος του Θεού για τη διαφυγή των Ισραηλιτών, περιγράφει ακριβώς το τρόπο που κι εμείς θα διαφύγουμε το δεύτερο θάνατο.

Το κλειδί για να καταλάβουμε την τυπολογία αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται στην Α’ Κορ.ε:7 γιατί όπως η δική τους απολύτρωση βασίστηκε στο αίμα του αρνίου, έτσι και η δική μας βασίζεται στο αίμα του Χριστού: «διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός».

(1) Ο Κύριος αλλάζει το ημερολόγιό τους. Από δω και στο εξής, ο μήνας που απελευθερώθηκαν θα ήταν ο πρώτος του ημερολογίου τους. Ήταν ο μήνας Αβίβ, που αργότερα, όταν πήγαν στη Βαβυλώνα του έδωσαν το Χαλδαϊκό όνομα Νισάν και συμπίπτει με το δικό μας Μάρτιο ή Απρίλιο.

Τότε χρησιμοποιούσαν το σεληνιακό ημερολόγιο, που κάθε μήνας είχε 30 μέρες. Ο Αβίβ λοιπόν που ήταν ο 7^ος μήνας του πολιτικού ημερολογίου, γίνεται ο 1^ος μήνας του θρησκευτικού ημερολογίου.

Η ζωή των Ισραηλιτών σαν έθνος, ξεκινά από τη στιγμή που φεύγουν από την Αίγυπτο. Κατά τον ίδιο τρόπο κι εμείς, αρχίζουμε να ζούμε για το Θεό, από τη στιγμή που θα ελευθερωθούμε από τα δεσμά του Σατανά. Όλα τα χρόνια που ζήσαμε στην αμαρτία είναι χαμένα χρόνια. Καθόλου παράξενο λοιπόν που ο αμαρτωλός δεν είναι ευτυχισμένος, αφού ο Θεός λέει: «Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς» (Ησ.νζ:21).

Η γνώση της τέλειας σωτηρίας και της σταθερής και εξασφαλισμένης ειρήνης με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, τοποθετεί τον άνθρωπο ανάμεσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων, είναι η αρχή της ζωής του με το Θεό.

(2) Πίστη που αποδεικνύεται με έργα. Οι Εβραίοι φτάνουν τώρα στο σημείο που πρέπει ν’ αποδείξουν την πίστη τους με συγκεκριμένες ενέργειες. Η Βιβλική πίστη, αποδεικνύεται πάντοτε με τη συμπεριφορά (Ιάκ.β:17-20).

Πολλοί που αρνούνται να υπακούσουν στο λόγο του Θεού, δικαιώνουν τους εαυτούς τους επειδή η Βίβλος λέει ότι αν πιστέψεις στον Κύριο Ιησού θα σωθείς. Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια, αλλά αυτός που πιστεύει σ’ Αυτόν που είπε «εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή» δεν θα πρέπει να περιμένει τίποτε άλλο από την απώλεια αν δεν μετανοήσει!

Το να πιστεύεις απλά σ’ ένα ιστορικό Χριστό δεν είναι Βιβλική πίστη και κατά συνέπεια δεν έχει σαν αποτέλεσμα τη σωτηρία. Η Βιβλική πίστη συνεπάγεται υπακοή κι έτσι θα μας οδηγήσει σε μια ζωή πλήρη Πνεύματος Αγίου (Ιωάν.ζ:38-39).

(3) Ένα αρνί χρησιμοποιείται σαν υποκατάστατο. Εδ.5 Έπρεπε να διαλέξουν από το κοπάδι τους ένα αρνί χωρίς κανένα ελάττωμα. Αν ακολουθούσαν όλες τις οδηγίες, ο θάνατος αυτού του αρνιού θα αντικαθιστούσε το πρωτότοκο που κανονικά έπρεπε να πεθάνει κι αυτό θα ήταν αποδεκτό από το Θεό. Ο μισθός της ανυπακοής στους νόμους του Θεού είναι θάνατος (Ρωμ.γ:23).

Η μόνη περίπτωση να ξεφύγει κανείς αυτό το θάνατο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Θεός προμήθευσε ένα άμωμο αρνί του οποίου ο αντικαταστατικός θάνατος θα ικανοποιούσε τη δικαιοσύνη του Θεού (Α’ Πέτρ.α:18-19).

Ο Ιησούς ήταν άμωμος επειδή δεν γνώρισε αμαρτία (Α’ Πέτρ.γ:18  Ιωάν.α:29  Ησ.νγ:7  Αποκ.ε:12). Δεν είναι λοιπόν παράξενο, που οι λυτρωμένοι ονομάζονται «εκκλησία πρωτοτόκων» (Εβρ.ιβ:23), αφού ο Ιησούς πήρε τη θέση του πρωτότοκου στο θάνατο.

(4) Το αρνί κρατιόταν ζωντανό 4 μέρες. Τη 10η μέρα του Αβίβ έπρεπε να ξεχωρίσουν το αρνί και να το κρατήσουν μέχρι τη 14η, οπότε και θα το έσφαζαν. Ο Χριστός προγνωρίστηκε και προορίστηκε από καταβολής κόσμου για θάνατο (Α’ Πέτρ.α:18-20), αλλά θυσιάστηκε μετά από 4.000 χρόνια για τη σωτηρία του ανθρώπου (Γαλ.δ:4).

Έτσι, το αρνί που ξεχωριζόταν τη δέκατη ημέρα και φυλασσόταν μέχρι την δέκατη τέταρτη ημέρα, μας φανερώνει το Χριστό προγνωρισμένο προαιωνίως, αλλά φανερωθέντα εις τον ορισμένο καιρό για μας. Αν πάρουμε τα χίλια χρόνια σαν μια μέρα (Ωσηέ ς:2), ο Ιησούς «φυλάχτηκε» 4 μέρες, αφού τόσο ήταν περίπου το διάστημα απ’ τη στιγμή που αμάρτησε ο άνθρωπος μέχρι που ο Κύριος πέθανε στο Γολγοθά.

(5) Η εφαρμογή του αίματος. Εδ.7 Το αίμα έπρεπε να ραντιστεί στο ανώφλι και τους δύο παραστάτες της πόρτας. Δεν έπρεπε όμως να μπει στο κατώφλι, γιατί το αίμα του Χριστού δεν είναι για να καταπατείται (Εβρ.ι:29).

Όταν ο εξολοθρευτής άγγελος περνούσε από τη χώρα, δεν έκανε διαχωρισμό ανάμεσα σε καλούς και κακούς ανθρώπους. Δεν ξεχώρισε τους ευυπόληπτους πολίτες από τους αλήτες του δρόμου. Ήταν το αίμα  που έκανε τη διαφορά. Αυτή η αλήθεια δίνει ένα δυνατό χτύπημα στην αυτοδικαίωση. Ο Κύριος δεν λέει, «Όταν δω τη σωστή ζωή που έχεις ζήσει» ή «Όταν δω ότι έχεις πάρει κάποιες καλές αποφάσεις», αλλά ξεκαθάρισε: «και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει» (εδ.13).

Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι αν έχει ζήσει κάποιος μια καλή ζωή, αλλά αν έχει τοποθετήσει το αίμα του Χριστού στους παραστάτες της καρδιάς του μέσω της μετάνοιας και της πίστης προς το Θεό (Ρωμ.γ:24-25).

(6) Το αρνί έπρεπε να ψηθεί και να φαγωθεί  Το αρνί έπρεπε να περάσει τη δοκιμασία της φωτιάς (Ησ.μη:10). Σ’ αυτό το αρνί βλέπουμε «το πάσχα ημών», τον Χριστό (Α’ Κορ.ε:7).

Ο Χριστός πάνω στο σταυρό έπρεπε ν’ αντέξει τη φωτιά της οργής του Θεού, πριν εμείς μπορέσουμε να φάμε τη σάρκα Του. Υπήρχε ένας ξεχωριστός σκοπός για το αίμα και τη σάρκα του αρνίου. Σώθηκαν από το θάνατο με το αίμα, αλλά πήραν δύναμη για το ταξίδι τρώγοντας τη σάρκα του αρνίου. Αυτά μας θυμίζουν τα λόγια του Ιησού στο Ιωάν.ς:53-54. Το αίμα του Ιησού χύθηκε για να μας ελευθερώσει από το δεύτερο θάνατο, αλλά και το σώμα Του πληγώθηκε για τη θεραπεία μας (Ησ.νγ:5 & Α’ Πέτρ.β:24).

(7) «και οστούν δεν θέλετε συντρίψει απ' αυτού» Έξοδ.ιβ:46. Αυτό είναι σε τέλεια συμφωνία με την προφητεία στον Ψαλμ.λδ:20 «Αυτός φυλάττει πάντα τα οστά αυτού· ουδέν εκ τούτων θέλει συντριφθή».

Φαινόταν πολύ απίθανο, αυτή η προφητεία που αφορά το Χριστό, να εκπληρωθεί, γιατί ήταν έθιμο των Ρωμαίων να σπάζουν τα πόδια εκείνων που είχαν σταυρωθεί για να επιταχυνθεί ο θάνατό τους.

Στο Ιωάν.ιθ:32-36, διαβάζουμε ότι οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια των δύο ληστών, αλλά όταν ήρθαν στο Χριστό, «ως είδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, δεν συνέθλασαν αυτού τα σκέλη, ….Διότι έγειναν ταύτα, διά να πληρωθή η γραφή, Οστούν αυτού δεν θέλει συντριφθή».

(8) «και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ ό,τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί» Εδ.10. Εάν έμεναν μέρη του αρνιού αφάγωτα, θα αποσυντίθεντο, αλλά η προφητεία περί Χριστού στον Ψαλμ.ις:9-10 λέει: «η σαρξ μου θέλει αναπαυθή επ' ελπίδι. Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Οσιόν σου να ίδη διαφθοράν». Η ανάσταση έπρεπε να γίνει πριν το σώμα του Χριστού άρχιζε να αποσυντίθεται (Πράξ.β:31).

(9), «από της πρώτης ημέρας θέλετε σηκώσει το προζύμιον εκ των οικιών σας» Εδ.8,15. Το προζύμι είναι ένας σαφής τύπος της αμαρτίας σε όλη την Αγία Γραφή. Ο Κύριος δεν ανέχεται αμαρτία ανάμεσα στο λαό που έπλυνε με το αίμα Του. Ο Χριστός δεν πέθανε για να μας ελευθερώσει μόνο απ’ το μισθό της αμαρτίας, αλλά απ’ την ίδια την αμαρτία.

Στο Λουκ.ιβ:1 ο Χριστός μας προειδοποιεί να προσέχουμε από τη ζύμη των Φαρισαίων, που είναι υποκρισία.

Στην Α’ Κορ.ε:8 ο Παύλος μιλάει για την «ζύμην κακίας και πονηρίας» και μας προτρέπει να γιορτάζουμε με «με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας» (Β’ Κορ.ζ:1  Β’ Χρον.κθ:5  15-18).

(10) «Εζωσμένοι τας οσφύας σας» Εδ.11. Έπρεπε να φάνε το αρνί «Εζωσμένοι τας οσφύας, έχοντες τα υποδήματά εις τους πόδας και την ράβδον σας εις την χείρα».

Με άλλα λόγια, δεν θα έπρεπε να περιμένουν, όταν θα ειδοποιηθούν ν’ αρχίσουν να ετοιμάζονται, αλλά να είναι ήδη έτοιμοι, πλήρως ντυμένοι για το ταξίδι τους. Οι μωρές παρθένες στο Ματθ.κε έτρεξαν να ετοιμαστούν, αλλά μόνο όσες ήταν έτοιμες μπήκαν στο γάμο. Αν και ήταν περασμένη ώρα, δεν έπρεπε να κοιμηθούν, όπως έκαναν οι ανόητες παρθένες. Οι Ανατολίτες δεν φοράνε παπούτσια μέσα στο σπίτι, αλλά αυτοί έπρεπε να τα φορέσουν, προκειμένου να είναι προετοιμασμένοι για το ταξίδι.

Ο λαός του Θεού, αν και είναι ξένος και παρεπίδημος στη γη (Εβρ.ια:13), πρέπει να έχει «υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης» (Εφες.ς:15). Παρόλο που είναι αργά, δεν κοιμάται.

(11) Μνημόσυνο του Πάσχα. Κάθε χρόνο έπρεπε να γιορτάζουν το Πάσχα, σε ενθύμηση της θαυμαστής λύτρωσης από το θάνατο στη γη της Αιγύπτου (Έξοδ.ιβ:14, 25-27).

Ο Θεός δεν ήθελε να ξεχάσουν, ούτε οι επόμενες γενιές να αγνοούν αυτή τη μεγάλη λύτρωση. Ο Κύριος, έχει δώσει και σ’ εμάς κάτι που πρέπει να θυμόμαστε, το θάνατο που πραγματικού Αμνού του Πάσχα, που οδήγησε στη λύτρωσή μας από το δεύτερο θάνατο.

Το μνημείο αυτό είναι το δείπνο του Κυρίου (Λουκ.κβ:19-20). Το ψωμί που τρώμε είναι εις ανάμνηση του σώματος του Χριστού που κόπηκε για εμάς, το κρασί είναι εις ανάμνηση του αίματος που χύθηκε για εμάς. «τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν» είπε ο Ιησούς (Α’ Κορ.ια:23-26).

III.   Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ.

Σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, έγινε μεγάλη κραυγή σε όλη τη γη της Αιγύπτου, γιατί τα μεσάνυχτα σκοτώθηκαν όλα τα πρωτότοκα από όλη τη γη της Αιγύπτου, «από του πρωτοτόκου του Φαραώ όστις κάθηται επί του θρόνου αυτού, έως του πρωτοτόκου του αιχμαλώτου του εν τω δεσμωτηρίω» Εδ.29-30.

Όταν θυμηθούμε ότι ήταν έθιμο στην Αίγυπτο, η οικογένεια να κλαίει δυνατά πάνω από το θάνατο ενός συγγενή, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τη φρίκη των κραυγών που αντήχησαν σε ολόκληρη τη γη. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθηθεί από τον γείτονά του, γιατί κι αυτός, ήταν σε βαθιά θλίψη. Αλίμονο! Συνειδητοποίησαν πολύ αργά το λάθος τους.

Αυτό μας θυμίζει, όταν η πόρτα του έλεος του Θεού κλείσει, και οι αμετανόητοι άνθρωποι θα κράζουν, πάρα πολύ αργά, για να ξεφύγουν από το θάνατο. Μεγάλος θρήνος και κλαυθμός θα αντηχήσει σ’ ολόκληρη τη γη (Παρ.α:24-29, Αποκ.ς:15-17).

IV.  ΤΟ ΣΥΜΜΙΚΤΟ ΠΛΗΘΟΣ.

Στο εδ.38 διαβάζουμε «Μετ' αυτών συνανέβη και μέγα πλήθος σύμμικτον ανθρώπων». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι Εβραίοι θα είχαν παντρευτεί με Αιγυπτίους και κατά συνέπεια υπήρχαν κάποιοι ξένοι μεταξύ τους.

Στους Αριθ.ια:4, διαβάζουμε ότι αυτό το πλήθος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πρόκληση διχονοιών μεταξύ των Ισραηλιτών. Και στην εκκλησία, αυτοί που προσποιούνται ότι έχουν σωθεί, αλλά εξακολουθούν να κρατούν τις ματαιότητες αυτού του κόσμου, είναι επόμενο να προκαλούν προβλήματα. Το μη αναγεννημένο μέλος στην εκκλησία, είναι μέρος του δικού μας «σύμμικτου πλήθους».