Οι προσμένοντες τον Κύριον

Ησ.μ:1-2 Παρηγορείτε, παρηγορείτε τον λαόν μου, λέγει ο Θεός σας. Λαλήσατε παρηγορητικά προς την Ιερουσαλήμ, και φωνήσατε προς αυτήν, ότι ο καιρός της ταπεινώσεως αυτής επληρώθη, ότι η ανομία αυτής συνεχωρήθη· διότι έλαβεν εκ της χειρός Κυρίου διπλάσιον διά πάσας τας αμαρτίας αυτής.

Εδώ, δίδονται εντολές και οδηγίες, όχι μόνο στον Ησαΐα, αλλά σ’ όλους τους εργάτες του Θεού, να κηρύττουν παρηγορητικά στον λαό του Θεού.

Οι καταστάσεις είχαν φέρει ένα πέπλο μελαγχολίας πάνω από τον λαό του Θεού.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Θεός θέλει να μην χάνει την ελπίδα του ο λαός Του.

Το επαναλαμβάνει δύο φορές!

Όχι γιατί οι εργάτες μπορεί να μην θέλουν να το κάνουν (ίσως είναι το πιο ευχάριστο μέρος της δουλειάς τους), αλλά επειδή πολλές φορές ο λαός αρνείται να παρηγορηθεί.

Οι παρηγορητές πρέπει να επαναλαμβάνουν πράγματα ξανά και ξανά.

·   Υπάρχει ένας λαός πάνω στο πρόσωπο της γης, που είναι ο λαός του Θεού!

·  Είναι θέλημα Θεού, ο λαός του να είναι παρηγορημένος και στις χειρότερες καταστάσεις!

εδ.2 «η ανομία αυτής συνεχωρήθη» που σημαίνει ότι προϋπήρξε καιρός μετάνοιας.

Η αμαρτία τους ήταν η ειδωλολατρία:

Κριτ.ι:16 Και απέβαλον τους θεούς τους ξένους εκ μέσου αυτών και ελάτρευσαν τον Κύριον, και εσπλαγχνίσθη η ψυχή αυτού εις την δυστυχίαν του Ισραήλ.

εδ.6,9 «Φωνή λέγουσα, Φώνησον· και είπε….», «Συ, ο φέρων εις την Σιών αγαθάς αγγελίας, ανάβα εις το όρος το υψηλόν· συ, ο φέρων αγαθάς αγγελίας εις την Ιερουσαλήμ, ύψωσον ισχυρώς την φωνήν σου· ύψωσον· μη φοβού· ειπέ προς τας πόλεις του Ιούδα, Ιδού, ο Θεός υμών».

Όχι ψιθυριστά, αλλά δυνατά, με παρρησία, με βεβαιότητα. Οι άγιοι πρέπει να παρηγορηθούν και οι αμαρτωλοί να ελεγχθούν.

εδ.4-5 «Πάσα φάραγξ θέλει υψωθή και παν όρος και βουνός θέλει ταπεινωθή· και τα σκολιά θέλουσι γείνει ευθέα· και οι τραχείς τόποι ομαλοί· και η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή και πάσα σαρξ ομού θέλει ιδεί· διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε».

Ο λαός του Θεού πρέπει να είναι προετοιμασμένος με μετάνοια και πίστη για τις ευλογίες που έχουν σχεδιαστεί για την εκκλησία.

·        Αναφέρεται στους προφήτες που ήταν μαζί τους στην αιχμαλωσία

·        Αναφέρεται στον Ιωάννη

·        Αναφέρεται και σ’ εμάς

Έπρεπε να τους προετοιμάσουν για την ημέρα της απολύτρωσης.

Ματθ.γ:1-5 Εν εκείναις δε ταις ημέραις έρχεται Ιωάννης ο βαπτιστής, κηρύττων εν τη ερήμω της Ιουδαίας και λέγων· Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών. Διότι ούτος είναι ο ρηθείς υπό Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος· Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου, ευθείας κάμετε τας τρίβους αυτού. Αυτός δε ο Ιωάννης είχε το ένδυμα αυτού από τριχών καμήλου και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού, η δε τροφή αυτού ήτο ακρίδες και μέλι άγριον. Τότε εξήρχετο προς αυτόν η Ιεροσόλυμα και πάσα η Ιουδαία και πάντα τα περίχωρα του Ιορδάνου,

Λουκ.α:17 Και αυτός θέλει ελθεί προ προσώπου αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου, διά να επιστρέψη τας καρδίας των πατέρων εις τα τέκνα και τους απειθείς εις την φρόνησιν των δικαίων, διά να ετοιμάση εις τον Κύριον λαόν προδιατεθειμένον.

Για να μπει ο Χριστός στην καρδιά μας, πρέπει να διώξουμε τα εμπόδια.

Αν Αυτός έχει προετοιμάσει τα τέλη για μας, εμείς τώρα πρέπει να προετοιμάσουμε την οδό γι’ Αυτόν.

Η υπερηφάνεια είναι βουνό που κρύβει την παρηγοριά του Χριστού και πρέπει να πέσει.

Όταν γίνει αυτό, τότε η δόξα του Κυρίου θα φανερωθεί.

Ιερ.α:17-19 Συ λοιπόν περίζωσον την οσφύν σου και σηκώθητι και ειπέ προς αυτούς πάντα όσα εγώ σε προστάξω· μη φοβηθής από προσώπου αυτών, μήποτε τάχα σε αφήσω να πέσης εις αμηχανίαν έμπροσθεν αυτών. Διότι, ιδού, εγώ σε έθεσα σήμερον ως πόλιν οχυράν και ως στήλην σιδηράν και ως τείχη χάλκινα εναντίον πάσης της γης, εναντίον των βασιλέων του Ιούδα, εναντίον των αρχόντων αυτού, εναντίον των ιερέων αυτού και εναντίον του λαού της γής· και θέλουσι σε πολεμήσει αλλά δεν θέλουσιν υπερισχύσει εναντίον σου· διότι εγώ είμαι μετά σου διά να σε ελευθερόνω, λέγει Κύριος.

Όταν οι αιχμάλωτοι είναι προετοιμασμένοι για απελευθέρωση, τότε ο Κύριος θα την εξαγγείλει.

Ησ.μ:27 Διά τι λέγεις, Ιακώβ, και λαλείς, Ισραήλ, Η οδός μου είναι κεκρυμμένη από του Κυρίου και η κρίσις μου παραμελείται υπό του Θεού μου;

Ο προφήτης επιπλήττει το λαό του Θεού για απιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης.

Για την κατήφεια και την απελπισία στο πνεύμα τους, όταν περνούσαν θλίψη.

Οι τίτλοι που τους δίνει (Ιακώβ – Ισραήλ), είναι αρκετοί να τους κάνουν να ντραπούν.

Από που πήραν αυτό το όνομα; Είναι ο λαός της διαθήκης!

Αυτό που τους λέει είναι: Γιατί; Που στηρίζεστε να μιλάτε έτσι;

Επιπλήττονται για την αρρωστημένη κατάσταση που βρίσκονται.

Η έμφαση είναι στο «λέγεις» και «λαλείς».

Είναι κακό να σκέφτεσαι αρρωστημένα, αλλά είναι χειρότερο να μιλάς έτσι.

Τα λόγια τους φανέρωναν απελπισία για την κατάσταση που περνούσαν.

Ήταν έτοιμοι να συμπεράνουν ότι ο Θεός δεν τους προσέχει πια, δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά που περνάνε.

Τους ξαναλέει και τους υπενθυμίζει, όπως στο εδ.21 τι έχουν γνωρίσει και ακούσει.

Ησ.μ:21 Δεν εγνωρίσατε; δεν ηκούσατε; δεν ανηγγέλθη προς εσάς εξ αρχής; δεν ενοήσατε από καταβολής της γης;

Ησ.μ:28 Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού.

Χωρίς αμφιβολία μπορεί ακόμα να σώσει την εκκλησία, όπως στην αρχή δημιούργησε τον κόσμο.

Ο Θεός ξέρει κάθε φορά, με ένα ιδιαίτερο τρόπο, να αυξάνει τη δύναμη των παιδιών Του.

Όταν εμείς είμαστε αδύνατοι, τότε είμαστε δυνατοί για τον Θεό.

Β’ Κορ.ιβ:10 Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.

Ησ.μ:30,31 Και οι νέοι θέλουσιν ατονήσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν· αλλ' οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει.

Θα βοηθήσει αυτούς που θέλουν, αυτούς που με ταπείνωση εξαρτώνται απ’ Αυτόν, Αυτούς που κάνουν το καλύτερο που μπορούν – προσμένοντες!

Νέοι: αυτοί που αισθάνονται δυνατοί, εμπιστεύονται τους εαυτούς τους…

Θα τα καταφέρω… (Αλαζονεία), δεν ζητούν την χάρη του Θεού!

 

Είναι ένα μήνυμα ελπίδας και ενθάρρυνσης για τον πάσχοντα πιστό. Είναι ένα μήνυμα στήριξης και τόνωσης για το παιδί του Θεού, τα χέρια του οποίου είναι κουρασμένα και τα γόνατα παραλυμένα (Εβρ.ιβ:12).

Ένα μήνυμα τρυφερής αγάπης για το καλάμι που επικίνδυνα έχει ραγίσει και το λυχνάρι που τρεμοσβήνει καπνίζοντας (Ματθ.ιβ:20).

Όλοι περνάμε μέσα από πολύ σκοτεινά, δύσκολα και ανηφορικά μονοπάτια. Όλοι κάποια στιγμή θα λυγίσουμε κάτω από το τεράστιο φορτίο των πιέσεων, των δοκιμασιών, της αρρώστιας, της αναπάντεχης κρίσης και θα θελήσουμε να τα παρατήσουμε, να εγκαταλείψουμε τη δύσκολη προσπάθεια.

Αν έτσι νιώθεις, δηλαδή, εξασθενημένος, εξαντλημένος και αποκαμωμένος τότε το Ησ.μ:28-31 είναι το καλύτερο δώρο, το καλύτερο φάρμακο του ουράνιου Γιατρού για την κουρασμένη και αποθαρρημένη καρδιά σου.

Ησ.μ:28-31 Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού. Δίδει ισχύν εις τους ητονημένους και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θέλουσιν ατονήσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν· αλλ' οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει.

Ο Θεός που δημιούργησε το σύμπαν και το κυβερνάει, είναι ο Θεός που νοιάζεται για τον άνθρωπο και θα φροντίσει ώστε οι υποσχέσεις του 31^ου εδαφίου να πραγματοποιηθούν με απόλυτη ακρίβεια. Ποιες είναι αυτές;

 

θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί·

Υπάρχουν περιστατικά στη ζωή μας για τα οποία η λύση δεν είναι να το βάλουμε στα πόδια, αλλά να πετάξουμε, να υψωθούμε πάνω από αυτά. Ο Κύριος υπόσχεται πως θα μας χορηγήσει τα φτερά του αετού, ώστε να υψωθούμε χιλιόμετρα πάνω από τη γη, να πλησιάσουμε κοντά Του, και από εκεί ψηλά, έχοντας πλέον την προοπτική και τη θέα του ουρανού, οι υποθέσεις μας εδώ στη γη, οι σκόλοπες, τα καμίνια και οι ανηφόρες, θα φαίνονται τόσο μικρά, απελπιστικά μικρά και επουσιώδη για να μας στενοχωρήσουν, τρομάξουν και κλέψουν τη χαρά μας.

Πρέπει πάντοτε να ελπίζουμε και ποτέ να μην απελπιζόμαστε. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η απελπισία. Κι όταν δεν υπάρχει στον ορίζοντα κάποια λύση, κι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν αφάνταστα, ακόμα και τότε, ειδικά δε τότε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καλούμαστε να ελπίζουμε στις θαυμαστές επεμβάσεις του Κυρίου.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τον Θεό. Αυτό ακριβώς είναι και το μυστικό μας. Η παντοδυναμία του Θεού εφευρίσκει διεξόδους στα ανθρώπινα αδιέξοδα.

Τι είναι οι περιστάσεις; Περιστάσεις είναι εκείνα τα άσχημα και δυσάρεστα πράγματα που βλέπουμε και μας τρομάζουν όταν πάρουμε τα μάτια μας από τον Θεό. Αν βλέπεις τον Θεό μέσα από τις περιστάσεις, τότε ο Θεός σου θα είναι απελπιστικά μικρός, ανίσχυρος και απόμακρος. Εάν όμως κοιτάζεις με πίστη στις περιστάσεις με τα μάτια του Θεού, τότε θα πλησιάσεις κοντά Του και θα γνωρίσεις το μεγαλείο Του.

 

θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσιν αποκάμει

Εδώ, η μια κρίση διαδέχεται την άλλη. Για παράδειγμα, έχεις δουλέψει σκληρά σχεδόν ολόκληρη την ημέρα και επιστρέφοντας στο σπίτι σου κατακουρασμένος σε ειδοποιούν ότι ο πρώτος σου ξάδελφος είχε ένα ατύχημα και σε περιμένει επειγόντως στο νοσοκομείο.

Το παιδί σου μόνιμα παραπονιέται ότι το παραμελείς, η γυναίκα σου ότι δεν τη βοηθάς όσο θα έπρεπε στο σπίτι και ο ποιμένας γκρινιάζει γιατί δεν εκκλησιάζεσαι συχνά και δεν διακονείς στην τοπική εκκλησία που σε χρειάζεται τόσο πολύ.

Το αυτοκίνητο θέλει αρκετά χρήματα για να επισκευαστεί, οι λογαριασμοί ήταν όλοι ιδιαίτερα φουσκωμένοι τελευταία και τις προάλλες ψηλάφισες κάτι παράξενο στο σώμα σου, πράγμα που σε γέμισε με φόβους και ανησυχίες.

Κι όμως, ανεξήγητο πως, παρόλο το τρέξιμο, την κούραση, τα πάμπολλα εμπόδια, δεν αποκάμουμε και δεν εξασθενούμε. Σε αυτές τις ώρες των έκτακτων αναγκών, απελευθερώνεται στα σώματά μας ουράνια δύναμη και εμείς εκστατικοί συνεχίζουμε, γιατί για μια ακόμα φορά τρέξαμε με επιτυχία και διανύσαμε μια δυσκολότατη απόσταση χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε πως έγινε αυτό.

 

«θέλουσι περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει»

Ίσως, κατά μία έννοια, αυτό είναι δυσκολότερο από τα προηγούμενα δύο, γι’ αυτό και αναφέρεται τελευταίο. Το θέμα μας εδώ είναι η καθημερινή ρουτίνα της ζωής. Τίποτα το ρομαντικό ή το συγκινητικό δεν σου συμβαίνει, τίποτα το υπερφυσικό κι όμως πρέπει ασταμάτητα, χωρίς χρονοτριβή, να συνεχίσεις ακάθεκτος την ανηφορική σου πορεία.

Ο πονοκέφαλος του δύστροπου προϊστάμενου είναι μόνιμος και καθημερινός. Η δουλειά σου ανιαρή και άχαρη. Η κίνηση στους δρόμους και σήμερα τρομερή και αφόρητη, ο γείτονας, ως συνήθως, ζόρικος και απαιτητικός. Η δε ζωή μάλλον άχρωμη, σπίτι, δουλειά, εκκλησία, σπίτι, δουλειά και πάλι εκκλησία.

Ο Κύριος υπόσχεται ότι κάποιες φορές θα σε βοηθήσει να πετάξεις, κάποιες άλλες να τρέξεις και ακόμα, σε καθημερινή βάση, να συνεχίσεις το περπάτημά σου. Αν πέσεις θα σε σηκώσει και θα σε στηρίξει για να συνεχίσεις. Όλα αυτά θα τα κάνει αποκλειστικά Εκείνος. Είναι δική Του ευθύνη και δική Του δουλειά. Κάτι όμως πολύ σημαντικό πρέπει να κάνουμε και εμείς. Πρέπει να μάθουμε να τον προσμένουμε.

 

«Οι προσμένοντες». Όχι όλοι, αλλά οι προσμένοντες. Γι’ αυτούς μονάχα είναι οι συγκεκριμένες υποσχέσεις. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων τις καρπώνεται. Η λέξη δεν περιγράφει την παθητική αναμονή του μπερδεμένου και άβουλου πιστού.

Σιγά-σιγά βουλιάζω, χάνομαι, αν λοιπόν θέλει να κάνει κάτι ο Θεός, ας το κάνει. Η λέξη είναι συνώνυμη σε στάση και διάθεση με τη λέξη πιστεύω στην Καινή Διαθήκη.

Υπογραμμίζει την ολοκληρωτική εξάρτηση μας από το Θεό και τη συγκατάβασή μας Εκείνος να αποφασίζει για εμάς. Υπογραμμίζει ακόμα την αβαρυγκόμιστη αναμονή μας ώστε Εκείνος να ενεργήσει, έχοντας ήδη ξεκαθαρίσει στο νου μας ότι δεν βασιζόμαστε στις δυνάμεις μας ούτε βέβαια στις δυνάμεις των χωματένιων υπάρξεων που είναι γύρω μας, Ιερ.ιζ:5,7. Οι υπερδυνάμεις του κόσμου συγκρινόμενες με τον Κύριο των δυνάμεων στην πραγματικότητα είναι .. υποδυνάμεις.

Η λέξη περιγράφει κάποιον που ελπίζει και εμπιστεύεται το Θεό. Περιγράφει τον άνθρωπο που υπομονετικά προσδοκά την επέμβασή Του. Κάποιον που προσδοκά εμπιστευόμενος. Κάποιον που, επειδή εμπιστεύεται, περιμένει καρτερικά με ζωηρή ελπίδα και επιμονή.

Ησ.λ:15 Διότι ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο Άγιος του Ισραήλ· Εν τη επιστροφή και αναπαύσει θέλετε σωθή· εν τη ησυχία και πεποιθήσει θέλει είσθαι η δύναμίς σας· αλλά δεν ηθελήσατε·

Ησ.λ:18 Και ούτω θέλει προσμείνει ο Κύριος διά να σας ελεήση, και ούτω θέλει υψωθή διά να σας οικτειρήση· διότι ο Κύριος είναι Θεός κρίσεως· μακάριοι πάντες οι προσμένοντες αυτόν.

Περιμένει στην παρουσία του Κυρίου προσευχόμενος και λατρεύοντας,

Ψαλ.νε:17 Εσπέρας και πρωΐ και μεσημβρίαν θέλω παρακαλεί και φωνάζει· και θέλει ακούσει της φωνής μου.

Περιμένει διαβάζοντας εκατοντάδες φορές, ξανά και ξανά, τις καταπληκτικές Του υποσχέσεις. Σε αυτό το κλίμα λειτουργεί και ευδοκιμεί η λέξη προσμένοντες.

Έτσι η κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που εγκατέλειψε τις αγωνιώδεις προσπάθειές της και στράφηκε καρτερικά και αποκλειστικά στον Θεό με απόλυτη εμπιστοσύνη, θα απολαύσει ένα μοναδικό σε αξία και σπουδαιότητα θαύμα, «θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών».

Ο Κύριος θα ανανεώσει τη δύναμή μας. Αυτός που υποσχέθηκε ότι η δύναμή μας θα είναι όση ακριβώς και οι ημέρες μας,

Δευτ.λγ:25 Σίδηρος και χαλκός ας ήναι τα υποδήματά σου, και η δύναμίς σου ως αι ημέραι σου.

θα μας χορηγήσει δύναμη που θα καλύπτει τις απαιτήσεις της ημέρας, δύναμη αντίστοιχη με τα φορτία και τις δυσκολίες της ημέρας.

Ο Κύριος παρόλες τις αντιξοότητες και τις σκληρές δοκιμασίες, θα σου δώσει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις με επιτυχία το ταξίδι.

Ένα ταξίδι, όχι προς το άγνωστο, αλλά προς τον γνωστό Ιησού Χριστό, τον σωτήρα των ψυχών μας.

Αρκεί, βέβαια, να στραφείς σε Εκείνον και μόνο σε Εκείνον με απόλυτη εμπιστοσύνη. Τότε θα πετάξεις ψηλότερα, θα τρέξεις γρηγορότερα, θα βαδίσεις μακρύτερα.