Α΄ Τιμοθέου (συνέχεια)

ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΟΙ

γ:1

Ο Παύλος πάντοτε διόριζε πρεσβυτέρους για να φροντίζουν την κάθε εκκλησία. Εκτός από τα πέντε χαρίσματα της διακονίας που αναφέρονται στην Εφεσ.δ:11 (απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές ποιμένες και δάσκαλοι) υπάρχουν και κάποιοι άλλοι τίτλοι που χρησιμοποιούνται για λειτουργούς της εκκλησίας: πρεσβύτεροι, επίσκοποι, προεστώτες και διάκονοι.

Επίσκοπος είναι αυτός που επι-σκοπεί, ο επιτηρητής, ο επόπτης και είναι το ίδιο με το πρεσβύτερος και προεστός.

Στην Φιλιπ.α:1 φαίνεται ότι υπάρχουν δύο λειτουργήματα στην εκκλησία που είναι ξεχωριστά από την υπόλοιπη συνάθροιση και αυτά είναι του επισκόπου και του διακόνου.

Τίτ.α:5 Διά τούτο σε αφήκα εν Κρήτη, διά να διορθώσης τα ελλείποντα και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα,

Πράξ.κ:17 Πέμψας δε από της Μιλήτου εις Έφεσον, προσεκάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας.

Πράξ.κ:28 Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος.

Αυτοί οι λειτουργοί, ονομάζονται πρεσβύτεροι και επίσκοποι στον Τιτ.α:5 και Πραξ.κ:17,28. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι πνευματικοί ηγέτες στην εκκλησία αποκαλούνται επίσκοποι, προεστώτες και πρεσβύτεροι.

Η λέξη “διάκονος” σημαίνει υπηρέτης, αυτός που υπηρετεί. Ο διάκονος υπηρετεί τις φυσικές ανάγκες της εκκλησίας. Ο Παύλος δεν κατακρίνει αυτούς που επιθυμούν να χρησιμοποιηθούν απ’ τον Θεό σαν λειτουργοί της εκκλησίας, αλλά χρησιμοποιεί ένα γνωμικό της εποχής - “Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί” - για να δώσει έμφαση στο “καλόν έργον” αναφέροντας τα προσόντα που πρέπει να έχει ένας επίσκοπος κι ένας διάκονος.

 

ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

γ:2-7

Αν η εκκλησία θέλει να εκπληρώσει την αποστολή της κηρύττοντας το ευαγγέλιο προσευχόμενη για όλους, πρέπει να κυβερνάται σωστά και να γνωρίζει την πραγματική αιτία της ύπαρξής της.

Εδώ περιγράφονται δύο αξιώματα που θα διευθύνουν την εκκλησία, επίσκοποι και διάκονοι. Ο Παύλος σκιαγραφεί τις απαιτήσεις και για τις δύο ομάδες.

Καθώς διαβάζουμε τα προσόντα του επισκόπου, εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί λέει “καλόν έργον”.

Καθένας που επιθυμεί μια τέτοια θέση, έχει πραγματικά μια ευγενική φιλοδοξία. Γενικά, ο επίσκοπος πρέπει να είναι ένας άνδρας που θα έχει υψηλές ηθικές αξίες, να είναι διδακτικός, να μπορεί να ελέγχει και να χαλιναγωγεί τον εαυτό του και την οικογένειά του και να είναι πνευματικά ώριμος.

Υπάρχουν κάποιες παρατηρήσεις που μπορούν να γίνουν σχετικά με τα προσόντα των επισκόπων και διακόνων:

Ο όρος “μιας γυναικός ανήρ” δε σκοπεύει να αποκλείσει τους άγαμους, αλλά μάλλον τους πολύγαμους.

Βέβαια προτιμάται γι’ αυτή τη θέση κάποιος που θα είναι παντρεμένος και κρατάει την οικογένειά του σε αγιασμό από έναν ανύπαντρο.

Ωστόσο, αυτό δεν κάνει τον γάμο επιτακτικό για ένα επίσκοπο, γιατί και ο Παύλος και μερικοί απ’ αυτούς που τον ακολουθούσαν ήταν απάντρευτοι. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι πιστός στην μία εν ζωή σύζυγό του.

Ακόμα ο όρος αυτός αναιρεί την ψευδοδιδασκαλία της αγαμίας. Ο Παύλος έδωσε έμφαση στο πώς πρέπει να είναι το σπίτι του επισκόπου.

Να υπάρχει αγιασμός και να είναι φιλόξενο. Τα τέκνα του να είναι κάτω από τον έλεγχο των γονέων και σε υπακοή. Διαφορετικά πώς θα φροντίσει την εκκλησία του Θεού.

Η υπόδειξη να μην είναι νεοκατήχητος προειδοποιεί για την υπερηφάνεια που μπορεί να γίνει αιτία να πέσει στην καταδίκη του διαβόλου.

 

ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ

γ:8-13

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι τα προσόντα για ένα διάκονο είναι σχεδόν ίδια μ’ αυτά του επισκόπου. Θα αναφέρουμε αυτά που προστίθενται στα προσόντα του επισκόπου.

1.     Να μην είναι δίγλωσσοι

2.     Να κατέχουν το μυστήριο της πίστης με καθαρή συνείδηση

3.     Πρώτα να δοκιμάζονται

Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στον χαρακτήρα της  γυναίκας του διακόνου. Πρέπει να είναι σεμνή, εγκρατής, πιστή κατά πάντα και να μην διαβάλλει.

Φαίνεται, ότι αν η γυναίκα είχε κοσμικό φρόνημα, αυτό ήταν αιτία για να χάσει ο άνδρας τα προσόντα γι’ αυτή την θέση.

Παραδείγματα για το εδάφιο 13 μπορούμε να αναφέρουμε τον Φίλιππο και τον Στέφανο.

 

ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑYΛΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

γ:14,15

Αν και ο Παύλος έλπιζε να δει τον Τιμόθεο, έγραψε αυτές τις οδηγίες. Κάτι μπορεί να τον καθυστερούσε, όμως ήταν βασικό η εκκλησία να είναι σωστά οδηγημένη.

Η εκκλησία είναι που κρατάει ψηλά την αλήθεια του Θεού και είναι ζωτικό για το καλό της εκκλησίας οι ηγέτες της να πληρούν τα απαραίτητα προσόντα.

 

Ο ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ

γ:16

Εδώ ο Παύλος ξεσπά σ’ ένα ύμνο δοξολογίας κηρύττοντας ποιητικά την αληθινή φανέρωση της θεότητας του Ιησού.

Είναι φανερό ότι ο απόστολος αναφέρεται στον Ιησού. Εναρμονίζει την ανθρώπινη φύση, με τη θεότητα που κατοίκησε μέσα Του. Έτσι ο Ιησούς είναι ο Θεός και την ίδια στιγμή τέλειος άνθρωπος.

 

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ

δ:1-5

Ο Παύλος προειδοποιεί για την αποστασία των τελευταίων καιρών για την οποία το Άγιο Πνεύμα έχει μιλήσει ρητά. Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα γυρίσουν την πλάτη τους στην αλήθεια και θα προσέχουν σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων.

Αν και η εκκλησία είναι ο στύλος της αλήθειας επιφορτισμένη με την υποχρέωση να κρατήσει αυτή την αλήθεια μπροστά στους ανθρώπους και να κηρύξει το ευαγγέλιο, θα διαμορφωθούν μέσα στους κόλπους της πλάνες. Οι ψευδοδιδάσκαλοι αυτοί θα λένε τόσο συχνά ψέματα, που η συνείδησή τους δεν θα τους ενοχλεί πια.

Η βασική πηγή της ψευδοδιδασκαλίας είναι ο ίδιος ο διάβολος και προωθείται από ανθρώπους με νεκρή συνείδηση. Διακηρύττουν ότι η σκέψη τους είναι υπέρ-χριστιανική ενώ στην πραγματικότητα είναι υπό-χριστιανική.

Ο Παύλος ονομάζει δύο απ’ αυτές τις δαιμονικές διδασκαλίες: Η πρώτη είναι ότι αν θες να είσαι καθαρός δεν πρέπει να παντρεύεσαι και η δεύτερη ότι δεν πρέπει να τρως ορισμένα φαγητά όπως το κρέας. Δίδασκαν ότι ο ασκητισμός είναι αρετή. Οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να βρουν τί μπορούν να “κάνουν” για να κληρονομήσουν αιώνια ζωή. Ο απόστολος ξεκαθαρίζει ότι ό,τι ο Θεός δημιούργησε για να τρώγεται, οι πιστοί μπορούν να το τρώνε ευχαριστώντας γι’ αυτό τον Θεό. Άλλωστε όταν προσευχόμαστε πριν το φαγητό, υπάρχει ασφάλεια για ό,τι τρώμε.

 

ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ

δ:6-8

Ο απόστολος Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι θα είναι ένας καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, αν θα δώσει αυτές τις συμβουλές στην εκκλησία. Ακόμα παραγγέλλεται στον Τιμόθεο να μην σπαταλά τον χρόνο του συζητώντας για βέβηλους και γραώδεις μύθους. Αντίθετα πρέπει να γυμνάζεται στα πνευματικά γιατί η σωματική γυμνασία είναι λίγο ωφέλιμη.

Ο Τιμόθεος σαν αληθινός δάσκαλος πρέπει να αποσαφηνίσει τις θέσεις της εκκλησίας και δεν φθάνουν μόνο τα λόγια. Ολόκληρη η ζωή του πρέπει να φανερώνει τα όσα διδάσκει στους άλλους. Πρέπει επομένως να αφήσει την αλήθεια να μετασχηματίσει την δική του ζωή (6) και να κρατάει τον εαυτό του σε φόρμα (7,8).

Είναι σαν να του λέει ο Παύλος: Μη σκέπτεσαι πώς θα ευχαριστήσεις το σώμα σου. Καθένας σκέπτεται κατά καιρούς να διασκεδάσει, να κάνει διάφορα πράγματα. Το σώμα πρέπει να τραφεί, να ντυθεί, να διασκεδάσει και να χαρεί. Η σωματική γυμνασία όμως είναι ωφέλιμη για μερικά πράγματα, ενώ η ευσέβεια είναι ωφέλιμος γι’ αυτή τη ζωή και για την άλλη. Άρχισε να ζεις από τώρα για την αιωνιότητα.

 

ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΥ

δ:9-16

Ο Παύλος έδωσε στον Τιμόθεο θαυμάσιες συμβουλές σχετικά με την προσωπική του χριστιανική ζωή. Ακόμα κι ένας νέος, μπορεί να είναι ένας σωστός εργάτης για τον Κύριο. Δεν έπρεπε λοιπόν ν’ αφήνει να τον καταφρονούν επειδή ήταν νέος. Γι’ αυτό όμως, έπρεπε σε κάθε φάση της ζωής του να είναι ένα παράδειγμα για τους πιστούς. Έπρεπε να είναι παράδειγμα στα ακόλουθα:

1.   Σε λόγο (να προσέχει τα λόγια του)

2.   Συναναστροφή (τρόπος ζωής)

3.   Αγάπη

4.   Πίστη

5.   Καθαρότητα

Ο καλύτερος τρόπος καταπολέμησης κάθε αναφαινόμενης ή διαδεδομένης πλάνης είναι η ακατάπαυστη επανάληψη της απλής αλήθειας του λόγου του Θεού. Ανάγνωση, προτροπή, διδασκαλία. Ο λόγος του Θεού σαν “ζών και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν”, έχει την δύναμη αφ’ εαυτού να διαλύει τις πλάνες.

Ακόμα ειπώθηκε στον Τιμόθεο να μην αμελεί αλλά να χρησιμοποιεί το πνευματικό χάρισμα που του μεταδόθηκε δια προφητείας όταν το πρεσβυτέριο επέθεσε χείρας σ’ αυτόν για να χριστεί.

Η μελέτη ήταν κάτι που είχε χαθεί εκείνο τον καιρό, αλλά ο Τιμόθεος προτρέπεται να μελετά πάνω στις οδηγίες που του έδωσε ο Παύλος και να μένει σ’ αυτές. Όχι μόνο να τις θυμάται αλλά να τις βάλει σε πράξη στη ζωή του έτσι ώστε η πρόοδός του να είναι καταφανής σε όλους.

 

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

ε:1-2

Ο σεβασμός είναι απαραίτητος για μια καλής ποιότητας χριστιανική ζωή. Ο τρόπος με τον οποίο ένας εργάτης μεταχειρίζεται το ποίμνιό του είναι μεγάλης σπουδαιότητας. Πρέπει να φέρεται δίκαια και σοφά στον καθένα. Όταν χάνεται ο σεβασμός του ένα για τον άλλο, σύντομα θα χαθεί για τον οίκο του Θεού και αργότερα για τον Ίδιο τον Θεό. Τα λόγια και οι τρόποι του καθένα φανερώνουν την στάση του σ’ αυτό το θέμα.

Όσο αφορά στην συμπεριφορά του σε σχέση με την ηλικία, ο Τιμόθεος παραγγέλλεται:

1.   Ένα ηλικιωμένο αδελφό να τον σέβεται σαν πατέρα.

2.   Ένα νέο σαν τον φυσικό του αδελφό.

3.   Μια ηλικιωμένη αδελφή σαν μητέρα.

4.   Μια νέα αδελφή σαν φυσική αδελφή με καθαρότητα στις σκέψεις.

Το να φερόμαστε στους άλλους όπως θα κάναμε στην οικογένειά μας είναι μια ασφαλής συμβουλή.

 

ΟΙ ΧΗΡΕΣ

ε:3-16

Τον καιρό της πρώτης εκκλησίας δεν υπήρχε κοινωνική πρόνοια. Προφανώς αυτό ήταν μια από τις υπευθυνότητες της εκκλησίας. Ο Παύλος γράφει στους Γαλάτες: “μόνον μας παρήγγειλαν να ενθυμώμεθα τους πτωχούς....” (Γαλ.β:10).

Εξαιτίας αυτού η θέση της χήρας δεν ήταν καθόλου εύκολη. Η εκκλησία γρήγορα διαπίστωσε και αποδέχτηκε την ευθύνη της για βοήθεια. Η υπηρεσία των χηρών ήταν η αιτία που δημιούργησε την ανάγκη διορισμού διακόνων (Πραξ.ς).

Στην εκκλησία της Εφέσου υπήρχε επίσης ανάγκη υπηρεσίας των χηρών και γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος δίνει σαφείς και ρητές οδηγίες. Ο κανόνας του Παύλου είναι, να προσφέρει η εκκλησία την βοήθειά της στους πραγματικά άπορους. Χώρισε λοιπόν τις χήρες σε τέσσερις κατηγορίες:

1.   Αυτές που είχαν παιδιά ή εγγόνια έπρεπε να φροντιστούν απ’ αυτά.

2.   Αυτές που ζητούν μόνο ηδονές και τριγυρνάνε κουτσομπολεύοντας.

3.   Αυτές που έμειναν χήρες νέες οι οποίες πρέπει να ξαναπαντρεύονται και να κάνουν παιδιά.

4.   “Πραγματικές χήρες” που ήταν φτωχές και μόνες στον κόσμο.

Η εκκλησία ήταν υπεύθυνη γι’ αυτή την τελευταία κατηγορία που ήταν τελείως μόνες κι έρημες. Αυτές βλέπουν στον Κύριο για βοήθεια και αφιερώνουν πολύ ώρα σε προσευχή. Οι χήρες που θα φροντιζόταν από την εκκλησία, έπρεπε να πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις:

1.   Έπρεπε να είναι τουλάχιστον 60 χρονών.

2.   Έπρεπε να ήταν παντρεμένη μόνο μια φορά στην ζωή της.

3.   Έπρεπε να είχε καλή υπόληψη για τις πράξεις της.

4.   Έπρεπε να ήταν καλή μητέρα.

5.   Έπρεπε να είναι φιλόξενη.

6.   Έπρεπε να είχε υπηρετήσει τους αγίους και βοηθήσει τους άρρωστους.

7.   Έπρεπε να έχει δείξει ευγένεια προς όλους.

 

Σ’ αυτά τα εδάφια θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα δύο πράγματα:

Εδαφ.6 - Ο δεδομένος εις τας ηδονάς ενώ ζει είναι νεκρός

Εδαφ.8 - Ο Χριστιανός που δεν συντηρεί αυτούς που εξαρτώνται απ’ αυτόν είναι χειρότερος απ’ τον άπιστο.

Σε μια πόλη που η θεά Άρτεμη είχε στην υπηρεσία της μια ακολουθία από πόρνες, η υπόληψη εκείνων που υπηρετούν τον Θεό πρέπει να είναι άμεμπτη.

 

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ

ε:17-20

Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι πρέπει να απολαμβάνουν σεβασμό, διπλή τιμή και να αμείβονται καλά για το έργο τους. Όπως στο βόδι επιτρέπεται να τρώγει από αυτά που αλωνίζει, έτσι και κάθε εργάτης είναι άξιος του μισθού του.

Ο Παύλος έδωσε οδηγίες ότι δεν πρέπει να γίνεται δεκτή κατηγορία εναντίον πρεσβυτέρου, εκτός αν βεβαιώνεται από δύο ή τρεις μάρτυρες.

Ωστόσο, αν κάποιος αποδειχθεί ένοχος και επιμένει να συνεχίζει μέσα στην αμαρτία, θα πρέπει να ελέγχεται μπροστά σ’ όλη την εκκλησία για να φοβηθούν και να μην ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

Με άλλα λόγια, η αμαρτία ποτέ δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη μέσα στην εκκλησία, άσχετα ποιος έχει αμαρτήσει.

 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΝΟΥΘΕΣΙΑ

ε:21-25

Σ’ αυτά τα τελευταία εδάφια του πέμπτου κεφαλαίου, ο Τιμόθεος νουθετείται να προσέξει το σώμα του εξαιτίας της ασθένειάς του και να κρατήσει τον εαυτό του αγνό.

Αφού ο Παύλος ασχολήθηκε με την πειθαρχία πρεσβυτέρου στα εδάφια 19 & 20, φαίνεται ότι και τα δύο επόμενα εδάφια ασχολούνται με το ίδιο θέμα. Οι οδηγίες που δίδονται εδώ είναι:

1.     Να ασχολείσαι με κάθε θέμα χωρίς μεροληψία ή προσωπική προκατάληψη.

2.     Μην είσαι βιαστικός στο να επιβάλεις πειθαρχία, αλλά ούτε και στο να χρίεις εργάτες στη διακονία.

3.     Να μην είσαι επιεικής και να καλύπτεις την αμαρτία.

4.     Να κρατήσεις τον εαυτό σου αμόλυντο από αμαρτίες άλλων.

Προφανώς η υγεία του Τιμόθεου δεν ήταν καλή. Εκείνες τις μέρες το νερό δεν ήταν πάντα καθαρό. Όταν κανείς ταξίδευε, ήταν αναγκασμένος να πίνει κάτι άλλο εκτός από νερό. Γι’ αυτό ο Παύλος του συστήνει να πίνει λίγο κρασί, ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο. Το κρασί εξουδετέρωνε κάποιες βλαβερές ακαθαρσίες του νερού. Ήταν μια ασφαλής ιατρική συμβουλή της εποχής.

Τα δύο τελευταία εδάφια, θα πρέπει να ερμηνευτούν μέσα στο νόημα των συμφραζόμενων. Θα πρέπει να τα συνδέσουμε με την προειδοποίηση βιαστικών πράξεων.

Μερικών ανθρώπων οι αμαρτίες είναι ανοιχτές, κι έτσι είναι εύκολο να πάρεις σωστή απόφαση. Στην περίπτωση όμως άλλων, ο χρόνος θα φανερώσει την πραγματική κατάσταση του ανθρώπου.

 

ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΟΥΛΟΥ - ΚΥΡΙΟΥ

ς::1-2

Στην πρώτη εκκλησία, υπήρχαν περιπτώσεις όπου κύριος και υπηρέτης, ακόμα και δούλος, ήταν στην ίδια συνάθροιση. Έπρεπε λοιπόν να βλέπει ο ένας τον άλλο σαν αδελφό εν Κυρίω! 

Ο Παύλος λοιπόν θυμάται ακόμα και τους Χριστιανούς δούλους και ξέρει ότι κι αυτοί πρέπει να διδαχθούν. Εκείνοι που υπηρετούν άπιστους κυρίους, πρέπει ν’ αφήσουν την υπηρεσία τους να γίνει μια μαρτυρία σ’ αυτούς τους άπιστους.

Εκείνοι που υπηρετούν Χριστιανούς, δεν πρέπει να επωφελούνται με δόλο την πνευματική συγγένεια. Η αγάπη πρέπει να μας κάνει να υπηρετούμε με τον καλύτερο τρόπο. Ο χριστιανισμός κατάργησε τη δουλεία, όχι καταγγέλλοντάς την, αλλά διδάσκοντας την αδελφική αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους (Εφεσ.ς:5-9  Κολ.γ:22-25   Τιτ.β:9-10).

 

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

ς:3-12

Ο Παύλος δυναμικά οδήγησε τον Τιμόθεο να διδάξει την αλήθεια. Αυτοί που θα αρνηθούν την υγιή διδασκαλία του λόγου του Θεού που είναι το θεμέλιο για μια ζωή ευσέβειας, είναι περήφανοι και ανόητοι συγχρόνως.

Ο Τιμόθεος έπρεπε να κρατηθεί μακριά από ανθρώπους που μόνο ταράσσουν τους πιστούς ανακινώντας επιχειρήματα που καταλήγουν σε ζηλοτυπία και θυμό. Δεν ξέρουν πώς να πουν την αλήθεια και πιστεύουν ότι η διακονία είναι ένα μέσο για να βγάλει κανείς χρήματα.

Ο επίγειος πλούτος είναι μια από τις μεγαλύτερες επιθυμίες και πειρασμούς που πρέπει να καταπολεμηθεί. Είναι μεγάλο κέρδος να είναι κανείς ευχαριστημένος με τη θεοσέβεια. Πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι όταν έχουμε να φάμε και να ντυθούμε. Αυτά καθ’ αυτά τα χρήματα δεν είναι κακά, αλλά η αγάπη του χρήματος είναι πηγή κακών.

Η απληστία οδηγεί τους ανθρώπους έξω από το σωστό δρόμο και τους βυθίζει στον όλεθρο και την καταστροφή. Με το πέρασμα των αιώνων, δογματικές αλήθειες και πνευματικές πράξεις παραποιήθηκαν και νοθεύτηκαν με μοναδικό σκοπό, περισσότερο χρήμα! 

Ο Τιμόθεος προτρέπεται να φεύγει μακριά απ’ αυτούς και να ζητά δικαιοσύνη, ευσέβεια, πίστη, αγάπη, υπομονή... Ο “άνθρωπος του Θεού” λαχταράει ένα αληθινό χριστιανικό χαρακτήρα και όλες οι προσπάθειές του κατευθύνονται προς τον σκοπό αυτό. Γνωρίζει ότι μια μέρα ο Ιησούς θα επιστρέψει με δόξα και θα ζει μέσα στο φως αυτού του γεγονότος.

 

ΤΕΛΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

ς:13-21

Ο Παύλος παραγγέλλει στον Τιμόθεο να φυλάξει την εντολή αμόλυντη και άμεμπτα μέχρι να επιστρέψει ο Ιησούς. Τότε, θα φανερωθεί ποιος είναι ο μόνος Δεσπότης, Βασιλιάς βασιλιάδων και Κύριος κυρίων που κατοικεί σε απρόσιτο φως.

Ο Τιμόθεος έπρεπε να παραγγέλλει στους πλούσιους να μην υψηλοφρονούν. Να μοιράζονται με τους άλλους τα πλούτη τους και να θησαυρίζουν στον ουρανό. Ακόμα έπρεπε να αποστρέφεται τις βέβηλες ματαιολογίες και να κρατήσει την παρακαταθήκη. Μερικές απ’ αυτές ονομάζονται “επιστημονικές”, αλλά μάλλον λάθος όνομα έχουν.