Επιστολές (7)

 

Η ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α’ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

 

Α. ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ

 

Α’ Κορ.γ - δ

1. Η σαρκικότητα των σχισμάτων

Οι Κορίνθιοι πίστευαν, ότι ο Παύλος τους δίδασκε σ’ ένα κατώτερο πνευματικό επίπεδο από το δικό τους, όμως ο Παύλος τους υπηρετούσε σύμφωνα με τις επιτακτικές ανάγκες τους.

Δεν μπορούσε να τους δώσει πνευματικό κρέας γιατί ήταν ακόμα νήπια εν Χριστώ. Η σαρκικότητα των σχισμάτων ανάμεσά τους ήταν ενδεικτική της νηπιακής τους κατάστασης. Πρέπει να θυμόμαστε, ότι τα σχίσματα στην εκκλησία είναι πάντα ενδεικτικά νηπιότητας και σαρκικότητας.

 

2. Συνεργάτες του Θεού

«Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί» (γ:9). Αυτή είναι μια φοβερή αλήθεια: οι εργάτες του Θεού δεν εργάζονται για τον Θεό, αλλά με τον Θεό. Η εκκλησία ανήκει στον Κύριο. Η εκκλησία είναι ο αγρός και η οικοδομή του Θεού. Η αλήθεια αυτή απομακρύνει μια τρομακτική πίεση που ασκείται πάνω στον κάθε εργάτη του ευαγγελίου. Εργάζεται με τον Θεό, κι ο Θεός είναι αυτός που αυξάνει.

Οι εργάτες του Θεού δεν πρέπει ποτέ να συγκρίνονται μεταξύ τους. Όλοι είναι εργάτες, συνεργοί του Θεού. Όλοι εργάζονται για ένα κοινό σκοπό περιμένοντας το θερισμό, αλλά ο θερισμός έρχεται απ’ τον Θεό. Μόνο ο Θεός μπορεί να λάβει την δόξα και κανείς δεν πρέπει να καυχάται σε ανθρώπους (εδ.21).

 

3. Ο ναός του Θεού.

Ο Παύλος δήλωσε ότι η εκκλησία είναι οικοδομή του Θεού, ναός του Θεού. Εδώ βλέπουμε τη σημασία της ενότητας και την τρομερή αμαρτία των σχισμάτων. Υπάρχει μόνο ένα θεμέλιο, ο Ιησούς Χριστός, και κάθε υλικό που προστίθεται στην κατασκευή της εκκλησίας, πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να δοξάζεται ο Θεός. Κάθε τι, που είναι προς δόξα ανθρώπου ή εξυπηρετεί ανθρώπινους σκοπούς, είναι βρώμικο και προσωρινό γιατί θα καταστραφεί.

Υπάρχουν δυο είδη υλικών οικοδομής: άφθαρτα - χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμοι λίθοι και φθαρτά - ξύλο, άχυρο, καλάμι. Τα ανθρώπινα έργα δεν εξαγοράζουν την σωτηρία, κι εδώ βλέπουμε μια καθαρή διευκρίνηση μεταξύ σωτηρίας και βραβείων.

Είναι δυνατόν να σωθεί η ψυχή κάποιου, αλλά τα έργα του, που δεν έχουν καμία αξία, πρέπει να καούν. Αν τα κίνητρά του δεν είναι στερεά, αλλά προσωρινά κι επίγεια, τότε μπορεί μεν να σωθεί «ως δια πυρός», αλλά τα έργα του θα κατακαούν. Σαρκικά, εγωκεντρικά κίνητρα οδηγούν σε έργα, τα οποία θα καούν. Πρέπει να έχουμε ένα κίνητρο: να οικοδομούμε στην αιωνιότητα προς δόξαν Θεού!

 

4. Οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού.

Οι εργάτες ονομάζονται οικονόμοι, δηλαδή υπηρέτες στους οποίους έχει μεταβιβαστεί η περιουσία του Κυρίου. Στους υπηρέτες του Χριστού, έχουν μεταβιβαστεί τα μυστήρια του Θεού. Τα μυστήρια αυτά είναι φοβερές αλήθειες και αποκαλύψεις του λόγου του Θεού.

Τι τρομακτική υπευθυνότητα που είναι να κηρύττεις τον λόγο του Θεού, όπως ακριβώς είναι, χωρίς να αλλάζεις ή να προσθέτεις σ’ αυτόν. Από τους εργάτες ζητείται να βρεθούν πιστοί. Ο απόστολος Παύλος δεν είπε ότι πρέπει να είναι πετυχημένοι, αλλά πρέπει να είναι πιστοί (με πιστότητα). Επίσης οι εργάτες του Θεού δεν πρέπει να κρίνονται απ’ τους ανθρώπους. Από την στιγμή που τους έχουν εμπιστευθεί τα μυστήρια του Θεού, πρέπει να δίνουν λόγο στον Θεό. Εκείνος θα κάνει την κρίση.

 

5. Ο Παύλος σχεδιάζει να επιστρέψει στην Κόρινθο.

Υπενθύμισε στους Κορίνθιους, ότι ήταν ο πνευματικός τους πατέρας. Είχαν σωθεί με την διακονία του. Αν και μπορούσαν να είχαν 10.000 δασκάλους, είχαν όμως μόνο ένα πατέρα. Ο πνευματικός τους πατέρας είχε πιο αληθινό ενδιαφέρον για την ευημερία και την ευτυχία τους, από οποιονδήποτε άλλο.

Μερικοί στην Κόρινθο είχαν υπερηφανευθεί και καυχηθεί κατά την απουσία του. Όμως, ο Παύλος σχεδίαζε να επισκεφτεί την Κόρινθο και θα έβλεπε αν είχαν πραγματικά την δύναμη για την οποία καυχιόνταν.

Τους ρώτησε, αν θα ήθελαν να έρθει σαν πατέρας με ράβδο, ή σαν πατέρας με αγάπη και πνεύμα πραότητας. Προσέξτε τον παραλληλισμό ανάμεσα στον ερχομό του Παύλου στην Κόρινθο και στην επιστροφή του Χριστού στην γη. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, αν δεν θέλουμε να έρθει με κρίση ο Χριστός.

 

Β. ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ

 

Α’ Κορ.ε - ς

1. Η αμαρτία της αιμομιξίας.

Υπήρχε μια περίπτωση αιμομιξίας στην εκκλησία, που ήταν πιο σκανδαλώδης απ’ ότι αν συνέβαινε μεταξύ των απίστων. Τόσο ο Ιουδαϊκός Νόμος όσο και ο Ρωμαϊκός απαγόρευαν την αιμομιξία. Ο Παύλος τους είχε γράψει πιο παλιά, να μην συναναστρέφονται με πόρνους, αλλά οι Κορίνθιοι εδώ ήταν υπερήφανοι με την τόλμη τους σχετικά μ’ αυτή την αμαρτία. Φαινομενικά αυτός ο άνθρωπος ήταν άνθρωπος επιρροής και δημοτικότητας ανάμεσά τους. Ο Παύλος δεν δίστασε να κατονομάσει την αμαρτία και την ποινή της.

 

2. Παράδοση στο Σατανά.

Στην Α’ Κορ.ε:5 δίνεται η πιο αυστηρή πράξη πειθαρχίας που μπορεί να εφαρμόσει η εκκλησία. Αυτή είναι, να παραδώσει κάποιον στον Σατανά προς όλεθρο της σάρκας, ώστε να σωθεί το πνεύμα.

Αυτή θα ήταν μια πράξη αφορισμού, έτσι ώστε το άτομο να παραμεριστεί απ’ την προστασία της εκκλησίας και τις ευλογίες του Θεού. Σε μια τέτοια θέση, θα ήταν ακάλυπτος στις επιθέσεις του Σατανά, με αποτέλεσμα να εκπέσει και να υποφέρει για το λάθος του.

Ο σκοπός αυτής της πράξης ήταν να φτάσει τελικά ο άνθρωπος αυτός στο στάδιο της μετάνοιας και της αποκατάστασης με τον Θεό. Αυτό δεν έχει να κάνει με το να ζει κανείς στην αμαρτία και μετά να σωθεί αιώνια. Το πρόσωπο που θα παραδιδόταν στον Σατανά έπρεπε να φτάσει στο σημείο της μετάνοιας σ’ αυτή την ζωή, αν επρόκειτο να σωθεί το πνεύμα του.

Ο Παύλος υπενθύμισε στους Κορίνθιους ότι δεν είναι δυνατόν ν’ αποφύγουν τους ειδωλολάτρες και τις αμαρτίες τους που βρίσκονται γύρω τους, με τους οποίους δεν έπρεπε να έχουν καμιά σχέση, αλλά αυτές οι αμαρτίες δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να βρεθούν μέσα στην εκκλησία.

Ακόμα ανέφερε, ότι πρέπει ν’ απομακρύνονται απ’ τους πόρνους, τους πλεονέκτες, τους ειδωλολάτρες, τους λοίδορους, τους μέθυσους και τους άρπαγες. Δεν έπρεπε να υπάρχει καμία συναναστροφή με τέτοιους μέσα στην εκκλησία. Η δουλειά τους δεν είναι να κρίνουν αυτούς που είναι στον κόσμο, αλλά τους αγίους που είναι μέσα στην εκκλησία.

 

3. Νουθεσία κατά του να κρίνονται σε δικαστήρια απίστων

Ο Παύλος επίπληξε τους πιστούς της Κορίνθου, επειδή πήγαιναν να κριθούν για βιοτικές υποθέσεις μεταξύ των αδελφών σε δικαστήρια του κόσμου. Οι άγιοι έπρεπε να λύνουν μεταξύ τους τις διαφορές τους. Τρεις λόγοι δίνονται σ’ αυτό το κεφάλαιο, σύμφωνα με τους οποίους οι Χριστιανοί δεν πρέπει να πηγαίνουν τα προβλήματά τους στα δικαστήρια:

·     Οι άγιοι θα κρίνουν τον κόσμο στο μέλλον.

·     Οι άγιοι θα κρίνουν αγγέλους.

·     Οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού

Ο Παύλος τους νουθέτησε ότι είναι καλλίτερα να αδικούνται αν χρειαστεί, παρά να φέρνουν τις υποθέσεις τους στα δικαστήρια των άθεων κι έτσι να δημιουργούν αταξία στην εκκλησία.

 

4. Ακαθαρσία.

Στο τελευταίο κομμάτι του κεφ.ς ο απόστολος έδωσε έμφαση στην αναγκαιότητα του αγιασμού και στις αρχές που πρέπει να κυριαρχούν στην ζωή του χριστιανού. Ο χριστιανός δεν είναι κύριος του εαυτού του, αγοράστηκε δια τιμής. Γι’ αυτό, ανήκει στον Κύριο. Το σώμα του είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει να το διατηρεί άγιο και καθαρό.

Ορισμένα πράγματα μπορεί να είναι νόμιμα αλλά ανώφελα. Η ζωή του δεν πρέπει να διέπεται απ’ την αρχή αν κάτι είναι νόμιμο ή όχι, αλλά αν είναι ωφέλιμο και απαραίτητο. Πρέπει να θυμάται ότι ολόκληρη η ζωή του πρέπει να δοξάζει τον Κύριο. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ σκοπιμότητας και νομιμότητας. Η χριστιανική ελευθερία διέπεται απ’ αυτή ακριβώς τη διαφορά.

 

Γ. ΓΑΜΟΣ

Α’ Κορ.ζ

1. Ο χριστιανικός γάμος

Μερικοί φαίνεται να νομίζουν, ότι ο Παύλος ύψωσε την αγαμία πάνω απ’ το γάμο. Όμως, αυτό δεν είναι αλήθεια. Πρέπει να εξετάσουμε όλες τις οδηγίες που έδωσε πάνω σ’ αυτό το θέμα.

Στο κεφ.ζ άρχισε ν’ απαντά σε μερικές απ’ τις ερωτήσεις που του είχαν κάνει και η πρώτη ερώτηση ήταν για τον γάμο. Ο Παύλος πίστευε αμετακίνητα, ότι οι άγιοι του Θεού δεν έπρεπε να υπερεντρυφούν σε σεξουαλικές σχέσεις. Προσωπικά εξύψωνε την αγνότητα. Ποτέ δεν θα υποστήριζε ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις πριν από τον γάμο ή εξωσυζυγικές. Πίστευε στην ιδανική οικογένεια, που τον πατέρα και την μητέρα υπακούν και τιμούν καλοανεθρεμένα και απρόκλητα παιδιά.

 

2. Γάμος μ’ ένα άπιστο.

Ο χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να παντρεύεται έναν άπιστο. Όμως, είναι πιθανό να σωθεί κάποιος που ήταν ήδη παντρεμένος μ’ έναν άπιστο. Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να παραμείνουν μαζί. Είναι υπευθυνότητα του πιστού να διαφυλάξει την ειρήνη. Ωστόσο, αν ο άπιστος φύγει, ο πιστός δεν είναι δεσμευμένος.

 

3. Γάμος μιας παρθένας.

Το τελευταίο κομμάτι του κεφ.ζ ασχολείται με την κατάλληλη στάση του πατέρα προς την παρθένα κόρη του. Εκείνες τις μέρες, ο πατέρας είχε την εξουσία να παντρέψει την κόρη του ή να την αφήσει απάντρευτη. Ο Παύλος συμβούλεψε, ότι και οι δύο περιπτώσεις, έγγαμη ή άγαμη, είναι σωστές ενώπιον του Κυρίου. Έδωσε την άδεια στις χήρες να ξαναπαντρευτούν, αλλά τις συμβούλεψε, ότι θα είναι πιο ευτυχισμένες αν παραμείνουν χείρες.

 

 

Δ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Α’ Κορ. η - ι

1. Άσκηση της χριστιανικής ελευθερίας.

Ο απόστολος Παύλος συνέχισε ν’ απαντά στις ερωτήσεις που του είχε κάνει αυτή η εκκλησία. Μια άλλη ερώτηση αφορούσε την βρώση των ειδολοθύτων, κρεάτων που είχαν προσφερθεί θυσία στα είδωλα.

Αυτό μπορεί να μη φαίνεται και τόσο σημαντικό σ’ εμάς σήμερα, αλλά ο Παύλος αφιέρωσε τρία κεφάλαια σαν απάντηση, εφαρμόζοντάς το σε διαφορετικούς τομείς της χριστιανικής ζωής. Η απάντησή του έφερε στην επιφάνεια το γεγονός της επιρροής αυτής της νέας εκκλησίας στην πόλη της Κορίνθου.

Στην Κόρινθο ήταν συνηθισμένο να βρίσκεις κρέας που είχε προσφερθεί στα είδωλα, στους ναούς των ειδωλολατρών, να προσφέρεται για πούλημα, σε τιμή ευκαιρίας.

Η ερώτηση που ενδιέφερε τους χριστιανούς ήταν η εξής: Η αγορά και η χρησιμοποίηση αυτού του κρέατος, μήπως μας εμπλέκει στη λατρεία των ειδώλων;

Το γεγονός ότι ρώτησαν κάτι τέτοιο, έδειξε ότι δεν ήταν σίγουροι, αλλά και διχασμένοι πάνω σ’ αυτό το θέμα. Η απάντηση του Παύλου μπορεί να συνοψιστεί έτσι: Επειδή ήταν χριστιανοί, έπρεπε να ξέρουν ότι ένα είδωλο δεν είναι κάτι πραγματικό. Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρξει μίασμα από κάτι ανύπαρκτο. Γι’ αυτό, δεν θα ήταν κακό ν’ αγοράσουν και να φάνε αυτό το κρέας.

Αν πήγαιναν στην αγορά για να αγοράσουν κρέας, δεν ήταν ανάγκη να ρωτήσουν αν αυτό ήταν θυσιασμένο στα είδωλα ή όχι. Ωστόσο, όταν καθόταν για να φάνε, αν κάποιος έλεγε ότι αυτό το κρέας είχε προσφερθεί στα είδωλα, τότε δεν έπρεπε να το φάνε. Αν το έτρωγαν, δεν θα έκαναν κάτι που δεν ήταν σωστό παρά μόνο ότι μπορεί να γινόταν λίθος προσκόμματος στους άλλους και θα πρόσβαλλαν μια ασθενή συνείδηση. Η αμαρτία τους θα ήταν ότι θα εμπόδιζαν κάποιον άλλο και γι’ αυτό, δεν έπρεπε ν’ αγγίξουν αυτό το κρέας, αφού σκανδάλιζε.

 

2. Οι ελευθερίες του Παύλου.

Ο Παύλος πήρε αρκετό χρόνο συζητώντας για τις ελευθερίες και τα προνόμιά του. Όμως δεν έκανε ποτέ χρήση κάποιου απ’ αυτά τα προνόμια, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα γι’ αυτόν ήταν το κήρυγμα του ευαγγελίου. Δεν κήρυττε για να κερδίσει τα προς το ζην, αλλά γιατί ο Θεός τον είχε καλέσει να κηρύττει. Δεν εκμεταλλεύτηκε την δύναμή του στο ευαγγέλιο. Ήταν ελεύθερος, κι όμως έγινε υπηρέτης όλων.

 

3. Εις πάντας τα πάντα.

Στην Α’ Κορ.θ:22 βρίσκουμε το κλειδί της τρομακτικής επιτυχίας του Παύλου στη διακονία του ευαγγελίου. Διαφύλαξε την διακονία του πηγαίνοντας παντού και οπουδήποτε, ανεξάρτητα από τις καταστάσεις που επικρατούσαν ή το περιβάλλον, με σκοπό ν’ αγγίξει ανθρώπους μέσω του ευαγγελίου. Ξεπέρασε τα όρια της προκατάληψης ως προς τις φυλές και τις θρησκείες με σκοπό να κερδίσει ανθρώπους στον Ιησού Χριστό.

 

4. Ο δρόμος της διαφυγής.

Το εδ.27, ρίχνει περισσότερο φως πάνω στη μεγαλειότητα του Παύλου. Σαν τον αθλητή που προπονείται συνεχώς στα παρασκήνια για να κερδίσει ένα επίγειο στεφάνι, ο Παύλος δουλαγωγούσε το σώμα του.

Μετά απ’ αυτό ο απόστολος συνέχισε μ’ ένα απολογισμό των σημείων της αποτυχίας και της ήττας των Ισραηλιτών προειδοποιώντας τους Κορίνθιους πάνω σ’ αυτά τα σημεία.

Είπε, ότι σε τέσσερα πράγματα οι Ισραηλίτες απέτυχαν και νικήθηκαν στο ταξίδι τους μέσα στην έρημο: σαρκική επιθυμία, ειδωλολατρία, πορνεία και απιστία.

Ακόμα τους είπε, ότι κανείς δεν χρειάζεται ν’ αποτύχει, γιατί ο Θεός τους είχε δώσει τον τρόπο διαφυγής, επειδή με κάθε πειρασμό, Αυτός θα έκανε και την έκβαση. Τελικά τους πρότρεψε να φύγουν απ’ την ειδωλολατρία και να τρέξουν για τη ζωή τους.