«Τον δε οίκον Ιούδα θέλω ελεήσει και θέλω σώσει αυτούς διά Κυρίου του
Θεού αυτών, και δεν θέλω σώσει αυτούς διά τόξου ουδέ διά ρομφαίας ουδέ διά
πολέμου, διά ίππων ουδέ διά ιππέων» (Ωσηέ
α:7).
Εδώ πάλι κάποιοι βλέπουν δυο θεούς, δύο πρόσωπα μέσα στη θεότητα. Ένα πρόσωπο ο Γιάχβε που μιλάει στον Ωσηέ και άλλο ένα ο θεός που θα τους σώσει.
Μια άλλη αντίρρηση σχετικά με την
προΰπαρξη του «θεού Υιού», είναι οι μελλοντικές αναφορές του Θεού προς τον Υιό
Του, που φανερώνουν ότι το Πνεύμα του Θεού πάντοτε έβλεπε προφητικά και μιλούσε
για τον Υιό και το έργο Του, μετά την γέννησή Του από τον Πατέρα και την
Μαριάμ. Για παράδειγμα:
Β’ Σαμ.ζ:12,14 Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού….. εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός
Λένε, σχετικά με τη φανέρωση του Κυρίου στον Αβραάμ στις δρυς
Μαμβρή, ότι ήταν τα τρία πρόσωπα της τριάδας που φανερώθηκαν, γι' αυτό και ο
Αβραάμ είδε τρεις άνδρες και όχι μόνο έναν.
Έτσι επιπόλαια πάλι βγάζουν το συμπέρασμα ότι οι τρεις αυτοί
άνδρες, είναι η φανέρωση της τριάδας.
Εμείς τώρα θα δούμε τι ακριβώς λέει ο λόγος του Θεού στο θέμα αυτό.
Έχουμε μπροστά μας σήμερα ένα
πολύ γνωστό απόσπασμα της Βίβλου: την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.
Η κοινωνία είναι τόσο
εξοικειωμένη με την ιστορία που υπάρχουν πάρα πολλά ιδρύματα που πήραν το όνομά
τους από τον Καλό Σαμαρείτη.
Τώρα, όλοι σας που είστε εξοικειωμένοι με την ιστορία, μπορεί να ρωτήσετε γιατί θέλω να κάνω άλλο ένα κήρυγμα ενώ υπάρχουν τόσα πολλά. Θα καταλάβετε!
Ξέρουμε για την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου μας Ιησού
Χριστού, από τον Πατέρα Θεό διά της Παρθένου Μαρίας.
Είναι όμως φανερό από ορισμένα εδάφια του λόγου του Θεού, ότι πέρα από την εν χρόνω κατά σάρκα γέννηση του Χριστού από τον Πατέρα, βλέπουμε και την προαιώνια γέννησή Του μέσα στον Πατέρα Θεό.
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το νόημα όλων των εδαφίων που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο πρόσωπο του Χριστού, στη διακονία Του, στη θέση Του και τη σχέση Του με τον Πατέρα Θεό, είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από καθαρά (όχι διφορούμενα ή μεταφορικού λόγου) εδάφια, τι λέει ο λόγος του Θεού σχετικά με την προέλευση του Χριστού, για τη γέννησή Του και γενικότερα την προΰπαρξη Του.
Μέχρι τώρα είδαμε τον Κύριο Ιησού σαν τον άνθρωπο που έγινε το
εξιλαστήριο μέσο, ώστε όλοι όσοι Τον δέχτηκαν να απολαμβάνουν τη λύτρωση.
Όμως ο λόγος του Θεού δεν μένει στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλλά μας
Τον συστήνει σαν τον «επί πάντων Θεόν»,
σαν τον «αιώνιον Πατέρα», τον «ισχυρόν Θεόν»!
Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε αμερόληπτα, είναι τι ο ίδιος ο Κύριός μας είπε για τη θεότητά Του, αλλά και τι φανερώνει όλος ο λόγος του Θεού ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.
Είδαμε τη μια φύση του Κυρίου μας, την ανθρώπινη, η οποία εκφράζεται
καθαρότατα και τέλεια, μέσα στο λόγο του Θεού.
Όμως η Γραφή δεν σταματάει μόνον στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, πηγαίνει πολύ πιο βαθειά, για να μας δείξει την άλλη φύση του Χριστού. Θα δούμε τώρα τέτοιες μαρτυρίες, που φανερώνουν τις δύο φύσεις Του.
