Σαν ένα πρώτο βήμα προς το Θεό, η μετάνοια από μόνη της δεν σώζει τον άνθρωπο, αν και δημιουργεί θετικά συναισθήματα, συγκίνηση και μια περιορισμένη, προσωρινή δύναμη αποστροφής από την αμαρτία. Το βάπτισμα στο νερό και το βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα είναι απαραίτητα για να ολοκληρωθεί το έργο που η μετάνοια ξεκίνησε.
Η μετάνοια και το βάπτισμα στο νερό
ολοκληρώνουν το έργο της συγχώρεσης. Στο βάπτισμα ο Θεός ξεπλένει την αμαρτία,
απομακρύνοντας το αμαρτωλό παρελθόν καθώς και το μισθό της αμαρτίας.
Σε μερικούς, αρέσει να λένε ότι στη μετάνοια ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες και στο βάπτισμα τις αφίει. Όμως, το κριτικό κείμενο δεν μας δίνει αυτό το δικαίωμα να ξεχωρίζουμε τις έννοιες των δύο ρημάτων.
Μιλώντας θεολογικά, η άφεση και η
συγχώρεση είναι ισοδύναμοι όροι και συγχώρεση (ή άφεση) έρχεται σε συνδυασμό
της μετάνοιας και του βαπτίσματος στο νερό. Δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε αυτές τις
δύο εμπειρίες.
Αν θέλουμε να το εξετάσουμε λίγο
περισσότερο, θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνο τον παρακάτω διαχωρισμό:
Στη μετάνοια, ο Θεός καταστρέφει την
εξουσία που έχει η αμαρτία εκείνη τη στιγμή στη ζωή του ανθρώπου και μετακινεί το
φράγμα που εμποδίζει την προσωπική κοινωνία μαζί Του.
Στο βάπτισμα στο νερό, ο Θεός αφαιρεί
το νομικό έρεισμα της αμαρτίας και σβήνει το μισθό της, δηλαδή το θάνατο.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Θεός, στη
μετάνοια, συναλλάσσεται με τις παρούσες συνέπειες της αμαρτίας ενώ στο βάπτισμα
με τις μελλοντικές.
Όμως και τα δύο είναι απαραίτητα για τη
συγχώρεση ή την άφεση των αμαρτιών. Γι’ αυτό ο Πέτρος είπε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών
εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών» (Πράξ.β:38).
Η μετάνοια, είναι ακόμα ανεπαρκής χωρίς
το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Από μόνη της, η μετάνοια, φέρνει προσωρινή και
περιορισμένη δύναμη κατά της αμαρτίας. Μόνιμη και χωρίς όρια δύναμη έρχεται
μόνο μετά το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.α:8).
Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης είχαν
μετανοήσει, αλλά αυτό δεν τους έδινε μια ανακαινισμένη φύση με διαρκή εξουσία
κατά της αμαρτίας. Ούτε ο νόμος του Μωυσή, ούτε το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να
πετύχει κάτι τέτοιο (Ρωμ.ζ:15-25).
Μόνο το Πνεύμα μεταδίδει δύναμη κατά
της αμαρτίας και δύναμη για να εκπληρώσει κανείς τη δικαιοσύνη που ο νόμος
δίδαξε αλλά δεν έδωσε την ανάλογη εξουσία στον άνθρωπο (Ρωμ.η:2-4).
Στη μετάνοια, ο Θεός δίνει την αρχική
ικανότητα να αποκοπεί κανείς από το αγκάλιασμα της αμαρτίας, αλλά η κατοίκηση
του Πνεύματος είναι αυτή που κάνει τη νέα ζωή εν Χριστώ μια καθημερινή
πραγματικότητα (Ρωμ.η:10,13).
Ο Ιησούς δίδαξε ότι όταν ένα ακάθαρτο
πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, πάει αλλού ζητώντας ανάπαυση (Λουκ.ια:24-26). Αν
όμως δεν βρει, επιστρέφει στον τόπο απ’ όπου βγήκε, τον άνθρωπο. Αν τον βρει
άδειο, σκουπισμένο και στολισμένο, φέρνει μαζί του άλλα 7 δαιμόνια και
ξαναμπαίνουν σ’ αυτόν.
Αυτή η ιστορία περιέχει μια αρχή που έχει
να κάνει με το θέμα μας. Για την ακρίβεια, το να διώξεις απλά ένα δαιμόνιο, δεν
είναι αρκετό. Το κακό πρέπει ν’ αντικατασταθεί με καλό. Το να καθαρίσεις απλά
τη ζωή σου και να τακτοποιήσεις κάποια πράγματα κάποια στιγμή, δεν είναι αρκετό,
χρειάζεται η δύναμη που θα διατηρήσει αυτή την κατάσταση.
Ο άνθρωπος που μετανοεί και δεν
προχωράει περισσότερο, γίνεται θύμα ενός ατέλειωτου, απογοητευτικού φαύλου
κύκλου συνεχούς μετάνοιας και αποτυχίας και τελικά θα γίνει χειρότερος απ’ ότι
ήταν.
Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ανάμεσα
σε Χριστιανούς σήμερα. Πολλές ομάδες κηρύττουν την ανάγκη μετάνοιας και ηθικής
ζωής, αλλά δεν κηρύττουν το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα, με το οποίο ο άνθρωπος
ενδυναμώνεται για να μπορεί ν’ αντιμετωπίζει τις αποτυχίες. Το Πνεύμα είναι αυτό
που γεμίζει την άδεια ζωή, την διατηρεί καθαρή και αντιστέκεται στο κακό όταν
επιστρέφει.
