Ι. Η υπόσταση του Θεού:
Διαβάζουμε στον Ιωαν.δ:24 «Ο Θεός είναι
πνεύμα» και στην Β’ Κορ.γ:17 «Ο δε Κύριος είναι το πνεύμα».
Αυτή η αλήθεια αποδεικνύεται απ’ το γεγονός
ότι οι Γραφές μας διδάσκουν ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών.
Είναι λοιπόν λογικό, ότι μόνο σαν πνεύμα ο Θεός θα μπορούσε να είναι πανταχού παρών.
·
«Δεν πληρώ εγώ τον
ουρανόν και την γήν; λέγει Κύριος» (Ιερεμ.κγ:24).
·
«Ιδού, ο ουρανός και
ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι» (Α’ Βασ.η:27).
·
«Δια να ζητώσι τον
Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν αν και δεν είναι
μακράν από ενός εκάστου ημών διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν
καθώς και τινές των ποιητών σας είπον, Διότι και γένος είμεθα τούτου» (Πραξ.ιζ:27-28).
ΙΙ. Ο Χριστός σαν άνθρωπος είναι Μεσίτης:
Χαιρόμαστε γιατί πιστεύουμε σ’ ένα
Παντοδύναμο, Πάνσοφο και πανταχού παρόντα Θεό, όμως είναι γεγονός μέσα απ’ τη Γραφή
ότι κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει ή να γνωρίσει το Θεό, παρά μόνο δια του
προσώπου του Ιησού Χριστού.
·
«Ουδείς έρχεται προς
τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού» (Ιωαν.ιδ:6).
·
«Διότι εν αυτώ
κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ.β:9).
Επειδή ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός, έχει
ανάγκη το Θεό.
Εξαιτίας, όμως, αυτής της κατάστασης της
αμαρτίας, δεν μπορεί να Τον πλησιάσει ούτε να παραμείνει μέσα στην άγια
παρουσία Του.
Ακριβώς επειδή ο άνθρωπος βρισκόταν σ’ αυτή
την κατάσταση, ο Ιησούς ήρθε να πληρώσει αυτή την ανάγκη.
Ενωμένη τέλεια η θεότητα με την ανθρώπινη
φύση του Ιησού Χριστού του έδωσε την δυνατότητα να είναι Μεσίτης.
Αντιπροσώπευσε τέλεια το Θεό στον πεσμένο
άνθρωπο και τον αμαρτωλό προς το Θεό.
Με το αίμα Του που χύθηκε πάνω στο σταυρό,
προμήθευσε τη συνδιαλλαγή ανάμεσα στον άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο.
·
«Δηλονότι ο Θεός ήτο
εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν» (Β’ Κορ.ε:19)
·
«Έχοντες λοιπόν
αδελφοί παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας
και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, διά του καταπετάσματος,
τουτέστι, της σαρκός αυτού και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας
πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας
ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν,
ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον» (Εβρ.ι:19-23).
·
«Αλλά προσήλθετε εις
όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις
μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν
τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον
την τελειότητα, και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού,
το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Αβελ» (Εβρ.ιβ:22-24).
ΙΙΙ. Ο Χριστός σαν ο Θεός είναι Κύριος:
Στο Λουκ.β:11
«διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος»
μαθαίνουμε ότι ο Ιησούς ήταν Κύριος όταν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ.
Ήταν ο Θεός (η θεότητα, όχι η ανθρώπινη φύση)
που τον έκανε Κύριο:
Πραξ.β:36
Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο
Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.
·
«Διά τούτο σας γνωστοποιώ,
ότι ουδείς λαλών δια Πνεύματος Θεού, λέγει ανάθεμα τον Ιησούν και ουδείς δύναται
να είπει Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου» (Α’Κορ.ιβ:3), γιατί ο Κύριος είναι αυτό το Πνεύμα (Β΄Κορ.γ:17).
·
«Είναι δε διαιρέσεις
χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως το αυτό, είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος
όμως ο αυτός, είναι και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο
ενεργών τα πάντα εν πάσι» (Α’ Κορ.ιβ:4-6).
Απ’ αυτό το εδάφιο βλέπουμε ότι οι όροι: Άγιο
Πνεύμα, Κύριος και Θεός είναι συνώνυμοι με τη θεότητα. Η θεότητα είναι αυτή η
αιώνια, άναρχη, αδημιούργητη, αόρατη, άγια υπόσταση, ο ένας Θεός, ο Πατέρας.
IV. Ο Χριστός δεν προϋπήρχε σαν άνθρωπος:
Δεν πρέπει να συγχέουμε την ανθρώπινη φύση
του Χριστού με την προΰπαρξη Του, γιατί ο Χριστός σαν άνθρωπος προϋπήρχε μόνο
στο νου και το σχέδιο του Θεού. Η θεότητα του Χριστού προϋπήρχε, δηλαδή ο Θεός,
ο Πατέρας.
Το
σπέρμα του Αβραάμ Γαλ.γ:16
Ο Υιός του Θεού ήταν: Το σπέρμα του Δαβίδ
Ρωμα:3
Το
σπέρμα της γυναικός Γεν.γ:15
Ενώ ο Χριστός είχε διπλή φύση (ανθρώπινη
& θεϊκή), ο άνθρωπος δεν ήταν Θεός και ο Θεός δεν ήταν άνθρωπος, αλλά οι δύο
αυτές φύσεις ήταν ενωμένες.
Ο λόγος που ο Ιησούς μπορούσε να πει: «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα» (Ιωαν.ι:30), είναι γιατί ή θεότητα και
η ανθρώπινη φύση ήταν τέλεια ενωμένες στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ακόμα είπε: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου» (Ιωαν.ιδ:28) γιατί η θεότητα είναι ανώτερη απ’ την ανθρώπινη φύση.
V. Ο Χριστός σαν άνθρωπος θα παραδώσει τη
Βασιλεία στη θεότητα:
Κάποιοι δεν δέχονται την αλήθεια ότι όλο το
πλήρωμα της θεότητας κατοικεί σωματικά στον άνθρωπο Χριστό.
Λένε, ότι ο Παύλος αντιφάσκει γιατί στην Α’
Κορ.ιε:24-28 λέει ότι: «Ύστερον θέλει
είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα. Όταν
καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. Διότι πρέπει να βασιλεύη,
εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού, έσχατος εχθρός καταργείται
ο θάνατος. Διότι πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, όταν δε είπη ότι πάντα
είναι υποτεταγμένα, φανερόν ότι εξαιρείται ο υποτάξας εις αυτόν τα πάντα. Όταν
δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον
υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι».
Ρωτάνε λοιπόν, «Ο Ιησούς θα παραδώσει τη
βασιλεία στον εαυτό του»;
Και απαντάμε: «Γιατί όχι»; Αν ο Χριστός
μπορεί να παραστήσει την εκκλησία στον εαυτό Του (Εφεσ.ε:26,27), γιατί να μην μπορεί να παραδώσει και τη Βασιλεία στον
εαυτό Του;
Όταν έρθει το τέλος και δεν υπάρχει πλέον
ανάγκη μεσίτη ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, η ανθρώπινη φύση του Ιησού θα
παραδώσει στη θεότητά Του τη Βασιλεία και ο Θεός θα είναι τα πάντα εν πάσι.
Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι ο Ιησούς σαν Υιός,
ήταν πάντα υποκείμενος στον Πατέρα, ο Οποίος είναι Παντοδύναμος, Παντογνώστης,
πανταχού Παρών, Άγιο Πνεύμα.
Ψαλ.ρλθ:7-10 Που να υπάγω από του
πνεύματός σου; και από του προσώπου σου που να φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν,
είσαι εκεί· εάν πλαγιάσω εις τον άδην, ιδού, συ. Εάν λάβω τας πτέρυγας της αυγής
και κατοικήσω εις τα έσχατα της θαλάσσης, και εκεί θέλει με οδηγήσει η χειρ σου
και η δεξιά σου θέλει με κρατεί.
Ησ.νζ:15
Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών
την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν
αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά
να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.
Ιωάν.γ:13
Και ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν ειμή ο καταβάς εκ του
ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ.
Έχει γραφτεί ότι ο Ιησούς είναι «Το φως του κόσμου»,
«ο βασιλέας των αιώνων, ο άφθαρτος κτλ...».
Φυσικά, αυτός είναι Ο Θεός και το Αρνίο που
βρίσκεται στο θρόνο σ’ όλη την αιωνιότητα (Αποκ.κβ:3),
«εις τον οποίον είη δόξα και
μεγαλωσύνη, κράτος και εξουσία, και νύν και εις πάντας τους αιώνας. Αμήν (Ιουδ.25
Α’ Τιμ.α:17).
