ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΙΗΣΟΥΣ (08)

 

Η ΠΡΟΫΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ματθ.α:18 τοῦ δὲ [Ἰησοῦ] Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου.

 

Ματθ.α:19,20 Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως. Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου.

Α’ Ιωάν.δ:2,3 Εκ τούτου γνωρίζετε το Πνεύμα του Θεού· παν πνεύμα, το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού· και παν πνεύμα, το οποίον δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, δεν είναι εκ του Θεού· και τούτο είναι το πνεύμα του αντιχρίστου, το οποίον ηκούσατε ότι έρχεται, και τώρα μάλιστα είναι εν τω κόσμω.

 

Ιησούς = σπέρμα Αβραάμ, από τους πατέρες = κανονική σύλληψη & γέννηση

 

Β΄Πέτρ.γ:5 Διότι εκουσίως αγνοούσι τούτο, ότι με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι…..

 

Προηγουμένως κάναμε κάποιες αναφορές στην προΰπαρξη του Χριστού, τώρα όμως θα εξετάσουμε κάποια εδάφια που έχουν να κάνουν με το θέμα αυτό.

Υπάρχουν κάποιοι που χρησιμοποιούν το όγδοο κεφάλαιο των Παροιμιών σε μια προσπάθεια ν’ αποδείξουν ότι ο Υιός του Θεού προϋπήρχε μαζί με τον Πατέρα.

Διδάσκουν, λοιπόν, ότι αυτό το κεφάλαιο αναφέρεται στον Υιό. Αυτό το κεφάλαιο, όμως, μιλάει για τη σοφία και σε καμία περίπτωση δεν αποδεικνύεται ότι αυτή ήταν ο Υιός του Θεού.

Ο απόστολος Παύλος μας λέει στην Α’ Κορ.α:30 ότι ο Χριστός «όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις», αλλά λέει «από Θεού», από τη θεότητα, όχι απ’ την ανθρώπινη φύση Του.

 «Και τώρα δόξασόν με σύ, Πάτερ, πλησίον σου, με την δόξαν την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος» (Ιωαν.ιζ:5).

Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται μερικές φορές στην προσπάθεια ν’ αποδείξουν ότι ο Υιός ήταν ξεχωριστό πρόσωπο απ’ τον Πατέρα, αλλά κι αυτό δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση.

Ο Ιησούς εδώ προσεύχεται, που σημαίνει ότι μιλάει σαν άνθρωπος κι όχι σαν Θεός. Ξέρουμε, ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού δεν υπήρχε πριν τη γέννησή Του. Μιλάει λοιπόν για τη δόξα που είχε σαν Υιός, σαν το Αρνίο το εσφαγμένο προ καταβολής κόσμου, μέσα στο σχέδιο του Θεού.

Αυτό το εδάφιο είναι καλλίτερα να διαβαστεί απ’ το κριτικό κείμενο:

 «καὶ νῦν δόξασον με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δοξῇ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί».

Ο Ιησούς ζητά από τον Πατέρα να τον δοξάσει «παρά τον Εαυτό Του», με τη δόξα που είχε, πριν ακόμη ο κόσμος υπάρξει κοντά Του.

Το «παρά σοι», δεν αναφέρεται στο Χριστό, αλλά στον κόσμο, δηλ. στους ανθρώπους, ή ακόμη και σε όλη τη δημιουργία.

 

Αφού ο Ίδιος είχε τη δύναμη να κάνει τα πάντα σαν Θεός, γιατί ζητάει κάτι που εκ φύσεως του ανήκει;

Μήπως ο Υιός φοβόταν ότι ο Πατέρας δεν θα τον άφηνε να πάρει τη δόξα που είχε πριν;

Εάν ναι, τότε ο Πατέρας πράγματι είναι μεγαλύτερος από το «θεό Υιό», οπότε έχουμε δυο θεούς, έναν μεγάλο και έναν μικρό.

Εάν όχι, τότε γιατί να προσεύχεται για κάτι που δικαιωματικά του ανήκει;

Πριν η Μαρία επισκιαστεί από το Άγιο Πνεύμα, ο Υιός υπήρχε μόνο στο νου και το σχέδιο του Θεού.

Γι’ αυτό ο Πέτρος λέει ότι ήταν «προωρισμένος (στο κείμενο λέει (προεγνωσμένος και δεν μπορεί να προ-γνωρίζεις κάποιον που ήδη υπάρχει) πρό καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς διά σας» (Α’ Πετρ.α:20,21).

Ενώ οι Γραφές μας διδάσκουν ότι ο Χριστός ήταν «το Αρνίο το εσφαγμένο από καταβολής κόσμου» (Αποκ.ιγ:8), ποιος δεν θα συμφωνήσει με το Εβρ.θ:26 ότι ήταν στο Γολγοθά, εκεί  που πραγματικά το Αρνίο εσφάγη.

Το μόνο συμπέρασμα που μπορούμε να  βγάλουμε είναι ότι προ καταβολής κόσμου, μόνο στο νου και το σχέδιο του Θεού μπορούσε να συμβεί αυτό.

Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Θεός είχε ένα Γιο μέσα στην πρόθεσή Του προ καταβολής κόσμου κι αυτός ο Γιος είχε δόξα, τη δόξα του Αρνίου του εσφαγμένου.

Όπως, λοιπόν, το Αρνίο εσφάγη στο πλήρωμα των καιρών, έτσι κι ο Γιος γεννήθηκε στο πλήρωμα των καιρών (Γαλ.δ:4).

Ο Θεός που πιστεύουμε, καλεί «τα μη όντα ως όντα»  (Ρωμ.δ:17).

Ο Ισαάκ, (τύπος του Υιού του Θεού), ήταν δοξασμένος μέσα στο νου του Αβραάμ, (τύπος του Πατέρα), ενώ αυτός ήταν ακόμα άτεκνος, επειδή πίστεψε στο Θεό (Ρωμδ:20).

Έτσι και η ανθρώπινη φύση του Υιού του Θεού προϋπήρχε μόνο στο σχέδιο του Θεού. Ο Χριστός στην πραγματικότητα προϋπήρχε, αλλά σαν η θεότητα κι όχι σαν άνθρωπος.

Έχουν γίνει προσπάθειες ν’ αποδειχθεί η προΰπαρξη του Υιού απ’ τις πολλές φορές που αναφέρεται ότι «ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιόν του στον κόσμο».

Ωστόσο, κανείς δεν έχει προσπαθήσει ν’ αποδείξει ότι οι απόστολοι προϋπήρχαν, απ’ το γεγονός ότι διαβάζουμε σε διάφορα σημεία ότι απεστάλησαν σ’ όλο τον κόσμο.

Όπως οι μαθητές ήταν στον κόσμο πριν αποσταλούν, έτσι και ο Υιός. Αυτό επιβεβαιώνεται απ’ τα λόγια του Ίδιου του Ιησού: «Καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς»  «Καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, και εγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον» (Ιωαν.κ:21 & ιζ:18).

Ο Θεός έδωσε το Γιο Του, όχι απ’ τον ουρανό, αλλά όταν ήταν πάνω στο σταυρό. Η σειρά είναι, πρώτα «παιδίον εγεννήθη» και μετά «υιός εδόθη» (Ησ.θ:6). 

Ιωάν.γ:14-16 Και καθώς ο Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.

Το Ιωαν.γ:16 λέει ότι ο Θεός έδωσε το Γιο Του κι η ίδια σκέψη φαίνεται στα εδάφια 14 και 15.

Ρωμ.ε:8 αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι αυτό έλαβε χώρα μέσα στο χρόνο κι όχι στην αιωνιότητα.

 

Μια δημοφιλής αντίρρηση στη διδασκαλία της μονότητας του Θεού είναι το εδάφιο:

Γεν.α:26 «Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης....».

Ωστόσο, αυτό το εδάφιο δεν είναι καθόλου έξω απ’ το γενικό πνεύμα του λόγου του Θεού.

Αντίθετα, έτσι όπως το μεταχειρίζονται οι υποστηρικτές του δόγματος της Τριάδας, έχει τα παρακάτω προβλήματα:

α) Σαν ερμηνεία είναι αντίθετη με τη γενική διδασκαλία της Γραφής. 

β) Αντικρούει πολλά καθαρά εδάφια. 

γ) Δεν ταιριάζει με το επόμενο εδάφιο (27).

Γέν.α:27 Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού· κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς·

Η λέξη Ελοχίμ σ’ αυτό το εδάφιο όπως και στο παρακάτω χρησιμοποιείται με ρήμα ενικού αριθμού (είπεν), που σημαίνει ότι όταν ο Ελοχίμ είπε “ας κάμωμεν...” εννοούσε τον εαυτό Του και κάποιον άλλον.

Το ρήμα “είπεν” δεν μπορεί ν’ αναφέρεται στο ένα πρόσωπο της θεότητας που μιλάει - ενώ τα άλλα ακούν - γιατί μας λέει τι είπε ο Ελοχίμ που είναι το πλήρωμα της θεότητας και όχι ένα μέρος της.

Ο Ελοχίμ, λοιπόν, δεν μιλάει σε μια άλλη θεότητα - γιατί δεν υπάρχει - αλλά σε κάποιο άλλο πρόσωπο που θα συνεργαστεί μαζί Του για να κάμει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του.

Όμως αυτό το πρόσωπο στο οποίο μιλάει ο Ελοχίμ θα πρέπει να έχει την ίδια εικόνα και ομοίωση μ’ Αυτόν.

Αν ψάξουμε μέσα στο λόγο του Θεού, θα βρούμε ποιος είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου, ο χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού και το απαύγασμα της δόξης Αυτού.

Είπαμε παραπάνω ότι το εδ.26 του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης δεν ταιριάζει με το εδ.27 γιατί ενώ στο πρώτο λέει “Ας κάμωμεν...” μετά στο δεύτερο, η Γραφή λέει “Και εποίησεν ο Θεός...”.

Που σημαίνει ότι αν ο πληθυντικός του πρώτου εδαφίου φανερώνει Τριάδα, (και γιατί όχι 13,54,2876 πρόσωπα αλλά 3;) ο ενικός του δεύτερου εδαφίου τη διαψεύδει.

Γιατί όλοι οι προφήτες της Π.Δ. που ήξεραν το λόγο του Θεού δεν κατέληξαν ποτέ σε κάποιο τέτοιο συμπέρασμα διαβάζοντας αυτά τα εδάφια, αλλά παρέμειναν με πίστη στον ΕΝΑ, μονοπρόσωπο Θεό της Π.Δ.;

Όταν ο Θεός λέει αυτά τα λόγια στο εδάφιο που εξετάζουμε, δεν έχει δημιουργήσει ακόμα τον άνθρωπο αλλά αναφέρεται σ’ αυτό που σκοπεύει να κάνει. Δεν αναφέρεται στη δημιουργία του ενός ανθρώπου Αδάμ, αλλά στην πρόθεσή Του να κάνει όλο το ανθρώπινο γένος κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του.

Το εδ.26 μας μιλάει για την πρόθεση του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος, και το εδ.27 μας μιλάει για την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπινου γένους.

Ο Θεός “εποίησε” μόνος Του τον άνθρωπο Αδάμ, αλλά για το “κάμωμα” του ανθρώπινου γένους κατ’ εικόνα και ομοίωση Του, φαίνεται ότι χρειάζεται η συνεργασία και κάποιου άλλου προσώπου.

Οι όροι “κάμωμεν” και “ημών” στο εδάφιο 26 δεν αναφέρονται στα πολλά πρόσωπα της θεότητας γιατί ο Θεός έχει μόνο ένα πρόσωπο, αλλά αναφέρονται στον ΕΝΑ Θεό, τον Πατέρα, που μαζί με τον Αμνό της θυσίας, τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΡΙΣΤΟ ΙΗΣΟΥ, που πέθανε για να εξαγοράσει όλο το ανθρώπινο γένος, “κάνουν” τον άνθρωπο κατά την εικόνα τους και την ομοίωσή τους.

Είναι λοιπόν μια προφητική αναφορά στο έργο που είχε ο Πατέρας να κάνει μαζί με τον Υιό Του, τον άνθρωπο Χριστό Ιησού. 

Και επειδή ο Ιησούς είναι ο μόνος που έχει την εικόνα του Πατέρα (Κολ.α:15  Β’ Κορ.δ:4  Εβρ.α:3) γι’ αυτό και ο Πατέρας λέει “ας κάμωμεν” κατ’ εικόνα “ημών”.....  Μιλάει προφητικά, όπως και στους Ψαλμ.ρι:1,4 & β:2-7.

Στα Εβραϊκά το ρήμα κάνω είναι “ασά” που σημαίνει κάνω κάτι με κόπο, ενώ το ρήμα ποιώ είναι “μπαρά” που σημαίνει δημιουργώ κάτι εκ του μηδενός.  Ο Θεός “εποίησε” τον Αδάμ κατ’ εικόνα Του (και αναφέρεται όχι στο εξωτερικό σχήμα, αλλά σε πτυχές του είναι Του όπως: κεφαλή της δημιουργίας, έχει εξουσία, νοημοσύνη, ελεύθερη βούληση, ικανότητα κρίσης, κτλ).

Δεν μπορούσε όμως να τον κάνει από την αρχή και κατ’ ομοίωσή Του (η εσωτερική πνευματική αγιότητα του χαρακτήρα του Θεού) γιατί αυτό απαιτούσε τη συνεργασία και την ελεύθερη βούληση του Αδάμ. Η ομοίωση καλλιεργείται μέσα στον άνθρωπο καθώς μένει υποταγμένος και υπάκουος κάτω από τον Δημιουργό του, έχοντας κοινωνία μ’  Αυτόν.

Η αλήθεια που φανέρωσε ο Μωυσής στο Δευτ.ς:4  «Άκουε, Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος» ποτέ δεν ήρθε σε αντίθεση με κάποιο άλλο εδάφιο της Γραφής.

Υπάρχει μόνο ένας Θεός, ΕΙΣ Κύριος, ο οποίος όμως, έχει φανερωθεί σαν ο Πατέρας ΕΝ Υιώ και σαν Πνεύμα Άγιο. Δεν υπάρχουν τρεις Θεοί, ούτε τρία πρόσωπα. Υπάρχει ένας Θεός και ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός (Α’ Τιμ.β:5).

Στη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό (Ματθ.γ:16-17), ο Ιησούς που στεκόταν μέσα στο νερό ήταν «ο Θεός που εφανερώθει εν σαρκί» (Α’ Τιμ.γ:16) κι αυτό που είδε ο Ιωάννης (Ιωαν.α:32) ήταν η φανέρωση του Πνεύματος του Θεού σαν περιστέρι. Η φωνή που ακούστηκε απ’ τον ουρανό ήταν ο Θεός που φανερώθηκε μέσα απ’ αυτή τη φωνή.

Ο Υιός δεν ήταν Θεός, κι αυτό που ήταν σαν περιστέρι δεν ήταν Θεός, γιατί τον Θεό κανείς δεν μπορεί να Τον δει, ενώ ο Ιωάννης είδε και τον Υιό και το περιστέρι.

Έχουμε λοιπόν εδώ τρεις φανερώσεις του Ενός Θεού που είναι Πνεύμα.

Τίποτα σ’ όλα αυτά δεν μπορεί ν’ αποδείξει τρία ξεχωριστά πρόσωπα στη θεότητα.

Όταν βλέπουμε ένα αδελφό να έχει πέσει κάτω απ’ τη δύναμη του Πνεύματος, έναν άλλο να χορεύει εν Πνεύματι και κάποιο τρίτο να μιλάει σε γλώσσες καθώς το Πνεύμα δίδει σ’ αυτόν, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν τρία Αγια Πνεύματα! Σ’ αυτή την περίπτωση όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι το Ένα Άγιο Πνεύμα, φανερώνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στον Ιορδάνη ποταμό. Το αιώνιο Πνεύμα, ο Θεός, φανερώθηκε σαν Πατέρας με τη φωνή, φανερώθηκε ΕΝ Υιώ στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού, φανερώθηκε και σαν Άγιο Πνεύμα σ’ αυτό που έμοιαζε με περιστέρι.

Το να διδάσκει κανείς ότι ο Υιός του Θεού προϋπήρχε σαν μονογενής υιός πριν απ’ τους αιώνες, χωριστά από δύο άλλα ίσα πρόσωπα, είναι παράλογο.

Οι όροι «μονογενής» και «αιώνιος» δεν μπορούν να ισχύουν για το ίδιο πρόσωπο, επειδή αντιφάσκουν. Ο όρος «υιός» υποδηλώνει μια αρχή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αναφέρεται σε κάποιον που υπήρχε σ’ όλη την αιωνιότητα.