Αρπαγή πριν από την οργή.

Υπάρχει κάποιο κύρος σε αυτή την άποψη;

Ο άνθρωπος που συνέλαβε την άποψη «αρπαγή πριν από την οργή» ονομαζόταν Robert Van Kampen (1938-1999). Ο Van Kampen ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αμερικής μέσω τραπεζικών επενδύσεων. Κατά τη διάρκεια της ζωής του συγκέντρωσε μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές σπάνιων και παλαιών Βίβλων στην Βόρεια Αμερική.

Στην δεκαετία του 1970 ο Van Kampen άρχισε να αναπτύσσει την ιδέα «πριν την οργή», όσο αφορά στον χρόνο της Αρπαγής. Μόλις είχε ολοκληρώσει το έργο του σχετικά με την έννοια, άρχισε να προσπαθεί να βρει ένα πολύ γνωστό πρόσωπο στον τομέα της προφητείας της Βίβλου για να υποστηρίξει τη νέα του άποψη. Αυτό το πρόσωπο τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν ο Marvin Rosenthal, ο οποίος εκείνη την εποχή υπηρετούσε σαν διευθυντής μιας πολύ σημαίνουσας διακονίας με το όνομα «Φίλοι του Ισραήλ».

Ο Rosenthal προσπάθησε να πείσει το διοικητικό συμβούλιο της διακονίας να εγκαταλείψει τη δέσμευσή της για την άποψη ότι η Αρπαγή θα γίνει πριν από την Θλίψη και να αποδεχθεί τη νέα άποψη. Αρνήθηκαν, και ο Rosenthal αναγκάστηκε να φύγει. Πήγε στην Φλόριντα, όπου δημιούργησε την «Εμπειρία των Αγίων Τόπων» - ένα χριστιανικό θεματικό πάρκο. Σήμερα, ο Rosenthal είναι διευθυντής της «Ελπίδας της Σιών», μια διακονία που βρίσκεται στο Winter Garden, της Φλώριδα.

Το βιβλίο του Rosenthal χρηματοδοτήθηκε από την περιουσία του Van Kampen, και ταχυδρόμησε χιλιάδες αντίτυπα σε ποιμένες σε όλη την Αμερική. Αργότερα, ο Van Kampen έγραψε τα δικά του βιβλία για την άποψη «Πριν την Οργή», το πιο σημαντικό είναι το «Σημείο» (1992).

 

Η έννοια της άποψης «αρπαγή πριν την οργή».

Αυτή η άποψη, υποστηρίζει ότι τα πρώτα τρία τέταρτα της Θλίψης είναι η οργή του Ανθρώπου και η οργή του Σατανά, και όχι η οργή του Θεού.

Ως εκ τούτου, οι υποστηρικτές αυτής της άποψης υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία θα υποφέρει από τα πρώτα τρία τέταρτα της Θλίψης, δεδομένου ότι στην Εκκλησία έχει υποσχεθεί προστασία μόνο από την οργή του Θεού.

Εκείνοι που ενστερνίζονται την άποψη αυτής της χρονικής στιγμής της Αρπαγής πιστεύουν ότι οι κρίσεις των σφραγίδων είναι η οργή του ανθρώπου και του Σατανά και ότι συνεχίζουν σε όλο το πρώτο μισό της Θλίψης και στο δεύτερο μισό, μέχρι το σημείο των τριών τετάρτων, ή λίγο αργότερα. Τοποθετούν τις κρίσεις των σαλπίγγων στο τελευταίο τρίμηνο της θλίψης και τις κρίσεις των φιαλών στις πρώτες 30 ημέρες μετά το τέλος της 70ης Εβδομάδας ετών του Δανιήλ.

 

Η «προ της οργής» αρπαγή

Έχω ορισμένες αντιρρήσεις σχετικά με αυτή την έννοια του χρόνου της Αρπαγής.

1) Το όνομα - αντιτίθεμαι στο όνομα που δίνεται στην άποψη από τους υποστηρικτές της. Το όνομα είναι συγκεχυμένο και ασαφές. Είναι συγκεχυμένο, διότι τόσο αυτοί που πιστεύουν στην Αρπαγή πριν από την Θλίψη, όσο και αυτοί που πιστεύουν στην αρπαγή στην μέση της Θλίψης, είναι «Πριν την οργή».

Η άποψη «Πριν την Θλίψη» υποστηρίζει ότι το σύνολο των 7 ετών της Θλίψης (70^η Εβδομάδα ετών του Δανιήλ) αποτελεί έκχυση της οργής του Θεού. Η άποψη «στο μέση της Θλίψης» δέχεται ότι μόνο το δεύτερο μισό της θλίψης είναι η περίοδος της οργής του Θεού. Έτσι, το όνομα που ο Rosenthal έδωσε για την άποψή του, δεν την διακρίνει από τις απόψεις «προ Θλίψης» και «Μέσο Θλίψης». Και τα τρία είναι «προ-οργής».

Το όνομα «πριν την οργή» είναι ασαφές, διότι δεν δίνει μια ένδειξη ως προς το πότε θα γίνει η Αρπαγή, σε σχέση με την Θλίψη. Το όνομα «προ Θλίψης» σημαίνει ότι η Αρπαγή θα συμβεί πριν αρχίσει η Θλίψη. Το όνομα Μέσο Θλίψης» σημαίνει ότι η Αρπαγή θα συμβεί στη μέση της θλίψης. Το όνομα «μετά την Θλίψη» τοποθετεί την Αρπαγή μετά την Θλίψη. Αλλά το όνομα, «προ οργής» δεν δίνει καμία ένδειξη για το πότε η Αρπαγή θα συμβεί σε σχέση με την Θλίψη.

Για το λόγο αυτό, έχω αποφασίσει να ονομάζω την «προ οργής» άποψη, «αρπαγή στα ¾ της Θλίψης. Έδωσα αυτό το όνομα επειδή οι υποστηρικτές της πιστεύουν ότι η Αρπαγή θα συμβεί περίπου στα τρία τέταρτα της θλίψης, ή λίγο αργότερα.

2) Η Χρονολογία - Αντιτίθεμαι σ’ αυτήν την άποψη, επειδή παραβιάζει τη χρονολογία του βιβλίου της Αποκάλυψης. Η ακολουθία των γεγονότων που απεικονίζεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης τοποθετεί σαφώς τις κρίσεις των σφραγίδων στο πρώτο μισό της 70^ης Εβδομάδας του Δανιήλ. Και οι κρίσεις των φιαλών είναι σαφώς μέσα στην 70^η εβδομάδα του Δανιήλ, κοντά στο τέλος της. Η άποψη αυτή τα ανακατώνει όλα αυτά. Όπως μπορείτε να δείτε στο παραπάνω διάγραμμα, οι κρίσεις των σφραγίδων συνεχίζονται και στο δεύτερο μισό της 7χρονης περιόδου, οι κρίσεις των σαλπίγγων μετακινούνται από το πρώτο μισό στο τέλος του δεύτερου μισού, και οι κρίσεις των φιαλών επισυνάπτονται σε μια περίοδο 30 ημερών μετά το κλείσιμο της 70ης Εβδομάδας του Δανιήλ!

3) Αμεσότητα - Μία από τις ισχυρότερες αντιρρήσεις μου για την άποψη ¾ Αρπαγή, είναι η καταστροφή της από την αμεσότητα της επιστροφής του Κυρίου. Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Κύριος θα μπορούσε να επιστρέψει ανά πάσα στιγμή και ότι θα πρέπει να ζήσουμε προσμένοντας την επιστροφή Του (Α’ Κορ.α:7, Φιλιπ.γ:20, Φιλιπ.δ:5, Κολ.γ:4, Α ́ Θες.α:10, Α ́ Θες.ε:6, Τίτος β:13 και Αποκ.ις:15). Η ¾ Αρπαγή λέει ότι ο Κύριος δεν μπορεί να επιστρέψει αν δεν εμφανιστεί ο Αντίχριστος, ξαναχτιστεί ο εβραϊκός ναός και ο κόσμος έχει υποφέρει περίπου 5 χρόνια την οργή του ανθρώπου και του Σατανά. Έτσι, σύμφωνα με αυτή την άποψη, θα πρέπει να ζούμε προσμένοντας τον Αντίχριστο και όχι τον Ιησού Χριστό.

Ο Rosenthal ισχυρίζεται ότι η Αγία Γραφή ποτέ δεν λέει ότι οποιαδήποτε προφητευμένα εσχατολογικά γεγονότα δεν θα μπορούσαν να συμβούν πριν από την Αρπαγή. Έχει δίκιο. Η αποκατάσταση του Ισραήλ είναι ένα παράδειγμα.

Ο πόλεμος των Γώγ & Μαγώγ θα μπορούσε να αποδειχθεί ένα άλλο παράδειγμα. Η αμεσότητα δεν αποκλείει την εκπλήρωση κάποιων προφητειών των καιρών του τέλους πριν από την Αρπαγή. Αντίθετα, ισχυρίζεται ότι καμία δεν πρέπει να συμβεί πριν από την Αρπαγή.

4) Η οργή του Θεού - Μια άλλη ισχυρή αντίρρηση που έχω για την ¾ Αρπαγή, είναι η λανθασμένη έννοια της κυριότητας του Θεού. Η άποψη αυτή επιχειρεί να ξεχωρίσει την οργή του Ανθρώπου και του Σατανά από την οργή του Θεού. Τόσο ο Άνθρωπος όσο και ο Σατανάς λειτουργούν κάτω από την κυριαρχία του Θεού. Γι’ αυτό ο Ψαλμός β απεικονίζει τον Θεό να κάθεται στον ουρανό γελώντας με τις σκευωρίες των πολιτικών ηγετών του κόσμου. Το γέλιο του δεν υποκινείται από έλλειψη ανησυχίας. Γελάει επειδή έχει την σοφία και την δύναμη να ενορχηστρώσει όλο το κακό του Ανθρώπου και του Σατανά σε θρίαμβο του Υιού Του.

Επιπλέον, η Αγία Γραφή απεικονίζει τον Θεό να εκχέει την οργή Του τόσο άμεσα (Σόδομα και Γόμορρα) όσο και έμμεσα (στην καταστροφή τόσο του Ισραήλ όσο και του Ιούδα). Ο Θεός εξέχεε την οργή Του στο επαναστατικό βόρειο βασίλειο του Ισραήλ επιτρέποντας στους Ασσύριους να το κατακτήσουν. Αναφέρθηκε στους Ασσύριους σαν «την ράβδον του θυμού μου» (Ης.ι:5) και «πέλεκύς μου, όπλα πολέμου» (Ιερεμίας να:20).

Όταν ο προφήτης Αβακούμ παραπονέθηκε ότι ο Θεός δεν έκανε τίποτα για το κακό του νότιου βασιλείου του Ιούδα, ο Κύριος αποκάλυψε ότι επρόκειτο να εκχύσει την οργή Του σε αυτό το βασίλειο μέσω της Βαβυλώνας (Αβακ.α:6). Και όταν ο Κύριος τελείωσε με τη Βαβυλώνα, σήκωσε την Μηδοπερσία για να κατακτήσει την Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, αναφερόμενος στον κατακτητή στρατό σαν «διωρισμένους μου» (Ης.ιγ:3).

 

Κατά τη διάρκεια των 70 Εβδομάδων του Δανιήλ, μεγάλο μέρος της οργής του Θεού θα εκτελεστεί μέσω του Αντίχριστου, αλλά εξακολουθεί να είναι η οργή του Θεού.

5) Η Θλίψη - Αντιτίθεμαι στον τρόπο με τον οποίο η ¾ Αρπαγή αρνείται ότι το πρώτο μισό της 70^ης Εβδομάδας του Δανιήλ είναι μέρος της Θλίψης. Η αλήθεια του θέματος είναι ότι και τα δύο μισά της 70^ης Εβδομάδας του Δανιήλ αναφέρονται στις Γραφές σαν καιρός θλίψης. Το Ματθ.κδ:9 αναφέρεται στο πρώτο μισό σαν «θλίψη», και το Ματθ.κδ:21 ταξινομεί το δεύτερο μισό σαν «μεγάλη θλίψη». Παρεμπιπτόντως, η αναφορά του Ιησού στο δεύτερο μισό σαν «μεγάλη θλίψη» δεν σημαίνει ότι θα είναι χειρότερη από το πρώτο εξάμηνο. Αντίθετα, ο Ιησούς το αποκάλεσε έτσι επειδή μιλούσε σε ένα εβραϊκό ακροατήριο, και το δεύτερο μισό της Θλίψης θα είναι όταν ο Αντίχριστος θα προσπαθήσει να εξολοθρεύσει τους Εβραίους.

6) Ο σκοπός της 70^ης Εβδομάδας του Δανιήλ - Αντιτίθεμαι στον τρόπο με τον οποίο η ¾ Αρπαγή διαστρεβλώνει το σκοπό της 70^ης  Εβδομάδας του Δανιήλ. Το Δαν.θ:24-27 καθιστά σαφές ότι ο σκοπός των 70 Εβδομάδων του Δανιήλ είναι να επιτευχθούν έξι πράγματα μεταξύ των Εβραίων:

1.   Να συντελεστεί η παράβαση 

2.   Να τελειώσουν οι αμαρτίες

3.   Να γίνει εξιλέωση περί ανομίας 

4.   Να εισαχθεί δικαιοσύνη αιώνιος

5.   Να σφραγιστεί η όραση και η προφητεία 

6.   Να χριστεί ο Άγιος των αγίων.

Ακριβώς όπως οι πρώτες 69 εβδομάδες ετών (483 χρόνια) της προφητείας δεν είχαν καμία σχέση με την Εκκλησία, ούτε και η τελευταία εβδομάδα ετών θα έχει. Η τελευταία επταετής περίοδος της προφητείας του Δανιήλ είναι για την επίτευξη των σκοπών που αναφέρονται παραπάνω ανάμεσα στους Εβραίους. Κατά συνέπεια, ολόκληρη η περίοδος της 70^ης Εβδομάδας του Δανιήλ αναφέρεται στον Ιερεμ.λ:7 σαν «καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ». Δεν υπάρχει κανένας σκοπός για την Εκκλησία κατά τη διάρκεια της 70^ης Εβδομάδας του Δανιήλ.

7) Η Εκκλησία - Αντιτίθεμαι στην άποψη της ¾ Αρπαγής, ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι παρούσα κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Είναι απίστευτο, αλλά λένε ότι η Εκκλησία πρέπει να υποφέρει «για να καθαριστεί και να εξαγνιστεί». Η Αγία Γραφή λέει ότι το αίμα του Ιησού είναι αρκετό για να μας καθαρίσει από κάθε αμαρτία (Α' Ιωάν.α:7). Η ιδέα ότι η Εκκλησία πρέπει να καθαριστεί δημιουργεί ένα χριστιανικό καθαρτήριο, το οποίο είναι βλασφημία του αίματος του Ιησού. Επιπλέον, γιατί μόνο η Εκκλησία των έσχατων καιρών αξίζει αυτή την μοίρα;

8) Οι κρίσεις των σφραγίδων - αντιτίθεμαι έντονα στην ¾ Αρπαγή  ότι οι κρίσεις των σφραγίδων δεν αποτελούν μέρος της οργής του Θεού. Οι κρίσεις προέρχονται από τον θρόνο του Θεού όταν ο Ιησούς αρχίζει να ανοίγει κάθε σφραγίδα (Αποκ.ς:1). Άλλωστε, αναφέρονται σαν «η οργή του Αρνίου» (Αποκ.ς:16-17).

9) Το μήκος της 70^ης Εβδομάδας του Δανιήλ - αντιτίθεμαι στο γεγονός ότι η ¾ Αρπαγή επεκτείνει την 70^η Εβδομάδα του Δανιήλ κατά 30 ημέρες πέρα από τα 7 χρόνια ή 2.520 ημέρες που υποτίθεται ότι θα διαρκέσει (Αποκ.ια:3 και ιβ:6). Απλά δεν υπάρχει καμία Γραφική βάση γι’ αυτή την επέκταση.

10) Η Ημέρα του Κυρίου - Αντιτίθεμαι στην άποψη της ¾ Αρπαγής, σχετικά με την Ημέρα του Κυρίου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αρχίζει με το άνοιγμα της 7^ης σφραγίδας, και ως εκ τούτου η οργή του Θεού δεν αρχίζει μέχρι αυτό το σημείο.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι η Ημέρα του Κυρίου είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στη Βίβλο, και πρέπει πάντα να ερμηνεύεται σύμφωνα με τα συμφραζόμενα. Υπάρχουν μέρη όπου αναφέρεται σε συγκεκριμένες εθνικές κρίσεις από τον Θεό, όπως όταν το Ισραήλ καταστράφηκε από την Ασσυρία (Αμώς ε:18-20) και όταν ο Ιούδας καταστράφηκε από την Βαβυλώνα (Θρήνοι β:21-22 και Ιεζεκ.ιγ:5). Με τον ίδιο τρόπο, η πτώση της Βαβυλώνας ονομάζεται Ημέρα του Κυρίου (Ησαΐας ιγ:6-13).

Αλλά υπάρχουν επίσης φορές που ο όρος αναφέρεται στα γεγονότα του τέλους. Από αυτή την άποψη, μερικές φορές αναφέρεται στην επιστροφή του Ιησού στο τέλος της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ (Ησαΐας β:10-22, Ιωήλ γ:9-17 και Ζαχ.ιδ:1-9). Σε άλλα εσχατολογικά πλαίσια, ο όρος χρησιμοποιείται με μια ευρύτερη έννοια. Για παράδειγμα, στον Σοφ.α:14-18 χρησιμοποιείται για να αναφερθεί σε ολόκληρη την περίοδο της Θλίψης, όταν «πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου αυτού...» Στην Α’ Θες.ε:1-3 λέει ότι η ημέρα του Κυρίου θα έρθει σε μια στιγμή που οι άνθρωποι θα αισθάνονται ασφαλείς - στην αρχή της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ, όταν ο Αντίχριστος θα προσπαθήσει να πείσει τον κόσμο για ειρήνη και ασφάλεια. Αλλά ο προφήτης Ησαΐας χρησιμοποιεί επανειλημμένα μια σύντομη εκδοχή του όρου – «εκείνη την ημέρα» - για να αναφερθεί στην Χιλιετία (Ησαΐας δ:2-6). Πιστεύω, συνεπώς, ότι σε σχέση με τους έσχατους καιρούς, η ευρεία χρήση του όρου αναφέρεται στο χρονικό διάστημα από την αρχή της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ έως το τέλος της χιλιετίας.

Ένα άλλο πρόβλημα με την άποψη αυτών σχετικά με την Ημέρα του Κυρίου, είναι ότι την βλέπουν να ξεκινάει από το σημείο όπου οι κρίσεις των σφραγίδων ακολουθούνται αμέσως από τις κρίσεις των σαλπίγγων. Πώς θα μπορούσε να ισχύει αυτό; Η Αγία Γραφή λέει ότι η Ημέρα του Κυρίου θα αρχίσει με ανθρώπους που γιορτάζουν την ειρήνη και την ασφάλεια (Α ́ Θες.ε:2-3). Ποιο συναίσθημα ειρήνης και ασφάλειας θα υπάρξει όταν ο κόσμος βιώνει τις κρίσεις των σαλπίγγων; Αυτό πρέπει να είναι μια αναφορά στη συνθήκη ειρήνης που θα διαπραγματευτεί ο Αντίχριστος στην αρχή της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ και η οποία θα σηματοδοτήσει την αρχή της Θλίψης.

Βρισκόμαστε στις μέρες που ο Θεός εκχέει το Πνεύμα Του (Πράξ.β:17 και Β’ Κορ.γ:8). Η 70^η εβδομάδα του Δανιήλ συν την Χιλιετία αποτελεί την Ημέρα του Κυρίου. Η αιωνιότητα θα είναι η ημέρα του Θεού (Β’ Πέτρ.γ:12).

Άλλα προβλήματα

Ένα από τα πιο παράξενα μέρη του βιβλίου του Rosenthal, είναι το 16^ο κεφάλαιο (σελ.215-230). Σ’ αυτό το κεφάλαιο επιτίθεται στην άποψη της Αρπαγής πριν από την Θλίψη σαν ταύτιση δύο ξεχωριστών ερχομών του Κυρίου. Στη συνέχεια διακηρύσσει: «Δεν υπάρχει καν υπαινιγμός — οπουδήποτε — σε δύο ξεχωριστές ελεύσεις» (σελ.222).

Σαν απάντηση σ’ αυτή την επίθεση, θα ήθελα να επισημάνω ότι η άποψη της Αρπαγής πριν από την Θλίψη δεν μιλάει για δύο ελεύσεις του Κυρίου. Αντίθετα, υποστηρίζει τον ερχομό του Κυρίου στο μεσουράνημα (Αρπαγή) που ακολουθείται τουλάχιστον 7 χρόνια αργότερα από την Δεύτερη Έλευση στην Γη. Ο Ιησούς δεν επιστρέφει στην γη κατά την Αρπαγή. Εμφανίζεται στο μεσουράνημα για την Εκκλησία Του, την αρπάζει και στη συνέχεια επιστρέφει στον Ουρανό μαζί της.

Αλλά αυτό που είναι τόσο παράξενο στην επίθεση του Rosenthal, είναι ότι η άποψή του για τους έσχατους καιρούς αναφέρεται σε πολλαπλές ελεύσεις του Κυρίου - τόσες πολλές, που είναι δύσκολο να τις χαρτογραφήσεις. Ρίξτε μια ματιά στο σχεδιάγραμμα και πάλι. Η πρώτη «έλευση» του Κυρίου που έχω δείξει είναι η Αρπαγή. Αλλά ο Ρόσενθαλ έχει πολλές άλλες «ελεύσεις».

Στο τέλος της 70ης εβδομάδας του Δανιήλ, ο Ιησούς επιστρέφει στην γη για να σώσει τον Ισραήλ από τον αφανισμό και μετά επιστρέφει στον Ουρανό. Στη συνέχεια, στο τέλος των «30 ημερών ανάνηψης» ο Ιησούς επιστρέφει και πάλι για να νικήσει τον Σατανά στη Μάχη του Αρμαγεδδώνα. Μετά τις «45 ημέρες αποκατάστασης», ο Ιησούς επιστρέφει στον Ουρανό, συγκεντρώνει την Εκκλησία Του και επιστρέφει για να ξεκινήσει την Χιλιετή Βασιλεία Του. Έτσι, ο Rosenthal έχει συνολικά τέσσερις «ελεύσεις» του Ιησού, αλλά έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι υπάρχει μόνο μία «έλευση» του Κυρίου και καταδικάζει την προ-Θλίψης Αρπαγή ότι υποστηρίζει δύο ελεύσεις!

Αυτό ισοδυναμεί με μαζική σύγχυση. Ο Rosenthal αναγνωρίζει το πρόβλημα και προσπαθεί να το καλύψει δηλώνοντας ότι ο Ιησούς έχει μια «συνεχή παρουσία» στην γη μετά την Αρπαγή, και έτσι οι τέσσερις ελεύσεις του είναι στην πραγματικότητα μόνο μέρη της μίας Δεύτερης Έλευσης.

Ένα ακαταμάχητο εδάφιο;

Υποστηρίζουν ότι αυτό είναι το Αποκ.ς:9-10:

«Και ότε ήνοιξε την πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν, την οποίαν είχον. Και έκραξαν μετά φωνής μεγάλης, λέγοντες· Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;»

Το επιχείρημά τους είναι ότι αυτοί είναι οι μάρτυρες που σκοτώθηκαν για την πίστη τους κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ. Και λένε, αν αυτοί είναι θύματα της οργής του Θεού, τότε ζητάνε εκδίκηση κατά του Θεού! Υποστηρίζουν ότι είναι θύματα του Αντίχριστου και κράζουν για εκδίκηση εναντίον του - και αυτό, με τη σειρά του αποδεικνύει ότι το πρώτο μισό της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ είναι οργή του ανθρώπου και του Σατανά, και όχι οργή του Θεού.

Το πρόβλημα με αυτό το επιχείρημα είναι ότι όταν η οργή του Θεού εκχέεται, πέφτει στον δίκαιο και τον άδικο, εκτός αν ο Θεός υπόσχεται ειδική προστασία στους πιστούς. Έχει υποσχεθεί στην Εκκλησία τέτοια προστασία (Α ́ Θες.α:10). Υποσχέθηκε επίσης ότι θα προστατεύσει τους 144.000 Εβραίους που σφραγίζονται στα μέτωπά τους (Αποκ.ζ:1-8 και ιδ:1-5).

Αλλά δεν έχει δώσει καμία ανάλογη υπόσχεση προστασίας σ’ εκείνους που δέχονται τον Ιησού κατά την διάρκεια της Θλίψης. Θα υποφέρουν ακριβώς όπως ο Δανιήλ και οι συμπατριώτες του υπέφεραν όταν ο Ιούδας αιχμαλωτίστηκε από τους Βαβυλώνιους. Η βροχή πέφτει στον δίκαιο και τον άδικο (Ματθ.ε:45), και οι δίκαιοι που υποφέρουν μαρτύρια κατά την διάρκεια της Θλίψης θα κράξουν για εκδίκηση κατά των εκτελεστών τους.

 

Συμπέρασμα

Η άποψη της ¾ Αρπαγής δεν περνά την δοκιμασία των Γραφών. Ακόμα χειρότερα, η έννοια είναι «ο απόλυτος εφιάλτης των Χριστιανών» και όχι η «μακαρία ελπίδα» τους (Τίτος β:11-13).