Οι εκκλησίες σήμερα συχνά παραμελούν την μελέτη και το κήρυγμα της βιβλικής προφητείας επειδή την θεωρούν αμφιλεγόμενο και μη πρακτικό θέμα.
Ταυτόχρονα, πολλοί θρηνούν για την απάθεια των πιστών και
αγωνίζονται να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους σε αγιασμό.
Οι εκκλησίες που έχουν πιαστεί σ’ αυτή την παγίδα, πρέπει να δουν ότι η διδασκαλία της Αρπαγής, που βρίσκεται μέσα σ’ όλη την Καινή Διαθήκη, αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα και μπορεί να παρέχει κίνητρα για ευσέβεια.
Κανένα εδάφιο της Βίβλου δεν λέει ακριβώς πότε θα γίνει η
Αρπαγή σε σχέση με την Θλίψη ή την Δεύτερη Έλευση, με τέτοιο τρόπο που να τους ικανοποιήσει
όλους. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Γραφές δεν διδάσκουν μια σαφή θέση σε
αυτό το θέμα, γιατί το κάνουν.
Όπως θα δούμε αργότερα, η Αγία Γραφή υπόσχεται ότι η
εκκλησία δεν θα μπει στον καιρό της οργής του Θεού, που είναι ένας άλλος όρος
για την Θλίψη.
Πολλά βιβλικά εδάφια διδάσκουν την αρπαγή της εκκλησίας πριν
από την Θλίψη.
Πολλές σημαντικές βιβλικές διδασκαλίες δεν προέρχονται από
ένα μόνο εδάφιο, αλλά από την εναρμόνιση πολλών αποσπασμάτων που καταλήγουν σε
λογικά συμπεράσματα. Ορισμένες αλήθειες αναφέρονται άμεσα στην Βίβλο, όπως η
θεότητα του Χριστού Ιωάν.α:1. Τίτ.β:13.
Η συστηματική, κυριολεκτική ερμηνεία όλων των αποσπασμάτων
της Καινής Διαθήκης που σχετίζονται με την Αρπαγή, θα οδηγήσει στην άποψη ότι
θα συμβεί πριν από την Θλίψη: τότε που όλοι οι νεκροί και ζωντανοί πιστοί θα
μεταφερθούν στον ουρανό, τουλάχιστον επτά χρόνια πριν από την Δεύτερη Έλευση
του Χριστού. Αυτό πιστεύω ότι διδάσκει η Βίβλος.
Θεμελιώδη θέματα
Δεν μιλάμε για απλές υποθέσεις, αλλά μάλλον για σημαντικές
βιβλικές διδασκαλίες πάνω στις οποίες είναι χτισμένο το δόγμα της Αρπαγής.
Είναι η συνεπής κυριολεκτική ερμηνεία των Γραφών και η
διάκριση μεταξύ του Ισραήλ και της εκκλησίας.
Κυριολεκτική ερμηνεία
Είναι απαραίτητη για την σωστή κατανόηση, τι λέει ο Θεός στην
Βίβλο. «Κυριολεκτικός» σημαίνει κατά λέξη, κατά γράμμα, με την ακριβή, βασική,
μη μεταφορική σημασία των λεγομένων, αυτό που λέμε αλλιώς «με όλη τη σημασία
της λέξεως».
Ακόμα, η κυριολεκτική ερμηνεία περιλαμβάνει την προσέγγιση «με
βάση τις πραγματικές λέξεις στο συνηθισμένο νόημά τους . . . δεν υπερβαίνει τα
γεγονότα».
Κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου σημαίνει απλά να εξηγήσεις
την αρχική αίσθηση της Βίβλου, σύμφωνα με την κανονική και συνήθη χρήση της
γλώσσας της.
Πώς γίνεται αυτό; Μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την
γραμματική και το συντακτικό (σύμφωνα με τους κανόνες της γραμματικής και του
συντακτικού), την ιστορία (συνέπεια με την έννοια της εποχής που γράφτηκε το
εδάφιο), συμφραζόμενα (σε συμφωνία με το πλαίσιο).
Η κυριολεκτική ερμηνεία αναγνωρίζει ότι μια λέξη ή φράση
μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε απλά (δηλωτικά) ή μεταφορικά (υπαινικτικά). Όπως και στις δικές μας συζητήσεις
σήμερα, η Αγία Γραφή μπορεί να χρησιμοποιήσει απλό λόγο, όπως «Η Γιαγιά πέθανε
χθες» (δηλωτικό). Ή το ίδιο πράγμα μπορεί να ειπωθεί με έναν πιο λαϊκό τρόπο, «Η
Γιαγιά τα τίναξε χθες» (υπαινικτικά).
Ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι ακόμα
κι αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα σχήμα του λόγου για να αναφερθούμε στον
θάνατο της γιαγιάς, χρησιμοποιούμε αυτόν τον αριθμό για να αναφερθούμε σε ένα
γεγονός που συνέβη κυριολεκτικά. Μερικοί κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι μόνο
και μόνο επειδή ένα σχήμα λόγου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει ένα
γεγονός (δηλαδή, η εμπειρία του Ιωνά στην κοιλιά του κήτους στο Ιωνάς β), ότι
το γεγονός δεν ήταν κυριολεκτικό και δεν συνέβη στην ιστορία.
Αυτό δεν είναι το θέμα. Υπάρχει ένας «Χρυσός Ερμηνευτικός Κανόνας»
που θα μας βοηθήσει να διακρίνουμε αν ένα σχήμα λόγου ήταν ο επιδιωκόμενος
σκοπός του συγγραφέα ή όχι.
Όταν η απλή αίσθηση της Γραφής έχει κοινή λογική, μην
αναζητάτε άλλη λογική. Πάρτε λοιπόν κάθε λέξη στην πρωταρχική, συνηθισμένη,
κυριολεκτική σημασία της, εκτός αν τα γεγονότα του άμεσου πλαισίου,
υποδεικνύουν σαφώς το αντίθετο.
Η αρχή της συνεπούς, κυριολεκτικής ερμηνείας ολόκληρης της
Βίβλου, οδηγεί λογικά στην θέση ότι η Αρπαγή θα γίνει πριν από την Θλίψη. Αυτό
σημαίνει ότι τα προφητικά τμήματα της Βίβλου ερμηνεύονται όπως κάθε άλλο θέμα
στην Γραφή. Τα προφητικά τμήματα της Βίβλου χρησιμοποιούν τους ίδιους κανόνες της
γλώσσας που βρίσκονται σε όλη τη Βίβλο.
Ο Ιησούς θα επιστρέψει πριν από την Χιλιετή Βασιλεία
Η επόμενη βιβλική αρχή, θεμελιώδης για την θέση ότι η Αρπαγή
θα γίνει πριν την Θλίψη, είναι το γεγονός ότι η Δεύτερη Έλευση θα συμβεί πριν
από την Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού στην γη (Αποκ.ιθ:11–κ:6).
Έρχεται σε αντίθεση με τη διδασκαλία κάποιων, ότι ο Χριστός
θα επιστρέψει αφού έχει βασιλέψει πνευματικά από τον θρόνο Του στον ουρανό για
μεγάλο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια αυτής της οικονομίας.
Ο Πρετεριστής (παρελθόν) πιστεύει ότι οι περισσότερες,
αν όχι όλες οι προφητείες έχουν ήδη εκπληρωθεί, συνήθως σε σχέση με την
καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.
Ο Ιστορικός (παρών) βλέπει μεγάλο μέρος της τρέχουσας
Εποχής της Εκκλησίας σαν ίσο με την περίοδο της Θλίψης.
Έτσι, η προφητεία έχει εκπληρωθεί ή θα εκπληρωθεί κατά τη
διάρκεια της τρέχουσας οικονομίας της Εκκλησίας.
Ο μελοντολόγος (μέλλον) πιστεύει ότι σχεδόν όλα τα
προφητικά γεγονότα δεν θα συμβούν στην τρέχουσα οικονομία της Εκκλησίας, αλλά
θα συμβούν στο μέλλον: Θλίψη, Δεύτερη Έλευση, Χιλιετία.
Ο ιδεαλιστής (διαχρονικός) δεν πιστεύει ούτε ότι η
Βίβλος δείχνει το χρονοδιάγραμμα των γεγονότων ούτε ότι μπορούμε να γνωρίζουμε
πριν συμβούν.
Ως εκ τούτου, οι ιδεαλιστές πιστεύουν ότι τα προφητικά μέρη
διδάσκουν κυρίως μεγάλες ιδέες ή αλήθειες για τον Θεό που πρέπει να
εφαρμόζονται ανεξάρτητα από το χρονοδιάγραμμα.
Η θέση ότι η Αρπαγή θα συμβεί πριν από την Θλίψη, μπορεί να
οικοδομηθεί μόνο πάνω στην συνεπή, κυριολεκτική ερμηνεία της προφητείας σαν
μελλοντικά ιστορικά γεγονότα που δεν έχουν ακόμη συμβεί.
Διάκριση μεταξύ του Ισραήλ και της Εκκλησίας
Η ύστατη αρχή που σχετίζεται με την θέση ότι η Αρπαγή θα
συμβεί πριν από την Θλίψη, είναι η βιβλική αλήθεια ότι το ιστορικό πρόγραμμα
του Θεού, περιλαμβάνει δύο λαούς, το Ισραήλ και την Εκκλησία.
Ενώ η βάση της σωτηρίας (η χάρη του Θεού) είναι πάντα η ίδια
για τον Εβραίο και τον Εθνικό, το προφητικό πρόγραμμα του Θεού έχει δύο
ξεχωριστές πτυχές.
Επί του παρόντος, το σχέδιο του Θεού για το Ισραήλ είναι σε
αναμονή μέχρι να ολοκληρώσει τον τρέχοντα σκοπό Του με την Εκκλησία και να αρπάξει
την νύφη Του στον ουρανό.
Μόνο η θέση της Αρπαγής πριν από την Θλίψη, παρέχει ένα
σκοπό για την έννοια της αρπαγής. Αυτός ο σκοπός είναι να μετακινηθεί η
Εκκλησία με την Αρπαγή, ώστε ο Θεός να μπορέσει να ολοκληρώσει τις
μισοτελειωμένες δουλειές Του με το Ισραήλ κατά τη διάρκεια της επταετούς
περιόδου της Θλίψης.
Ως εκ τούτου, αν κάποιος δεν διακρίνει μεταξύ των εδαφίων
που έχουν να κάνουν με τον Θεό και το Ισραήλ από εκείνα που προορίζονται για
την εκκλησία, τότε υπάρχει μια ακατάλληλη σύγχυση των δύο προγραμμάτων.
Δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το ιστορικό
σχέδιο του Θεού έχει μια πολυποίκιλη πτυχή (Εφες.γ:10) που έχει να κάνει με το
Ισραήλ και την Εκκλησία. Αν οι ανθρώπινοι που γράφουν μυθιστορήματα μπορούν να
υφαίνουν πολλαπλές πλοκές στις ιστορίες τους, τότε γιατί να μην μπορεί ο
Μεγάλος Σχεδιαστής του σύμπαντος και της ιστορίας να κάνει το ίδιο πράγμα;
Αυτοί που ανακατεύουν το σχέδιο του Θεού για το Ισραήλ με το
σχέδιο του Θεού για την εκκλησία, καταστρέφουν μια σημαντική βάση για την προ
Θλίψης αρπαγή.
Η Αγία Γραφή διδάσκει καθαρά ότι η εκκλησία και το Ισραήλ
έχουν από πολλές απόψεις διαφορετικά προγράμματα στο πλαίσιο του ενιαίου
σχεδίου του Θεού, ακόμη αν και οι δύο σώζονται με τον ίδιο τρόπο.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ
Το γεγονός της Αρπαγής αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον
Χριστό στους μαθητές Του στο Ιωάν.ιδ:1-3, αλλά οι μαθητές δεν κατάλαβαν:
«Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν θεὸν καὶ
εἰς ἐμὲ πιστεύετε. ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναὶ πολλαί εἰσιν· εἰ δὲ μὴ, εἶπον
ἂν ὑμῖν ὅτι πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν;. καὶ ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω τόπον
ὑμῖν, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήμψομαι ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ καὶ ὑμεῖς
ἦτε».
Παρουσιάζεται πιο ξεκάθαρα στην Α' Θες.δ:13-18, γεγονός που
ενθαρρύνει τους ζωντανούς Χριστιανούς ότι στην Αρπαγή, θα επανενωθούν με
εκείνους που πέθαναν εν Χριστώ πριν από αυτούς.
«Οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν
κοιμωμένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. εἰ γὰρ
πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανεν καὶ ἀνέστη, οὕτως καὶ ὁ θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ
τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ. Τοῦτο γὰρ ὑμῖν λέγομεν ἐν λόγῳ κυρίου, ὅτι ἡμεῖς οἱ ζῶντες
οἱ περιλειπόμενοι εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ κυρίου οὐ μὴ φθάσωμεν τοὺς κοιμηθέντας·
ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι θεοῦ
καταβήσεται ἀπ' οὐρανοῦ καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς
οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν
τοῦ κυρίου εἰς ἀέρα· καὶ οὕτως πάντοτε σὺν κυρίῷ ἐσόμεθα. Ὥστε παρακαλεῖτε ἀλλήλους
ἐν τοῖς λόγοις τούτοις».
Υπάρχει ένας ενδιαφέρων παραλληλισμός μεταξύ της αποκάλυψης
της Αρπαγής από τον Κύριό μας στον Ιωάν.ιδ:1-3 και της επεξήγησης του Παύλου
στην Α ́ Θες.δ:13-18.
Αντιθέσεις μεταξύ των ελεύσεων
Η Αρπαγή χαρακτηρίζεται στην Καινή Διαθήκη σαν «μετάθεση ή ερχόμενη
ανάσταση»:
Α΄Κορ.ιε:51,52 Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς·
πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή,
εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί
θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.
Α΄Θεσ.δ:15-17 Διότι τούτο σας λέγομεν διά του
λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του
Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει
καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και
οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι
απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις
τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.
Στην Αρπαγή ο Κύριος έρχεται για την εκκλησία Του, για να
την πάρει στο σπίτι του Πατέρα Του (Ιωάν.ιδ:3).
Από την άλλη μεριά, στην Δεύτερη Έλευση του Χριστού με τους
Αγίους Του (η Εκκλησία-Αποκ.ιθ), κατεβαίνει από τον ουρανό στην γη για να
μείνει και να εγκαθιδρύσει το Μεσσιανικό Βασίλειο Του (Ζαχ.ιδ:4-5, Ματθ. κδ:27-31).
Οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο γεγονότων εναρμονίζονται
φυσικά από τη θέση της Αρπαγής πριν από την Θλίψη, ενώ άλλες απόψεις δεν μπορούν
να αιτιολογήσουν εύκολα τέτοιες διαφορές.
Ο Παύλος μιλά για την Αρπαγή σαν «μυστήριο» (Α’ Κορ.ιε:51-54),
δηλαδή μια αλήθεια που δεν αποκαλύφθηκε μέχρι να φανερωθεί από τους αποστόλους
(Κολ.α:26). Έτσι, η Αρπαγή είναι ένα πρόσφατα αποκαλυφθέν μυστήριο, που την καθιστά
ένα ξεχωριστό γεγονός. Η Δεύτερη Έλευση από την άλλη πλευρά, προβλεπόταν στην
Παλαιά Διαθήκη (Δαν.ιβ:1-3, Ζαχ.ιβ:10, ιδ:4).
Η Καινή Διαθήκη διδάσκει για την Αρπαγή της Εκκλησίας, αλλά μιλάει και για την Δεύτερη Έλευση του Χριστού.
Αυτά τα δύο γεγονότα είναι διαφορετικά από πολλές απόψεις.
Σημειώστε τις ακόλουθες αντιθέσεις μεταξύ της μετάθεσξς στην
Αρπαγή και της Δεύτερης Έλευσης του Χριστού για την εγκαθίδρυση της Βασιλείας.
Αρπαγή/Μετάθεση
1 Μετάθεση όλων των πιστών
2 Οι άγιοι πηγαίνουν στον ουρανό
3 Οι κάτοικοι της γης δεν κρίνονται
4 Επικείμενη, οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς σημάδια
5 Δεν βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη
6 Πιστοί μόνο
7 Πριν από την ημέρα της οργής
8 Καμία αναφορά στον Σατανά
9 Ο Χριστός έρχεται για τους δικούς Του
10 Έρχεται στον αέρα
11 Διεκδικεί την νύφη Του
12 Μόνο οι δικοί του Τον βλέπουν
13 Ξεκινάει η Θλίψη
Δεύτερη Έλευση/Εγκαθίδρυση της Βασιλείας
1 Καμία μετάθεση
2 Οι άγιοι που είχαν μετατεθεί στον ουρανό, επιστρέφουν στην
γη
3 Η Γη κρίνεται & καθιερώνεται δικαιοσύνη
4 Ακολουθούν σαφή προβλεπόμενα σημάδια συμπεριλαμβανομένης
της Θλίψης
5 Αναφέρεται συχνά στην Παλαιά Διαθήκη
6 Επηρεάζει όλους τους ανθρώπους
7 Τερματίζει την ημέρα της οργής
8 Σατανάς δεμένος
9 Ο Χριστός έρχεται με τους δικούς Του
10 Έρχεται στην γη
11 Έρχεται με την νύφη Του
12 Θα Τον δει πας οφθαλμός
13 Ξεκινά η Χιλιετής Βασιλεία
Αυτές οι αντιθέσεις θα πρέπει να καταστήσουν προφανές ότι η αρπαγή
της εκκλησίας είναι ένα γεγονός αρκετά διαφορετικό σε χαρακτήρα και χρόνο από
την επιστροφή του Κυρίου για την ίδρυση της βασιλείας Του και επιβεβαιώνει το
συμπέρασμα ότι η αρπαγή συμβαίνει πριν από την Θλίψη.
Και τα δύο γεγονότα αναφέρουν σύννεφα που συμβολίζουν έναν
ουράνιο ρόλο και στα δύο, αλλά άλλες διαφορές δείχνουν ότι πρόκειται για δύο
διαφορετικά γεγονότα.
Στην Αρπαγή, ο Κύριος έρχεται για τους αγίους Του (Α’ Θες.δ:16),
στην Δεύτερη Έλευση ο Κύριος έρχεται με τους αγίους Του (Α ́ Θες.γ:13).
Στην Αρπαγή, ο Κύριος έρχεται μόνο για τους πιστούς, αλλά η
επιστροφή Του στην γη θα επηρεάσει όλους τους ανθρώπους.
Η Αρπαγή είναι ένα γεγονός μετάθεσης/ανάστασης, η Δεύτερη
Έλευση δεν είναι.
Στην Αρπαγή, ο Κύριος μεταφέρει τους πιστούς από την γη στον
ουρανό «στο σπίτι του Πατέρα» (Ιωάν.ιδ:3), στην Δεύτερη Έλευση οι πιστοί
επιστρέφουν από τον ουρανό στην γη (Ματθ.κδ:30).
Η καλύτερη εναρμόνιση αυτών των δύο διαφορετικών γεγονότων
υποστηρίζει την Αρπαγή πριν από την Θλίψη (χωρίς σημεία και θα μπορούσε να
συμβεί ανά πάσα στιγμή), ενώ τα πολλά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα κατά τη
διάρκεια της Θλίψης γίνονται καλύτερα κατανοητά σαν σημάδια που οδηγούν στην Δεύτερη
Έλευση.
Ένα χρονικό διάστημα απαιτείται μεταξύ των ερχομών
Ένα διάστημα απαιτείται μεταξύ της Αρπαγής και της Δεύτερης Έλευσης,
προκειμένου να διευκολυνθούν πολλά γεγονότα που προβλέπονται στην Βίβλο, σε
σχέση με τον χρόνο. Πολλά στοιχεία στην Καινή Διαθήκη μπορούν να εναρμονιστούν
με ένα χρονικό όριο τουλάχιστον επτά ετών μετά την Αρπαγή, ενώ άλλες απόψεις,
ειδικά αυτοί που πιστεύουν στην Αρπαγή μετά από την Θλίψη, αναγκάζονται να
υποθέτουν σενάρια που δεν επιτρέπουν ρεαλιστικά μια φυσιολογική ροή του χρόνου.
Η Β’ Κορ.ε:10 διδάσκει ότι όλοι οι πιστοί αυτής της οικονομίας
πρέπει να εμφανιστούν ενώπιον του βήματος του Χριστού στον ουρανό. Αυτό το
γεγονός, δεν αναφέρεται ποτέ στις λεπτομερείς αφηγήσεις που συνδέονται με την Δεύτερη
Έλευση του Χριστού στην γη. Δεδομένου ότι μια τέτοια αξιολόγηση θα απαιτούσε
κάποιο χρονικό διάστημα, το χάσμα των επτά ετών μετά την Αρπαγή, ικανοποιεί μια
τέτοια απαίτηση.
Στην Αποκ.ιθ:7-10 εικονίζεται η εκκλησία σαν νύφη έτοιμη για
γάμο (με «βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν», που είναι τα δικαιώματα των
αγίων) με τον Νυμφίο της (Χριστό).
Η νύφη έχει ήδη ντυθεί προετοιμαζόμενη για την επιστροφή της
στην Δεύτερη Έλευση, καθώς συνοδεύει τον Χριστό στην γη (Αποκ.ιθ:11-18). Αυτό
μπορεί να γίνει μόνο αν έχει αρπαχτεί πριν από την Θλίψη, προκειμένου να
προετοιμαστεί με τον τρόπο που περιγράφει η Αποκ.ιθ.
Οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκ.δ:1– ε:14 αντιπροσωπεύουν την
εκκλησία.
Στην Καινή Διαθήκη, οι πρεσβύτεροι σαν οι εργάτες της
εκκλησίας, εκπροσωπούν ολόκληρη την εκκλησία (Πράξ.ιε:6, κ:28), και στην Παλαιά
Διαθήκη, είκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι διορίστηκαν από τον βασιλιά Δαβίδ για να
εκπροσωπήσουν ολόκληρη την Λευιτική ιεροσύνη (Α’ Χρον.κδ).
Όταν αυτοί οι 24 πρεσβύτεροι συναντήθηκαν στα περίχωρα του
ναού στην Ιερουσαλήμ, εκπροσωπήθηκε ολόκληρο το ιερατείο. Έτσι φαίνεται πιο
πιθανό ότι οι πρεσβύτεροι αντιπροσωπεύουν λυτρωμένα ανθρώπινα όντα, . . . αυτά
είναι η εκκλησία που βρίσκεται στον ουρανό πριν από την έναρξη της Θλίψης.
Αν αναφέρονται στην εκκλησία, τότε αυτό θα απαιτούσε την
αρπαγή της εκκλησίας πριν από την Θλίψη και θα απαιτούσε κάποιο χρόνο για να κάνουν
τα ουράνια καθήκοντά τους κατά τη διάρκεια της επταετούς δοκιμασίας.
Ο επικείμενος ερχομός του Χριστού
Η Καινή Διαθήκη μιλάει για την επιστροφή του Κυρίου μας σαν
επικείμενη, που σημαίνει ότι θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Άλλα
γεγονότα μπορεί να συμβούν πριν από ένα επικείμενο γεγονός, αλλά τίποτα άλλο
δεν πρέπει να λάβει χώρα πριν συμβεί.
Τα αποσπάσματα της επικείμενης επιστροφής, καθοδηγούν τον
πιστό να κοιτάζει, να παρακολουθεί και να περιμένει τον ερχομό Του:
Α’ Κορ.α:7 ώστε δεν μένετε οπίσω εις ουδέν
χάρισμα, προσμένοντες την αποκάλυψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού·
Φιλ.γ:20 Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν
ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν,
Α’ Θεσ.α:10 και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ
των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς
από της μελλούσης οργής.
Τίτ.β:13 προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και
επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού,
Εβρ.θ:28 ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά
να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους
προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν.
Α’ Πέτρ.α:13 Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της
διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην
εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός,
Ιούδ.α:21 φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του
Θεού, προσμένοντες το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον.
Αν, είτε η εμφάνιση του Αντίχριστου, του βδελύγματος της
ερήμωσης, είτε η εξέλιξη της Θλίψης πρέπει να συμβούν πριν από την Αρπαγή, τότε
η εντολή να προσμένουμε τον ερχομό του Χριστού δεν θα ήταν σχετική.
Μόνο η θέση «Αρπαγή πριν από την
Θλίψη» διδάσκει μια πραγματικά επικείμενη Αρπαγή, καθώς είναι η μόνη άποψη
που δεν απαιτεί τίποτα να συμβεί πριν από την Αρπαγή.
Όπως απαιτείται από τα προαναφερθέντα αποσπάσματα, η Καινή
Διαθήκη δείχνει ότι η ελπίδα του πιστού είναι να αγρυπνεί και να προσμένει ένα
άτομο και αυτό είναι ο Ιησούς.
Μόνο η θέση «Αρπαγή πριν από την Θλίψη» επιτρέπει στον πιστό
να αναζητά τον Χριστό και ταυτόχρονα να δίνει απόλυτη σημασία στα εδάφια της Δεύτερης
Έλευσης και στα σημάδια που οδηγούν στην επιστροφή του Κυρίου μας στην γη. Η αμεσότητα
είναι ένα ισχυρό επιχείρημα για την θέση «Αρπαγή πριν από την Θλίψη» και
παρέχει στον πιστό μια πραγματική «ευλογημένη ελπίδα».
Η φύση της θλίψης
Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η Θλίψη (δηλαδή, η επταετής, 70η
εβδομάδα του Δανιήλ) είναι μια εποχή προετοιμασίας για την αποκατάσταση και αναγέννηση
του Ισραήλ (Δευτ.δ:29-30, Ιερ.λ:4-11, Ιεζ.κ:22-44, κβ:13-22).
Αποκ.γ:10 Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής
μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί
της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας
επί της γης.
Η Θλίψη δεν θα είναι για την εκκλησία, αλλά για «τους
κατοικούντας επί της γης», επειδή απέρριψαν τον Χριστό και την σωτηρία Του:
Αποκ.ς:10 Και έκραξαν μετά φωνής μεγάλης,
λέγοντες· Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το
αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;
Αποκ.η:13 Και είδον και ήκουσα ένα άγγελον
πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις έλεγε μετά φωνής μεγάλης· Ουαί, ουαί, ουαί
εις τους κατοικούντας επί της γης διά τας λοιπάς φωνάς της σάλπιγγος των τριών
αγγέλων των μελλόντων να σαλπίσωσι.
Αποκ.ια:10 Και οι κατοικούντες επί της γης θέλουσι
χαρή δι' αυτούς και ευφρανθή και θέλουσι πέμψει δώρα προς αλλήλους, διότι ούτοι
οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γης.
Αποκ.ιγ:8 Και θέλουσι προσκυνήσει αυτό πάντες οι
κατοικούντες επί της γης, των οποίων τα ονόματα δεν εγράφησαν εν τω βιβλίω της
ζωής του Αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου.
Αποκ.ιγ:12 Και ενήργει όλην την εξουσίαν του
πρώτου θηρίου ενώπιον αυτού. Και έκαμε την γην και τους κατοικούντας εν αυτή να
προσκυνήσωσι το θηρίον το πρώτον, του οποίου εθεραπεύθη η θανατηφόρος πληγή.
Αποκ.ιγ:14 Και επλάνα τους κατοικούντας επί της
γης διά τα σημεία, τα οποία εδόθησαν εις αυτό να κάμη ενώπιον του θηρίου, λέγον
προς τους κατοικούντας επί της γης να κάμωσιν εικόνα εις το θηρίον, το οποίον
έχει την πληγήν της μαχαίρας και έζησε.
Αποκ.ιζ:2 μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς
της γης και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής.
Αποκ.ιζ:8 Το θηρίον, το οποίον είδες, ήτο και δεν
είναι, και μέλλει να αναβή εκ της αβύσσου και να υπάγη εις απώλειαν· και
θέλουσι θαυμάσει οι κατοικούντες επί της γης, των οποίων τα ονόματα δεν είναι
γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής από καταβολής κόσμου, βλέποντες το θηρίον, το
οποίον ήτο και δεν είναι, αν και ήναι.
Ενώ η εκκλησία βιώνει γενικά θλίψεις από το ξεκίνημά της
μέχρι σήμερα, (Ιωάν.ις:33), δεν φαίνεται πουθενά να συμμετέχει στον καιρό της δοκιμασίας
του Ισραήλ, στην στενοχώρια του Ιακώβ, η οποία περιλαμβάνει την Θλίψη, την Ημέρα
του Κυρίου, την Οργή του Θεού.
Η θέση της Αρπαγής πριν από την Θλίψη, δίνει την καλύτερη
απάντηση στο γεγονός ότι η εκκλησία δεν αναφέρεται ποτέ σε αποσπάσματα που
μιλούν για γεγονότα της Θλίψης, ενώ το Ισραήλ αναφέρεται καθαρά σε αυτά τα
αποσπάσματα.
Η φύση της Εκκλησίας
Μόνο όσοι πιστεύουν στην Αρπαγή πριν από την Θλίψη είναι σε
θέση να δώσουν πλήρη βιβλική έννοια στην Καινή Διαθήκη, διδάσκοντας ότι η
εκκλησία διαφέρει σημαντικά από το Ισραήλ.
Η εκκλησία λέγεται ότι είναι ένα μυστήριο (Εφες.γ:1-13) με
το οποίο οι Εβραίοι και οι Εθνικοί είναι τώρα ενωμένοι σε ένα σώμα εν Χριστώ
(Εφεσ.β:11-22).
Αυτό εξηγεί γιατί η μετάθεση της εκκλησίας στον ουρανό δεν
αναφέρεται ποτέ σε κανένα απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης που ασχολείται με την
Δεύτερη Έλευση μετά την Θλίψη και γιατί η εκκλησία δεν θα περάσει από τον καιρό
της οργής του Θεού κατά την διάρκεια της Θλίψης (Α ́ Θες.α:9-10, ε:9,
Αποκ.γ:10).
Μόνο η εκκλησία έχει την υπόσχεση ότι όλοι οι πιστοί θα
μεταφερθούν στο σπίτι του Πατέρα στον ουρανό (Ιωάν.ιδ:1-3) κατά την Αρπαγή, και
όχι στην γη όπως ισχυρίζονται άλλες απόψεις.
Το έργο του Αγίου Πνεύματος
Η Β’ Θες.β:1-12 μιλάει για τον άνθρωπο της ανομίας που κωλύεται
προς το παρών. Η ερμηνεία του κωλύοντα (β:6) σαν η ενοικούσα διακονία του Αγίου
Πνεύματος που εργάζεται μέσα από το σώμα του Χριστού κατά τη διάρκεια της
τρέχουσας οικονομίας, υποστηρίζει την Αρπαγή πριν από την Θλίψη.
Δεδομένου ότι «ο άνομος» (το θηρίο ή ο Αντίχριστός) δεν
μπορεί να αποκαλυφθεί μέχρι να εκβληθεί ο κωλύων (το Άγιο Πνεύμα) (β:7-8), η
Θλίψη δεν μπορεί να ξεκινήσει μέχρι να φύγει η εκκλησία.
ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Όπως όλες οι πτυχές της βιβλικής διδασκαλίας, έτσι και η
διδασκαλία για την Αρπαγή έχει μια πρακτική διάσταση.
Το γεγονός ότι ο Υιός του Θεού μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή,
χρησιμοποιείται από τον Θεό σαν το πιο πιεστικό, αδιάκοπο κίνητρο για άγια ζωή
και δυναμική διακονία (αποστολές, ευαγγελισμός και διδασκαλίας της Βίβλου) και
η μεγαλύτερη θεραπεία για τον λήθαργο και την απάθεια. Κάνει την μεγάλη διαφορά
στις αξίες, τις δράσεις, τις προτεραιότητες και τους στόχους κάθε Χριστιανού.
Όπως γράφει ο Ιωάννης, «Και πας όστις έχει την ελπίδα
ταύτην επ' αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός» (Α’ Ιωάν.γ:3).
Η ελπίδα της Αρπαγής:
·
Προτρέπει για αγρύπνια και δουλειά για τον Κύριο
(Α’ Κορ.ιε:58)
·
Ενθαρρύνει την πίστη των εργατών της εκκλησίας
(Β’ Τιμ.δ:1-5)
·
Ενθαρρύνει την προσμονή των ασθενών (Α’ Θες.α:10)
·
Οδηγεί σε προσδοκία και αναζήτηση (Φιλ.γ:20,
Τίτος β:13, Εβρ.θ:28)
·
Καλεί σε επιείκεια (Φιλ.δ:5)
·
Διεγείρει να φρονούμε τα άνω (Κολ.γ:1-4)
·
Ευοδώνει τα έργα μας (Α’ Θες.β:19-20)
·
Μας παρηγορεί (Α’ Θες.δ:18)
·
Παροτρύνει σε σταθερότητα (Β’ Θες.β:1-2, Α’
Τιμ.ς:14, Α’ Πέτρ.ε:4)·
·
Μας προτρέπει σε επιμέλεια και δραστηριότητα (Β’
Τιμ.δ:1-8)
·
Μας οδηγεί σε νέκρωση της σάρκας (Κολ.γ:4-5,
Τίτος β:12-13)
·
Απαιτεί εγκράτεια (Α’ Θες.ε:6, Α’ Πέτρ.α:13)·
·
Παρρησία υπέρ του Χριστού (Α’ Ιωάν.β:28, γ:2)
·
Εργάζεται μακροθυμία και υπομονή μέσα από τις
δοκιμασίες (Ιάκ.ε:7-8)
·
Δυναμώνει την υπακοή (Β’ Τιμ.δ:1)
Η θέση της Αρπαγής πριν από την θλίψη δεν είναι απλά ένας
ευσεβής φευγάτος πόθος. Αντίθετα, είναι συνδεδεμένη ζωτικά με τον Χριστιανό που
ζει μέσα στις δοκιμασίες του «εδώ και τώρα».
Δεν είναι περίεργο που η πρώτη εκκλησία επινόησε τον
μοναδικό χαιρετισμό: «Μαράν αθά!» που αντανακλούσε την θέση της ευλογημένης ελπίδας
στην καθημερινότητά τους, σαν μια πολύ πραγματική παρουσία.
Μαράν αθά, κυριολεκτικά σημαίνει «ο Κύριος έρχεται»! (Α’ Κορ.ις:22).
Η ζωή της εκκλησίας σήμερα θα μπορούσε να βελτιωθεί μόνο αν το «Μαράν αθά»
επέστρεφε σαν ένας ειλικρινής
χαιρετισμός στα χείλη των πιστών.
