Όλα συνεργούν προς το αγαθό σ΄ αυτούς που αγαπούν τον Θεό

Ρωμαίους η:28 «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού»

Δυο σημεία θα ήθελα να τονίσω εδώ:

Ι) Αυτό το εδάφιο αναφέρεται σ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό. Αν λοιπόν αγαπάς τον Θεό, αναφέρεται ΚΑΙ Σ’ ΕΣΕΝΑ.

ΙΙ) Σύμφωνα μ΄ αυτό το εδάφιο ΟΛΑ, δηλαδή κάθε τι το οποίο έχει συμβεί, συμβαίνει, ή θα συμβεί στη ζωή μας, συνεργεί προς το αγαθό.

Η λέξη "ΣΥΝεργώ" υποδηλώνει τη συνδυασμένη εργασία περισσοτέρων του ενός μερών. Αν έστω και ένα από αυτά έλειπε, η συνεργασία θα ήταν ελλιπής.

Μ΄ άλλα λόγια, ΤΑ ΠΑΝΤΑ στη ζωή ενός ανθρώπου που αγαπάει τον Θεό, είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για το αγαθό αφού είναι η συνδυασμένη εργασία που τους το δίνει. 

Όπως διαβάζουμε στις Παρ.ιβ:21: «Ουδεμία βλάβη θέλει συμβή εις τον δίκαιον».

Τίποτα στην ζωή ενός ανθρώπου που αγαπά τον Θεό δεν είναι κακό, μάταιο ή τυχαίο. Τα πάντα, ακόμα και εκείνα που δεν δεχόμαστε ευχάριστα, είναι και αυτά μέρος της συνταγής του Θεού για το αγαθό.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο λόγος λέει:

«Πολλαί αι θλίψεις του δικαίου» (Ψαλμ.λδ:19)

«πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β’ Τιμ.γ:12)

ενώ ταυτόχρονα επαναλαμβάνει "Καμιά βλάβη (ή κακό) δεν θα συμβεί στον δίκαιο", υπονοώντας έτσι ότι οι θλίψεις ΔΕΝ είναι "βλάβη" ή κακό.

Ούτε είναι τυχαίο ότι και πάλι λέει:

Εφες.ε:20 «ευχαριστούντες πάντοτε υπέρ πάντων εις τον Θεόν και Πατέρα εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».

Α’ Θεσς.ε:18 «κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού».

Ο Θεός μας λέει να Τον ευχαριστούμε ΣΕ ΟΛΑ. Ευχαριστούμε συνήθως κάποιον όταν αυτός έχει συμμετοχή σε κάτι που μας αφορά.

Πολλοί από μας αρνούμαστε να ευχαριστήσουμε τον Θεό ΣΕ ΟΛΑ, γιατί απλά δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει συμμετοχή ΣΕ ΟΛΑ.

Αλλά όπως ο λόγος Του λέει: Θρήνοι γ:37 «Τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;».

Ακόμα και ο διάβολος δεν μπορεί να πάει πέρα από τα όρια που ο Κύριος έχει θέσει. Έτσι στον Ιώβ α-β βλέπουμε ότι δεν μπορούσε να πειράξει τον Ιώβ αν δεν του δίνονταν η άδεια, και επιπλέον δεν μπορούσε να πάει πέρα απ΄ αυτή την άδεια.

Στο Λουκ.κβ:31 βλέπουμε ότι "για να κοσκινίσει τους μαθητές σαν το σιτάρι", τους ΖΗΤΗΣΕ (αρχαία ελληνικά: "εξαιτέω", "παίρνω με αίτηση", "ζήτω ή απαιτώ τι παρά τινός".

Στο Ιωάν.ζ:30, η:20 βλέπουμε ότι δεν μπορούσε να αγγίξει τον Χριστό "γιατί δεν είχε έρθει η ώρα του".

Στην Α’ Κορ.ι:13 βλέπουμε ότι ο πειρασμός δεν μπορεί να είναι πέρα από την δύναμη μας, όχι γιατί ο διάβολος δεν το θέλει, αλλά γιατί "Ο ΘΕΟΣ δεν θα μας αφήσει".

Στο Ματθ.δ:1 βλέπουμε ότι για να πειρασθεί από το διάβολο, «ο Ιησούς ΦΕΡΘΗΚΕ στην έρημο ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ (δηλαδή τον Θεό)».

Η Γραφή λέει ότι "ΔΕΝ αμάρτησε ο Ιώβ με τα χείλη του", και είναι αυτός που είπε: "τα αγαθά μόνο θα δεχθούμε από το Θεό, και τα κακά δεν θα τα δεχθούμε;"

Όταν πάλι είπε: "Ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε, ειη ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ", είπε την αλήθεια: "Σε όλα αυτά ΔΕΝ ΑΜΑΡΤΗΣΕ Ο ΙΩΒ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ". Αυτά που είπε ήταν ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΗ.

Αν απορείς, γιατί είσαι ακόμα άνεργος, ή γιατί είσαι ακόμα μόνος, ή γιατί δεν έχεις θεραπευθεί ή γιατί έγινε το άλφα ή το βήτα, κάνε αυτό που ο δίκαιος Ιώβ έκανε:

ΔΟΞΑΣΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙ΄ ΑΥΤΑ. ΓΙΑΤΙ "ΟΛΑ ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΘΟ Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ".

Αυτό που τώρα μπορεί να θεωρείς βάρος, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ. 

Αλλιώς, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα το είχες. 

Δόξασε τον Κύριο και εμπιστεύσου Τον. 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ. 

Μπορεί να θεωρείς μερικά από αυτά "κακά" αλλά πριν το είδαμε: " 

Ουδεμία βλάβη θέλει συμβή εις τον δίκαιον " και ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ (Ρωμ.γ:21-26).

Όπως ο Παύλος έλεγε σε μια παρόμοια περίπτωση:

Β΄ Κορ.ιβ:7-10 «Και διά να μη υπεραίρωμαι διά την υπερβολήν των αποκαλύψεων, μοι εδόθη σκόλοψ εις την σάρκα, άγγελος Σατάν διά να με ραπίζη, διά να μη υπεραίρωμαι. Περί τούτου τρίς παρεκάλεσα τον Κύριον διά να απομακρυνθή απ' εμού· και μοι είπεν· Αρκεί εις σε η χάρις μου· διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία. Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού. Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός».

Ο Παύλος ΚΑΥΧΙΟΤΑΝ στις αδυναμίες του. Οι ύβρεις, οι ανάγκες οι διωγμοί και οι στεναχώριες δεν ήταν για αυτόν παρά ευκαιρίες, μέσα από τις οποίες έβλεπε την δύναμη του Θεού.

Ο "σκόλοπας στην σάρκα" δεν ήρθε μόνος του. ΤΟΥ ΔΟΘΗΚΕ, για να μην υπερηφανεύεται. Μπορεί να του προκαλούσε πόνο, μπορεί να ήθελε να απαλλαχτεί από αυτόν, αλλά του ήταν απαραίτητος για το αγαθό, κρατώντας τον μακριά από την υπερηφάνεια.

Μπορεί ο Παύλος, να απορούσε, πηγαίνοντας τρίτη φορά στον Κύριο γιατί δεν είχε απαντηθεί η προσευχή του τις προηγούμενες δυο φορές. Μπορεί κι εμείς να μην καταλαβαίνουμε γιατί κάποιες προσευχές μας απαντήθηκαν αμέσως ενώ άλλες ΟΧΙ, έστω και αν θυσιάσαμε πολύ χρόνο και καρδιά σ΄ αυτές. 

Το ζήτημα όμως δεν είναι να καταλάβουμε, ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ. Να πιστέψουμε ότι εφόσον αγαπάμε τον Θεό ΟΛΑ ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΑΘΟ. Όπως αυτός λέει:

Ησαΐας νε:8,9 «Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος. Αλλ' όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεραι των οδών υμών και αι βουλαί μου των βουλών υμών».

Ιερ.κθ:11 «Διότι εγώ γνωρίζω τας βουλάς τας οποίας βουλεύομαι περί υμών, λέγει Κύριος, βουλάς ειρήνης και ουχί κακού, διά να δώσω εις υμάς το προσδοκώμενον τέλος».

Ρωμ.α:17 «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως».

Αυτό που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε είναι ΠΙΣΤΗ. Πίστη και ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ στον Κύριο. Δεν είναι αναγκαίο να γίνει το δικό μας θέλημα. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι να γίνει ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑ, που είναι πολύ υψηλότερο από το δικό μας.

 

Θα δούμε τώρα μερικά παραδείγματα, σε σχέση με αυτά που είπαμε πιο πριν.

Φιλιπ.α:12-18 «Θέλω δε να εξεύρητε, αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον του ευαγγελίου, ώστε τα διά τον Χριστόν δεσμά μου έγειναν φανερά εις όλον το πραιτώριον και εις πάντας τους λοιπούς, και οι πλειότεροι των εν Κυρίω αδελφών πεποιθότες εις τα δεσμά μου τολμώσι περισσότερον να κηρύττωσιν αφόβως τον λόγον. Τινές μεν και διά φθόνον και έριδα, τινές δε και από καλής θελήσεως κηρύττουσι τον Χριστόν· οι μεν κηρύττουσιν εξ αντιζηλίας τον Χριστόν, ουχί εν καθαρότητι, νομίζοντες ότι προσθέτουσι θλίψιν εις τα δεσμά μου· οι δε εξ αγάπης, εξεύροντες ότι είμαι τεταγμένος εις απολογίαν του ευαγγελίου. Τι λοιπόν πλην κατά πάντα τρόπον, είτε επί προφάσει είτε τη αληθεία, ο Χριστός κηρύττεται· και εις τούτο χαίρω αλλά και θέλω χαίρει».

Ο Παύλος ήταν στην φυλακή. "Φυσικά" μιλώντας κάποιος θα περίμενε ότι ο χρόνος του εκεί θα ήταν αντιπαραγωγικός για το ευαγγέλιο. Δείτε όμως αυτός τι λέει: "τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον του ευαγγελίου ". "οι πλειότεροι των εν Κυρίω αδελφών πεποιθότες εις τα δεσμά μου τολμώσι περισσότερον να κηρύττωσιν αφόβως τον λόγον ".

Όχι απλά τα δεσμά του Παύλου δεν κράτησαν πίσω το έργο του ευαγγελίου αλλά συνέτρεξαν στην ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ. Αυτά έγιναν πραγματικά ο κινητήριος μοχλός για την περισσότερο τολμηρή κίνηση του λόγου του Θεού από τους περισσότερους αδερφούς! Μπορεί να φαντάζει αρνητικό για το ευαγγέλιο ότι ο Παύλος ήταν στη φυλακή, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν. Αντίθετα, αυτό συνέδραμε θετικά στο ευαγγέλιο καθώς συνέτρεξε στην πρόοδο του.

Το ίδιο όπως θα δούμε συνέβη και στη φυλακή στους Φιλίππους. Έτσι στις Πράξ.ις:22-25 διαβάζουμε:

«Και συνεφώρμησεν ο όχλος κατ' αυτών. Και οι στρατηγοί διασχίσαντες αυτών τα ιμάτια, προσέταττον να ραβδίζωσιν αυτούς, και αφού έδωκαν εις αυτούς πολλούς ραβδισμούς, έβαλον εις φυλακήν, παραγγείλαντες τον δεσμοφύλακα να φυλάττη αυτούς ασφαλώς· όστις λαβών τοιαύτην παραγγελίαν, έβαλεν αυτούς εις την εσωτέραν φυλακήν και συνέκλεισε τους πόδας αυτών εις το ξύλον. Κατά δε το μεσονύκτιον ο Παύλος και ο Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν· και ηκροάζοντο αυτούς οι δέσμιοι.».

Ο Παύλος και ο Σίλας δεν γόγγυζαν στο Θεό για την κατάσταση τους, αλλά ΤΟΝ ΥΜΝΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΝ Σ΄ ΑΥΤΟΝ. Εξαιτίας αυτής τους της στάσης, όλοι οι φυλακισμένοι άκουσαν εκείνη τη νύχτα ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ τα λεγόμενα τους, το λόγο του Θεού μέσα από τους ύμνους και τις προσευχές τους. Θα τον είχαν αλήθεια ποτέ ακούσει αν δεν ήταν κάποιος εκεί να τους μιλήσει; Δεν νομίζω. Αλλά ας διαβάσουμε παρακάτω:

Πράξ.ις:26-34 «Και εξαίφνης έγεινε σεισμός μέγας, ώστε εσαλεύθησαν τα θεμέλια του δεσμωτηρίου, και παρευθύς ηνοίχθησαν πάσαι αι θύραι και ελύθησαν πάντων τα δεσμά. Εξυπνήσας δε ο δεσμοφύλαξ και ιδών ανεωγμένας τας θύρας της φυλακής, έσυρε μάχαιραν και έμελλε να θανατώση εαυτόν, νομίζων ότι έφυγον οι δέσμιοι. Πλην ο Παύλος έκραξε μετά φωνής μεγάλης, λέγων· Μη πράξης μηδέν κακόν εις σεαυτόν· διότι πάντες είμεθα εδώ. Ζητήσας δε φώτα εισεπήδησε, και έντρομος γενόμενος έπεσεν έμπροσθεν του Παύλου και του Σίλα, και εκβαλών αυτούς έξω, είπε· Κύριοι, τι πρέπει να κάμω διά να σωθώ; Οι δε είπον· Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και θέλεις σωθή, συ και ο οίκός σου. Και ελάλησαν προς αυτόν τον λόγον του Κυρίου και προς πάντας τους εν τη οικία αυτού. Και παραλαβών αυτούς εν εκείνη τη ώρα της νυκτός, έλουσε τας πληγάς αυτών και εβαπτίσθη ευθύς αυτός και πάντες οι αυτού, και αναβιβάσας αυτούς εις τον οίκον αυτού παρέθηκε τράπεζαν, και ευφράνθη πανοικί πιστεύσας εις το Θεόν».

Θα είχαν αλήθεια ποτέ αυτά συμβεί αν ο Παύλος και ο Σίλας δεν ήταν στη φυλακή; Θα βλέπαμε ποτέ το δεσμοφύλακα και την οικογένεια του στους ουρανούς αν ο Παύλος και ο Σίλας δεν ήταν εκεί; Δε νομίζω. Εμείς ακούμε φυλακή και λέμε "κακό", αλλά οι βούλες Του δεν είναι βούλες μας αλλά είναι κατά πολύ υψηλότερες από τις δικές μας.

 

Συμπέρασμα:

Από τα παραπάνω, που σίγουρα δεν εξαντλούν το θέμα, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι εφόσον αγαπάμε τον Θεό, κάθε τι το οποίο μπορεί να συμβεί στη ζωή μας, ευχάριστο ή δυσάρεστο, συνεργεί και είναι απαραίτητο για το αγαθό.

Πολλοί απογοητεύονται και σκανδαλίζονται όταν "γίνεται θλίψη ή διωγμός για τον λόγο" (Ματθ.ιγ:21). Όμως ακόμα και οι θλίψεις και οι δοκιμασίες, ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ, δουλεύουν μαζί, ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΘΟ.

Ρωμ.ε:3 «Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν».

Β΄ Κορ.δ:17 «Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης»

Ιάκ.α:2-4 «Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς».

Εβρ.ε:8 «καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε».

Η θλίψη "ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΜΑΣ". Εργάζεται υπομονή. Εργάζεται αιώνια δόξα. Εργάζεται υπακοή. Τίποτα στη ζωή ενός ανθρώπου που αγαπά το Θεό δεν είναι τυχαίο ή μάταιο. Αντίθετα "ΟΛΑ ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΑΘΟ Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΝ"