Πώς να ακούω το λόγο του Θεού

Ίσως να έχετε ακούσει την ιστορία για κάποιο κύριο ο οποίος τακτικά βρισκόταν στην Εκκλησία, αλλά λίγα λεπτά μετά το κήρυγμα τον έπαιρνε ο ύπνος. Τον έβλεπε ο κήρυκας, τον έβλεπε ώσπου αποφάσισε να κάνει κάτι. Ζήτησε από ένα παιδάκι να κάθεται δίπλα του, και του είπε: Θέλω να σε παρακαλέσω την ώρα του κηρύγματος να κάθεσαι δίπλα του και κάθε φορά που βλέπεις να κλείνουν τα μάτια του, ελαφρά να τον σκουντάς, ώστε να μην τον παίρνει ο ύπνος. Γι' αυτό σου τον κόπο εγώ θα σου δίνω ένα ευρώ κάθε Κυριακή. Σε παρακαλώ όμως, μην τον αφήνεις να αποκοιμιέται.

Πραγματικά, ο πιτσιρίκος κάθεται δίπλα στον κύριο την πρώτη Κυριακή και σκούντα-σκούντα, τον κράτησε ξύπνιο. Το ίδιο συνέβη και τη δεύτερη και την τρίτη. Την τέταρτη Κυριακή όμως, με λύπη του ο κήρυκας είδε πως ξανακοιμόταν ο κύριος. Τελειώνοντας η συνάθροιση, βρίσκει το μικρό και του λέει: Καλά δεν είπαμε να τον σκουντάς ώστε να μην κοιμάται. Και εγώ θα σου δίνω ένα ευρώ κάθε φορά. Και ο μικρός απάντησε: Το ξέρω ότι μου το είπατε και όπως είδατε το έκανα. Όμως, σήμερα ο κύριος εκείνος μου πρόσφερε 2 ευρώ για να τον αφήσω να κοιμάται.

Πέρα από το φαιδρό της ιστορίας, νομίζω πως μας αφορά όλους. Βλέπετε, κάποιος την ώρα της λατρείας την Κυριακή το πρωί, μπορεί να κοιμάται με τα μάτια κλειστά. Μπορεί όμως και να κοιμάται με τα μάτια ανοικτά! Δηλαδή, το μυαλό να τρέχει αλλού, να χαζεύει. Πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να ταξιδεύει.

Η ερώτηση που θα μας απασχολήσει σήμερα το πρωί είναι πως μπορώ να έρθω στην Εκκλησία και ο ερχομός μου να γίνει ευλογία στη ζωή μου; Πως μπορώ να αξιοποιώ αυτή την ώρα και να μάθω όσα πιο πολλά μπορώ; Πως η επαφή μου με το Θεό και το λόγο Του να είναι ουσιαστική και όχι απλή συνήθεια.

Αν υποθέσουμε πως κάποιος μπορεί να παρακολουθήσει άνετα τη λατρεία και το κήρυγμα από τα 13 του χρόνια, αν έρχεται κάθε Κυριακή Εκκλησία, μέχρι τα 60 του θα έχει πάει στην Εκκλησία 2.444 φορές, ή 4.888 φορές, αν βάλουμε και την Κυριακή το βράδι. Πάνω από 7.000 φορές αν βάλουμε και τις Τετάρτες. Πολλές ώρες. Πολύς χρόνος. Τι να κάνω, ώστε να μην πηγαίνουν χαμένες; Κάθε μια Κυριακή που έρχομαι είναι μια καινούργια ευκαιρία να γνωρίσω το Θεό καλύτερα, να έρθω πιο κοντά του.

 Πως μπορώ λοιπόν, να ακούω σωστά το λόγο του Θεού ώστε κάθε Κυριακή να είναι ευλογία στη ζωή μου; Κι ακόμη παραπέρα πως μπορώ να διαβάζω σωστά το λόγο του Θεού όταν είμαι μόνος μου; Υπάρχει κάτι που μπορώ και θα έπρεπε να κάνω;

 Αυτό δεν είναι ένα ερώτημα που τώρα μόλις απασχόλησε τους χριστιανούς. Πάντα ήταν μια πρόκληση για τους πιστούς του Κυρίου. Ακόμη και τα πρώτα χρόνια που δημιουργήθηκε η Εκκλησία. Για αυτό λοιπόν ο απόστολος Ιάκωβος, στην επιστολή του αφιερώνει αυτή την περικοπή για να διδάξει πώς να ακούμε σωστά την Αγία Γραφή.

 Η επιστολή αυτή γράφτηκε γύρω στο 62 μ.Χ. Οι πιστοί μαζεύονταν σε σπίτια για συνάθροιση. Δεν μπορούσαν πια να πηγαίνουν στο ναό λόγω του διωγμού κατά των χριστιανών.

Υπεύθυνοι σ’ αυτές τις κατ’ οίκον συναθροίσεις ήταν οι πρεσβύτεροι, οι οποίοι ακόμη τότε ήταν κάτω από την καθοδήγηση των αποστόλων.  Αυτό που αξίζει να προσέξουμε είναι πως και αυτοί οι πιστοί, όπως και εμείς στο κήρυγμά μας, «άκουγαν» το λόγο του Θεού, δεν τον διάβαζαν.

 Υπήρχε άνθιση στα γράμματα στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά ο μέσος άνθρωπος δεν ήξερε να γράψει, ή να διαβάσει. Και αυτοί που ήξεραν να διαβάζουν δεν ήταν εύκολο να έχουν αντίγραφα από περγαμηνές που γραφόταν στο χέρι. Αυτά ήταν πανάκριβα. Αν κάποιος μπορούσε να έχει βιβλία και περγαμηνές σπίτι του, αυτό σήμαινε πως ήταν πολύ ευκατάστατος οικονομικά. Έτσι λοιπόν, μάθαινες ακούγοντας.

 Διά τούτο απορρίψαντες πάσαν ρυπαρίαν και περισσείαν κακίας δέχθητε μετά πραότητος τον εμφυτευθέντα λόγον τον δυνάμενον να σώση τας ψυχάς σας (Ιάκ.α:21).

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε για να ακούσουμε το λόγο του Θεού σωστά είναι να υπάρχει προετοιμασία. Διαβάζουμε λοιπόν πώς πρέπει να δεχτούμε το λόγο που φυτεύτηκε μέσα μας και που μπορεί να σώσει τις ψυχές μας. Απορρίπτοντας, δηλαδή πετώντας κάθε βρωμιά και πληθώρα κακίας. Είναι αυτονόητο νομίζω πως η βρωμιά, η ρυπαρία για την οποία μιλάει δεν αναφέρεται στο αν ήρθαμε καλοντυμένοι και έχοντας κάνει μπάνιο. Το σχόλιο αφορά το τι υπάρχει μέσα μας, που πρέπει να καθαριστεί. Μιλά για την εσωτερική βρωμιά και περίσσεια κακίας που πρέπει να καθαρίζεται καθώς ακούμε το λόγο του Θεού να κηρύττεται.

και ιδόντες τινάς των μαθητών αυτού τρώγοντας άρτους με χείρας μεμολυσμένας, τουτέστιν ανίπτους, εμέμφθησαν αυτούς· διότι οι Φαρισαίοι και πάντες οι Ιουδαίοι, εάν δεν νίψωσι μέχρι του αγκώνος τας χείρας, δεν τρώγουσι, κρατούντες την παράδοσιν των πρεσβυτέρων· και επιστρέψαντες από της αγοράς, εάν δεν νιφθώσι, δεν τρώγουσιν· είναι και άλλα πολλά, τα οποία παρέλαβον να φυλάττωσι, πλύματα ποτηρίων και ξεστών και σκευών χαλκίνων και κλινών· έπειτα ερωτώσιν αυτόν οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς· Διατί οι μαθηταί σου δεν περιπατούσι κατά την παράδοσιν των πρεσβυτέρων, αλλά με χείρας ανίπτους τρώγουσι τον άρτον; (Μάρκ.ζ:2, 5).

Ο Χριστός απάντησε:

Ακούετέ μου πάντες και νοείτε. Δεν είναι ουδέν εισερχόμενον έξωθεν του ανθρώπου εις αυτόν, το οποίον δύναται να μολύνη αυτόν, αλλά τα εξερχόμενα απ' αυτού, εκείνα είναι τα μολύνοντα τον άνθρωπον. Ο έχων ώτα διά να ακούη, ας ακούη. (Μάρκ.ζ:14β-16).

Οι μαθητές βέβαια, παρόλο που είχαν αυτιά, δεν κατάλαβαν, ενώ θα έπρεπε να είχαν καταλάβει. Για αυτό και ο Χριστός συνέχισε:

Ούτω και σεις ασύνετοι είσθε; δεν καταλαμβάνετε ότι παν το έξωθεν εισερχόμενον εις τον άνθρωπον δεν δύναται να μολύνη αυτόν; διότι δεν εισέρχεται εις την καρδίαν αυτού, αλλ' εις την κοιλίαν, και εξέρχεται εις τον αφεδρώνα, καθαρίζον πάντα τα φαγητά. Έλεγε δε ότι το εξερχόμενον εκ του ανθρώπου, εκείνο μολύνει τον άνθρωπον. Διότι έσωθεν εκ της καρδίας των ανθρώπων εξέρχονται οι διαλογισμοί οι κακοί, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, βλέμμα πονηρόν· βλασφημία, υπερηφανία, αφροσύνη· πάντα ταύτα τα πονηρά έσωθεν εξέρχονται και μολύνουσι τον άνθρωπον. (Μάρκ.ζ:18-23).

Όταν λοιπόν διαβάζουμε στον Ιάκωβο για ρυπαρία και πληθώρα κακίας, αυτό αφορά την καρδιά, όχι το σώμα. Μάλιστα η εικόνα είναι από την γεωργική ζωή.

Πριν έρθει η ώρα ο γεωργός να φυτέψει, πρέπει να καθαρίσει, να ξεβοτανίσει, να ξεχερσώσει τη γη. Αυτό ακριβώς μαθαίνουμε και εδώ. Πριν την ώρα της σποράς, αν θέλουμε ο σπόρος να πιάσει, να βρει έδαφος γόνιμο, πριν να ακούσω το λόγο του Θεού, πρέπει να υπάρχει προετοιμασία με τον καθαρισμό της καρδιάς.

Αυτό όμως, πως γίνεται; Με πολλούς τρόπους. Στην πιο απλή μορφή μπορώ να χρησιμοποιήσω την ώρα της προσευχής που υπάρχει πριν αρχίσει η λατρεία. Είναι στιγμές πολύτιμες για να προσευχηθώ και να ησυχάσω την καρδιά μου μπροστά στο Θεό. Είναι ευκαιρία να εξομολογηθώ, να ζητήσω από το Πνεύμα του Θεού να μου δείξει τι υπάρχει ακόμη που δεν πρέπει να είναι εκεί. Πρέπει η ψυχή μου να είναι έτοιμη στο Θεό μπροστά.

 Έχω ανάγκη να θυμηθώ ποιος είναι ο Θεός και ποιος είμαι εγώ! Είναι ευκαιρία ακόμη να προσευχηθούμε για αυτόν που θα φέρει το μήνυμα. Για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην Εκκλησία.

Η προετοιμασία αυτή ξεκινάει από το σπίτι. Δοκίμασε, πριν φύγεις από το σπίτι για την Εκκλησία, να ξοδέψεις λίγες στιγμές με το Θεό. Λίγες στιγμές προσωπικής προσευχής και περισυλλογής. Θα έρθεις στην εκκλησία συντονισμένος για αυτό που θα κάνουμε.

 Αν αρχίσουμε να το κάνουμε, από το σπίτι μας πρώτα και εδώ στην Εκκλησία μετά, θα δείτε πως όποιος μπαίνει, ακόμη και οι φουριόζοι, θα βλέπουν ανθρώπους να προσεύχονται και πιθανώς θα μπουν και εκείνοι στο ίδιο κλίμα προσευχής. Γιατί δεν είναι μόνο η φασαρία μεταδοτική, είναι και η ησυχία.

Στο ίδιο εδάφιο όμως, μαθαίνουμε και κάτι ακόμη. Όχι μόνο πώς να προετοιμαστούμε αλλά και πώς να ακούμε!

Γι' αυτό, αφού απορρίψετε κάθε ρυπαρότητα και περίσσεια κακίας, δέχθητε μετά πραότητος τον εμφυτευθέντα λόγον τον δυνάμενον να σώση τας ψυχάς σας (Ιάκ.α:21).

Το ρήμα «δεχθείτε», είναι το ίδιο ακριβώς ρήμα που χρησιμοποιείται και αλλού για ανθρώπους και έχει την έννοια του «καλωσορίζω». Ανοίγω τα χέρια μου για να καλωσορίσω κάποιον. Για παράδειγμα, όταν πήγαν τον Ιησού στο ναό, ο Συμεών τον δέχθηκε στην αγκαλιά του, και ευλόγησε το Θεό (Λουκάς β:28).

Ο Χριστός έλεγε στους μαθητές του: Όστις δέχεται εσάς εμέ δέχεται, και όστις δέχεται εμέ δέχεται τον αποστείλαντά με. (Ματθ.ι:40).

Ο απόστολος Παύλος στο γράμμα που έγραψε στους Γαλάτες έλεγε, και δεν εξουθενήσατε ουδ' απερρίψατε τον πειρασμόν μου τον εν τη σαρκί μου, αλλά με εδέχθητε ως άγγελον Θεού, ως Χριστόν Ιησούν (Γαλ.δ:14).

 Δεν είναι μια απλή λέξη το «δεχθείτε» είναι φορτισμένη, έχει την έννοια καλωσορίστε το λόγο του Θεού όταν τον ακούτε. Τέτοιο καλωσόρισμα όμως, χωρίς την προσωπική προετοιμασία, τον καθαρισμό που είπαμε πιο πριν δεν μπορεί να γίνει.

Αν όμως δεν ακούσουμε το λόγο του Θεού με τέτοια προσμονή, αν δεν έχουμε την επιθυμία να μάθουμε τι θέλει ο Θεός, ποιος είναι ο Θεός, τότε και ο πιο δυνατός ομιλητής να βρίσκεται εδώ, ό,τι πει θα είναι όπως λέει ο λαός: «μπενάκης-βγαινάκης».

Η λαχτάρα για το λόγο του Θεού είναι κάτι που το ζητάς από το Θεό και το μαθαίνεις. Ας προσευχόμαστε κάθε φορά που ακούμε, είτε διαβάζουμε το λόγο του Θεού: «Κύριε δώσε μου λαχτάρα, επιθυμία να μάθω, να σε γνωρίσω καλύτερα, να καταλάβω τι θες να μου πεις σήμερα. Αυτό που λέει ο Δαβίδ πως ο λόγος Σου είναι πιο γλυκός από το μέλι, θέλω να το ζήσω. Να έχω εμπειρία. Βοήθησέ με, μάθε με».

 Όλοι εμείς που ερχόμαστε στην Εκκλησία, πρέπει να παλέψουμε με τη δύναμη της συνήθειας. Πρέπει να παλέψουμε ενάντια στον εαυτό μας. Πρέπει να θέλουμε να γνωρίσουμε το Θεό παραπάνω. Δεν Τον εξαντλήσαμε. Ο Θεός είναι καταπληκτικός. Είναι κρίμα να υπάρχει τέτοια ομορφιά στο λόγο του Θεού, στην παρουσία του Θεού και εμείς να μην τη γνωρίζουμε!

Είναι κρίμα να ξοδεύουμε χιλιάδες ώρες στην Εκκλησία και στο πήγαινε-έλα και να μην αλλάζει η ζωή μας, τη στιγμή που ο λόγος του Θεού έχει τη δύναμη να αλλάζει ζωές.

Το εδάφιο όμως, πάλι δεν σταματάει εκεί. Καθαρίστε την καρδιά σας, είναι το πρώτο. Καλωσορίστε το λόγο του Θεού, το δεύτερο. Και λέει, καλωσορίστε τον με πραότητα.

Τι εννοεί; Τι είναι η πραότητα; Συνήθως μπερδεύουμε τον πράο με αυτόν που είναι άβουλος, αδύναμος. Στο νου μας, πράος δεν είναι αυτός που παίρνει τη ζωή και τη στύβει όπως στύβουμε το λεμόνι μέχρι να βγάλει όλο το ζουμί. Πράος είναι ο «μαλθακός», αυτός που δε θα υπερασπιστεί τον εαυτό του, που δε θα διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Τι λέτε αυτό είναι πραότητα;

Η πραότητα σχετίζεται με την υπομονή, όχι με την αδυναμία. Η πραότητα βεβαίως περιλαμβάνει και την γλυκύτητα, είναι ηπιότητα, ευγένεια στους τρόπους.

Κυρίως, όμως, η πραότητα σχετίζεται με την υποταγή της δύναμης, της θέλησης μου, σ’ Αυτόν που ανήκω.

Και ο άνθρωπος ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης (Αριθ.ιβ:3).

Για ρωτήστε όμως, το Φαραώ αν είχε την ίδια γνώμη όταν είδε μπροστά του το Μωυσή να του λέει: «Άσε το λαό μου να φύγει!». Και είδε μετά μία-μία τις πληγές να έρχονται.

Θυμάστε ακόμη ποια ήταν η προφητεία που εκπληρώθηκε όταν ο Χριστός μπήκε πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι στα Ιεροσόλυμα; «Είπατε προς την θυγατέρα Σιών, Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς και καθήμενος επί όνου και πώλου υιού υποζυγίου» (Ματθ.κα:5).  

Ο Χριστός ήταν ο ορισμός, η επιτομή της πραότητας. Για ρωτήστε όμως, πως ένοιωσαν και τι σκέφτηκαν όλοι αυτοί που τους πέταξε έξω από το ναό με το μαστίγιο στο χέρι.

Η πραότητα δεν είναι αδυναμία, πράος δεν είναι ο άβουλος. Είναι η υποταγμένη δύναμη. Ξέρω ποιος είμαι, και ζω υποτάσσοντας τον εαυτό μου στο Θεό και το θέλημά Του.

Είναι σαν να οδηγώ μια Φεράρι, μια Πόρσε στην ευθεία της Θήβας και να μην περνάω το όριο ταχύτητας. Έχω δύναμη, έχω εξουσία, αλλά τη χρησιμοποιώ μόνο κάτω από την οδηγία του Θεού.

Γιατί να τα κάνουμε όλα αυτά; Η απάντηση βρίσκεται πάλι στο ίδιο εδάφιο. Γιατί αυτός ο λόγος με σώζει! (Ιάκ.α:21).

Ο λόγος του Θεού όταν ακούγεται αλλάζει ζωές. Σώζει ανθρώπους. Τους οδηγεί σε μετάνοια που οδηγεί στην αναγέννηση και διαρκή μετάνοια που οδηγεί στον αγιασμό. Η πίστη έρχεται όταν ακούμε το λόγο του Θεού.

Μας σώζει στις καθημερινές μας μάχες. Ζούμε σε ένα κόσμο που δεν είναι χριστιανικός, που δεν αγαπάει το Θεό. Που βρίσκεται στο σκοτάδι. Σε μια γενιά που είναι σκολιά και διεστραμμένη. Πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα. Και αυτό είναι σωτηρία καθημερινή, αγιασμός καθημερινός. Για το δικό μου καλό, λοιπόν. Για να έχω και να απολαύσω την ευλογία του Θεού στη ζωή μου, χρειάζομαι το λόγο του Θεού. Ο λόγος αυτός μου θυμίζει πως αυτό που οι άνθρωποι θεωρούν φυσιολογικό, πολύ συχνά είναι αμαρτία. Και η μόνη μου ελπίδα να μη συνηθίσω αυτό που όλοι κάνουν, είναι η επαφή μου με την αλήθεια.

Η ικανότητά μας για αυταπάτη δεν έχει όρια. Αυταπάτη είναι η διαδικασία παραπλάνησης του εαυτού μας να δεχτεί σαν αλήθεια ή σωστό κάτι που είναι ψέμα ή λάθος. 

Κοντολογίς, η αυταπάτη είναι ο τρόπος με τον οποίο δικαιολογούμε στον εαυτό μας τις ψευδείς πεποιθήσεις μας.

H προκατάληψη, η επιθυμία, η ανασφάλεια επηρεάζουν ασυνείδητα τη θέλησή μας να πιστέψουμε κάτι. Πολύ συνηθισμένο φαινόμενο κάποιος γονιός να πιστεύει πως το παιδί του λέει αλήθεια, όταν όλα γύρω του, φανερώνουν πως λέει ψέματα. Ο γονιός αυταπατάται να πιστέψει το παιδί του, επειδή επιθυμεί το παιδί του να λέει την αλήθεια.

Η αυταπάτη βέβαια απαντάται και σε άλλους τομείς της ζωής. Μια ενδιαφέρουσα μελέτη σε πανεπιστημιακό επίπεδο έδειξε το εξής:

Το 85% των φοιτητών ιατρικής πιστεύει ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να δέχονται δώρα από διάφορα λόμπι. Όμως, μόνο το 46% πιστεύει ότι οι γιατροί δεν πρέπει να δέχονται δώρα από φαρμακοβιομηχανίες. Οι πολιτικοί είναι κακοί όταν δέχονται δώρα. Οι γιατροί όχι.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα μελέτη σε ειδικευόμενους γιατρούς έδειξε ότι το 84% πίστευε πως οι συνάδελφοι του επηρεάζονται από φαρμακευτικές εταιρίες, αλλά μόνο το 16% πίστευε ότι επηρεάζεται και το ίδιο.

Όλοι επηρεάζονται, όχι εγώ όμως. Οι άλλοι κάνουν λάθη. Όχι εγώ.

Ο μέσος νεοέλληνας όταν κοιτά στον καθρέπτη τον εαυτό του, βλέπει πάντα τον Μεγαλέξανδρο, αλλά ποτέ τον Καραγκιόζη. Σαν λαός αυταπατόμαστε πως είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που πραγματικά είμαστε.

Σαν άνθρωποι έχουμε την απίστευτη ικανότητα να παραπλανούμε τον εαυτό μας να δεχτεί κάτι σαν αληθινό, αξιόπιστο, έγκυρο, όταν δεν είναι.

Αυτός ο κίνδυνος μας ακολουθεί και όταν ακούμε το λόγο του Θεού.

Ιακ.α:22 Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.

Μια από τις μεγαλύτερες απάτες που μπορεί να πιστέψω και να ξεγελάσω τον εαυτό μου είναι να νομίσω πως το να ακούω, και να ξέρω το λόγο του Θεού ισοδυναμεί με το να υπακούω το Θεό. Ακούω και υπακούω, είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Για να μας πείσει ο λόγος του Θεού γι’ αυτή την αλήθεια, μας δίνει ένα παράδειγμα:

Ιακ.α:23 Διότι εάν τις ήναι ακροατής του λόγου και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον, όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω·

Ιακ.α:24 διότι εθεώρησεν εαυτόν και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο.

Το αρχαίο κείμενο έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, δεν γράφει ότι μοιάζει με «άνθρωπο» που είδε τον εαυτό του στον καθρέπτη και έφυγε, ξεχνώντας τι είδε, αλλά μοιάζει με «άνδρα». οτι ει τις ακροατης λογου εστιν και ου ποιητης ουτος εοικεν ανδρι κατανοουντι το προσωπον της γενεσεως αυτου εν εσοπτρω

Νομίζω σκόπιμα μπήκε αυτό εκεί. Κατά πάσα πιθανότητα αν μια γυναίκα δει κάποια ατέλεια στο χτένισμα, ή στο φόρεμα, ή στο γιακά, θα το φτιάξει. Ένας άνδρας θα πει πιο εύκολα, «δε βαριέσαι». Πιο εύκολα οι άνδρες κάνουμε το λάθος αυτό. Είναι τυπική εικόνα μας Ελληνικής οικογένειας να είναι έτοιμοι όλοι να βγουν από το σπίτι, καλοντυμένοι, ο μπαμπάς με το κουστούμι, η μαμά με το φόρεμα της, τα παιδιά, και όπως πηγαίνουν να βγουν από την πόρτα, ξαφνικά η άκρη του ματιού της μαμάς, πιάνει ένα λεκέ στο πέτο του συζύγου. Ποια είναι η επόμενη κουβέντα;

-Μα δε σου είπα να κοιταχτείς στον καθρέφτη;

Και ο σύζυγος θα πει: -Κοιτάχτηκα!

-Και αυτόν τον λεκέ δεν τον είδες;

-Ε, καλά, εμένα θα κοιτάξουν τώρα;

Ό,τι και να λέμε πάντως, είναι παράλογο να κοιτάς τον καθρέπτη, να βλέπεις τι χρειάζεται να καθαριστεί και να το αφήνεις. Ο καθρέπτης έχει την ιδιότητα να δείχνει αυτό που καθρεπτίζεται, όπως ακριβώς είναι. Αυτό που κάνει ο καθρέπτης είναι το εντελώς αντίθετο με αυτό που κάνει η φωτογραφία. Στη φωτογραφία στηνόμαστε, χαμογελάμε, φτιαχνόμαστε, διορθώνουμε τα μαλλιά, τον γιακά, και … βγαίνει η φωτογραφία. Φυσικά, κρατάμε τις φωτογραφίες που μας δείχνουν ωραίους, χαμογελαστούς, νέους, λεπτούς, κλπ…

Οι φωτογραφίες μας δείχνουν συχνά ωραιοποιημένους (να ΄ναι καλά τα φίλτρα)! Ο καθρέπτης δεν το κάνει αυτό. Ο καθρέπτης δείχνει αυτό που πραγματικά είμαστε τη στιγμή που στεκόμαστε μπροστά του. Πως είσαι για παράδειγμα το πρωί, όταν σηκώνεσαι και πας να πλυθείς, αξύριστος τα μαλλιά πετάνε, τα μάτια πρησμένα.

 Αν είναι να έρχομαι στην Εκκλησία, να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη του λόγου του Θεού, να στεναχωριέμαι και να νομίζω πως επειδή στεναχωρέθηκα, άλλαξε κάτι, τότε ξεγελάω τον εαυτό μου.

Υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να μην ζω αυτή την αυταπάτη:

Ιακ.α:25 Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.

Ο τρόπος είναι να σκύψω στον τέλειο νόμο της ελευθερίας, και να επιμείνω σε αυτόν. Κάνοντας το αυτό, θα γίνω εκτελεστής και τότε θα έρθει ευλογία στη ζωή μου.

Ας τα πάρουμε όμως, ένα-ένα γιατί το εδάφιο όντως είναι πυκνό. Πρώτα απ’ όλα ο λόγος του Θεού εδώ ονομάζεται νόμος της ελευθερίας. Οξύμωρο σχήμα, έτσι δεν είναι; Τι σχέση έχει ο νόμος και η ελευθερία μαζί; Ο νόμος δεν περιορίζει την ελευθερία μου; Όταν σκέφτομαι το νόμο, ο νους μου πάει στα όρια ταχύτητας που με περιορίζουν να τρέξω όσο θέλω. Πως μπορεί να υπάρχουν νόμοι που ελευθερώνουν;

Έχετε δοκιμάσει να παίξετε ποδόσφαιρο χωρίς κανόνες; Βγάλτε τις γραμμές, βγάλτε τα τέρματα, καταργήστε τα φάουλ. Θα είναι αυτό ποδόσφαιρο;

Βλέπετε, η παραβίαση του κανόνα είναι που χαλάει το παιχνίδι, δεν είναι ο κανόνας. Χωρίς κανόνες, δεν είμαστε ελεύθεροι να απολαύσουμε την ομορφιά του παιχνιδιού. Η έλλειψη κανόνων οδηγεί στο χάος, στην ασυδοσία. Ελευθερία δεν είναι να ζω χωρίς κανόνες, ή κόντρα στους κανόνες. «Α, εγώ δεν υπολογίζω τίποτα, σπάω βιτρίνες, καταστρέφω αυτοκίνητα, λέω ότι θέλω, δεν με νοιάζει τίποτα». Αυτό δεν είναι ελευθερία. Ελευθερία είναι να ζω για το σκοπό που πλάστηκα.

Γι’ αυτό ο λόγος του Θεού είναι ο νόμος της ελευθερίας. Επειδή μας λέει την αλήθεια για το ποιοι είμαστε, ποιος μας έφερε στον κόσμο αυτό, ποιος είναι ο Θεός, πως μας έφτιαξε να ζούμε, τι περιμένει από εμάς, πόσο μας αγαπάει.

Γι’ αυτό δεν θα είμαστε ποτέ πραγματικά ελεύθεροι μακριά από το Θεό, γιατί δε θα ζούμε για το σκοπό για τον οποίο πλαστήκαμε. Και η αλήθεια είναι πως πλαστήκαμε για το Θεό. Μας έφτιαξε να ζούμε για τη δόξα Του.

Χωρίς το Θεό πάντα θα είμαστε σκλάβοι στις ορμές, στα πάθη, στις ζήλειες. Και το χειρότερο είναι να είμαστε άνθρωποι που ακούμε το λόγο του Θεού και εντούτοις συνεχίζουμε να ζούμε σκλάβοι των αμαρτιών μας, δούλοι στις αδυναμίες μας. Δεν υπάρχει δικαιολογία για μας. Κι όμως, επιλέγουμε τόσο συχνά, να απατάμε τον εαυτό μας «Ήρθα εκκλησία, άκουσα το λόγο του Θεού, ο Θεός πρέπει να είναι ευχαριστημένος μαζί μου».

Ο σκοπός για τον οποίο είμαστε εδώ, δεν είναι να ακούσουμε, αλλά να υπακούσουμε, δηλαδή να αλλάξουμε. Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό, ξεγελάμε τον εαυτό μας.

Ο λόγος του Θεού μας ελευθερώνει. Για να μας ελευθερώσει όμως, πρέπει να υπακούσουμε. Ο Σατανάς το ξέρει. Για αυτό και προσπαθεί να κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του, ώστε να μην τον υπακούσουμε και ελευθερωθούμε. Για αυτό προσπαθεί αυτόν τον συμβιβασμό. Να είμαστε ευχαριστημένοι που ήρθαμε, που ακούσαμε, που «αγγιχτήκαμε». Φτάνει να μην αλλάξουμε.

Ο λόγος του Θεού όμως, μας βεβαιώνει πως αυτό είναι αυταπάτη. Γίνεστε δε εκτελεστές τού λόγου, και όχι μονάχα ακροατές, εξαπατώντας τον εαυτό σας (Ιάκ.α:22).

Πρέπει να γίνει κάτι άλλο: …αυτός που έγινε όχι ακροατής, που λησμονεί, αλλά εκτελεστής έργου, αυτός θα είναι μακάριος κατά την εκτέλεσή του (Ιάκ.α:25).

Πολλές φορές όταν τελειώσει η συνάθροιση, ενθαρρύνουμε, ευχαριστούμε τον ομιλητή λέγοντας του με καλό κίνητρο, «ευλογήθηκα, δόξα στο Θεό, ευχαριστούμε για το κήρυγμά σου».

Η αλήθεια όμως, είναι πως η πραγματική ευλογία δεν έρχεται μετά το κήρυγμα. Έρχεται τη Δευτέρα το πρωί όταν είσαι στη δουλειά, ή στο σπίτι με τα παιδιά, ή την ώρα που τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο.

Η αληθινή ευλογία, αυτή είναι η έννοια της «μακαριότητας» για την οποία μιλάει, έρχεται στην καθημερινότητά μου, όταν αυτό που ακούσω το εφαρμόσω.

Η υπακοή στο λόγο του Θεού με ελευθερώνει, η υπακοή της αλήθειας φέρνει την ευλογία του Θεού στη ζωή μου.

Και για να γίνει αυτό, για να υπακούσω δηλαδή, πρέπει να κάνω δύο πράγματα, σύμφωνα με το εδάφιο αυτό για τα οποία είμαστε υπεύθυνοι εμείς και κανένας άλλος.

Ας το ξαναδιαβάσουμε:

Ιακ.α:25 Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.

Χρειάζεται πρώτο, να «εγκύψω» στο λόγο αυτό. «Παρακύπτω» είναι η αρχαία ελληνική λέξη. Σημαίνει σκύβω με προσοχή, ερευνώ.

Όταν ακούω το λόγο του Θεού, όταν διαβάζω το λόγο του Θεού, πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. Μέσα από το βιβλίο αυτό, ο Θεός μου μιλάει, μου λέει την αλήθεια για τη ζωή μου, για το ποιος είναι ο Θεός.

Χρειάζεται δεύτερο, να παραμένω στο λόγο. Να μην σταματάω. Να είναι κομμάτι της ζωή μου ο λόγος του Θεού. Να τρέφομαι από αυτόν. Να μην τα παρατήσω. Να συνεχίζω να χτίζω τη ζωή μου πάνω στην αλήθεια. Πρέπει με τη δύναμη του Θεού, με τη χάρη του Θεού να συνεχίζω και να προσπαθώ να υπακούσω.

Αλλού ο Παύλος γράφει «γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν». Το ίδιο ακριβώς πράγμα είναι. Η χριστιανική ζωή είναι αγώνας στον οποίο πρέπει να επιμένω αφού ο Θεός δεν θα επιτρέψει κανένα πειρασμό μεγαλύτερο από τη δύναμή μου. Έτσι υπόσχεται.