Οι γλώσσες δεν είναι σημείο ότι το
Πνεύμα κατοικεί μόνιμα σε κάποιον!
Η γλωσσολαλιά είναι το αρχικό σημείο ότι
κάποιος έχει λάβει το Άγιο Πνεύμα, αλλά από μόνη της δεν αποδεικνύει την μόνιμη
κατοίκηση του Πνεύματος. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά σημεία γι’ αυτό το θέμα,
όπως για παράδειγμα ο καρπός του Πνεύματος (Γαλ.ε:22-23).
Ιδιαίτερα, η αγάπη είναι η απόλυτη δοκιμασία της αληθινής μαθητείας (Ιωάν.ιγ:34-35). Το πραγματικό παιδί του Θεού αγαπάει τον Θεό, υπακούει στις εντολές Του, περπατά κατά το Πνεύμα και οδηγείται από το Πνεύμα (Α΄Ιωάν.β:3-6, Ρωμ.η:4,14). Αν απουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά, η ομιλία σε γλώσσες δεν είναι εγγύηση ότι το Πνεύμα κατοικεί σε κάποιον και ελέγχει τη ζωή του.
Αφού λάβει κανείς το Άγιο Πνεύμα, η
συνεχιζόμενη ικανότητα να μιλάει σε γλώσσες φανερώνει μόνο ότι έχει πίστη για
το συγκεκριμένο χάρισμα και ότι μπορεί να την παραχωρήσει στον Θεό για το
συγκεκριμένο σκοπό. Όμως, μπορεί ακόμα να πιστεύει σε ψευδοδιδασκαλίες, να έχει
επιστρέψει σε μια ζωή αμαρτίας ή να αρνείται την οδηγία του Θεού σε άλλους
τομείς της ζωής του.
Πρέπει πάντοτε να εμμένουμε στις βιβλικές
διδασκαλίες, να υπακούμε στις οδηγίες της Γραφής και να υποτασσόμαστε στο
Πνεύμα του Θεού για να μπορούμε να πούμε ότι έχουμε σωθεί.
Μπορεί κάποιος να μιλάει σε γλώσσες κι όμως να
μην είναι έτοιμος να συναντήσει τον Θεό, γιατί ο Θεός πάντοτε τιμά την πίστη σ’
ένα συγκεκριμένο μέρος του λόγου Του, παρά την ανυπακοή σε άλλες περιοχές. Αυτό
το γεγονός εξηγεί γιατί ο Θεός απαντά προσευχές αμαρτωλών, βαπτίζει με Πνεύμα
Άγιο πριν τη βάπτιση στο νερό στο όνομα του Ιησού, και ίσως κάνει θαύματα όταν
κηρύττουν υποκριτές.
Πολλοί θα κάνουν θαύματα και θα κηρύξουν στο
όνομα του Ιησού, αλλά δεν θα σωθούν γιατί απλά δεν υπάκουσαν και δεν
ακολούθησαν τον λόγο και το θέλημα του Θεού (Ματθ.ζ:21-27).
Ρωμ.ια:29 «Διότι
ανεπίδεκτα μεταμελείας είναι τα χαρίσματα και η πρόσκλησις του Θεού».
Αν και αυτό το εδάφιο βρίσκεται σ’ ένα
διαφορετικό πλαίσιο, ίσως διδάσκει μια γενική αρχή: από τη στιγμή που ο Θεός θα
δώσει ένα πνευματικό χάρισμα, ποτέ δεν το αποσύρει τελείως. Ακόμα κι αν το
άτομο αποστατήσει, υβρίσει ή καταχραστεί το χάρισμα, φαίνεται ότι ο Θεός αφήνει
ένα μέρος του προκειμένου να βοηθήσει τον αποστάτη να μετανοήσει.
Ακόμα, είναι πιθανό, το ανθρώπινο μυαλό ή το
πνεύμα του ανθρώπου να μπορεί να «μάθει» να μιλά σε γλώσσες. Όταν ο Θεός
ικανώνει κάποιο να μιλήσει σε γλώσσες, προφανώς του βάζει τις λέξεις στον
εγκέφαλο. Ο Θεός κατευθύνει την ομιλία, αλλά το κάνει χρησιμοποιώντας τους
ανθρώπινους μηχανισμούς όπως τα κύτταρα του εγκεφάλου, τα νεύρα, το λάρυγγα, το
στόμα και τη γλώσσα.
Είναι πιθανόν, λοιπόν, ο εγκέφαλος να μπορεί
να αποθηκεύσει αυτές τις λέξεις όπως αποθηκεύει άλλες πληροφορίες. Έτσι, την
επόμενη φορά που ο Θεός κινείται στη ζωή του ατόμου, μπορεί είτε να του δώσει
καινούριες λέξεις ή να ενεργοποιήσει τις ήδη υπάρχουσες στη μνήμη του
εγκεφάλου. Αυτό, θα μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός που κάποιοι άνθρωποι
επαναλαμβάνουν συνέχεια τα ίδια λόγια ή φράσεις όταν το Πνεύμα κινείται πάνω
τους.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο εγκέφαλος
μπορεί, πιθανόν υποσυνείδητα, να «μαθαίνει» να ενεργοποιεί αυτές τις αποθηκευμένες
φράσεις από μόνος του. Αν είναι έτσι, ακόμα και χωρίς την κίνηση του Πνεύματος,
θα μπορούσε κάποιος να εκστομίσει λέξεις που κάποτε του δόθηκαν από το Πνεύμα.
Αυτό εξηγεί πως κάποιοι «μιλάνε σε γλώσσες» όποτε θέλουν, χωρίς την κίνηση του
Πνεύματος, ή αφού το Πνεύμα έχει φύγει από τη ζωή τους.
Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την
πιθανότητα ψευδομιμητισμού των γλωσσών από ανθρώπους ή ακόμα κίβδηλες γλώσσες
που ενεργούνται με την δύναμη του Σατανά. Ο διάβολος έχει την δύναμη να ενεργεί
πολλά θαύματα και συνήθως προσπαθεί να μιμηθεί τα έργα του Θεού (Εξ.ζ:10-12,
Αποκ.ιγ:2, 11-15).
Άπιστοι ή αποστάτες μπορεί να μιλάνε σε
γλώσσες με την δύναμη του Σατανά. Βέβαια, η ύπαρξη κίβδηλων γλωσσών που
προέρχονται από τον άνθρωπο ή από τον διάβολο δεν αναιρεί την πραγματικότητα
των γλωσσών σύμφωνα με την Βίβλο, που τις δίνει το Πνεύμα του Θεού.
